Een halve dag rondleiding en naar een paintbar

De wekker gaat weer lekker vroeg en na een ontbijt van een paar koppen koffie en geroosterde wafels brengt Rick me naar de metro.  Vandaag is de laatste dag voor er weer extensieve werkzaamheden aan de oranje lijn beginnen, die mij heel wat vertragingen gaan geven.  Rick stelt voor mijn starttijd wat later te maken en dat lijkt me eigenlijk wel wat.

De trein staat al klaar en ondanks snelheidsrestricties op een traject ben ik ruim op tijd bij het McPherson Square station waar ik de uitgang voor het Witte Huis neem.  Terwijl ik buiten wacht sla ik het spitsverkeer van Washington gade. 

Opvallend vind ik het iedere keer hoeveel fietsers er zijn.  Dat was toen ik in de stad werkte absoluut niet het geval. Hij is nu veel fietsvriendelijker met overal fietsbanen.

Net voor half tien zie ik een stel aan komen lopen dat inderdaad mijn gezelschap van vanochtend zal zijn.  Ik maak kennis met S. en H.  Zij hebben over mij gehoord van kennissen, die mijn rondleiding in juli vorig jaar deden. Altijd goed als ik hoor dat anderen mij hebben aangeraden!

Zoals altijd begin ik met een korte geschiedenis van de stad en dan lopen we naar de voorkant van het Witte Huis.  Daar is het voor de verandering heel rustig.  Ik vertel over de geschiedenis van het huis en wil dan via mijn gewoonlijke weg naar de achterkant lopen.

Die wordt ons echter versperd door de Secret Service.  We zien aan de Blair Mansion waar bezoekende staatshoofden logeren ook een buitenlandse vlag hangen.  Hij is geel, groen en rood gestreept met een witte ster in het midden en geen van drieen herkennen we hem.  Bij onderzoek op mijn telefoon blijkt het Myanmar te zijn waarvan het staatshoofd op bezoek komt.

Via de andere kant langs het ministerie van financieen lopen we dan maar naar de achterkant van het huis.  Na de nodige foto's vervolgen we onze tocht naar het Washington Monument en dan wordt duidelijk dat het weer een hete en vochtige dag gaat worden.  Opeens verzuchten we tegen elkaar hoe warm het is.

Na het grappige verhaal over de geschiedenis van het Washington Monument lopen we dan ook zoveel mogelijk in de schaduw naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Daar zien we al meteen dat er een groep Honor Flight veteranen is, die een ceremonie van het huidige leger krijgen.

We blijven staan kijken hoe hun rolstoelen keurig in een rij worden geplaatst, waarna ze een vlaggensaluut krijgen en TAPS voor ze wordt gespeeld.  Het is indrukwekkend, maar die arme oude bazen in de zengende zon!  Gelukkig voor hen duurt het niet lang.

Wij lopen verder naar het Vietnam Veteranen Monument waar het heel rustig is.  De vele namen op de muur zijn altijd weer indrukwekkend in hun soberheid, al is er later wel een standbeeld van drie soldaten bijgezet.  Men vond de muur toch te simpel en wilde iets tastbaars hebben.

Bij het Lincoln Memorial zien we de Honor Guard, maar ook soldaten in historische kostuums.  Verder staan de vlaggen van alle staten langs de Reflecting Pool en speelt een bandje patriottische liedjes.  Ik vraag een van de soldaten wat er gaande is en hij vertelt dat de geschiedenis van de Old Guard, de elite afdeling van het leger, wordt gevierd.  Erg leuk om te zien!

Bijna vergeet ik over het Lincoln Memorial zelf te vertellen, maar met dat enorme gebouw voor mij word ik eraan herinnerd.  We lopen naar boven en daar is het enorm vochtig.  Het zweet gutst me in de ogen en S. reikt me vriendelijk een papieren zakdoekje aan.  Heel vervelend dat ik altijd zo enorm transpireer!

Eenmaal weer beneden hoor ik dat het volkslied wordt gespeeld en er staan twee bereden politieagenten op grote paarden naast ons.  Zij salueren tijdens het volkslied en ik bedenk me dat het ook wel netjes is als wij eerbiedig blijven wachten.  Dat doen we dus en is geen straf, want ik vind het altijd een mooi lied.

We lopen verder naar het Koreaanse oorlogsmonument en daar zien we de groep Honor Flight mensen weer.  Ook hier wordt een korte ceremonie gehouden zo te zien, maar lang niet zo officieel als bij het Tweede Wereldoorlog Monument.

Aan de overkant kopen we lekker koude flesjes water en zetten onze tocht dan voort langs het Tidal Basin.  We lopen door het Martin Luther King Jr. Memorial naar het Franklin D. Roosevelt Memorial.  Hier merk ik dat S. en H. het al een hele tippel beginnen te vinden in de hitte.

Het is maar goed dat het Jefferson Memorial onze laatste stop is en zij bewonderen dan ook mensen, die de hele dag boeken (wat het gros van de rondleidingen zijn).  Dichter bij het Washington Monument nemen we afscheid en wijs ik hen de weg naar de terrassen aan Pennsylvania Avenue.  Ze zien uit naar een lekkere lunch en die serveren ze daar zeker.

Na nog een zwaai loop ik naar het American Indian Museum, intussen Pokemon Go spelend.  Ik ben bijna op niveau 22 en inderdaad haal ik dat nog voor ik het museum binnenloop. 

Tot mijn genoegen hebben ze het zomermenu nog en ik bestel een kop van de heerlijke koude aspergesoep en de rivierkreeftcakejes met appel en koolsalade, super lekker smaakt het me!

Mijn rechter enkel speelt me echter weer parten dus misschien maar goed dat dit geen volle dag lopen was.  Ik hobbel naar de metro en eenmaal weer in Vienna neem ik een taxi naar huis.  Ik weet dat de chauffeurs het eigenlijk een te kort ritje vinden, maar daar heb ik maling aan.  Wel geef ik ze altijd een flinke fooi om het wat goed te maken.

Op het deck zijg ik neer in mijn hangmatstoel en doe mijn voeten omhoog.  Even uitrusten, zodat ik er vanavond weer tegenaan kan.  Ik computer wat en lees wat tot Rick om kwart voor zes thuiskomt.

Sara en ik gaan vanavond wat nieuws uitproberen, een paintbar.  Daar maak je onder het genot van een wijntje of biertje een schilderij.  Ze hebben ook eten, maar dat zijn eigenlijk meer snacks.

Daarom wil ik van tevoren eten, maar Rick vindt kwart voor zes te vroeg.  Hij gaat wel lief mee om me gezelschap te houden.  Als hij dan toch niet gaat eten kies ik Vietnamees eten.  Bij Four Sisters geniet ik van hun Vietnamese loempia en het gehakt in druivenbladeren gewikkeld in rijstpapier.

Rick gaat terug naar huis en ik loop naar Muse Paintbar.  Daar zie ik dat de deuren nog niet open zijn en er is een lure op een Pokestop dus ik ga even Pokemon vangen.  Zodra mensen naar binnen gaan doe ik dat ook.

Sara komt niet veel later binnenlopen.  We bestellen een drankje, sauvignon blanc voor mij en cider voor Sara en zoeken dan onze plaatsen op.  Toen ik me opgaf waren er nog heel veel plaatsen, maar nu is het uitverkocht.  Wij hebben goede stoelen naast de bar (al zijn we zo druk bezig dat er weinig tijd voor drankjes overblijft).

We krijgen een schort voor en een bordje met zwarte, witte en de primaire kleuren verf.  Jasmine is onze instructrice en we gaan Sterrennacht op de Potomac schilderen.  Ik vond dat vooral zo leuk omdat het een Nederlandse schilder met een Washingtonian uitzicht combineert.  Een voorbeeld van het eindresultaat hangt aan de muur, handig om ook een beetje te volgen.

De volgende 2,5 uur geeft Jasmine ons instructies over hoeveel verf te mengen, welke penselen te gebruiken en in drie episodes instrueert ze ons te schilderen.  Het is veel moeilijker dan ik had verwacht, maar ik ben best tevreden met het eindresultaat.

Ongeveer halverwege

Wat zo leuk is hieraan is dat iedereen hetzelfde schilderij maakt, maar de resultaten zijn zo ontzettend anders!  Geen enkele is hetzelfde en dat van Jasmine is ook weer anders dan het schilderij dat als voorbeeld aan de muur hangt.  Hartstikke leuk om te doen en ik ben blij dat ik binnenkort weer mag!

Mijn eindresultaat

Rick komt me ophalen en ik schrijf dit blog nog even af.  Dan is het bedtijd straks na een erg leuke en lange dag!