Eindelijk weer eens een aangename temperatuur rondleiding

Vandaag begint Safetrack ronde 9 bij de Metro en ik heb mijn groepje gevraagd of we om tien uur kunnen beginnen, in plaats van half tien, want ik voorzie grote vertragingen.  Daarom heb ik mijn wekker toch voor kwart over zeven gezet.

Als ontbijt doe ik een paar ontbijt "burrito's" van Smart Ones in de magnetron en ik sla een paar sterke koppen koffie achterover.  Dan vraag ik Rick me om kwart over acht naar de metro te brengen. 

Daar staan allerlei medewerkers, die ons aanraden de bus te nemen naar West Falls Church want de trein zal pas over twintig minuten vertrekken en dan telkens moeten stoppen voor werkzaamheden.  We zijn gewaarschuwd voor veel vertragingen tussen Vienna en West Falls Church.  Ik besluit het maar eens te proberen en het blijkt een goede keuze te zijn.

Dertien minuten later stap ik bij West Falls Church uit en de trein naar Washington komt meteen aanrijden.  Zonder verder oponthoud kom ik nu veel te vroeg bij het Smithsonian station aan. Ik heb nog drie kwartier voor ik heb afgesproken.  Maar beter te vroeg dan te laat denk ik altijd maar.

Voor het eerst in maanden zie ik Michael weer bij de uitgang.  Hij is zo'n aardige man en ik durf nooit te vragen of hij dakloos is of wat hem hier kaarten van de stad doet uitdelen.  Ik krijg een "hug" en hij vertelt ziek te zijn geweest.  Hij is dan ook flink afgevallen. 

Bij het Smithsonian kasteel herkent degene, die de tassen doorzoekt me ook al.  Ik mag zo door, vindt hij, want ik heb het onschuldigste gezicht ooit.  Dat is leuk om te weten, ha ha.  In de Enid Haupt tuin zet ik mijn Pokemon, ehm iPhone, aan.

Hier in de buurt zijn allerlei Pokestops en mooie tuinen om doorheen te lopen. Voor ik het weet is het tijd om terug naar het Smithsonian station te lopen.  Niet veel later zie ik mijn groepje aan komen lopen. Ik maak kennis met J. en B. en J. en H.

Zij hebben een onfortuinlijke ervaring gehad in Canada en zijn blij dat ze op tijd hier zijn.  In Montreal werden hun paspoorten namelijk gestolen en ze moesten dus op nieuwe wachten voor ze verder konden. 

Heel naar, want daardoor werd hun schema heel anders en moesten ze een paar bestemmingen schrappen, maar wel fijn dat ze dicht genoeg bij de Nederlandse ambassade in Ottawa waren om het te regelen.  Nederland heeft namelijk bitter weinig plaatsen hier in Noord Amerika waar paspoorten geregeld kunnen worden.

Door dit alles waren zij pas ver na middernacht in hun hotel hier in Washington dus de latere aanvang van de rondleiding kwam hen goed uit.  Ze hebben duidelijk zin in een leuke dag en ik hoop ze die te geven.

Het weer werkt in ieder geval helemaal mee.  Het was zelfs koel genoeg vanochtend dat ik mijn sjaal mee heb genomen.  Die kan ik echter zodra de zon doorkomt aan mijn tas hangen.  Eindelijk is het echter gewoon aangenaam weer om in te lopen.  Ik hoorde op de radio dat dit onze heetste zomer was sinds het wordt gemeten en ik geloof het meteen.

Na mijn korte geschiedenis over het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Daar is het tegenwoordig heel rustig, want de lift is kapot en niemand kan naar boven.  Het blijft echter een bijzondere obelisk, nog altijd de hoogste ter wereld.

Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we weer Honor Flight veteranen, maar geen ceremonie, zoals woensdag. We lopen door het monument en als we er weer uitlopen laat ik de medaille in de vloer, die iedere deelnemer aan de oorlog kreeg, zien (vele malen vergroot).  Er staat ook een vrijwilliger, die ons de echte medaille laat zien. Bijzonder!

Via de Reflecting Pool lopen we naar het Vietnam Veteranen Monument.  Daar is het druk met groepen.  Het lijkt wel of we na een paar dagen rust weer helemaal terug in het toeristenseizoen zijn.  Ook bij het Lincoln Memorial is het beduidend drukker dan de afgelopen dagen.

De soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument maken altijd weer indruk.  Alle monumenten zijn uniek, behalve misschien de twee tempels voor Lincoln en Jefferson, maar die zijn ook veel ouder dan de anderen.  Ik heb dit monument al talloze keren gezien en nog steeds zie ik nieuwe gezichten op de muur en probeer ik me voor te stellen hoe die mannen zich gevoeld moeten hebben daar in het veld.

Wij steken over naar het Tidal Basin en lopen door het Martin Luther King Jr. Memorial.  Onder de Japanse kersenboompjes, die al her en der wat herfstgeel vertonen, gaan we verder naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial.

Hier is zoveel te vertellen en ik zie ook weer een heel stel mensen Pokemon Go spelen. Gisteren las ik in een artikel dat dit het Mecca is voor spelers.  Ik heb me dan ook voorgenomen hier volgende week heen te gaan om te spelen. Ik wil het weleens meemaken.

Na het Jefferson Memorial lopen we naar de Old Ebbitt Grill.  Onderweg worden er een paar Hillary Clinton magneten gekocht.  Ik ben blij nog geen Trump liefhebbers te hebben gehad onder mijn klanten. 

Bij de Old Ebbitt Grill is Mark er niet, maar Anthony kent mij ook en ik maak kennis met Christina.  Dit jaar heb ik al bijna dertig keer hier gegeten en ik vind het belangrijk het personeel wat te leren kennen.  Dit restaurant is zo groot dat dat moeilijk is, zo heb ik nog vrijwel geen enkele keer dezelfde serveerder gehad!

We krijgen dit keer een tafel in het atrium met glazen dak.  De anderen nemen allemaal sandwiches op H. na, die de salade Nicoise heeft.  Ik kies voor de verandering weer eens het hummus trio.  Het smaakt allemaal zeer goed, al zijn hun porties flink.

Eenmaal weer buiten praat ik weer even met Rob, de dakloze veteraan.  Ik geef hem het adres van Rick waar hij gratis op het internet kan.  Hij kent dat adres al en ik geef hem wat geld om iets te gaan eten.  Ik zou zo graag meer willen doen, maar zou niet weten wat. Ik weet dat er hard wordt gewerkt om de dakloosheid in de stad op te heffen, maar dat is duidelijk niet makkelijk.

Wij lopen verder naar de achterkant van het Witte Huis. We mogen niet tot vlakbij het hek komen dit keer, maar dat geeft niet.  Het valt me op dat de zwart-witte POW/MIA vlag onder de Amerikaanse vlag hangt.  Het is vandaag de dag dat krijgsgevangenen en vermisten geeerd/herdacht worden.

Eenmaal op Pennsylvania Avenue mogen we niet gewoon naar de voorkant, want ambassadeurs van verschillende landen zijn er voor een bezoek aan de president.  Ik lees online dat de Belgische en Luxemburgse ambassadeurs erbij zijn, maar niet de Nederlandse.

Wij moeten daar omheen lopen, maar dan mogen we redelijk dicht bij de voorkant van het Witte Huis komen.  Daar vertel ik over de geschiedenis ervan en worden de nodige foto's genomen. 

De dames willen nog graag even in de White House Gifts souvenir winkel kijken.  Ik vind dat ook altijd wel leuk dus ga mee.  De heren gaan op een bankje buiten wachten.  Er is veel leuks, maar uiteindelijk lopen we met lege handen weer naar buiten.

Aan de overkant huren we bij het Capital Bikeshare station vijf fietsen.  Daarmee rijden we Pennsylvania Avenue af. Onderweg wijs ik nog van alles aan, waaronder het nieuwe Trump hotel, waar tot mijn genoegen (en verbazing) "Trump International Hotel" er maar smaakvol en klein staat.

Dit keer kunnen wij onze fietsen met gemak kwijt vlakbij het Capitool.  We hoeven enkel nog de heuvel op te lopen wat ook nog niet makkelijk is na zoveel lopen.  Ik vertel over het gebouw en ik persoonlijk geniet weer van de prachtig gerestaureerde koepel zonder steigers.

We eindigen zoals altijd in de Library of Congress.  We halen het gelukkig voor ze sluiten, want daar had ik een paar keer vandaag een hard hoofd in.  Dit gebouw maakt altijd weer zoveel indruk.  Het is in foto's niet over te brengen hoe mooi het van binnen is.

Behalve de grote leeszaal bekijken we ook Thomas Jefferson's bibliotheek, de twee vijftiende eeuwse bijbels en de eerste kaart van de officiele Verenigde Staten uit 1784.  Zo bijzonder blijft het dat men toen zonder moderne methodes een relatief accurate kaart kon maken!

Iedereen is intussen moe en ik stel voor ze het terrasje vlakbij het metrostation te wijzen.  Ze vragen of ik mee kom voor een drankje en dat vind ik natuurlijk leuk.  Bij Bullfeathers krijgen we meteen een tafeltje en bestellen biertjes voor de heren en ciders voor de dames. 

Het is zo gezellig dat Rick belt waar ik blijf.  Gewoonlijk ben ik voor vijven thuis en hij pas veel later.  Vandaag is het omgekeerd.  Hoe gezellig het ook is, ik weet dat de metro niet te vertrouwen is en neem afscheid als mijn drankje op is.  Gelukkig kunnen we ook nu weer via Facebook contact houden.

 

Eenmaal in het station zie ik dat geen enkele trein naar Vienna gaat.  Rick besluit me dan ook in West Falls Church op te halen.  Hoe het lukt weten we niet, maar hij komt er precies aan als ik naar buiten loop. 

Rick vraagt waar ik wil eten, maar opeens is mijn brein doodmoe. Heb je zin in nog een kreeft, vraagt Rick dan.  Aangezien je me daar 's nachts wakker voor zou kunnen maken is het antwoord een volmondig "ja"!

Bij Clyde's hebben ze nog steeds die special, $17 voor een kreeft.  We krijgen een tafel in hoofdzaal, maar wat is het koud!  Ik ril ervan en vind het niet prettig.  Gelukkig kunnen we verkassen en is het daar een stuk aangenamer. De kreeft is weer heerlijk en Rick vindt zijn kip ook zeer smakelijk.

We racen nu wel naar huis, want Cosmo is de hele dag binnen geweest.  Gelukkig kan hij dat goed en we laten hem meteen uit.  Hij is echter meer geinteresseerd in eten. 

De voeten gaan nu omhoog.  Het weekend is begonnen.  Ik wens alle lezers en lezeressen dan ook een fijn weekend!  Wat gaan jullie doen?