Over een vliegtuig trekken en een grappige film

Zaterdag

Vanochtend mogen we iets langer blijven liggen, maar niet te lang want we hebben allerlei plannen. Rick staat eerder op dan ik en heeft mijn koffie al klaar staan.  Het is wat bewolkt en we hebben haast dus we eten binnen ontbijt.

Dan kleden we ons in sportkleding en rijden naar Dulles Airport.  Daar wordt vandaag de jaarlijkse Dulles Dag gehouden en wij gaan meedoen met team Microsoft.  Omdat we vrijwilligers zijn en hebben bijgedragen aan de Virginia Paralympics, waar alle opbrengsten van dit evenement heengaan, mogen we dichtbij de ingang parkeren.

We zijn vroeg dus vinden een plaats vlakbij.  We lopen langs allerlei vliegtuigen, nieuw en oud, die we later willen bekijken.  Eerst willen we de Microsoft tent vinden.  Daar zijn een heel aantal X Box schermen opgezet en spelen kinderen met veel plezier. 

Wij krijgen een VIP armband en een turquoise t-shirt om aan te tonen dat we later een vliegtuig gaan voorttrekken.  We doen ze aan en gaan dan kijken wat voor vliegtuig we moeten trekken.  Het onze is een United vliegtuig (er is ook een FedEx vliegtuig, ze wisselen de groepen af), grappig genoeg de luchtvaartmaatschappij, waarmee wij vrijwel altijd vliegen.  Zo te zien is het een 757, die volgens de website 164000 Amerikaanse ponden weegt (iets minder in metrische ponden).

We kijken wat verder rond en zien dat we een ritje in een van de brandweerwagens voor het vliegveld kunnen maken.  De $5 om dit te doen komt weer de Paralympics ten goede. We wachten geduldig in de rij en zien intussen het ene na het andere internationale vliegtuig landen of opstijgen.

Wij bevinden ons op een van de landingsbanen en de baan naast de onze is gewoon in gebruik.  We zien o.a. British Airways, Lufthansa, Korean Airlines en Ethiopian Airlines voorbij komen.  Ook dat is best bijzonder, want gewoonlijk kun je niet zo dicht bij de Dulles banen komen.

Eenmaal aan de beurt klimmen Rick en ik aan weerszijden van de brandweerman naar binnen.  Hij vertelt dat dit voertuig een miljoen dollar kost.  Er kunnen 3000 gallons (gallon = 3,785 liter) water in en 50 gallons schuim.  Hij laat de sterkte van de waterstraal zien (die kan door vliegtuigstaal "schieten") en hoe snel ze kunnen rijden.  Het is allemaal heel interessant en we leren in een paar minuten veel hierover.

Inmiddels hebben we beiden wel trek gekregen.  Er staan allerlei food trucks en Rick bestelt een hot dog met van alles erop. Ik heb moeite iets te vinden, want alles is gefrituurd of hot dog of hamburger, niet mijn ding!

Er staat echter een food truck, die adverteert Frans eten met een Virginiaanse flair te serveren.  Ook hier is veel gefrituurd, maar hun tosti met witte Cheddar kaas, appel en honing klinkt lekker en niet zo heel zwaar. Ik bestel er een en er wordt gezegd dat het een paar minuten kan duren.  Dat is prima.

Naast de truck staan een paar mensen met geergerde gezichten en ik vraag of ze in de rij staan.  Nee, ze wachten op eten en dat al een tijdje.  Oei.  Ik sluit me bij hen aan en inderdaad duurt het maar.  Rick heeft zijn hot dog allang op en ik heb nog steeds niets. 

Het zou nog een ding zijn als de medewerkers ons op de hoogte zouden houden, maar dat gebeurt niet.  We moeten van andere aanwezigen horen dat er een of andere inspectie plaatsvindt waardoor ze niet kunnen koken.  Eindelijk is dat wel het geval en dan valt de "George" toch wel tegen, gewoon een tosti met appel en honing, maar goed het vult de maag.

Intussen stuurt Katja bericht dat er een pijpbom is afgegaan voor de 5k, die zij zou lopen.  Gelukkig niemand gewond,  maar die race is natuurlijk afgelast daarna.  Ook morgen zou Katja gaan hardlopen en heeft besloten het risico niet te lopen.  Puur terrorisme, wie het ook gedaan heeft, zo naar! De gedachte dat Katja daar had kunnen lopen probeer ik maar van me af te zetten.

Rick en ik besluiten de vliegtuigententoonstelling te gaan bekijken.  Er zijn militaire vliegtuigen en ook historische. Er blijkt hier in Virginia iedere week een vliegend circus te zijn en daarvan staan er een aantal vliegtuigjes.  De Pan Am DC3 roept nostalgische gevoelens op, zo vaak heb ik met Pan Am gevlogen in mijn kindertijd en mijn tijd als reisagente in de tachtiger jaren. 

Eindelijk is het tijd om met het Microsoft Team te verzamelen en we lopen naar het blok waar teams, die vliegtuigen gaan trekken, zich verzamelen.  Er wordt gevraagd of we getraind hebben voor dit evenement en de Microsoft vertegenwoordiger geeft het perfecte antwoord: We hebben veel X-Box gespeeld.  We krijgen instructies en lopen naar het United vliegtuig. 

Daar ligt een dik touw waarmee we het vliegtuig voort gaan trekken. Wij hebben een heel groot team en het duurt minder dan vijf seconden om het enorme ding vier meter verderop te krijgen.  Ik moet zeggen dat het wel even flink inspannend was om het gaande te krijgen.  Ik stond als derde weg van het vliegtuig.

Na een groepsfoto moeten we met zijn allen op een weegschaal.  Het verbaast me niet als we het zwaarste team blijken te zijn.  Niet omdat we zulke zware mensen hadden, maar er waren veel meer deelnemers dan bij andere teams.  Winnen zullen we niet, maar daar ging het ook niet om, het was heel leuk om te doen!

Rick en ik lopen terug naar de auto en thuis neem ik nog een douche.  We zorgen even voor de dieren en rijden dan naar de Tysons Biergarten.  Vandaag werd het Oktoberfest in Muenchen geopend en hier dus ook. 

Rick denkt met plezier terug aan een paar jaar geleden toen hij met Kai in Muenchen was en daar het echte Oktoberfest meemaakte.  Dat is het hier zeker niet, Rick is zelfs ernstig teleurgesteld en een Duitse dame waar we mee in gesprek raken ook. 

Toch geniet Rick van een ongewoon groot "biertje".  Ik neem een Delirium Red fruit biertje en intussen kijken we de Amerikaanse football wedstrijd van Virginia Tech tegen Boston College, die Virginia Tech uiteindelijk 49-0 wint.  Geen wonder dat Amerikanen voetbal saai vinden, zulke scores zie je daar niet (grapje, hoor).

Omdat ik zo aardig was mee naar Oktoberfest te gaan mag ik kiezen waar we gaan eten.  We zijn hier dichtbij McLean waar we al jaren niet hebben gegeten.  Ik kies Tachibana, een restaurant waar we voor het laatst 17 jaar geleden aten en Katja verklaarde dat ze voor haar tiende verjaardag een sushi feestje wilde (dat hebben we uit haar hoofd kunnen praten, maar sushi is nog altijd haar favoriet, ze noemde er destijds zelfs haar lievelingspoes naar).


We lopen het restaurant binnen en zien een heel aantal stoelen open aan de sushi bar.  Gewoonlijk kun je daar dan plaatsnemen, maar niet hier.  De sushi bar is overweldigd wordt ons verteld en we moeten twintig minuten wachten. We mogen wel gaan zitten en een sake bestellen dus dat doen we dan maar.
Allemaal heel vreemd, maar de manager is heel communicatief en legt alles goed uit.  Niet veel later mogen wij ook bestellen.  De sushi chef is Japans en doet het al sinds 1982.  Het is zelden dat je een authentiek Japans restaurant vindt hier, meestal worden de sushi restaurants gerund door Koreanen of Chinezen.

Het is ook echt te merken en ik zie nu waarom ze nog altijd zo populair zijn.  Ik bestel de sushi deluxe en op dat bord smaakt alles heerlijk, inclusief de rijst.  Die is heel luchtig en smaakt niet naar azijn zoals zoveel sushi rijst, het is echt voortreffelijk bereid.

Rick heeft een paar rollen en nigiri (twee stuks sushi) van paling.  De Japanse sushi chef heeft wel door dat ik avontuurlijk ben en geeft me als dessert een gefrituurd skelet van makreel. Zo lekker!  Hij vraagt of ik in Japan ben geweest, maar helaas, dat zit nog in de planning.

Terug thuis gaan de voeten omhoog want wat een drukke, maar leuke dag! Ik ben blij dat Katja besloten heeft morgen niet te gaan lopen, want vanavond zijn er soortgelijke berichten van explosies uit New York.  Of ze met elkaar te maken hebben is (nog) niet bekend.

Zondag

We slapen weer lekker uit, hoewel voor vele mensen half negen niet echt uitslapen is.  Dan halen we ons zondagse ontbijt van Starbucks.  Het is lekker warm met een graad of 25 dus we bestellen onze koffies beiden met ijs.  Ik neem de Bantam bagels, bolletjes bageldeeg gevuld met groente cream cheese.

We genieten er op het deck van en dan gaat Rick de hot tub en vijver een onderhoudsbeurt geven.  Ik vind het te lekker weer om boven de elliptical te gaan doen dus krijg mijn 10000 stappen bijeen door op het deck op de plaats "hard" te lopen.

Een uurtje later ben ik klaar en ga me opfrissen. Niet veel later volgt Rick ook en dan is het alweer lunchtijd.  Ik heb een coupon voor Panera dus we halen daar onze broodjes. Voor mij dit keer een flatbread met ham en kaas en veel groentes.  Omdat het restaurant geen terras heeft en we buiten willen eten nemen we het mee naar huis.

Cosmo heeft wel weer eens een goede wandeling verdiend en we nemen hem mee door de buurt.  Intussen spreken we via Whatsapp met Kai.  Gelukkig gaat alles goed met hem en het is fijn zijn stem weer te horen.

Thuis vindt Cosmo dat het weleens tijd wordt dat hij eten krijgt.  Hij heeft allerlei methodes om daarom te vragen waaronder zijn lippen likken.  Vandaag gaat hij gewoon pal voor mij zitten met een "feed me" blik.

Rick en ik hebben kaartjes voor Bridget Jones's Baby.  Van alle kanten heb ik gehoord en gelezen dat dit een heel leuke film is en dat is helemaal waar.  We lachen regelmatig hardop en het einde is ook erg leuk gedaan.  Echt gaan als je de eerste Bridget Jones leuk vond!

Het is zulk lekker warm weer dat we buiten willen eten.  We proberen eerst Earls, maar daar zijn alle tafeltjes bezet.  Dan lopen we naar Barrel & Bushel waar meer dan genoeg plaats is.  Hun menu is altijd wat moeilijk, want of het is niet mijn ding of het is heel duur voor wat het is.

We kiezen beiden gerechten met krab en vinden dan uit dat ze geen krab meer hebben.  Rick kiest dan maar het ham en kaas pretzelbroodje.  De tomatensoep ziet er goed uit voor mij en dat is die ook echt!  Verder bestel ik de gamba's, die ik moet pellen, maar ook die zijn ontzettend lekker.  Een beetje een vreemde maaltijd, maar het gaat tenslotte om de smaak en daar heb ik absoluut geen klachten over.

Om de een of andere reden heb ik veel pijn vanavond.  Zo jammer om daarmee dit leuke weekend af te sluiten.  Het weerbericht voor morgen klinkt slecht dus misschien voel ik dat zoals zo vaak al aankomen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn lichaam een levende barometer is.