Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, december 18, 2016

IJzel en een kerstbrunch

Zaterdag

Sneeuw is er niet gevallen, maar we worden wakker in een met ijs bedekte wereld en het ijzelt nog steeds. Een aantal van de snelwegen is afgesloten vanwege enorme kettingbotsingen.  Een ervan meer dan vijfentwintig auto's vlakbij ons en bij Baltimore waren het zelfs bijna vijftig auto's! 

Wij maken ons dan ook zorgen, want Saskia moet naar Richmond voor haar werk vanmiddag.  Gelukkig werpt zij een blik naar buiten op ons pleintje en de straat achter ons huis en besluit te bellen dat ze niet kan komen. 


Later horen we dat de I-95 South op haar pad ook afgesloten wordt  door een groot ongeluk.  Saskia had daar of in of achter gezeten en het waarschijnlijk sowieso niet naar haar werk gehaald. Blij dat ze heeft afgezegd!

Er wordt op de radio en tv omgeroepen om toch vooral niet de weg op te gaan, dus ik begin met koffie zetten.  "Wat ben je aan het doen?", vraagt Rick.  Hij wil echt wel naar Starbucks! Dan ga ik ook mee en het is dat Rick heel voorzichtig rijdt want we glijden er bijna letterlijk heen. 

De heuvels in de buurt helpen ook helemaal niet en ik verklaar Rick een aantal keren voor gek dat we gegaan zijn.  De afgelopen dagen hebben ze de hoofdwegen behandeld met een of ander goedje dat ijs zou moeten voorkomen, maar ik betwijfel ten zeerste of dat ook maar een beetje heeft geholpen.

Gelukkig komen we zonder kleerscheuren bij Starbucks aan en glibberen de winkel binnen.  Het is hier een stuk rustiger dan gewoonlijk op zaterdag.  De meeste mensen zijn niet zulke waaghalzen als Rick. Met onze koffies en ontbijt, voor mij weer de Bantam bagel ballen met cream cheese, gaan we huiswaarts.

Na het ontbijt trotseer ik de gladheid van de oprit nog even om foto's te maken.  Mooi zijn die ijspegeltjes wel!
 
Nu er anderen in huis zijn om op Orion te passen kan ik eindelijk weer eens mijn uur cardio op de elliptical boven doen.  Jammer genoeg werkt de tv om onverklaarbare redenen niet, maar al Candy Crush en Word Feud spelend gaat het uur toch best snel.  Ik heb 10000 stappen binnen het uur bijeen en dat betekent altijd dat ik goed mijn best heb gedaan.

De buurt ziet er inmiddels wat beter uit en de temperatuur is net boven nul.  We gaan dus met zijn drietjes op een "uitje" naar Whole Foods in Vienna.  Daar zijn allerlei lekkere dingen en wijnen te proeven en ik neem dumplings mee voor mijn lunch. Rick houdt het bij een sandwich en Saskia koopt dingen om te koken.

Saskia gaat studeren, Rick cadeautjes inpakken met Orion bij hem en ik vind eindelijk wat rust om weer eens te kleuren.  Ik heb een leuk kerstmandala's kleurboek en kies er een van.  Saskia zit aan het keukeneiland en ik aan de keukentafel en we luisteren naar kerstliedjes.  Zo gezellig is het zo!

Om ons heen liggen onze dieren, Cosmo en Orion bij mij en Flapjack bij Saskia.  Die laatste vindt het nodig Saskia zoveel mogelijk af te leiden.  Op een gegeven moment gaat hij zelfs op haar keyboard liggen!

Aan het einde van de middag is het flink opgewarmd buiten en gaan Rick en ik de stroopwafels en de  door mij beschreven kersttrui kerstversiering rondbrengen bij de buren.  De meesten zijn thuis en erg blij met de stroopwafels, tegenover ons zijn ze er zo dol op dat ze erom vechten vertelt de buurman.
Op drie huizen na zijn deze mensen al sinds 1999 onze buren in de straat.  Veel van onze kinderen zijn dan ook samen opgegroeid.  Bij de Nielsons worden we binnen uitgenodigd.  Bruce is herstellend van stage 3 darmkanker en moet in januari zijn eerste chemokuur ondergaan.  Ze zijn gelukkig heel optimistisch dat het allemaal goed gaat komen.

Van hun zeven kinderen komen alleen de twee jongsten dit jaar voor de feestdagen, want de anderen waren er al toen hun vader geopereerd moest worden.  Zoals bij ons en zoveel Amerikaanse families woont iedereen over het land verspreid.  En dat is groot!

Soms verbaas ik me erover dat afstanden hier zo heel anders voelen.  Zo vertelt Linda enthousiast dat een van hun tweelingzonen naar Las Vegas gaat verhuizen.  Dat is zo fijn voor haar, want een dochter woont in Salt Lake City en de andere tweelingzoon in Boise, Idaho.  Allemaal een "makkelijke" rit (wel ongeveer 800 km) via de interstates (snelwegen), maar Houston was helemaal aan de andere kant van het land.  Kun je het je voorstellen? Wij inmiddels wel.

Het is leuk weer even bij te praten. Hun levens zijn heel anders dan de onze en vroeger kreeg ik het gevoel dat Linda mij niet respecteerde omdat ik niet kerkelijk ben (ze vroeg mij eens toen de kinderen nog klein waren hoe ik dacht ze normen en waarden aan te leren zonder de kerk).  Ik denk dat er nu wel wederzijds respect is, duidelijk zijn onze kinderen opgegroeid tot respectabele volwassenen, met of zonder kerk.

Hun buren zijn de enigen, die niet thuis zijn.  De volgende buren, Ray en Jennifer, zouden niet anders kunnen zijn dan de Nielsons. Ray is een "zuiderling" en zeer gastvrij, Jennifer is Chinees-Amerikaans.  Ook hier worden we binnen genodigd en meteen een biertje in handen gedrukt.  Van Ray krijg ik ook een "huisje" voor vogelvoer. 

Dat brengt me op de rat.  Die hebben we vannacht niet gevangen.  Rick heeft er ook geen foto's van.  Ray denkt dat het een Noorse rat is, omdat hij zo groot is.  Zij laten hun val zien, maar die is kleiner dan de onze dus we houden het nog even (wat mij betreft, want lang is mijn geduld niet) bij degene in de garage.

Als het biertje op is nemen we afscheid van onze gezellige buren en brengen de stroopwafels aan onze "nieuwe" Libanese buren.  Zij passen helemaal in de straat qua decoraties en hun kinderen zijn schattig.  Ze hebben een baby tweeling en zijn dus druk, maar toch ook sociaal met de buurt. Ik vind onze straat echt leuk, iedereen gaat fijn met elkaar om, hoe verschillend onze levenspaden ook zijn.

Met een goed gevoel gaan we dan ook weer ons huis in met nog maar een pakje stroopwafels over, hopelijk zijn die buren morgen thuis.  Overigens hebben we de afgelopen dagen ook allerlei lekkers van anderen gekregen.  Het is een langdurige traditie in de straat om al dan niet zelfgemaakte lekkernijen rond te brengen.

Saskia verklaart dat ze klaar is met op Orion passen. Hij heeft de hele tijd dat wij weg waren gejankt.  Ach jee!  Misschien hadden we hem toch beter in zijn bench gedaan.  Het is nog echt een hondenpeuter.

Saskia verkiest thuis te blijven en haar eigen avondeten te maken.  Rick en ik willen graag een nieuw voor ons restaurant uitproberen.  Al vanaf onze vroege dagen, toen we het ons eigenlijk niet konden veroorloven, gingen we naar de Serbian Crown na het halen van onze kerstboom.

Dat restaurant was bijzonder en had niet alleen Russische cuisine, maar ook veel exotische vleesgerechten. Helaas ging het langzaam achteruit en sloot een aantal jaren geleden.  We missen het "speciale' dinertje samen en we zijn op zoek naar een restaurant om het te vervangen.

Veel Russische restaurants zijn er echter niet.  Rick heeft Rus Uz gevonden in Arlington.  Dat menu heeft zowel Russische gerechten als gerechten van Oezbekistan.  Het menu ziet er lekker uit en wij gaan het eens proberen.

Het lukt Rick niet een parkeerplaats te vinden dus hij zet mij voor het restaurant af.  Ik krijg een tafeltje en niet veel later komt Rick ook.  We bestellen voorafjes, voor mij de gerookte vis en voor Rick de piroshki.  Beiden zijn wel flink voor "voorafjes" en ik eet die van mij dan ook niet helemaal op.  Lekker is het wel.

Als hoofdgerecht neem ik de dumplings gevuld met gehakt en een yoghurtsaus.  Die komen met een kleine salade van tomaat en groene paprika.  Het smaakt heel goed, maar teveel, ik eet uiteindelijk het gehakt en niet meer de pasta eromheen. 

Al met al zijn we het erover eens dat dit best een lekker restaurant is, maar het haalt niet bij zoiets als een Serbian Crown.  We blijven zoeken.

Thuis gaan de voeten omhoog.  Opeens horen de heren, lees Rick en de honden, iets in de garage.  Ze gaan op jacht, helaas zonder resultaat.  Die rat is iedereen te slim af en als we hem de komende paar nachten niet vangen komen de professionelen eraan te pas.
Jammer genoeg konden deze jagers de rat niet te pakken krijgen

Zondag

Rick is al vroeg uit de veren met de honden en als ik tegen negenen naar beneden kom meldt hij dat het idioot warm is.  Mijn app meldt zeventien graden en dat terwijl we gisteren nog ijzel hadden!

Om half elf ben ik uitgenodigd voor een brunch, maar zo lang kan ik niet wachten op koffie en tenminste een kleinigheid te eten.  Rick vindt dat mooi uitkomen, want dan kunnen we gelijk wat dingen halen in Vienna.
Bij de Starbucks neem ik een kleinere koffie dan gewoonlijk en een Bantam bagel bal.  In deze tijd zijn de winkels vroeger open en wij gaan op zoek naar ons "Santa" pakpapier.  Dat moet de Kerstman erop hebben en gebruiken we voor het grote "Santa" cadeau en de pakjes in de sokken.

Walgreens heeft een rol met ontzettend leuk papier, maar dat is te weinig en Ricks traditie is altijd geweest dat alles van de "Noordpool" met hetzelfde papier wordt ingepakt.  Bij Michaels hebben we meer geluk. 

Daar stikt het van de rollen papier en er zijn verscheidene met Santa Claus erop.  Bovendien is het 60% afgeprijsd dus we nemen vier rollen met een vrolijke Kerstman.  Wat we ook nodig hebben zijn labels met Santa erop, ook die vinden we en ik neem leuke doosjes mee om cadeaubonnen in te doen voor 50 cent ieder.  Dat is even productief zijn zo vroeg op de ochtend!

Thuis kleed ik me feestelijk aan en loop zonder jas (!) naar Chris' huis.  Dit jaar houdt zij de twintigste Kerstbrunch! Ik vind het altijd zo'n leuke traditie, want het is een perfecte gelegenheid om bij te praten met dames, die ik niet zo vaak zie.

Als ik binnenloop is alleen Mary Ellen er nog en dat is extra leuk, want haar zie ik tegenwoordig veel te weinig.  Chris duwt me een "poinsettia" in mijn hand, brut met cranberry sap, heerlijk en feestelijk!
Langzaamaan komen de andere dames binnendruppelen en zet Chris het eten klaar.  Zij maakt altijd drie verschillende quiches.  Verder zijn er mini bagels met gerookte zalm en cream cheese, scones met jam, fruit en een heerlijk dessert dat Mary Ellen meenam. 

Behalve lekker eten vloeit het gesprek ook weer goed.  Onze kinderen zijn een gezamenlijke interesse, aangezien de meesten van ons elkaar nog van de basisschooltijd van onze kinderen kennen.  Maar inmiddels zijn een aantal van ons ook empty nesters en het is goed te horen wat anderen daarvan maken.

Na een paar uur bedanken we Chris voor de gezellige brunch.  Ik krijg een lift naar huis van Tara samen met de twee Mary's. Dat we elkaar al meer dan twintig jaar kennen is toch wel bijzonder, zeker hier in de VS waar veel mensen vaak verhuizen. 

Thuis skypen we met Kai. Hij laat ons zijn en Bea's nieuwe appartement zien nu ze alles uit hebben gepakt.  Ze zijn erg blij met de extra ruimte en het ziet er gezellig uit.  Vrijdagavond komt Kai hierheen voor een paar weken, ik kan niet wachten!

Terwijl we zitten te praten valt de stroom opeens heel even uit en begint het keihard te waaien.  Mijn schommelstoel waait zelfs om op het deck en die is echt niet licht!  Opeens keldert de temperatuur en binnen een paar minuten is die van 17 naar 5 graden gedaald!  Bizar weer!

Saskia gaat nog even studeren en vertrekt dan naar haar vriendin Laura, die morgen naar Nieuw Zeeland reist met haar ouders om daar de feestdagen met haar broer door te brengen. Rick heeft zich in zijn theatertje in de basement teruggetrokken om cadeautjes in te pakken terwijl hij zijn shows kijkt.

Dat ga ik dan ook maar doen.  Ik ben bijna klaar met alles en dat is vroeger dan in jaren!  Misschien ook doordat we het dit jaar iets anders doen.  De kinderen zijn allemaal volwassen en nu is er ook aanhang dus het aantal cadeaus werd teveel.  Ik heb het met bijna de helft teruggebracht.  Allemaal dingen, die iedereen ook echt graag wil hebben, en nog meer dan genoeg om uit te pakken.

Als ik alles ingepakt heb zet ik de tv aan.  Hallmark Channels kerstfilms vind ik erg leuk om te kijken.  Lekker zoetsappig, hoewel Rick sommige ervan ook wel leuk vind.

Voor het avondeten haalt Rick sushi voor mij en een Libanees maal voor hem.  We hebben wat leuke dingen gedaan dit weekend, maar ik vond het vooral heerlijk zoveel tijd om gewoon te ontspannen te hebben.  We dachten eerst naar de bioscoop te gaan, maar voelden ons zelfs daar te lui voor.  De film loopt niet weg.  En zo eindigt het laatste weekend voor Kerst.

4 reacties:

Sonja zei

Wat een heerlijke buurt met zulke fijne buren en wat een mooie traditie om kadootjes rond te brengen en dan die brunch, zo sociaal. Hoezeer ik van dieren hou, ik krijg echt de rillingen van die rat, brr. Je tip van de Hallmark is goud, zo gezellig die zoete films, Ray vindt het minder en kijkt meestal wat anders 😉.

Tineke zei

Goed dat je tijd maakt om weer eens een mandela te kleuren. Ik heb dit jaar een blok gekocht met 30 te kleuren kerstkaarten, de kleinkids mochten er zelf 1 uitkiezen en zelf of door ons laten kleuren en de rest heb ik gekleurd en rondgebracht / verstuurd; lekker creatief bezig geweest zo.
Gisteren naar onze kersttraditie van de opvoering van het kerstspel met muziek geweest; weer heel mooi, het was in de plaats waar we woonden toen we pas getrouwd waren, dan komen de herinneringen vanzelf terug.

Anja L. zei

Ik vind het een leuke gewoonte in jullie straat!
Bij ons zetten we midden op het grasveld een grote kerstboom en daar wordt ook de nieuwjaarsborrel gehouden. Heel gezellig.
Jammer dat jullie de rat nog niet hebben kunnen vangen.
Gaat Bea naar haar ouders of blijft zij in Duitsland? Leuk dat Kai naar huis komt met de feestdagen.
Ik denk dat ik dit jaar ook maar eens naar tasjes ga kijken om de kadootjes in te doen. Veel handiger dan dat gepriegel met rare vormen mooi proberen in te pakken.
Wat springt die temperatuur bij jullie op en neer zeg. Vervelend.
Fijne maandag.

Sandrah zei

Wat een heerlijk relaxed weekend hebben jullie achter de rug!

Ik woon ook in zo'n straatje met allemaal fijne buren. Maar met het rijtje mensen aan onze kant hebben we toch wel het meeste contact. We proberen een aantal keer per jaar samen iets te doen, maar in de zomer hebben we het meeste contact. Regelmatig wordt er voor de deur (wij wonen in een autovrij gebied) koffie of een borrel gedronken. Heel gezellig, maar ook prettig om zulke fijne mensen als buren te hebben.

Jeetje, alsof je kinderen geen normen en waarden bij kan brengen zonder de inmenging van de kerk. Wat een ouderwetse opvatting. Het begint en eindigt toch bij de opvoeding die je vanuit huis meekrijgt.

Haha! Die Flapjack, te grappig gewoon.

Sandra