Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, februari 07, 2017

Dag 2 Seattle: Sneeuw en het aquarium

Gisteravond waren Rick en ik beiden uitgeput en gingen dus voor ons doen vroeg slapen.  Ik word om een uur of vijf wakker en hoor een getik dat klinkt alsof er een lek is.  Ik doe het licht even aan en zie nergens wat.  Ik blijf het geluid horen en kan daarna niet meer in slaap komen.

Als Ricks wekker om half zeven afgaat ben ik dan ook klaarwakker.  Buiten is het zoals voorspeld een witte wereld.  Toen ik midden in de nacht keek waren de straten ook besneeuwd maar dat is al niet meer het geval.  Er ligt zo te zien op zijn hoogst een paar centimeter maar dat schijnt voor zo dicht bij het water al heel bijzonder te zijn.


Rick vertrekt voor zijn dag vol training en ik blijf nog even wat rusten. Ik zet koffie en drink die op mijn gemak.  Het sneeuwt intussen nog steeds en ik ben toch wel erg blij met mijn gisteren gekochte laarzen. Ik ben redelijk voorzien voor dit weer qua kleding. Rick daarentegen heeft enkel een dun fleece jasje! Gelukkig voor hem hoeft hij niet heel veel naar buiten.

Eindelijk raap ik mijn moed bijeen om de kou in te gaan.  Het is niet zo heel erg koud, want boven het vriespunt, maar met de wind gaat het door merg en been en mijn spieren zijn er niet zo blij mee. Mooi is het wel met alle witte bomen en lichtjes!

Mijn plan is om weer een crumpet als ontbijt te eten, maar samen met verscheidene anderen vind ik een bordje met "crumpets uitverkocht, tot morgen om zeven uur" aan de deur.  Nu zijn ze gewoonlijk op dinsdag gesloten dus ik ben benieuwd.

Tijd voor plan B wat ik eigenlijk ook vorig jaar al wilde uitproberen. Ik loop het enorm populaire Piroshky Piroshky waar het vandaag uitzonderlijk rustig is. Daar bestel ik de gerookte zalm piroshky en alle enthousiaste verhalen erover online zijn zeker waar.  Hapje voor hapje smaakt het heerlijk!

Eigenlijk "moet" ik nu naar de sportruimte en gewichten en cardio doen.  Maar het is buiten zo mooi met de sneeuw op de bomen en nog neerdwarrelend. Ik loop de Pike Place Market in en raak aan de praat met CJ, die bij de befaamde visstand daar werkt.

Hij raadt me aan de heuvels te gaan lopen, beginnend met Virginia Street, de enige nog oorspronkelijk steile heuvel in de stad.  De rest van de heuvels zijn ook wel steil maar afgeslepen om de stad vorm te geven (die letterlijk is gebouwd bovenop de oude stad die nog steeds met gidsen te bezoeken is).

Nu ben ik vastberaden, ik ga mijn stappen buiten krijgen.  Als het dan zo uniek is om sneeuw in de stad Seattle mee te maken en de sprookjesachtige sfeer van alle witte bomen ga ik niet saai op een elliptical staan.

Na die inderdaad heel steile heuvel van Virginia Street loop ik 1st Avenue af naar Pioneer Square, het historische gedeelte van de stad.  Daar neem ik foto's van de totempaal op het plein en loop dan de heuvels op en af.

Het is koud, maar die heuvels zorgen er zelfs voor dat ik wat transpireer.  Tot het weer gaat sneeuwen en niet zo'n beetje ook!  Langzaam verkleum ik toch wel erg. Het is natte sneeuw en mijn sportbroek is niet zo dik en al gauw nat, dan mijn handschoenen en al gauw ril ik.  Niet goed, want meteen protesteren mijn spieren en voel ik me alsof ik griep heb.

De 10000 stappen haal ik dus niet in een keer, maar 7500 wel.  Ik loop naar Storyville Coffee en bestel daar een latte met magere melk.  Die smaakt me zeer goed en het is gezellig en warm binnen.  De vrouw een paar plaatsen weg van mij houdt een Nederlands telefoongesprek, kleine wereld.

Het sneeuwt steeds harder, of tenminste grotere sneeuwvlokken en ik loop terug naar het hotel.  Een warme douche daar doet me weer wat beter voelen. Ik besluit een uurtje rust te nemen en intussen te bedenken waar ik wil gaan lunchen  en wat ik vanmiddag wil gaan doen.  Als het zo blijft sneeuwen is een film misschien een oplossing.

Net als ik denk dat ik echt geen zin heb er weer doorheen te gaan houdt het op met sneeuwen. Ik loop terug naar Pike Place Market en ga lunchen bij Pike Place Chowder. Zoals de meeste restaurantjes in de markt is dit ook erg klein.

Er staat een rij want het is een van de populaire plekjes voor zowel lokale bevolking als toeristen.  Het gaat gelukkig snel.  Ik bestel Manhattan Clam Chowder, veel lichter en wat mij betreft lekkerder dan New England Clam Chowder, en een half krab broodje.  Er is nog een stoel open en ik geniet van het eten.  Dit wil ik deze week best nog eens eten!

Intussen is het niet alleen droog maar laat de zon zich zelfs af en toe zien.  Perfect om naar het aquarium te gaan. Daar moet ik als ik hier ben gewoon heen.  Het is dicht bij Pike Place Market dus ik loop er naar toe.

Het is niet goedkoop,  $24,95 per persoon, maar voor mij het helemaal waard.  Ik vind de inktvissen en tropische vissen altijd leuk en kijk even bij de zeehonden.  De reden dat ik het hier zo leuk vind zijn de zeeotters echter.  Daar besteed ik een goed uur en zie ze ook gevoerd worden. Zulke schattige dieren!  Ik krijg een heel aantal goede foto's van ze.

Na meer dan een uur raak ik jammer genoeg verkleumd en kan niet langer buiten blijven.  Ik bedenk me dat vanmiddag de perfecte kans was de otters te zien want ze leven buiten.  Als het sneeuwt of regent is fotograferen dus moeilijk.  Ik ben dan ook blij heel wat goede foto's te hebben.

In de winkel zoek ik nog naar een leuke kleine zeeotterknuffel, maar ik vind ze allemaal allerminst lijken. Zonder iets te kopen vertrek ik dus. Intussen schijnt de zon uitbundig, wie had dat gedacht!?!

Warmer wordt het er niet door, echter.  Ik loop de trappen terug naar de Pike Place Market en zoek dan een plek voor een warm drankje.  Dat vind ik bij een van de Starbucks op weg naar het hotel. Ik bestel een passievrucht thee en geniet er op mijn gemak van.

Dan loop ik, al Pokemon Go spelend. terug naar het hotel.  In de stad is het heel leuk om te spelen.  De Pokiestops leren me ook dingen.  Zo zag ik vanochtend de plek waar de grote brand, die Seattle maakte wat het nu is, begon.  Je gaat nog beter op je omgeving letten.

Rick komt ook net terug en we gaan in de bar beneden een drankje drinken.  Dan vertrekt Rick naar zijn team diner en ik klets met iemand uit Atlanta over de Super Bowl gisteren.  Als die man ook vertrekt bel ik een van de sushi restaurants hier.

Zij hebben tot negen uur geen plaats maar raden Sushi Kashiba aan. Na een telefoontje daarheen hebben ze daar inderdaad plaats. Wat ik niet wist natuurlijk is dat dit restaurant van een zeer gerenommeerde Japanse chef is.

In mijn spijkerbroek en zo loop ik binnen en word begroet door een host in vol ornaat, oei. Meestal ben je aan de sushi bar wat minder opvallend dus ik vraag om daar te mogen zitten.  Geen probleem en ik krijg een drankmenu, maar verder niets.

De sushi chef is wat moeilijk te verstaan maar legt uit dat ik van een lijstje kan bestellen of "omakase", wat de chef me voor zal zetten.  Ik besluit tot een combinatie en wauw, het lekkerste Japanse eten ooit! En iedere keer legt de chef uit welke delicatesse er nu weer voor ons ligt.
Aan weerszijden van mij zitten Aziatisch-Amerikaanse mensen en ik hoop maar dat zij hier meer over weten dan ik, maar dat is niet het geval. Wel maakt het voor een leuk gesprek want het stel naast mij is een jaar geleden hierheen verhuisd uit New Jersey, vlakbij waar Katja woont.

Ieder hapje smaakte alsof er een engeltje op mijn tong pieste, zoals mijn opa altijd zei.  Zo lekker en zo vers en zo bijzonder is het allemaal en ik zou door kunnen blijven gaan, maar ik weet dat het allemaal niet gratis is. De rekening is dan ook wel even een schok (want nergens prijzen), maar het was het helemaal waard.

In het restaurant bestel ik een Uber en moet daar iets meer voor betalen dan gewoon.  Ik tref Yusuf uit Gambia als chauffeur en we kletsen even gezellig over West Afrika, want Gambia is omgeven door Senegal waar ik een groot deel van mijn kindertijd doorbracht.

Terug op de kamer kijk ik tv en typ dit blog wachtend op Rick. Best bijzonder om zo'n ongewone sneeuwdag hier mee te maken.  Het blijft een van mijn favoriete steden in de VS. Er is veel te doen en het doet ook we Europees aan. Ik zal vannacht zeker goed slapen, hopelijk geen getik meer.

Meer otterfoto's hier

6 reacties:

Anja L. zei

Ik heb naar het menu gekeken van Piroshky Piroshky, wat staan daar een hoop lekkere dingen op zeg. Die gaat in mijn zwarte boekje met adressen om te bezoeken.
Nou als je Virginia Street oploopt en ook nog beneden bij het aquarium bent geweest heb je toch aardig wat stappen gemaakt en ook flink geklommen!
Fijne dinsdag!

Antoinette van Schaik zei

O, dat heb ik ook eens meegemaakt, menu van de chef en een flinke rekening. Maar net zoals bij jou: het was het meer dan waard. Veel plezier in het mooie en bijzondere Seattle.

Anoniem zei

Ondanks het winterweer toch weer mooie dag! Hier va morgen ook weer flinke koud helaas! Veel plezier nog daar!

Anoniem zei

Groetjes dus van evelyn op t bericht hierboven ;-)

Anoniem zei

Wat maak je er weer wat leuks van. Kou en sneeuw. BRRRR. Ik ben weer bijgelezen terwijl hier de deur naar het terras open staat en we de hele dag heerlijk in de zon en warmte zijn geweest.
Nog veel plezier, groetjes uit Florida, Bea

Petra zei

@Anja - Die zalm piroshky is werkelijk om je vingers bij af te likken! Inderdaad meer dan 15000 stappen en 50 trappen!

@Antoinette - Ja, het is minder erg als je ook werkelijk een bijzondere ervaring hebt gehad

@Evelyn = Ja, de winter geeft nog niet op

@Bea - Het klimaat is wel een van de grootste redenen dat wij niet in dit gebied wonen