Seattle, wat een leuke stad is het toch ondanks het weer

Zaterdag

Gelukkig heb ik vannacht stukken beter geslapen en voel me dan ook lichamelijk wat beter.  De honden zijn ook heel lief en worden pas om tien voor half negen wakker.  Ik doe ze in de achtertuin en doezel nog heel even verder.

Dan laad ik de jongemannen in de van en rijd naar Starbucks voor mijn ontbijt.  Het is er gezellig druk en ik besluit in het restaurant te eten.  Het is ijzig koud met een flinke wind dus de warme Americano en de eiwit met paprika hapjes smaken opperbest.  Ik heb nog steeds genoeg geld op mijn cadeaubon om ervoor te betalen.

Volgens mij vinden de honden het erg leuk om mee te rijden.  Vooral Orion kijkt zijn oogjes uit.  Gek genoeg blaft hij niet als er mensen langs de van lopen.

Dat neusje!

 

Thuis neem ik de heren even de achtertuin in want Orion gaat niet tenzij ik meekom.  In de zon is het wel uit te houden ondanks de wind.  Ik begin vast aan mijn stappen, mijn doel vandaag is 7500 stappen op de plaats.  De elliptical thuis is met Orion geen doen en zin om naar de sportschool te gaan heb ik niet.

Al House Hunters International kijkend krijg ik mijn stappen bijeen.  Dan ga ik naar boven om in te pakken.  Orion "helpt" daar natuurlijk graag bij door van alles wat ik klaarleg weg te slepen.  Een uurtje later ben ik bepakt en bezakt (ik heb twee tassen mee dit keer aangezien ik in koud en warm weer ga zijn).

Met de honden ook weer mee ga ik op zoek naar lunch.  Ik besluit de overheerlijke avgolemono soep bij Skorpios & Maggio's te gaan eten.  Daar zit het vol, duidelijk een favoriet restaurant van veel mensen.  Ik vind gelukkig nog een stoel en als ik klaar ben wordt er een stukje bakhlava op mijn blad gelegd, een lekker toetje.

Thuis doe ik nog wat huishoudelijke taken en wacht dan op mijn taxi naar het vliegveld. Die komt lekker vroeg en ik neem afscheid van de hondjes wetend dat Lorraine en Patricia goed voor ze gaan zorgen.  De chauffeur draagt mijn tassen naar de auto en dan gaan we op weg naar Dulles.

Zoals altijd moet ik eerst even de kortste weg wijzen.  Deze chauffeur is erg aardig en bedankt me voor de nieuwe route waar hij niet vanaf wist.  Tegen drieen komen we bij het vliegveld aan en reken ik af.

Omdat ik twee tassen meeheb is het even schipperen hoe die naar de balie te krijgen, maar een geluk bij een ongeluk (ik heb geen Premier status meer bij United, net gemist vorig jaar) is de balie vlakbij.  Ik neem een open kiosk en check in.

Sinds kort heb ik een United credit card waarmee ik een gratis tas zou moeten krijgen.  Ik heb echter deze reservering daarvoor gemaakt al is het hetzelfde kaartnummer.  Ze zijn onverbiddelijk en ik moet voor beide tassen betalen.  Gelukkig kan Rick een van de tassen mee terug nemen, zodat ik dat niet nog drie keer zal hoeven doen!

Verder gaat het inchecken heel snel en ik heb TSA Pre dus ben zo door de veiligheidscontrole.  De trein brengt me naar de C gates en daar vind ik de American Tap Room waar ik plaats neem aan de bar.

Het glas sauvignon blanc dat ik bestel is zo groot als een halve fles wijn!  Het kost dan ook maar liefst $18.  Ik heb het gevoel dat er een kleinere versie was, maar de bar keeper besloot mij het volle pond te geven.  Ach, het helpt tegen de pijnen en ik heb meer dan een uur voor ik aan boord kan dus vooruit.

Als ik eenmaal in rij nummer drie van United aansluit zijn ze al begonnen met aan boord gaan. Gelukkig heb ik een stoel in Economy Plus en er zit niemand in het midden.  Dat is altijd bijna net zo fijn als eerste klas reizen qua ruimte.

Het wordt een lange vlucht van bijna zes uur en ik bestel een tapas snacks doos als avondeten.  Die komt met allerlei kleine hapjes, erg lekker.  Intussen kijk ik Directv via satelliet, maar na een paar uur is er iets mis en lukt dat niet meer.

Dan maar wifi kopen en zo gaat de tijd toch wat sneller.  Meer dan een kwartier voor op schema landen we op Seattle-Tacoma Airport.  Daar wacht Rick me zodra ik het beveiligde gedeelte uit ben al op.

Mijn tassen komen ook vlot en Rick heeft intussen een paar collega's gevonden, die dezelfde vlucht namen. Hun hotel is naast het onze dus we delen een taxi naar de stad.  Rick heeft hier al een nacht geslapen dus ik hoef alleen de tassen maar even boven te brengen.

Ondanks dat het voor mij als na enen voelt heb ik nog geen slaap, maar wel trek.  We gaan naar Loulay in het hotel wat goed aangeschreven staat.  Ik bestel de uiensoep en het kaasplankje, licht en lekker.  Rick heeft ook nog niet gegeten en bestelt de biefstuk.

Rick wil daarna nog proberen iets te gaan drinken met Nederlandse Microsofters.  Ik ben daar te moe voor, maar moedig hem aan te gaan.  Helaas is hij net te laat en gaan ze al naar boven.  Het is ook al na tienen en morgen moet iedereen vroeg op.  Wij doen rond elf uur het licht ook uit.

Zondag

Geen vrije dag vandaag voor Rick, hij moet om acht uur present zijn voor een training sessie.  Gelukkig is die in het hotel en hoeft hij niet supervroeg op.  Ik ben wel al wakker maar heb nog geen haast op te staan.

Rond kwart over acht doe ik dat eindelijk en maak een kop koffie op de kamer.  Dan kleed ik me warm aan en loop naar Pike Place Market.  Het is nog droog maar door en door koud!  Ik heb een donzen jasje gekocht voor de reis wat heel dun opvouwt en letterlijk vederlicht is.  Ik sta versteld hoe warm het is.

Het hele jaar heb ik verlangd naar een crumpet van de The Crumpet Shop dus dat wordt mijn ontbijt.  Ik bestel de green eggs and ham met een plak tomaat en het smaakt net zo lekker als ik me van vorig jaar herinner. 

Intussen is het gestaag gaan regenen, maar ik loop nog wat rond in Pike Place Market.  Altijd zo kleurrijk en leuk om er in de verschillende stalletjes te kijken.  Ik hoop er later deze week wat meer tijd door te brengen.

Terug in het hotel ga ik naar de andere toren waar de sportzaal (twee verdiepingen maar liefst!) zich op de vijfendertigste verdieping bevindt.  Van hieruit is er prachtig uitzicht.  Jammer van het weer want met helder weer zou je de bergen kunnen zien.

Na drie kwartier houd ik de elliptical wel voor gezien.  Met de heuvels hier in de stad krijg ik sowieso genoeg stappen en trappen op mijn Fitbit.  Opeens pingt mijn telefoon en blijkt dat we een "winter storm warning" hebben. 

Er werden eerst enkel sneeuwbuien voorspeld maar nu opeens acht tot vijftien centimeter sneeuw.  Daar heb ik niet de juiste schoenen voor mee.  Ik besluit op zoek te gaan naar laarzen. Eerst bij Target maar daar hebben ze alleen heel oncomfortabel uitziende regenlaarzen.

Bij Macy's vind ik echter precies wat ik zoek en ook nog eens halve prijs.  De laarzen lijken op Uggs en zijn lekker warm.  Ik trek ze dan ook meteen aan want het is er vandaag ook koud genoeg voor.

Intussen loopt het tegen lunchtijd en nadat ik mijn schoenen terug naar de kamer heb gebracht loop ik naar het Purple Cafe. Hier heb ik vorig jaar ook een paar keer erg lekker gegeten en vandaag is niet anders.  Ze hebben een broodje met Dungeness krab salade met een groene salade erbij en ieder hapje is werkelijk even heerlijk.

Intussen regent het steeds harder en aanlokkelijk om op verkenning te gaan is het niet.  Ik stop nog bij de Walgreens voor een nieuwe Icy Hot spray en wat snacks en ga dan terug naar de hotelkamer.  Daar heb ik een uurtje om even wat uit te rusten want ik voel de drie uur tijdsverschil toch wel.

Net na drieen komt Rick naar boven en gaan we naar Tap House, een bar restaurant waar een Microsoft manager een zaaltje heeft gereserveerd.  Hier gaan we de Super Bowl kijken. Er zijn snacks en drankjes en ik maak kennis met een aantal van Ricks internationale collega's.

Daaronder ook een viertal Nederlanders, Samantha, Lisanne, Erik en Paul. Ik klets gezellig met ze. Samantha blijkt een goede biljartster te zijn en wint het o.a. van Rick .  De football wedstrijd kabbelt intussen voort en lange tijd lijkt het erop dat de Atlanta Falcons met gemak gaan winnen.

Ook met de Fransman Antoine heb ik een leuk gesprek.  Hij is de enige Fransman hier en lijkt het wel leuk te vinden eens in zijn eigen taal te kunnen converseren.  Verder zijn er een aantal vriendelijke Australiers en Amerikanen dus gezellig is het zeker.

Opeens wordt de wedstrijd ook weer spannend. Vanuit het niets komende de New England Patriots in actie en maken het gelijkspel.  Voor het eerst in de geschiedenis van de Super Bowl (51 jaar) staat het gelijk aan het einde van de wedstrijd.  Er komt dus overtijd.

De Patriots winnen de kop of munt en niet veel later scoren zij een touchdown. Wie het eerst in overtijd scoort bepaalt de wedstrijd. Ervaring won van enthousiasme vanavond (helaas). Het was een van de interessantere Super Bowls, dat wel.

Rick en ik nemen afscheid van iedereen en lopen naar Palomino om nog een hapje te eten.  Intussen sneeuwt het inderdaad al blijft er nog niets liggen.  Als het bij ons sneeuwt vriest het of is het om het vriespunt, hier is het nog vier graden.

Ik ben benieuwd of we morgen inderdaad een besneeuwd Seattle zullen hebben.  Dat hebben Rick en ik nog niet meegemaakt. In ieder geval heb ik er nu de juiste kleding voor.  Rick helemaal niet, maar hij hoeft dan ook niet veel buiten te zijn.

Bij Palomino bestel ik een soep en wat calamari, beiden niet echt bijzonder.  Rick neemt een pizza die hij ook maar matig vindt.  Grappig, want dit restaurant beveelt iedereen altijd aan om hun Italiaanse eten.  Misschien zijn wij gewoon verwend met Pazzo Pomodoro thuis.

We zijn beiden doodmoe en morgen moet Rick weer zo vroeg aan de bak.  We maken het dus absoluut niet laat, al schrijf ik eerst dit blog nog even..