Terugreis naar huis

Zoals meestal als ik een wekker heb gezet ben ik al ver van tevoren wakker.  Die van zeven uur laat ik gaan, maar om kwart over zeven sta ik op.  Een blik naar buiten en op mijn radar app laat zien dat het vannacht geregend heeft en er nog (veel) meer op komst is.

Wat heb ik gisteren geluk gehad met het weer!  Vandaag zou het een stuk minder leuk zijn geweest om door de stad te lopen. Gelukkig heb ik mijn paraplu nog van Seattle.

Na me gedoucht en aangekleed te hebben pak ik alles weer in en ga dan naar de overkant voor mijn ontbijt.  Bij het Hollywood Café moet ik vijf minuten wachten en dan heb ik een tafeltje. Dit keer bestel ik de gepocheerde eieren met een van hun heerlijke fruit bowls.  Die zit zo vol dat ik hem niet eens op kan!

Als ik terug naar het hotel loop zie ik een taxi staan wachten.  In San Francisco kun je taxi's niet reserveren.  Ik had gedacht een Uber te nemen naar het vliegveld, maar de app zegt dat de dichtstbijzijnde twintig minuten weg is.  Uit ervaring weet ik die tijden niet te serieus te nemen.

Een vogel in de hand is beter dan tien in de lucht en ik vraag de taxichauffeur of hij even op mij kan wachten.  Dat doet hij graag en ik haal gauw mijn bagage.  Die wordt dit keer vriendelijk in de auto geladen en we gaan op weg.

Deze chauffeur is veel aardiger dan degene, die me naar het hotel bracht! Hij is duidelijk allerminst een Trump fan en we praten daarover.  Verder wil hij van alles over de oostkust en Washington weten, want daar is hij nog nooit geweest.  Ook onze honden komen ter sprake en we laten elkaar foto's zien.

Al met al zijn we naar mijn gevoel, ondanks toch wel een aantal files, snel bij het vliegveld. De rekening is weer even slikken maar ik ben ondanks dat ik zoveel reis toch altijd bang te laat te komen en zo ben ik er maar veilig en wel meer dan twee uur voor vertrek.

Het inchecken gaat heel snel en de TSA Pre veiligheidscontrole ook.  Gelukkig hebben ze op dit vliegveld overal stopcontacten dus ik laad mijn telefoon weer op.  Ik koop nog een flesje water en ga dan in rij 2 staan om aan boord te gaan. Die rij wordt steeds langer want veel mensen gebruiken net als ik de United Explorer credit card.

Keurig op tijd gaan we aan boord.  Ik heb een raamplaats in Economy Plus (meer beenruimte, al wordt dat ook steeds minder) en een man zit al in de stoel aan het gangpad. Lange tijd lijkt het of er niemand in het midden zal komen, maar zoveel geluk hebben we niet.

Een oudere man heeft de middelste stoel en de man aan het gangpad vraagt hem of hij misschien in eerste klas wil vliegen.  Ik baal eerst even dat ik niet in het midden zit, maar zie mijn kans schoon als de man in het midden weifelt.  Ik bied mijn raamstoel aan en dan offer ik me wel op om in eerste klas te gaan zitten.

Beide mannen kijken me opgelucht aan.  Ik vraag ze nog of ze het echt menen, maar de man in het gangpad moet werken met zijn collega in eerste klas en de man in het midden wil dicht bij zijn vrouw blijven zitten.  Bijna huppelend baan ik me dus een weg naar voren en wissel van plaats met de collega.

Een van de flight attendants ziet het en behandelt me de rest van de vlucht als een derderangs passagier.  Ik voel me soms als een derde klas passagier van de Titanic.  Ze snauwt nog net niet, maar alles gaat niet van harte, terwijl ze tegen de man naast mij poeslief is. 

Vind ik toch niet professioneel, ze heeft geen idee hoe vaak ik met deze luchtvaartmaatschappij vlieg (vrijwel altijd) en wat mijn status is (op het moment niets, maar met deze reis al ver op weg naar Premier status). 

Voor we opstijgen krijgen we een drankje en opties voor de lunch.  Er zijn vegetarische noedels, kip en zalm met rijst en groentes.  Die flight attendant verzekert zich ervan dat ik de laatste keus krijg ondanks dat ik in de tweede rij zit en de man naast mij gewoon mag bestellen, gelukkig is er nog een keuze. Een frequente bloglezer weet vast al wat ik kies. 

Alleen vertrekken we maar niet.  Er is een mankement aan dit toch vrij nieuwe vliegtuig.  Gelukkig is het gauw verholpen, maar we hebben een half uur vertraging.  De piloot denkt dat in te kunnen halen, maar het duurt zo lang voor we op kunnen stijgen dat we waarschijnlijk toch wat later aan zullen komen dan verwacht.

Het slechte weer rond San Francisco zorgt voor zoveel turbulentie dat we een uur moeten wachten op ons eten. Eigenlijk prima, want zo kom ik weer een beetje in het ritme.  We krijgen eerst een lekkere salade met een broodje en daarna komt mijn zalm met rijst en groentes.  Het gaat er goed in en de vriendelijke van de twee flight attendants zorgt ervoor dat mijn wijnglas goed gevuld blijft.

Als toetje krijgen we frambozensorbet, ook erg lekker.  Dan begint het vliegtuig weer te schudden en moet de bemanning ook blijven zitten.  Mijn wijn schudt inderdaad opeens uit mijn glas, oeps! 

Gelukkig is dat allemaal gauw voorbij en glijden we over de Verenigde Staten. Onder mij zie ik de Rocky Mountains, en dan vlak land met allerlei windmolens.  Op het moment van dit schrijven zie ik allerlei meren onder me.  Jammer genoeg heeft dit vliegtuig geen tv's, maar op Flight Aware zie ik dat we boven Illinois vliegen.

 

Al kletsend online met Rick en de meisjes gaat de rest van de tijd snel voorbij.  Een half uur verlaat landen we op Dulles. Natuurlijk ben ik als een van de eersten uit het vliegtuig, maar we moeten een "people mover" busje naar de hoofdterminal nemen dus de rest van het vliegtuig volgt.

Jammer genoeg zie ik de mensen aan wie ik de eerste klas stoel te danken had niet meer, anders had ik nogmaals bedankt.  Ik voel me zoveel beter dan verkrampt in economy zitten!

Bij de baggage claim staat Rick me al op te wachten.  De arme ziel is alweer verkouden.  Katja is ook ziek en Annette begon op de laatste dag in Maui te hoesten. In het vliegtuig hoorde ik ook heel wat gehoest. Hopelijk gaat het mij dit keer voorbij!

Mijn tas komt al snel en de rit naar huis gaat ook vlot.  Zoals zo vaak na een vlucht heb ik niet veel trek dus Rick stelt voor wat soep te halen.  De avgolemono soep is licht en heerlijk, precies goed.

Intussen geniet ik van mijn hondenbabies.  Beiden zijn duidelijk blij me te zien.  Op een gegeven moment vindt Snickers dat het zijn beurt is en met een paar slagen op Orions neus gaat hij pontificaal naast mij zitten.  Hij is al bijna zestien en ik hoop dat dit katertje nog lang zal leven, zo'n leuke persoonlijkheid!

Natuurlijk voelt het voor mij drie uur vroeger dus ik weet niet wanneer ik moe genoeg ga zijn om te slapen.  Wat een reis was dit maar ik heb genoten van iedere dag!