Dag 3 Tucson: Missie San Xavier del Bac en het Desert Museum

Om de een of andere reden, of een allergie of een verkoudheid, had ik vannacht last van een irritante kriebelhoest.  Ik voel me verder niet slecht maar het hield me wel wakker dus ik sta nogal met een duf hoofd op om kwart voor acht.

De zon schijnt vrolijk de kamer binnen en die heeft Katja ook al gewekt.  Het ziet er als een mooiere dag dan gisteren uit, alleen is het wel een stuk koeler.  Gelukkig hebben we tegenwoordig apps waar we de temperatuur op kunnen zien.  We kleden ons dan ook wat warmer en gaan na onze douches ontbijten.

Het is vanochtend stukken rustiger in het restaurant.  Al is het maar een graad of veertien, we vragen toch een tafeltje buiten en schuiven dat in de zon waar het aangenaam vertoeven is. We nemen vruchten, roerei en andere dingen en genieten van een licht ontbijt.  Heel bijzonder is het niet, maar ja, tegen gratis zeggen we geen nee en de koffie is wel erg lekker en sterk.

Na nog wat laatste dingen in de kamer gedaan te hebben gaan we om half tien op weg naar missie San Xavier del Bac.  Omdat ik niet zeker weet wat er met mij aan de hand is stoppen we eerst even bij een CVS. 

Daar koop ik Flonase, een neusspray tegen allergieen en verkoudheden.  Ik gebruik het meteen. Ik moet zeggen dat ik me de rest van de dag ook compleet normaal voel dus misschien is het wel een allergie, al zou ik niet weten waarvoor in dit droge klimaat.

Onze eerste stop vandaag is de San Xavier del Bac missie.  Die is zo'n 25 kilometer buiten de stad in het San Xavier Indiaanse reservaat.  We zien de missie al van verre liggen.  Ik ben enorm gefascineerd door deze Spaanse missies in het zuidwesten van de Verenigde Staten.  Ik heb al een aantal bezocht rond San Antonio, Texas, en in Californie.

We rijden de parkeerplaats op en zien dan meteen een roadrunner vogel.  Die hebben we geen van beiden ooit eerder gezien en de mensen, die naast ons parkeren duidelijk ook niet.  Hij is even alleen, maar dan komt er een hele familie, die elkaar allemaal met de staarten op en neer wippend lijken te begroeten.

Even is de missie vergeten en kijken we naar de roadrunners.  Jammer genoeg krijg ik er maar een goede foto van.  Het is een grappige vogel en inderdaad rennen ze hard!

Dan is het tijd om ons op de missie te concentreren al kan dat beter als de blazen geleegd worden dus het bordje "restrooms" is onze prioriteit.  Op een bord zie ik dat de volgende gratis rondleiding om half elf is en daar zijn we precies op tijd voor.

De oudere dames, Rody en Lynette, doen een interessante en soms ook grappige rondleiding.  We krijgen te horen hoe Vader Kino (nu weten we waarom zoveel plaatsen in Tucson Kino heten) belangrijk was voor de plaatselijke stam hier. Hij bracht voedsel voor de winter in de vorm van wintertarwe en daaraan hebben we ook de tarwemeel tortilla's te danken.

Deze missie is bijna helemaal wit en dat is geen verf maar een mengsel van van alles en de prickly pear cactus waar we al een paar drankjes mee ophebben.  Ook de kerk van binnen heeft van alles moois wat pas geleden gerestaureerd is. 

Dit schilderij van het Laatste Avondmaal is bijzonder om 3 redenen:
1. De apostelen zitten rond een tafel wat vrijwel nooit voorkomt
2. In de rechterhoek zit Satan en op Katholieke schilderijen mogen Jezus en Satan niet tegelijkertijd voorkomen

3. Er staan zakken zilver naast Judas en die kreeg hij pas na het maal

Het is werkelijk prachtig achttiende eeuws werk, al schijnt voor de restauratie dit alles zwart te zijn geweest.  De kerk was tijdenlang verlaten en mensen woonden erin.  De restauratie is nu in de laatste fase en we zien ze voor bij het altaar nog aan het werk.

Voor we de kerk ingaan komt een van de paters naar Lynette, de gids, en laat haar in niet mis te verstane woorden weten geen grapjes te maken zoals eerder. Lynette sputtert tegen dat God haar haar gevoel voor humor heeft gegeven, maar de pater blijft serieus. 

De kerk is geen plek voor grappige verhalen en lachende mensen, vindt hij.  Ik ben het met Lynette eens, ik ben heus wel in kerken geweest waar dominees of pastoors echt wel wat lichtere en humoristische preken hielden zonder daarmee oneerbiedig te zijn.

De grappige verhalen, of eigenlijk is het er maar een, worden dus buiten verteld.  In de kerk zien we dat het barok stijl is dus evenwichtig.  Aan de ene kant een schilderij, dan ook aan de overkant.  Zelfs tegenover de echte deur is een deur geschilderd.

Het altaar is werkelijk schitterend en ik kan wel zeggen dat het de mooiste missiekerk is, die ik ooit heb bezocht. Na de rondleiding fotograferen we nog wat binnen en buiten en stellen dan de GPS in op een Pandora winkel in een mall.

Die is snel gevonden en we vragen wat voor Tucson of Arizona bedels ze hebben.  Jammer genoeg zijn het weer de geijkte, een rondje met een cactus erin gegraveerd of een gekleurde met Arizona erop waarvan ik weet dat de letters eraf gaan.

De verkoopster kan zo gauw geen andere bedels bedenken, maar haar collega oppert het slangetje.  Aangezien hier heel veel ratelslangen zitten hoewel we die gelukkig niet zijn tegengekomen vind ik dat een leuk idee.  Het wordt het slangetje wat ook nog eens schattig is.

Voor de lunch rijden we naar het centrum naar het El Charro Cafe. Daar wordt ons echter verteld dat het terras dicht is en dat met dit heerlijke weer.  Niet getreurd, dan lopen we wel een blokje verder en gaan weer naar La Cocina net als gisteren.  Dit keer neem ik een hibiscus cosmo en Katja weer een prickly pear drankje.

Katja neemt taco's, maar ik wil de hatch green chili stew wel proberen.  Daar krijg ik geen spijt van! Het is eerder een soep dan wat ze hier stew noemen, dus dunner, maar zeer smakelijk en helemaal niet zwaar.

Na het eten rijden we naar het Sonora Desert Museum.  Dit is eigenlijk meer een dierentuin met inheemse dieren dan een museum.  De meeste dieren zijn gewond gevonden en kunnen niet meer in het wild leven. 

Zo zie ik dan toch nog ratelslangen, gelukkig achter glas

We zien de beer een banaan eten, de bergleeuw laat zich echter helaas niet zien.  Er zijn katachtigen en verschillende vogels in een voliere, maar mijn absolute favorieten hier zijn de kolibries. Er zijn drie soorten (soorten verschillen per seizoen) en ik krijg er mooie foto's van.  Ook zie ik opeens een vogeltje op haar nestje haar minuscule kleintjes voeren.  Zo bijzonder!

Tegen vijven lopen we nog even de souvenirwinkel binnen en koopt Katja een prickly pear barbecue saus voor Kevin.  Dan drinken we nog  een biertje en horen voor de tweede keer vandaag de mensen naast ons Nederlands praten.

Bij de voliere zei een man tegen ons dat hij oer-Hollands hoorde (hoewel dat van Katja niet zo oer is, al denk ik dat dit reisje haar Nederlands ook weer wat heeft opgekrikt.  Zij spreekt het tenslotte het minst van de drie.).  De dames naast ons zijn zo in gesprek dat ik het raar zou vinden opeens een opmerking over hun Nederlands zijn te maken.

Tegen half zes gaan we op weg naar het Saguaro National Park.  Daar rijden we nogmaals de rondweg, maar besluiten langs de hoofdweg te parkeren om de zonsondergang te zien.  Jammer genoeg zijn er geen wolken, die het altijd net iets spectaculairder maken, maar het is nog prachtig en we maken mooie foto's.

Dan rijden we terug naar het hotel waar we ons voor het avondeten verkleden.  Dit keer kiezen we voor Charro Steakhouse en genieten van een heerlijke "ranch to table" filet mignon.  We krijgen er bonen en tortilla's bij en bestellen ook spinazie gemengd met nopalitas (een cactussoort), ook allemaal erg lekker.

Terug in het hotel laad ik mijn foto's op en wil dan aan mijn blog beginnen, maar het internet ligt eruit.  Ik bel de lobby en de mensen die daarover gaan zijn al naar huis, maar de heel vriendelijke receptionist wil er alles aan doen het weer aan het werk te krijgen. Een half uurtje later lukt dat hem, maar dan ben ik al te moe om nog te schrijven.  Het moet dus maar een dagje wachten.

De rest van de foto's van vandaag staan hier