Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, maart 22, 2017

De zinnen verzetten in de zoo

Gisteravond vond ik het heel moeilijk om zonder Cosmo naar bed te gaan en kreeg het weer flink te kwaad.  Gelukkig heb ik wel goed geslapen, maar Rick en ik zijn al heel vroeg wakker.  Hij omdat hij een presentatie heeft en ik word wakker door Ricks wekker en begin dan meteen te malen.

Toch moet ik van mezelf blijven doezelen, want ik voel me heel erg moe. Om kwart over acht heeft Orion er genoeg van en komt me met zijn natte neus wekken. Wat ben ik blij dat we hem hebben!

Kai en Bea komen ook net naar boven.  Ik zet koffie en we maken ontbijt.  Voor mij crackers met kaas en tomaat en zij maken hun muesli. 

Na het eten ga ik boven sporten en Bea en Kai nemen Orion mee voor een lange wandeling.  Tijdens het sporten lees ik meer lieve berichtjes.  Het helpt zo dat iedereen meeleeft en dat veel mensen schrijven Cosmo "gekend" te hebben via mijn blog en Facebook. Het was een heel bijzondere hond.

Als ik klaar met sporten ben komen ze net terug van de wandeling.  Orion heeft duidelijk genoten en goede beweging gehad.  Zodra het allemaal wat rustiger wordt ga ik weer hard aan zijn training werken.  Dat is een ding dat waarschijnlijk makkelijker zal gaan nu Cosmo er niet meer is. Ik voelde me toch altijd schuldig extra aandacht aan Orion te besteden wat dat betreft.

We maken ons gauw klaar om op pad te gaan en geven Orion zijn Kong in zijn bench.  Ik rijd naar de metro en vind met gemak een parkeerplek.  Ook de trein staat al klaar dus helemaal goed.

Ons einddoel van vandaag is de dierentuin dus we moeten bij Metro Center overstappen.  Het gaat allemaal heel vlot, we hoeven maar een paar minuten op de trein te wachten. Bea's ogen lichten op, want het is een nieuwe trein waar ze ook nog graag in wilde rijden.

Ze vindt hem mooi, maar de zoetgevooisde stem bij het openen van de deuren is er niet zoals in de oudere treinen.  Grappig is dat daar een heel aantal jaren geleden een wedstrijd voor was en een omroepster in een garage won die.

Bij het Woodley Park station stappen we uit en ziet Bea een van de langste roltrappen in het westelijk halfrond. Ze zijn heel lang!  Op de radio hoorde ik toevallig dat de hoogste roltrappen in dit metro systeem tien verdiepingen hoog zijn!  Deze niet, maar ze zijn nummer drie in dit systeem en de langste in het District of Columbia met dertig meter hoog!

Het is inmiddels lunchtijd en recht tegenover het metrostation ziet Kai een Lebanese Taverna.  Daar vragen we een tafeltje en hebben een heerlijke lunch.  Ik neem de linzensoep en Kai een broodje, maar Bea's maal is het mooist, allemaal kleine gerechtjes.


Na het eten lopen we naar de dierentuin.  Bea is verbaasd dat we zomaar zonder te betalen binnen kunnen lopen.  De dierentuin maakt deel van het Smithsonian instituut en is daarom dus gratis te bezoeken.

We beginnen met het Asia Trail.  De meeste dieren zijn er jammer genoeg niet, maar de panda's des te meer.  De volwassen panda's krijgen net een snack en eten die schattig op.  De baby Bei Bei kunnen we echter niet vinden.  Later gaan we nog terug en ligt Bei Bei lekker bamboe te eten.
Tian Tian (het mannetje)

Mei Xiang (het vrouwtje)

Bei Bei, anderhalf jaar oud

We lopen verder, maar veel van de verblijven zijn leeg of de dieren niet te bekennen.  De cheetahs zijn er niet want hun verblijf wordt gerenoveerd.  Pas in het kleine zoogdierenhuis zijn er wel volop dieren. 
Het is hier snikheet binnen, terwijl het buiten guur is en alleen in de zon niet ijzig.  Ik houd het met mijn dikke jas en das niet uit daarbinnen en ga buiten op het paar wachten.  Niet veel later komen zij ook naar buiten.

De gorilla's zijn jammer genoeg ook binnen en de orang oetans ook.  Die laatsten zijn wel erg leuk.  Een kijkt naar meisjes voor haar glas en de medewerker zegt dat zij haar tv zijn.  Een andere orang oetan heeft een baby, schattig!
Wie kijkt er naar wie hier (volgens de zoo vrijwilliger is het meisje de Orang Oetan tv)

Ook het reptielenhuis is super warm.  Dit zijn ook niet mijn favoriete dieren dus ik speel buiten Candy Crush Saga tot Kai en Bea uitgekeken zijn.  Dat duurt even want Kai is dol op reptielen.

Vlakbij ziet Bea een draaimolen en Kai koopt kaartjes voor ons drieen.  Bea en ik kiezen een panda om op te zitten en Kai een rode panda.  Het is al vele jaren geleden dat ik in een draaimolen zat en het is leuk!
We lopen verder naar de leeuwen en tijgers, maar ook die zijn er nauwelijks, we zien alleen een tijger. Als laatste lopen we het American Trail.  Hier zien we wolven, zeehonden, zeeleeuwen (waarvan eentje haar kleintje borstvoeding geeft, dat heb ik nog niet eerder gezien) en bisons.

Bea en ik hebben intussen enorme dorst. Bij de souvenirwinkel kopen we flesjes water en dan ziet Bea een pluche lemur waar ze verliefd op wordt.  Kai koopt hem voor haar en dan banen we ons een weg naar de uitgang.

De terugweg verloopt net zo vlot als de heenweg.  In mijn herinnering duurt het eeuwen om met de metro bij de dierentuin te komen, maar dat valt vandaag alles mee.  Dit keer geen nieuwe treinen en naar Vienna laten we een overvolle trein gaan en in de trein een paar minuten later moeten Kai en Bea lang staan.  Ik heb het geluk bij de eerste stop een stoel te veroveren.

Gelukkig heb ik Lorraine gevraagd Orion uit te laten, want we zijn pas om zes uur weer thuis. Ik loop ook gauw even naar hiernaast om Lorraine en Patricia over onze weekendplannen te vertellen. Hun Deense doggen komen prompt op mijn schoot zitten.  Ja, je leest het goed, 160 pond hond op mijn schoot.  Echte lobbesen zijn het.

Vanavond gaan we Ethiopisch eten, helemaal nieuw voor Bea.  Washington en omgeving heeft de meeste Ethiopische restaurants buiten Ethiopie!  Meaza is het beste restaurant dichtbij ons, een kwartiertje rijden.

Dat het goed is zie je als er mensen uit het land zelf eten en dat is hier zeker het geval.  Wij bestellen een paar vegetarische gerechten en een drietal gerechten met vlees, twee rundvlees en een vis.  Het smaakt allemaal super lekker en we zijn naderhand meer dan verzadigd!

Terug thuis speelt iedereen behalve ik met Orion.  Die vindt al die attentie natuurlijk geweldig. Als iedereen straks weg is hoop ik ook een betere band met hem te scheppen.  De afgelopen weken zijn nogal chaotisch geweest. 

Het is vanavond weer moeilijk, want Cosmo en ik hadden een avond ritueel, maar Orion is likt net mijn hand dus wie weet wordt het met hem net zo. En zo eindigt de eerste dag zonder Cosmo, het nieuwe "normaal".

Cosmo is zeker constant in onze gedachten, maar ik merk dat ik ook wel weet dat had hij nog geleefd het geen makkelijke en mogelijk ook een heel korte weg geweest zou zijn.  Die gedachte maakt dat ik er vrede mee heb hem niet verder te hoeven laten lijden met chemotherapie e.d.

6 reacties:

Anoniem zei

Beste Petra,
Eerst en vooral medeleven met jullie verdriet om Cosmo.
Ik denk dat jullie de juist beslissing hebben genomen om hem te laten inslapen om hem zo verder lijden te besparen.
Hij heeft bij jullie een mooi leven gehad en hij heeft 11 jaar jullie maatje geweest, dat is toch wel een troost.
Ik ga hem ook missen in jouw blogs.
Groeten van Hilde uit B. en sterkte.

Jurgen de Bruin zei

Ik ben er ook van overtuigd dat je ook nu, zoals het hele leven van Cosmo, het juiste hebt gedaan.

Anoniem zei

Een leuke dag gehad en goed om jullie gedachten te verzetten.
En jullie hebben het juiste gedaan ook al vraag je jezelf dat toch nog af.
Groet, Bea

Wentje zei

Lieve Petra en familie, wat een gemis dat jullie kanjer Cosmo er opeens niet meer is!
Ook in je blogs zullen we hem missen!
Heel veel liefs en sterkte met dit verlies!
Dikke knuffel Wendy

Sandrah zei

Juist omdat je Cosmo niet verder wilde laten lijden, maakt dat je vrede kan hebben met het besluit om hem te laten gaan. Maar dat maakt het verdriet en het gemis zeker niet minder.

Sandra

Petra zei

@Hilde - Het is heel fijn te weten dat zoveel mensen meeleven. Hij was een bijzondere hond.

@Jurgen - Ja, daar ben ik ook van overtuigd

@Bea - Gelukkig vraag ik me dat niet af. Het was overduidelijk dat verlengen van zijn leven een egoistische daad van onze kant zou zijn geweest als het al mogelijk was geweest wat zeer te betwijfelen viel. Ik ben daar ook dankbaar voor, want die beslissing werd ons door zijn lichaam uit handen genomen.

@Wentje - Dank je wel! Al het medeleven is als een warme deken voor ons.

@Sandra - Ja, precies, hoewel het gemis niet zo schrijnend is. Mede door Orion, maar ook omdat we uitgebreid afscheid konden nemen en niet in een paar minuten in een kille behandelkamer