Kersenbloesems tijd

Rick is, zoals altijd, een stuk eerder op dan ik en neemt Orion mee naar beneden.  Hij komt tegen achten weer boven met hond.  Het duurt nog even voor Rick klaar is met zijn douche maar dan is Orion voor mij, Rick vertrekt naar zijn werk.

Orion is klaarwakker, die krijg ik niet meer rustig.  Hij springt op het bed wat helemaal niet mag, maar ik knuffel hem toch even snel voor ik hem wegjaag. Dan krijg ik alleen zijn snuit voor mijn neus.  Er is geen slapen meer aan en ik ben toch al helemaal wakker.

Kai en Bea komen ook net naar boven. Zij gaan ontbijt halen bij Manhattan Bagel en ik maak crackers met kaas en tomaat.  Zolang ik het lekker vind maak ik het en tot nu toe smaakt het prima.

Als Bea en Kai terugkomen laat ik Orion bij hen en ga naar de sportschool.  Daar doe ik een half uur cardio voor Sharon me komt halen voor personal training. Ook zij is ontdaan van het overlijden van Cosmo en vraagt hoe het gaat. 

Vreemd genoeg, want dat had ik tijdens zijn leven echt nooit verwacht, gaat het best.  Ik denk natuurlijk wel constant aan Cosmo en zie dan bijvoorbeeld de Pet Spaw naast de sportschool, waar hij altijd zo geduldig was terwijl ze hem mooi maakten.  Dat brengt een herinnering terug maar tot mijn verbazing geen huilgevoel of wat ook.

Het halve uur met gewichten gaat snel en het helpt ook dat Sharon zelf honden heeft en precies weet hoe het is om zo opeens afscheid te moeten nemen.  Alle lieve reacties en zien hoe Cosmo zelfs mensen, die hem nooit hebben gezien, heeft geraakt, helpen erg.  

Terwijl ik mijn cardio doe chat ik met de meisjes via onze Facebook groep.  Voor hen is het duidelijk moeilijker, misschien omdat hun helemaal gezond lijkende maatje er opeens niet meer is.  Wij hebben gezien hoe ziek hij was en dat hij echt niet verder kon.  Saskia heeft bovendien heel veel problemen met haar medicijnen en moeite haar psychiater te bereiken.

Om elf uur ben ik klaar en ga huiswaarts.  Daar tref ik Kai alleen en hij zegt dat Bea met haar moeder kletst via Whatsapp. Ik bedenk me dat ik die Whatsapp vroeger ook wel had willen hebben, dan had ik veel meer met mijn Oma kunnen kletsen. 

Dan neem ik Orion maar mee de achtertuin in en gooi de frisbee voor hem.  Daar mist hij duidelijk Cosmo wel, al was die de laatste paar weken niet geinteresseerd om met Orion te spelen.  Cosmo rende wel tot het laatste moment bijna langs het hek met Orion en Mia. 

Daardoor hadden wij echt niet door hoe ernstig het met Cosmo gesteld was. Dat is het enige wat ik me afvraag als een "wat als".  Hadden we hem eerder moeten laten nakijken?  Maar Dr. Stahl haalde die twijfel ook weg, want in dat geval had de dierenarts zelf waarschijnlijk ook niet onderkend wat er gaande was.

Enfin, Orion is lekker moe  en wij nemen hem mee Vienna in.  Hij vindt het prachtig in de van mee te rijden.  Onze eerste stop is het benzinestation waar ik de van volgooi.  Dan haal ik medicijnen op bij Rite Aid en kopen we postzegels voor Bea's en Kai's kaarten bij het postkantoor.

Bij de Freeman Store and Museum kijken ze rond voor souvenirs maar vinden die niet naar hun gading.  We lopen naar boven waar het museum gedeelte is.  Er is een tentoonstelling over 275 jaar Fairfax County, die voor ons interessant is.  De eerste landeigenaar in Vienna, Charles Broadwater, heeft zijn graf hier vlakbij, nog altijd te bezichtigen.

Eigenlijk wilden Kai en Bea lunch van Cava, maar gisteravond was er een brand in ons favoriete Chinese restaurant in diezelfde rij met restaurants.  Cava, Chop't en Mod Pizza zijn daardoor ook allemaal gesloten. 

Kai besluit dat we dan naar Noodles & Company gaan.  Bea wil graag macaroni and cheese proberen en die hebben ze daar het lekkerst.  Echter vindt Bea eenmaal daar dat toch wat te saai (ik geef haar geen ongelijk).

Zij bestelt de beef stroganoff pasta, Kai de pesto cavatappi en ik de tosca fresca met Parmezaanse kaas en extra tomaat en spinazie.  Het smaakt ons allemaal even goed en intussen wacht Orion geduldig in de van.

Thuis laten we hem nog even uit en dan gaat hij in zijn bench.  Ik rijd naar de metro en parkeer de van daar met gemak.  De trein staat ook al klaar en om half drie komen we bij het Smithsonian station aan.

Het is nog steeds koud voor de tijd van het jaar, maar tenminste waait het niet zo en in de zon is het lekker.  We lopen naar het Tidal Basin en ik zie al meteen dat de bloesems, ondanks de vorst en de voorspelling dat ze maar voor de helft zouden uitkomen, toch heel mooi zijn.

Volgens mij is zeker niet de helft van de bloesems bevroren.  We zien af en toe een boom, die helemaal bruin is, maar veel bomen staan ook vol in bloei en sommigen zijn nog in de knop.  Het is prachtig weer dus een mooie wandeling rond het Tidal Basin.

Bea vraagt bij het zien van hele bomen nog in de knop of we dinsdag terug kunnen komen.  Natuurlijk kan dat!  Ik moet alleen wel parkeerruimte vinden, maar alles kan.

Bij het gedeelte met Cherry Blossom Festival tentjes kijken we rond in de souvenirtenten, maar vinden niets van onze gading.  Er zijn wel leuke oorbellen, maar ik heb al twee paar kersenbloesem oorbellen dus weet me te beheersen.

Even lachen met de leuke bever

Opeens is het al half vijf en besluiten we huiswaarts te gaan.  Daar laten we Orion los en Bea en ik zetten het feeentuintje weer op inclusief lente spulletjes.  Leuk dat Bea helpt, zo ziet het er heel anders uit dan als ik het alleen neer had gezet.

Kai houdt intussen Orion bezig.  Dat gaat goed tot Chuck, onze buurman, met zijn twee enorme Deense doggen naar buiten komt.  Orion en Phil gaan flink tegen elkaar tekeer, maar het lukt Kai om Orion terug te roepen.

Als Fairtyville weer functioneert gaan we naar binnen.  Ik ga boven inpakken want we gaan dit weekend op reis.  Kai en Bea doen hetzelfde en Orion "helpt" mij door van alles te vinden om op te kauwen!

Rick komt thuis met de ingredienten voor zijn lekkere omeletten.  Terwijl hij staat te koken komt buurman Chuck aanbellen zodat wij onze handtekeningen onder een document kunnen zetten.  Rick opent de voordeur en Orion rent op Chuck af en bijt hem in de hand!

Rick vindt altijd dat Orion maar moet weten hoe het gaat en vindt het vervelend om mensen aan de deur te laten wachten om Orion te trainen.  Duidelijk is dat trainen heel hard nodig. Door alle drukte is het erbij ingeschoten, maar ik begin stante pede weer.  Gelukkig heeft Chuck zelf honden, want een vreemdeling zou ons aan kunnen klagen.

De omeletten smaken heerlijk en ik ben eerlijk gezegd heel blij een avond thuis te zijn. Lekker voeten omhoog en dom tv kijken.  De anderen vermaken zich elders. Morgenvroeg gaan we weer op pad tot maandagavond. De tijd vliegt! Minder dan een week voor Bea en Kai alweer terugvliegen!