Reis met Katja naar Tucson dag 1 en 2

Zaterdag

Om half acht komt Saskia afscheid nemen. Zij en Laura gaan naar Orlando rijden vandaag. Dat is zo'n 14 uur rijden dus Rick.en ik zullen blij zijn als ze er veilig aankomen (edit: dat was gelukkig het geval)!

Wij slapen nog wat uit maar tegen negenen zijn we alle drie beneden. Katja vraagt om koffie en een crepe als ontbijt. Rick en ik gaan die halen terwijl Katja doucht. Het is net boven nul en onze magnolia's bloesems zijn helaas stuk gevroren vannacht.

.

Bij Starbucks bestellen we drie koffies. Jammer genoeg hebben ze hun egg bites nog steeds niet dus ik besluit ook een crepe te nemen.

Bij Crepe Amour kan ik weer niet laten de crepe met zalm, spinazie en cream cheese te nemen. Katja heeft een zoete crepe met bosbessen.

Tijd om te sporten heb ik vandaag niet want onze nagels zijn belangrijker. We hebben een afspraak bij Pro Nails en laten onze teen- en vingernagels lakken.

Thuis pakken we in en dan is het alweer lunchtijd. Katja heeft dumplings foto's gezien en wil die eten.

Het is druk bij het kleine District Dumplings, maar er komt net een tafeltje vrij. Omdat dit mijn vijfde keer hier is krijg ik mijn portie gratis. Goede klantenbinderij!

Het is gezellig met zijn drietjes en de dumplings vallen weer goed in de smaak.

Thuis zetten we de tassen in de van en brengt Rick ons naar Dulles. Daar nemen we afscheid tot woensdag avond.

Katja en ik checken onze tassen in en hebben beiden TSA Pre. Voor Katja voor het eerst. We zijn zo door de veiligheidscontrole heen.

Met de trein gaan we naar de C gates. Daar kopen we waters en snacks. Dan duurt het niet lang voor het boarden begint. Wij hebben boarding prioriteit 1 en zijn dus als een van de eersten aan boord.

We hebben Economy Plus, Katja de gang plaats en ik het raam. Jammer genoeg is de vlucht vol dus zit er een man tussen ons in.  Die blijkt gelukkig heel aardig te zijn.

Keurig op tijd stijgen we op en zullen wat voor op schema aankomen. Dat is fijn want we hebben minder dan drie kwartier om over te stappen.

Dat betekent geen tijd om iets te eten te kopen dus we doen het met het eten aan boord. Katja neemt de kip wrap en ik de tapas doos met o.a. olijven, hummus, bruschetta en amandelen. Het is best lekker, maar we willen beiden nog iets als we in Denver landen. 

Gelukkig komen we voor op schema aan en Katja bestelt nog een boterham met bacon en kalkoen.  Ik koop een bakje groentes met dip maar eet die uiteindelijk niet op. Mijn maag is een beetje van streek en ik denk dat ik trek heb, maar eigenlijk niet.  Vliegen doet dat vaak met mij.

De United goden hebben Katja en mij op een eerste klas stoel van Denver naar Tucson getrakteerd.  Heel fijn want zo heeft onze bagage ook prioriteit en komt hoogstwaarschijnlijk ook mee.  Daar was ik van tevoren even bezorgd over.

De vlucht is United Express en tot onze verbazing is meer dan de helft van de eerste klas leeg. We krijgen drankjes en mogen zoveel snacks als we willen uitkiezen.  Ik neem de popcorn met zout en peper en die is wel erg lekker!!

Deze vlucht is maar een uur en drie kwartier dus we landen al gauw in Tucson.  Het is natuurlijk donker dus we zullen morgen pas het speciale woestijnlandschap en de cactussen zien.  We moeten even op onze gate wachten en lopen dan meteen naar de baggage claim.

Onze tassen komen als tweede en derde op de band en dan zoeken we Dollar op.  Daar heb ik via Expedia een auto gehuurd.  Vanochtend las ik allerlei vreselijke verhalen over deze locatie op Yelp dus ik bereid me voor op problemen.  Het verloopt echter van een leien dakje.  Katja wordt als tweede chauffeur toegevoegd en we krijgen de sleutel voor een Volkswagen Tiguan.  Echt een leuk autootje vinden wij dit beiden.

De GPS leidt ons vervolgens zonder problemen naar de Lodge On The Dessert.  Ook hier zijn we zo ingecheckt en krijgen een "casita" met twee bedden.  Het is even lopen van de parkeerplaats maar dan hebben we ook een erg leuke "kamer", die meer een studio appartementje is.  Er is zelfs een heuse open haard en het is een erg zuidwest thema.  In dit hotel logeerden acteurs als John Wayne tijdens de opnames van hun westerns.

Voor ons gevoel is het al na middernacht maar we hebben beiden behoefte even te ontspannen voor we gaan slapen.  Ik schrijf dus even dit blog af en Katja kletst met Kevin die heel laat op is.  Morgen gaan we op verkenningstocht.

Zondag

We hebben lekker geslapen en om acht uur zijn we beiden wakker genoeg om op te staan.  We douchen en vinden uit dat we bovenop een Pokestop slapen.  Voor we gaan ontbijt vangen we dus nog wat van die monsters.

Het is wel erg leuk eens met iemand, die het spel ook speelt te zijn. Voor Rick, die op zijn Windows Phone het spel niet kan spelen, is het toch minder leuk, hoewel hij altijd gedwee langs de Pokestops in Vienna rijdt. 

Bij dit hotel zit gratis ontbijt dus we lopen naar het restaurant.  Zo zien we ook wat een leuk hotel dit is!  Helemaal in de stijl van het oude zuidwesten met Adobe gebouwtjes van twee verdiepingen en mooie cactussen en andere planten.  Heel fotogeniek is het, geen wonder dat het zo goed wordt aangeschreven.

Het restaurant is wat chaotisch.  We moeten even wachten op een tafeltje en mogen dan wel eten halen maar de drankjes duren even.  Het is dus een buffet maar alle drankjes moeten bezorgd worden.  Dat zou zoveel makkelijker kunnen door mensen die ook zelf te laten inschenken.  De arme serveersters lopen zich de benen uit het lijf en dat zonder fooi!

 

Het eten is lekker, veel fruit en dan roerei en plaatselijke gerechten van pittig varkensvlees en verse salsa.  Dat klinkt misschien raar als ontbijt, maar bacon is ook varkensvlees.  Het is maar waar je aan gewend bent. In ieder geval laten Katja en ik het ons goed smaken. Als de koffie eindelijk komt is die ook lekker sterk en kunnen we de dag weer aan.

Jammer genoeg is het bewolkt, maar de temperatuur is zeer aangenaam met een graad of twintig.  We hebben beiden allerlei tips gekregen over wat er hier te doen is en we besluiten eerst Mount Lemmon op te gaan rijden.

Dat werd ons van alle kanten aangeraden en we krijgen er geen spijt van.  Wat een bijzonder landschap met alle gigantische saguaro cactussen eerst en daarna een dennenwoud en opeens is daar sneeuw boven de 2000 meter.

We stoppen bij bijna alle uitzichtpunten en maken foto's.  Ondanks de bewolking en de keiharde wind genieten we van de prachtige vergezichten. Dit is heel anders dan Skyline Drive bij ons!  We komen tot bijna 3000 meter en zijn blij onze winterjassen mee te hebben, want het is maar net boven nul.

Bij de General Store bovenaan kijken we even rond en kopen wat drankjes. Zo hoog is het belangrijk te drinken om geen hoogteziekte te krijgen. We proeven ook wat van de fudge (een soort borstplaat achtig iets, mij te zoet).  Katja vindt de chocolade pindakaas fudge erg lekker dus daar nemen we wat van mee.

Eigenlijk wilden we hier op de berg lunchen, maar het is pas half twaalf en we hebben beiden nog geen trek. We besluiten dus terug naar Tucson te rijden en daar naar een lunchrestaurant te zoeken.  Onderweg zien we nog van alles moois en ook af en toe de zon weer verschijnen.

Beneden in het dal is het 25 graden, terwijl Rick schreef dat het bij ons thuis maar om het vriespunt is.  Wij klagen dus absoluut niet! Katja kijkt op haar telefoon en vindt een leuk restaurant, La Cocina, in het oude deel van Tucson.

Wat een leuk tentje blijkt dat te zijn!  We zitten buiten bij een fontein en er speelt een duo heel ongewone muziek.  Eerst vinden Katja en ik het niet zo mooi, maar naarmate de tijd vordert kunnen we het "quirky" ervan zeer waarderen. Het zijn echt artiesten, ze gebruiken allerlei ongewone "instrumenten" waaronder ook een ouderwetse telefoon.

Hier in het zuidwesten moeten we natuurlijk een prickly pear (soort cactus) margarita proberen. Hij smaakt ons bijzonder goed.  Het is echt genieten deze tijd met Katja alleen.  Ik wil niet denken dat het voor het laatst gaat zijn, maar haar leven wordt ook steeds meer opgeslokt door Kevin, schoonfamilie en straks hun eigen gezin hopelijk. Bijzonder is het dus, dit moeder-dochter reisje.

We bestellen beiden de zalm quesadilla en polenta frietjes om te delen.  Die laatsten zien er zo lekker uit dat verscheidene mensen komen vragen wat ze zijn.  Alles smaakt voortreffelijk.

Het zou verleidelijk zijn hier te blijven zitten en naar muziek luisteren, maar we willen verder.  We rekenen af en lopen naar de hoofdstraat van Tucson.  Daar zien we een aantal leuke restaurants, vooral Elvira's lijkt ons wat zo te zien.  Iemand schreef over The Hub en ik wil voor beiden later naar de menu's kijken.

Het is wat stilletjes hier op een zondag dus we besluiten naar Saguaro National Park te gaan.  Eerlijk gezegd is dat de grootste reden voor mij om naar Tucson te willen gaan.  Ik heb toen Katja een baby was, dus bijna 27 jaar geleden, die grote Saguaro's in de omgeving van Phoenix gezien en heb er sindsdien een liefde voor.  Ik wil dus al heel lang naar dit park, maar heb Rick nooit zover kunnen krijgen.

De weg erheen is langer dan verwacht, ook weer door bergachtig gebied. Het is wel prachtig overal en we komen langs het museum waar we morgen heen willen.  Dan zien we opeens het bekende bruin met witte National Park Service bord, dit keer met de woorden "Saguaro National Park". Ik moet eens gaan tellen hoeveel National Parks ik heb bezocht, het zijn er heel wat inmiddels.

Bij het bezoekerscentrum moeten we naar binnen om of te betalen of onze Nationale Parkenpas te laten zien.  Natuurlijk heb ik die laatste en we krijgen een krantje mee.  Ik vraag of ook de westelijke kant van het park daarin staat.  Ik vind het bewonderenswaardig van de park ranger dat ze me niet keihard uitlacht, want we blijken ons in de westelijke kant te bevinden, oeps!

Op  mijn vraag of de oostkant ook nog de moeite waard is antwoordt zij dat je er niets anders ziet dan hier.  Mooi, dan hoeven we die rit niet te maken.  Ik denk dan ook wel dat een cactus een cactus is, inderdaad.

Katja vraagt nog waar we het best de zonsondergang kunnen zien, want we zijn van plan die zeker morgen hier te gaan zien.  We krijgen wat suggesties en gaan dan de rondweg rijden.  Het is werkelijk prachtig!

Sommige saguaro's lijken echt op mensen, anderen op buitenaardse wezens.  De kleinere cactussen tussendoor zijn ook mooi.  We lopen een paar paden, een ervan naar eeuwenoude tekeningen van de Hohokam. Het is heel bijzonder om te zien dat die tekeningen zo lang hebben overleefd!

Onze jet lag begint ons nu wel parten te spelen en we rijden terug naar het hotel.  Onderweg stoppen we nog even bij een Walgreens voor wat toiletspullen en andere benodigdheden, die we opeens missen.

In het hotel frissen we ons wat op en verkleden ons voor het avondeten (van sportkleding naar andere kleding).  Katja wil graag naar Mi Nidito om te eten en dat wordt inderdaad van alle kanten aangeraden.  Maandag en dinsdag zijn ze dicht dus dit is onze enige kans.  Er is echter ook vaak een wachttijd van meer dan een uur.

Als ik naar buiten kijk springen we beiden op want wat een prachtige zonsondergang opeens! De ranger bij Saguaro National Park had het bij het verkeerde eind, de zonsondergang vanavond is prachtig.  Gelukkig kunnen wij hem mooi zien.

We besluiten het erop te wagen met Mi Nidito, maar de parkeerplaats voorspelt al niet veel goeds.  We zien dat de rij wachtenden tot ver buiten het restaurant staat en ik heb toch ook een aantal heel negatieve recensies gelezen waardoor ik geen zin heb zo lang te moeten wachten. Bovendien begint mijn jet lag me parten te spelen.

We besluiten door te rijden naar Elvira's.  Na wat gedoe met de GPS komen we terug in het centrum van Tucson wat vanavond een stuk gezelliger is dan vanmiddag.  We parkeren de auto voor $2 in een garage en lopen naar Elvira.

Prima keuze is dat! Het is een van oorsprong Mexicaanse keten uit Nogales net over de grens hier zo'n anderhalf uur vandaan.  Het menu is dan ook authentiek Mexicaans met moles en meer. Er staan heel wat gerechten, die ik lekker vind, op het menu dus het is moeilijk kiezen.

We krijgen eigengemaakte tortilla chips en salsa gratis als voorafje. Katja bestelt een hibiscus margarita, maar ik houd het bij wijn vanavond.  Als hoofdgerecht nemen we beiden de biefstuk molcajete. 

Die wordt in een hete stenen bowl geserveerd met Mexicaanse kaas, salsa verde en gegrilde nopal cactus.  Ernaast krijgen we guacamole en bonen (die ik niet eet). We krijgen er tortilla's bij en maken onze eigen "taco's" ermee.  Het is werkelijk super en ook leuk om cactus te eten na ze de hele dag gezien te hebben.

Moe en voldaan rijden we terug naar het hotel. Wat een fantastische dag was het! Morgen hebben we weer allerlei plannen en nu ga ik ook slapen (Katja ligt al in dromenland).

Foto's van Mount Lemmon en Saguaro National Park staan hier

PS: Dit blog heb ik zo ongeveer met bloed, zweet en tranen in elkaar gezet. Ik krijg meestal veel minder reacties op mijn reisblogs en dan vind ik jammer. Als je meeleest laat het even weten, ik vind reacties wel erg leuk (al kan ik er op vakantie minder op reageren).