Rust zacht, lieve Cosmo 15/11/2006-21/3/2017

Als Rick opstaat zie ik hem Cosmo checken, maar die gaat wel met hem naar beneden.  Ik sta ook op en vraag meteen hoe hij is.  Rick is bezorgd want Cosmo wil weer niet eten.  Ik voel zijn buik en hij piept.  Tot mijn schrik is die ook keihard!

We hebben een dierenartsafspraak voor vanavond, maar zo lang wil ik niet wachten. Ik weet instinctief dat dit niet goed zit en bel de dierenarts.  Ik kan een half uur later terecht.  Ik tril helemaal want Cosmo is duidelijk heel erg ziek.

Gelukkig kan Rick zijn vergadering verzetten en gaat hij mee.  We moeten even wachten in de wachtkamer en ik weet gewoon dat Cosmo nu gezien moet worden.  Ik ben een bonk zenuwen want wat is het vreselijk hem zo te zien lijden!  Kon hij maar praten!

Katja maakte een collage van Cosmo in betere tijden

We krijgen Jacque Stahl als dierenarts, die ontzettend lief is voor Cosmo.  Ze ziet wel meteen dat ik gelijk heb.  Cosmo's buik is keihard en ze denkt vrijwel meteen te weten hoe dat komt. Ze denkt dat er een tumor op zijn milt zit die open is gebarsten.

Ze neemt Cosmo mee naar achteren om een naald in zijn buik te steken.  Niet veel later komt ze terug met een buisje vol bloed.  Heel ernstig dus en de enige hoop is opereren en de milt verwijderen.  Verslagen geven Rick en ik toestemming en nemen afscheid van Cosmo.

Dr. Stahl is eerlijk en zegt dat sommige honden de operatie niet overleven en soms de kanker zo uitgezaaid is dat euthanasie de enige optie is.  Ze belooft te bellen zodra ze meer weet.

Wij stellen de kinderen op de hoogte en gaan dan naar Starbucks want ik heb nog niets in mijn maag. Omdat het duidelijk te zien is dat ik heb gehuild haalt Rick koffie en Bantam bagels voor mij. Thuis treffen we Kai en Bea ook helemaal bezorgd.

Eigenlijk zouden we naar Richmond gaan vandaag, maar daar heeft niemand meer oren naar.  Ik heb mijn personal training van vanochtend ook afgezegd, maar hijs mezelf wel naar boven voor een uur cardio op de elliptical.

Het wachten duurt eindeloos!  Ik ben dan ook blij als Rick voorstelt lunch van Panera te bestellen en op te gaan halen. Mijn telefoon gaat mee, maar blijft stil.  Dr. Stahl had gezegd dat we na enen van haar konden horen dus we zitten op hete kolen.

Als de telefoon dan eindelijk gaat laat ik Rick opnemen.  Ik hoor het gesprek van de andere kant wel en het lijkt redelijk goed nieuws te zijn. Cosmo is goed door de operatie gekomen en het waren inderdaad een aantal tumoren op zijn milt.  Dat is het goede nieuws.

Het slechtere nieuws is dat dr. Stahl er vrijwel zeker van is dat het kanker is aangezien er uitzaaiingen zijn op Cosmo's lever.  Ze raadt aan dat we een afspraak maken met het Hope Center waar ze goede oncologie voor honden hebben.  Tenzij we weer van haar horen kan Cosmo morgen naar huis.

Ondanks de heel nare kankerdiagnose zijn we toch wat opgelucht met het vooruitzicht nog wat tijd met Cosmo te krijgen.  Vanochtend dacht ik hem voor het laatst gezien te hebben. 

Ietwat opgelucht gaat Rick weer aan het werk en Kai en Bea gaan de mall nog eens opzoeken.  Het is inmiddels vijftien graden en zonnig en ik ga voor op de stoep zitten lezen.  Even later moet Rick een conference call doen en neem ik Orion mee de achtertuin in.

Little did I know...

Als om half vijf het nummer van de dierenarts op mijn scherm verschijnt slaat de angst me om het hart.  Inderdaad klinkt dr. Stahl een stuk minder blij dan een paar uur geleden.  Cosmo's lichaam weigert rode bloedlichaampjes aan te maken en zijn organen zijn aan het uitvallen.  Ze raadt ons aan zo snel mogelijk te komen om afscheid te nemen.

In een kleine paniek roep ik Rick, die gelukkig net klaar is met zijn conference call.  Ook bel ik Kai en maan hem met Bea naar de dierenartsenpraktijk te komen. Zij schrikken natuurlijk ook enorm.  Ook de meisjes stel ik op de hoogte, al zijn die beiden op school en Katja heeft een tentamen.  Moeilijk voor haar om haar gedachten erbij te houden.

Bij de praktijk worden we meteen naar Cosmo gebracht.  Die kijkt direct op als hij onze stemmen hoort.  Dr. Stahl heeft tranen in haar stem als ze ons verteld dat ze echt niet denkt dat hij hier bovenop zal komen.  We kunnen heel veel geld uitgeven om zijn leven een paar dagen te verlengen, maar dat raadt zij (natuurlijk) niet aan.

Even kijkt hij op als hij weet dat ik verdrietig ben

Rick en ik hebben genoeg honden en katten gehad om te weten dat we niet egoistisch moeten zijn.  Bovendien verlengt zoiets ook onze spanning want het eindresultaat is toch het verlies van je geliefde huisdier, of dat nu vandaag is of over een maand met allerlei miserabel makende medicijnen.

We krijgen ruim de tijd om afscheid te nemen.  Eigenlijk vind ik dit heel fijn in plaats van in een kille behandelkamer op een metalen tafel.  Cosmo ligt in een grote kennel.  Groot genoeg voor ons om naar binnen te gaan. 

Om de beurt knuffelen we hem en vertellen hem hoeveel we van hem houden en hoe we hem gaan missen.  Er wordt heel wat gehuild en gelukkig zijn er zakdoekjes om onze neuzen te snuiten.  Iedere keer als ik snik licht Cosmo zijn kop op en lijkt naar me toe te willen komen.  Zo heeft hij zijn hele leven voor mij "gezorgd" met zijn hondenliefde.

Als Katja klaar is met haar tentamen vertellen we ook haar dat het tijd is om afscheid te nemen.  Dr. Stahl is intussen na een paar emotionele hugs naar huis en dr. Stocks nam het van haar over.  Rick haalt haar dus om te zeggen dat we klaar zijn (voor zover dat ooit mogelijk is).

Dr. Stocks vertelt dat zij net hetzelfde mee heeft gemaakt met haar Duitse herder.  Hij leefde maar een maand na de operatie en ze verzekert ons ervan dat we de juiste beslissing nemen.  Ze draait Cosmo om, zodat we hem alle vier kunnen aaien en injecteert hem dan met de medicijnen.

Dit is de eerste keer dat ik gebleven ben tot het hart van het dier stopte.  Om de een of andere reden heb ik er veel meer vrede mee op deze manier.  We hebben warm afscheid kunnen nemen en Cosmo tot het laatste moment laten voelen hoeveel liefde er voor hem is.

Gelukkig mogen we via een zijdeur naar buiten.  Daar moeten we allemaal even flink huilen en elkaar troosten voor we gaan rijden.  Onderweg heb ik het regelmatig diep uit mijn wezen te kwaad.  Ik ben Rick dankbaar dat hij rijdt.

Thuis wacht ons natuurlijk Orion en zoals ik had gehoopt is hij broodnodige therapie.  Ik had alleen zo gedacht dat pas over een jaar of vier nodig te hebben.  Wat is het opeens snel gegaan.  Cosmo was zo vief en plotseling nam de kanker hem van ons weg.

Op Facebook krijg ik enorm veel lieve berichtjes en een persoon schrijft hoe fijn het is dat wij de optie hadden Cosmo niet te hoeven laten lijden.  Haar moeder is terminaal ziek en bijna niets meer, maar ze moet wachten tot de dood haar komt halen.  Hoe moeilijk euthanasie ook is het zou ook hier in de VS voor mensen een optie moeten zijn.

We zijn allemaal uitgehuild en krijgen ook wel trek. Bea heeft zin in soep en besluit dat het Thais eten wordt. Dat vinden wij allemaal prima.  Ik bestel ook soep en een paar voorafjes. Het voelt raar zonder een bedelende Cosmo naast me.  Hij was zo'n deel van mijn leven, maar ik probeer me te troosten met de vele herinneringen.

Ook de meisjes delen allerlei leuke foto's van hem.  Ik weet dat wij Cosmo het beste leven hebben gegeven wat hij maar kon hebben.  Ik ben heel blij dat Kai in persoon afscheid heeft kunnen nemen met zijn vriendin als steun.  Ik hoop dat de film "A Dog's Purpose" waar is en dat Cosmo's lieve ziel reincarneert in een andere hond, die nog een familie blij maakt.

Cosmo, mijn eeuwige vriendje 15/11/2006-21/3/2017