Weekend vol Amerikaanse geschiedenis

Zaterdag

Mijn telefoons reminder om negen uur laat me weten dat ik voor mijn doen echt uit heb geslapen.  Ik heb Rick wel naar beneden horen gaan zo'n tien minuten eerder, maar had niet door dat het al zo laat was.

Gauw zet ik koffie en maak een paar eieren met kaas en verse salsa.  Rick heeft zijn thee en een broodje met ei en kaas.  Kai en Bea komen ook naar boven en gaan bij Manhattan Bagel Bea's eerste bagel ooit halen.  Dat wordt op mijn aanraden een met gerookte zalm en cream cheese en die bevalt haar zeer.

Rick laat de honden uit en dan gaan we op weg naar Mount Vernon.  Dit landgoed van George Washington, de eerste president, heb ik al vele malen bezocht.  Kai is er ook een aantal keren geweest, maar Rick al vele jaren niet en voor Bea is het nieuw.

We hebben kaartjes voor de 11:40 rondleiding in het huis.  We zijn er iets van tevoren en nemen wat foto's en luisteren naar de in koloniale kleding geklede gidsen.  Rick vraagt waarom twee bomen zijn omgezaagd en dat blijkt omdat die niet historisch correct waren, maar ook dood aan het gaan waren.

Al gauw mogen wij ook het huis in en het is druk! De gidsen zijn dan ook kort van stof dus ik ben blij dat ik de rondleiding al zo vaak heb gedaan.  Ik kan de anderen onder anderen de sleutel van de Bastille wijzen, die de Markies de Lafayette aan George Washington stuurde na de bestorming van de Bastille.


We bekijken de slaapkamers en als laatste die van de Washingtons.  Het extra lange bed, omdat de generaal (grappig genoeg noemen ze hem hier geen president, hij heeft als generaal dan ook veel meer voor elkaar gekregen) erg lang was.  In dat bed is hij ook in 1799 gestorven aan keelontsteking.

Dan bekijken we nog de studeerkamer en de keuken en dan is de rondleiding afgelopen.  We lopen de heuvel af naar de graven van George en Martha en nog een heel aantal andere familieleden.

Daar vlakbij is het ook de begraafplaats van de slaven, maar daar zijn geen stenen om te laten zien wie waar ligt.  Men is nu wel bezig met een project om tenminste de precieze plekken waar mensen liggen te markeren.

Hier wordt een korte ceremonie gehouden om deze mensen, die geen keuze hadden maar hier moesten zijn, te herdenken.  Zonder hen had George Washington niet kunnen zijn wie hij was. Kai mag voorlezen over William Lee, de valet van George Washington.  Die ging overal met hem heen.

Na afloop bekijken we nog de verschillende bijgebouwtjes en dan vooral de slavenkwartieren.  Eigenlijk is het de bedoeling dat we daarna naar het museum en de souvenirwinkel gaan.  Maar wij willen de film nog zien, die door Kees van Oostrum is gemaakt.

Voor de anderen is het allemaal nieuw.  Ik blijf het een goede film vinden, die bovendien goed aansluit bij mijn rondleiding door Alexandria vanmiddag.  Als hij klaar is loopt het al bij tweeen dus de magen rommelen hard!

We rijden naar Alexandria en gelukkig hebben we geen moeite een parkeerplaats te vinden. We weten ook al waar we willen eten, Virtue Feed and Grain.  Je zou denken dat je om half drie met gemak een tafeltje zou kunnen krijgen, maar er is een wachttijd van bijna een half uur.

Daar baal ik van, maar leg me er net als de anderen bij neer.  Ik ga dan maar het toilet opzoeken en zie zomaar vier stoelen vrij aan de bar. Ik probeer Ricks aandacht te trekken, maar hij kijkt alle kanten op behalve de mijne.  Ik bel hem dus maar en we nemen plaats aan de bar.

Het eten is erg lekker! Ik neem de crab cake, die voornamelijk krab is.  Rick heeft een zalmburger en Bea en Kai taco's en zalm.  We zijn blij wat eten in onze magen te krijgen. Mount Vernon nam veel langer dan gewoonlijk, waarschijnlijk omdat het zo druk was en we hebben het museum niet eens bezocht!

Als we weer verzadigd zijn begin ik aan mijn rondleiding door het stadje. Maar eerst gaan we het Christmas Attic winkeltje in.  Hier hebben ze op hun bovenverdieping alleen maar kerstspullen.  Bea vindt de rode cardinaalvogeltjes leuk en die kopen ze voor hun boompje.  Ik zie opeens een "Nederlandse" Kerstman, leuk, maar zo duur dat ik hem zeker niet koop.

Een Nederlandse Kerstman! 

 

Via de "kinderkopjes" van Prince Street lopen we langs Captains Row, huisjes uit 1783 en later.  Ik neem ze mee naar het Presbyterian Meeting House met het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat.

Bij Christ Church kunnen we nog net naar binnen.  De docent moet weg, maar ik verzeker haar dat ik ook kan vertellen over wat we zien. Dat is de banken waar George Washington en familie zaten en waar Robert E. Lee en familie zaten.  Dit is een heel mooi voorbeeld van een achttiende eeuws kerkje.

Via het huis waar George Washington in Alexandria woonde en de ijskelder van Gadsby's Tavern komen we bij het Carlyle House aan.  Dit huis vind ik het belangrijkste in het stadje.  Hier begon feitelijk de Amerikaanse Revolutie en de film bij Mount Vernon liet zien waarom.

Gelukkig heeft Lorraine intussen de honden uitgelaten, want ik begon me schuldig te voelen. We treffen dus blije hondjes thuis.  Rick laat ze ook meteen weer uit. Ik ben blij mijn voeten omhoog te doen, want die doen pijn en ik moet nog veel lopen de komende dagen.

We hebben besloten vanavond makkelijk pizza te bestellen. Zo kan Bea ook de Amerikaanse pizza's proberen.  Zij en ik bestellen beiden de spinazie, champignons en spek pizza van Zpizza.  Daar krijgen we geen spijt van, heel lekker!

Voeten omhoog voor ons allemaal en lekker tv kijken.  We hebben het verdiend na de drukke dag!

Zondag

Tot mijn grote verbazing ben ik om acht uur klaar wakker!  Waarom gebeurt dat nou niet vaker en liefst zelfs nog wat vroeger. Ik kijk naar buiten en zie dat het sneeuwt!  Nee, toch! Rick slaapt nog een kwartiertje door en maakt dan dezelfde observatie.

Gelukkig is de verwachting dat het op gaat klaren en niet zo koud gaat zijn.  Ons plan is namelijk vrijwel geheel buiten dus het moet wel een beetje uit te houden zijn.  Aangezien ik niet ga sporten vandaag kan ik me na mijn douche meteen in gewone kleding steken.  Dat gebeurt 's ochtends niet vaak.

Tot mijn verrassing zijn Kai en Bea al helemaal kant en klaar.  Het wachten is dus op Rick en intussen doet Kai wat training met de honden.  We geven de honden hun ontbijt en vertrekken dan voor het onze.

We halen koffies bij Starbucks en dan donuts bij Duck Donuts.  Het neemt Bea en Kai nogal lang om te besluiten welke ze willen.  Ik weet het meteen, twee (waarvan ik anderhalf opeet en de overgebleven helft aan Kai geef) met maple icing en stukjes bacon.  Rick neemt er een met chocolade icing bij zijn broodje van Starbucks.

De combinaties, die Bea en Kai nemen, klinken ook erg lekker, maar er gaat voor mij niets boven de maple icing met bacon.  Bea aarzelde gisteren nog of ze wel donuts wilde, want ze vond die van Dunkin Donuts lekker, maar voor een keer. Wij haalden haar over omdat Duck Donuts heel anders is en dat beaamt ze enthousiast na een paar hapjes.

Dan banen we ons een weg naar de stad waar we zonder oponthoud aankomen.  In het weekend is het gratis parkeren langs de wegen.  We hebben geluk en vinden een parkeerplaats aan Pennsylvania Avenue, vlakbij het Witte Huis.

Als eerste lopen we naar de achterkant van het Witte Huis, Bea's eerste blik erop.  Het is droog, maar koud. In de verte zie ik blauwe lucht aankomen en zodra de zon tevoorschijn komt is het meteen een stuk warmer.  Dat krijg je als je je op de hoogte van Rome bevindt.

Via het Washington Monument lopen we naar het World War II Memorial.  Daar staan de fonteinen gelukkig aan en ik laat ook het Kilroy Was Here tekeningetje zien.  De meeste mensen hebben geen idee dat dat er is, ikzelf vond het ook pas een aantal jaren geleden.

De Reflecting Pool reflecteert het Lincoln Memorial nauwelijks door de wind, maar toch willen we er een foto van ons vieren laten maken.  Ik vraag het eerst aan een Duitser met een grote camera, maar die wil zijn camera geen moment verlaten. 

Gelukkig komt er net een Amerikaans gezin aanlopen en de zoon daarvan wil ons best fotograferen. Het wordt een leuke foto met het Lincoln Memorial op de achtergrond.  Ook leuk eens een foto van ons vieren te hebben, want meestal is het Kai en Bea samen.

Na het bekijken van de Onafhankelijkheidsverklaring in de National Archives had ik Bea beloofd haar het minst bekende monumentje op de Mall te laten zien.  Dat voor de 56 Ondertekenaars van de Onafhankelijkheidsverklaring.  Het is een stuk om langs de grote vijver, vandaar dat ik er gewoonlijk niet langs ga.

Het zegt Nederlanders en Belgen denk ik ook niet zoveel, maar voor Bea (en Kai en Rick, die het ook nog nooit gezien hadden) is het wel leuk.  Al die zesenvijftig handtekeningen zijn per staat gerangschikt in goudkleurige verf op stenen nageschreven. Erg knap gedaan ook, want het is allemaal handwerk (alleen op het Vietnam Veterans Memorial worden de namen met een machine ingegraveerd).

De Virginiaanse handtekeningen

Dat Vietnam monument is onze volgende stop.  Het is er rustig en sereen. Ik kan merken dat Bea ervan onder de indruk is.  Ze doet wel heel veel indrukken op deze drie weken! Het is een vermoeiend schema, ook voor mij, maar ik vind het ook wel heel leuk zo toerist of gids in eigen omgeving te zijn.

We bekijken het Lincoln Memorial wat Ricks favoriet is.  Bea en ik vinden echter het Koreaanse monument het mooist. Die soldaten met hun angst op hun gezichten blijven in je geheugen.  Grappig genoeg droomde ik vannacht van mijn nachtmerrie rondleiding, waar niemand in het gezelschap interesse heeft in wat ze zien. Gelukkig is me dat nog nooit overkomen!

Onderweg naar het Tidal Basin wordt Bea afgeleid door een paar heel tamme eekhoorns.  Het Martin Luther King Jr. Memorial hebben we al gauw gezien.  De tijd begint nu wel te dringen voor onze reservering bij de Old Ebbitt Grill.

We bekijken het Franklin Delano Roosevelt monument uitgebreid.  We zien ook dat de kersenbloesems nog niet op hun hoogtepunt zijn.  Ik denk dat het toch wel mooi gaat worden.  De knoppen zien er over het algemeen prima uit.

Kai, Bea en ik overleggen en besluiten donderdag terug te komen, hopelijk zijn de bloesems dan uit. Dan kunnen we ook het Jefferson Memorial beter bekijken want daar hebben we geen tijd meer voor.

We huren fietsen van de Capital Bikeshare voor $2 per stuk en rijden naar het station vlakbij het Witte Huis.  Alleen zijn daar geen plaatsen om de fietsen terug te brengen.  Gelukkig is dat op de hoek van 14th en G Streets wel het geval.

Zo hoeven we maar een blok naar de Old Ebbitt Grill te lopen.  Het doet me pijn om de gehandicapte veteraan Rob nog steeds voor het restaurant te zien zitten.  Nu met Trump zal hij wel helemaal lang op aangepaste huisvesting moeten wachten.  Echt vreselijk!

We zijn een kwartier te laat voor onze reservering maar dat is geen probleem.  We krijgen meteen een tafeltje.  Zoals altijd is het een succes.  De ambiance, de bediening en ook het eten zijn voortreffelijk. 

Bea en Kai delen de crab cake sliders als voorafje en vinden ze heerlijk. Ik neem een kop linzensoep, maar een kop clam chowder verschijnt.  Gelukkig wordt dat gauw verbeterd, want de linzensoep is vele malen lekkerder.  Rick heeft een kop chili.

Mijn tweede voorafje zijn de crab cake sliders, erg lekker!  Rick heeft het hummus trio wat ik vaak bestel.  Kai een reuben sandwich waar ik me nog nooit aan gewaagd heb en Bea doet zich tegoed aan een bacon cheeseburger. Morgen eet ik hier weer.

Na het eten bekijken we nog even de voorkant van het Witte Huis.  Vandaag niet veel protesten, want 45 is weer eens in Florida. Er staat wel iemand met een groot bord dat George Washington nooit loog, zo waar!

Dan lopen we terug naar de auto en rijden snel naar huis.  Daar geven Rick, Bea en Kai de honden een goede lange wandeling.  Ik rust even uit, want moet morgen ook weer flink wat lopen.

Een van Bea's wensen is een film kijken in een Amerikaanse bioscoop.  Dat gaan we vanavond dus doen.  Het wordt Beauty and the Beast 3D.  Wat goed is het gedaan!  Het houdt onze aandacht de hele film en we zien er toch ook wel wat volwassen dingen in, al is het vrijwel helemaal gelijk aan de tekenfilm.

Voor het avondeten gaan we naar Seasons 52 waar we een tafeltje in de bar bij de open haard nemen.  Zo lekker warm is het!  Ik geniet van mijn asperge soep en daarna de filet mignon met alweer asperges (altijd groen hier).  De anderen hebben allemaal flatbreads, die ze duidelijk ook prima vinden.

Thuis gaan Kai en Bea meteen de basement in.  Ze besteden wel heel veel tijd met ons dus ik snap dat ze ook eens op hunzelf willen zijn. Wij kijken nog wat tv en dan gaan wij ook naar boven, morgen moeten we beiden werken.