Van regen tot een mooi zonnige rondleiding

Rick staat al om zeven uur op en dat is veel te vroeg voor mij.  Ik heb heel rare dromen nadat hij naar beneden is gegaan.  Niemand (geen idee wie) wil namelijk mee om de kolibries in Trinidad te bekijken.  Ik moet toegeven dat die de enige reden zouden zijn dat ik ooit terug naar dat eiland zou gaan.

Om acht uur is het mijn beurt om op te staan.  Tot mijn schrik zie ik dat het plenst!  Dat was niet voorspeld!  Rick en Orion zijn dan ook doorweekt want kregen de bui over zich heen.

Voor mijn ontbijt pocheer ik een paar eieren met Parmezaanse kaas in de magnetron en drink er een kop koffie bij.  Dan brengt Rick mij naar de metro waar de trein al klaarstaat. Drie kwartier later stap ik bij het Smithsonian station uit.

Zoals altijd maak ik even een pit stop bij het Smithsonian Castle.  Dan ga ik wachten bij de M paal van het metrostation.  Opeens hoor ik "Hey, it's you!" en staat Michael voor mijn neus.  Hij geeft me een welgemeende hug en we kletsen even bij. 

Dan gaat mijn telefoon en belt B. dat ze vlakbij zijn.  Een minuut over tien komen ze aan en vragen of ik niet te lang heb hoeven wachten.  Nou, een minuut "te laat" zijn ze. Het zet meteen de toon voor de dag.  Het is weer een erg leuk en enthousiast gezin met een negentien- en zeventienjarige en een tienjarige.

Zij hebben mij gevonden via mensen, die ik vorig jaar rondgeleid heb.  Dat is ten eerste een groot compliment en ten tweede de beste reclame.  Dat betekent dat die mensen mijn rondleiding ook de moeite waard vonden, tenslotte.

Na kort verteld te hebben over het ontstaan van de stad lopen we naar het Washington Monument.  Ik heb vrijwel meteen spijt mijn regenjas meegenomen te hebben, want het weer klaart snel op.  Daar moet ik nu de hele dag mee sjouwen.  Aan de andere kant betekent het mooi en warm weer dus niets te klagen.

Tegen de tijd dat we bij het Tweede Wereldoorlog monument aankomen kan die jas voor de rest van de dag uit.  Hier zien we al een paar Honor Flight veteranen uit Kansas, later een grotere groep. Zo'n mooi programma wat veteranen van over het hele land hierheen haalt om "hun" monumenten te zien.

Achter het monument laat ik nog het grappige "Kilroy was here" tekeningetje achter het monument zien.  Dan lopen we langs de Reflecting Pool, die mooi reflecteert vandaag, richting het Vietnam Veteranen Monument.

Dit keer neem ik eens het pad langs de Constitution vijver want ik wil een nieuw flesje water kopen bij het standje daar.  Kleine S. van tien heeft wel zin in een ijsje.  Alleen vindt ze de keuze hier niet zo bijzonder en neemt dus maar een zakje chips. B. koopt ook gelijk een flesje lekker koel water voor mij.

We lopen verder naar het Vietnam Veteranen Monument.  Deze zwarte ingezonken muur met 58315 namen erop is zo heel anders dan het enorme Tweede Wereldoorlogsmonument. In zijn eenvoud is het echter net zo imposant vind ik altijd.  De hele sfeer van die oorlog voel je hier, geen trots, enkel verlies en narigheid.

We lopen verder naar het Lincoln Memorial waar Lincoln al 95 jaar over de Mall uitkijkt. Het uitzicht van hier is altijd weer prachtig.  Ik krijg vaak de vraag of het niet verveelt telkens weer dezelfde bezienswaardigheden te laten zien. Het antwoord daarop is absoluut niet!  Ik vind Washington nog altijd een prachtige, diverse en interessante stad.

 

Het Koreaanse oorlogsmonument is mijn favoriet.  Iedere keer weer treffen me de uitdrukkingen op de gezichten van de beelden hier.  Het is zo levensecht in roestvrij staal!

 

Wij steken over naar het Tidal Basin.  Daar bekijken we dr. Martin Luther King Jr in zijn monument, altijd mijn minst favoriet hier. Het Franklin Delano Roosevelt Memorial daarentegen is weer heel anders en veel van de spreuken zijn helaas weer heel actueel.  Geschiedenis herhaalt zich kennelijk echt, al hoop ik minder heftig dan de Tweede Wereldoorlog.

Na het Jefferson Memorial lopen we via het Bureau of Engraving and Printing waar de dollar wordt gedrukt naar de achterkant van het Witte Huis.  Ik vind het een stuk minder leuk hier nu de Obama's weg zijn.  Het is feitelijk onbewoond tot hopelijk Melania en Barron er deze zomer intrekken, maar ik moet het nog zien gebeuren.

Voor de lunch gaan we naar Potbelly's.  Het plan was oorspronkelijk om broodjes te halen en in het park voor het Witte Huis te picknicken.  Het is echter zo lekker koel in het restaurant en M. heeft last van haar rug dus de unanieme beslissing is in het restaurant eten.

Wat mij betreft helemaal goed.  B. en ik halen de broodjes, voor mij een skinny tonijnsalade op bruin brood.  Iedereen is zeer te spreken over zijn of haar keuze.  Ze hebben hier dan ook echt lekker brood.

Iedereen geniet van de pauze, maar als alles op is moeten we toch verder.  We lopen naar de voorkant van het Witte Huis waar ik wat anecdotes en geschiedenis vertel.  Dan lopen we via Pennsylvania Avenue en o.a. het FBI gebouw en de Nationale Archieven richting het Capitool.

 

Ook over het Capitool is er heel wat te vertellen, vast zelfs nog veel meer dan ik weet.  Mijn filosofie is ook dat je soms teveel feitjes kunt spuwen.  Die blijven dan niet hangen.  Kort maar krachtig heeft meer effect en ik hoop dat de mensen, die ik heb rondgeleid, vinden dat die balans goed is.

Als laatste gaan we de Library of Congress binnen.  Hier valt de drukte erg mee vandaag en we kunnen zo naar boven naar de grote leeszaal. Ik leg uit wat we daar zien en dan beneden nog meer. Ook hierbinnen is er zoveel te zien!

We bekijken de bibliotheek van Thomas Jefferson, die weer opgezet is zoals hij hem had (weliswaar maar gedeeltelijk met zijn boeken, want veel daarvan zijn later ook verbrand, reden dat de bibliotheek een eigen gebouw kreeg).

Beneden zien we de twee vijftiende eeuwse bijbels, de ene nog handgeschreven, de ander (Gutenberg) gedrukt.  Ook laat ik de eerste kaart van het nieuwe land, de Verenigde Staten van Amerika, zien.  Die stamt uit 1784 en laat een heel andere kaart zien voor die staten dan tegenwoordig.

Na nog een pit stop lopen we weer naar buiten.  S. wil heel graag ijs en ik wijs hen een Italiaanse gelato winkel die ook niet ver van een station voor hun metrolijn ligt. Zij hebben de groene lijn nodig voor hun Airbnb. 

We nemen afscheid en mijn grootste compliment is als kleine S. zegt dat zij het vele lopen niet leuk vond, maar mijn verhalen en alles wat ze zag wel.  Ik besluit een Uber te roepen en naar het Willard Intercontinental te gaan voor een drankje.  We liepen vanmiddag langs hun gezellige terras en ze hebben goede prijzen voor Happy Hour. 

De Uber chauffeur is leuk en we praten over afternoon teas in de omgeving, want zijn dochtertje wil die doen.  De Willard heeft er een, maar ik lees op mijn telefoon dat die $75 per persoon kost plus fooi.  Dat is hem natuurlijk te gortig. Ik geef hem nog wat ideeen en als hij me afzet bedankt hij mij daarvoor.

Het is lekker even te zitten en ontspannen.  Ik bestel een rose en vraag Rick wanneer hij naar huis gaat.  Hij kan me van de metro halen sms-t hij terug. Helemaal goed!

Bij het McPherson Square station stap ik eerst op een trein de andere kant op.  Mijn voeten en enkel doen pijn en ik wil echt kunnen zitten. Twee stations later stap ik weer uit en de volgende Vienna trein komt vrijwel meteen en ik heb een stoel.

Rick komt net aanrijden als ik naar buiten loop. Hij is al thuis geweest en heeft Orion een goede wandeling gegeven.  Ik ben zo blij een lift te hebben, want mijn voeten protesteren aan alle kanten! Rick verkleedt zich en ik speel met Orion, die gewoon blij is ons weer te zien.

Voor het avondeten gaan we naar Sea Pearl. Hun happy hour is altijd heerlijk en we bestellen onze favorieten.  We worden door het personeel herkend en extra welkom geheten.  Het wordt een lekker maal.

Rick merkt op hoe fijn het is om het om acht uur nog licht te hebben en nog geen vijf minuten later barst een noodweer los! Het plenst werkelijk en bliksemt en dondert van jewelste.  Gelukkig is het als we klaar zijn weer droog.  Ik ben wel heel blij dat we dit vanmiddag niet over ons heen kregen!

Thuis gaan de voeten omhoog en heb ik twee dagen vrij voor de volgende rondleiding. Hopelijk valt het weerbericht dan ook mee, want op het moment ziet het er niet goed uit.