Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, mei 04, 2017

Dodenherdenking bij het Nederlands carillon

Rick moet vanochtend voor dag en dauw op en hij is bezorgd om mij, omdat ik de afgelopen week zoveel pijn heb.  Daarom doet hij bij vertrek Orion in zijn bench.  Ik verwacht een geblaf van jewelste omdat Orion weet dat ik boven ben, maar het blijft helemaal stil gelukkig.

Het lukt me daardoor tot kwart over acht te blijven liggen en dan ben ik voldoende wakker om op te staan.  Voldoende, want de tijden dat ik uitgerust uit bed sprong liggen ver achter me.  Het vergt ook wat rekken en strekken om mijn spieren te laten meewerken.

Orion wacht geduldig in zijn bench, zo schattig.  Terwijl ik koffie zet en mijn eieren bak geef ik Orion ook een botje.  Dat is de manier om hem rustig te houden.

Hoewel...hij neemt een ander speeltje en rent wild rondjes door de familiekamer, woonkamer, eetkamer en keuken.  Gelukkig heeft hij lekker de ruimte en ik lach me rot om zijn dolle puppy sprongen.

Terwijl Orion dan eindelijk dat botje rustig knauwt geniet ik van mijn ontbijt.  Na Orion even uitgelaten te hebben doe ik hem in zijn bench.  Alleen kan ik mijn sleutelbos nergens vinden!  Waar ik ook zoek, geen sleutels.  Gelukkig heb ik een extra sleutel voor de van die ik dan maar gebruik.

Zonder mijn sportschool"sleutel" vertrek ik naar Anytime Fitness.  Kennelijk ben ik daar bekend genoeg dat iemand me meteen binnenlaat. Voor mijn personal training begint doe ik een intensieve veertig minuten cardio.

Dan heeft Sharon een goede krachttrainingsroutine voor me.  Zij varieert de oefeningen altijd erg goed en we hebben altijd van alles te bepraten.  Het halve uur gaat dan ook snel voorbij.  Na afloop doe ik nog een beetje cardio, maar die verdwenen sleutels maken dat ik snel naar huis wil.

Daar heb ik opeens een gedachte en voel in de zak van het jasje wat ik gisteren droeg en jawel, daar zijn ze.  Ik doe mijn sleutels vrijwel nooit in mijn zak maar dat was de allerlaatste plek waar ze konden zijn. Geen idee waarom ik ze gisteren daar heb gelaten. De ouderdom komt met gebreken.

Orion en ik spelen "voetbal" in de tuin en trainen wat trucjes, ook voor hem om niet naar de voordeur te rennen als de bel gat.  Daar is hij voorbeeldig in, maar ja, er staat dan ook niemand op de stoep.  Na mijn douche geef ik Orion zijn runderknietje om op te knauwen en ga lunch halen.

Tijd voor een gezonde salade van Chop't vandaag.  Ik neem meestal dezelfde groentes, maar besluit vandaag eens te rebelleren en neem appel in plaats van tomaat.  Dat verandert de hele smaak, geloof het of niet.  Ik eet het snel op, want wil naar de Dodenherdenkingsceremonie bij het Nederlands carillon.


Voorgaande jaren waren Anja en Lia daar ook en hun mannen in uniform. Nu is Anja terug naar Nederland en Lia's man kampt met gezondheidsproblemen.  Ik heb dus geen idee of ik bekenden ga zien want zoveel Nederlanders ken ik nu ook weer niet hier.

Bij het Iwo Jima Memorial is meestal meer dan genoeg parkeerruimte, behalve op dagen als deze.  Ik heb geluk dat er net iemand weggaat.  Vorig jaar moest ik op het gras parkeren.  Ik loop naar het carillon waar al een heel aantal mensen staat.

Gelukkig zie ik een paar bekende gezichten en klets even bij met Lillian.  Haar heb ik volgens mij al een jaar niet gezien.  In de toch best grote groep aanwezigen zie ik nog twee bekenden en we zwaaien van verre naar elkaar.

De ceremonie is zoals altijd indrukwekkend.  De ambassadeur begroet de krans en dan houden we twee minuten stilte om twee uur (acht uur in Nederland).  Het voelt speciaal te weten dat heel Nederland tegelijkertijd die twee minuten in acht neemt.  Ik denk aan mijn opa, die aan de Burmese spoorweg is overleden.



Dan begint het carillon het Wilhelmus te spelen en verandert van een saaie grijze stellage in een prachtig instrument.  Ik krijg altijd een brok in mijn keel bij het luisteren naar volksliederen.  Aan de kant zie ik een langskomende Amerikaan met zijn hand over zijn hart meeluisteren.  Geen van ons heeft die hand over ons hart en ik vind het opeens zo'n mooi gebaar vooral voor een niet eigen volkslied.

De ambassadeur heeft een treffende toespraak en vertelt dat het thema dit jaar "verhalen" is.  Ieder verhaal is uniek.  In mijn familie zijn er heel wat verhalen vooral over de Tweede Wereldoorlog, die ons eigenlijk tot de dag van vandaag persoonlijk raken.

Vervolgens gaan wij als publiek in groepjes van drie of vier naar de krans om eer te betuigen.  Ik loop mee met twee dames na gevraagd te hebben of ik mag aansluiten. Terwijl de militairen vervolgens hun eer betuigen klets ik ook even met Greetje.  Erg leuk om mijn voornamelijk Facebook vriendinnen weer even in persoon te zien.

Omdat ik nog boodschappen moet doen en Orion niet te lang in zijn bench kan laten neem ik gauw weer afscheid.  Ik ben blij deze ceremonie bij te kunnen wonen.  Ik ben zeer ver-Amerikaanst maar zeker de helft van mij blijft ook Nederlands.

Het verkeer op de terugweg is af en toe langzaamrijdend en tot min opluchting kan ik de snelweg verlaten net als de echte file begint.  In Vienna ga ik eerst naar de Giant, maar vind daar weinig van mijn gading.  Dan toch maar weer naar Whole Foods waar ik voor alles slaag.

Orion wacht me op en hij is de rest van de middag echt schattig .  Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat we hem naar een hondengedragspecialist moeten brengen.  Het is anders zo'n leuk en pienter beest!  Helaas ook weer pienter genoeg om door Ricks vijverbarriere te breken.  Terwijl ik de aardappels klaarmaak zie ik Orion daar weer in drijven, zucht!

Als Rick thuiskomt grilt hij de in harissa gemarineerde kipspiesjes, terwijl ik de gele, rode en paarse aardappelschijfjes met olijfolie, rozemarijn en zeezout in de oven bak.  We hebben er erwtjes bij en het smaakt ons prima.
 
Er komt erg slecht weer aan en dat voel ik goed.  Morgen zal lichamelijk een moeilijk dagje worden  vermoed ik. Gelukkig heb ik helemaal niets op het programma dus ik hoef niets.  Hoezeer ik ook in bed zou willen blijven weet ik ook dat dat funest is en heb ik al wat dingen bedacht om in beweging te blijven of tenminste mijn gedachten te verzetten van de pijn.

5 reacties:

Anoniem zei

Hoe herkenbaar dat je het weer kan voorspellen aan de hand van de pijn in je lijf, ik heb alledn maar Artrose maar ook dat werk prima als weervoorspeller :-( maar het is precies wat je zegt in beweging blijven werk vaak het best ook al wil je niet, sterkte grtjes uit een heel grijs en qua weer saai Nederland, (nog iets meer dan een week en da op naar zonnig Florida voor 4 weken zon opzuigen :-) ) Toos





Anja zei

Drie keer hebben we de ceremonie bij het Nederlands carillon mee mogen maken, ik vond het altijd heel indrukwekkend.
Hier komt er in het weekend eindelijk goed weer aan, daar zijn we echt aan toe.
Die Orion...toch weer in de vijver :-(

Anja L. zei

Wat een boef is Orion toch! En erg slim.
Ik krijg ook altijd een brok in mij keel als ik naar de kranslegging kijk. Ik moet ook altijd aan de verhalen van mijn ouders en grootouders denken. Ik kan alleen maar hopen dat dit nooit meer zal gebeuren.
Veel sterkte gewenst met je tegenwerkende lichaam gewenst.

Anoniem zei

Oh oh, die Orion. Nooit saai met hem.
Ik hoop echt dat je vandaag niet de pijnen hebt die je eigenlijk al verwacht vanwege het weer.
Groetjes, Bea

Petra zei

@Toos - Ja, mijn artrose is ook een goede barometer. Lekker Florida!!

@Anja - Die ceremonie is iedere keer weer zo indrukwekkend en ook leuk dat ik er toch nog een paar mensen kende, ondanks dat jij en Lia er niet waren.

@Anja - Zoveel verhalen! Ik kreeg van een Joodse Amerikaanse vriend het verhaal van de Nederlandse moeder van zijn rabbi toegestuurd vandaag, zo indrukwekkend!

@Bea - Jammer genoeg is mijn lichaam zeer voorspelbaar.