Gewoon nog eens een blog, ik kan niet op een passende titel komen

Om de een of andere reden viel de pizza van gisteravond helemaal niet goed en kon ik niet slapen van de misselijkheid.  Gelukkig besloot mijn maag dat ook niet fijn te vinden en de rest is geschiedenis zoals we hier zeggen.

Daarna viel ik als een blok in slaap en word pas om kwart over zes wakker.  Veel later dan gewoonlijk en ik val niet weer terug in slaap.  Het is dan ook niet moeilijk om om acht uur op te staan.

Vooral ook niet omdat het weer een lekker warme zomerse dag is. Ik maak een crumpet met kaas en tomaat en een kop koffie (van Ricks al gezette koffie) als ontbijt en luister naar het cicade concert en de zingende vogels. Ik vind het deck zo heerlijk in dit seizoen, het is gewoon een extra kamer.

Maar natuurlijk moet er gesport worden.  Alleen zie ik dat mijn Fitbit weer eens onverwacht leeg is en ik laad die even op. Daardoor ga ik toch later naar de sportschool dan ik zou willen en heb maar tien minuten voor Sharon me voor de personal training komt halen.

Toen ik naar binnen liep zag ik de rode en zwarte linten aan het hek. Vandaag ligt de high school coach, die afgelopen weekend in een ongeluk omkwam, opgebaard in de kerk aan Church Street waar Anytime Fitness ook is.  Die kleuren zijn de high school kleuren dus de linten zijn voor hem.

Sharons dochter was een cheerleader de afgelopen jaren en Sharon heeft voor bloemen van de cheerleaders gezorgd.  Ook zij gaat echter niet, zo goed kende zij hem ook niet en er zullen al zoveel mensen zijn. We zijn het erover eens dat begrafenissen niet bepaald ons ding zijn. Met zoveel mensen herinnert de familie ons toch niet.

Toch houdt het me bezig.  Misschien omdat ik de familie zijdelings ken of omdat het gewoon zo'n zinloos ongeluk was?  In ieder geval is het hartverwarmend te zien hoe de gemeenschap reageert.  Zo is het weer duidelijk dat we toch in een apart stadje wonen al is dat vastgegroeid aan Washington.

Thuis lijn ik Orion aan voor zijn wandeling.  Die is helaas maar kort, want al gauw komen we langs een tuin met twee blaffende honden.  Orion is zo sterk, ik kan hem ondanks zijn harnas nauwelijks aan!  Ik probeer nog andere richtingen, maar overal zijn mensen of honden.

Dan gaan we maar binnen wat trainen.  Orion moet op zijn mat blijven zitten als ik buiten ben en de deurbel laat gaan.  Eerst tref ik hem iedere keer bij de voordeur, maar opeens heeft hij het door en zit hij nog op de mat als ik weer binnenkom.  Jammer genoeg zijn er geen anderen bij de voordeur, maar dit trainen is toch belangrijk.

Voor de lunch ga ik weer naar Chopt denkend dat dit de laatste dag is dat ik mijn favoriete salade kan bestellen.  Ik vraag het aan de medewerksters en de salade zal er nog zeker een week zijn!  Ik geniet er in ieder geval weer van, wat een heerlijke combinatie van ingredienten waarvan ik de helft niet eens zou weten waar ik het zou kunnen krijgen hier.

Orion rent even lekker met zijn vriendin Mia en dan doe ik hem in zijn bench.  Hij valt dankbaar aan op de bevroren gevulde Kong, die hij krijgt.  Ik loop naar het zwembad waar ik nog net een stoel onder een parasol kan bemachtigen.

Beide zwembanen zijn bezet met kinderen, die zwemlessen krijgen.  Er is mij gezegd dat die voor volwassenen bedoeld zijn dus ik neem mijn flippers en kickboard mee.  Zodra ik aan kom lopen vraagt de coach of ik wil zwemmen. Op mijn bevestigende antwoord wordt de baan meteen leeggemaakt.

Er stond op het bord dat het water dertig graden zou zijn, maar dat is zeker niet het geval!  Gelukkig niet eigenlijk, want met deze hitte is wat verkoeling wel te wensen.  Een half uurtje later heb ik er weer een kilometer opzitten en eigenlijk zou ik verder willen, maar ben bang dan weer zo'n terugslag te krijgen.

Dit seizoen heb ik zestien kilometer gezwommen tot nu toe.  Het haalt niet bij Chris' mijlen (zij zwemt drie mijl (5km) iedere avond), maar ik ben er toch trots op.  Misschien haal ik morgen een mijl of twee kilometer, we zullen zien.

De muziek staat weer zo hard dat ik me eraan erger, maar gelukkig zie ik iemand anders klagen en wordt het meteen een stuk minder.  Ik ben misschien vreemd, ik houd er niet van de hele tijd muziek te horen. Chris vindt dat ook, maar kennelijk heeft iemand besloten dat het tegenwoordig nodig is de hele tijd die (luide) muziek te hebben.

Tot mijn grote verrassing wordt er opeens om kwart voor vijf aangekondigd dat er een kwartier jazz muziek zal zijn.  Wat een verschil en hoe rustgevend!  Rick sms-t of ik nog bij het zwembad ben en dat is het geval.

Hij zwemt zijn baantjes en dan gaan we huiswaarts.  Rick wil iets kouds voor zijn avondeten en ik zie mijn kans schoon.  We gaan naar Sushi Yoshi voor sashimi en sushi, mijn favoriete Japanse restaurant hier.

Na even wachten krijgen we stoelen aan de sushi bar en bestellen ieder onze keuzes.  Rick neemt een wasabi shumai als voorafje en die is anders dan wij kennen van de Thaise restaurants (logisch natuurlijk), maar wel lekker.

Rick neemt nog twee sushi rollen erbij en ik een bord sashimi en een handrol (die eruit ziet als een ijsje). Het smaakt ons allemaal heel goed en de bediening en sushi chefs zijn heel aardig. Niet voor niets is dit restaurant zo populair!

Het is een goed begin van het weekend.  We hebben nog geen specifieke plannen, maar het wordt vast weer genieten.  Dat is wat de zomer is voor mij en hopelijk duurt die nog lang!