Gisteravond ging Orion mee slapen in Kai's kamer. Om half twee voel ik echter zijn poot hard op mijn gezicht. Au!! Dat is geen fijne manier om gewekt te worden. Het is duidelijk dat Orion naar buiten moet en dat laat ik hem. Helemaal blij komt hij even later weer terug, kennelijk was de nood hoog.
Orion wil terug in Kai's kamer en ik slaap verder tot half acht als ik Orion weer hoor blaffen. Ik roep hem naar boven en daar slaapt hij schattig nog een uurtje tot ik opsta. Het is alweer prachtig weer en maar 23 graden.
Met mijn koffie, groentesap en een cracker met geitenkaas ga ik op het deck genieten. Ik heb vanochtend wat meer tijd, want hoef van mezelf geen cardio te doen. Ik krijg vanmiddag genoeg stappen bijeen.
Tegen tienen rijd ik naar Anytime Fitness waar Sharon een goed half uur met allerlei gewichtsoefeningen voor me heeft. Het voelt vreemd om maar voor iets meer dan een half uur te sporten, maar aan de andere kant ook bevrijdend.
Als ik onze straat weer insla zie ik Kai net op weg gaan met Orion. Ze blijven een half uurtje weg en volgens Kai gedroeg Orion zich prima, behalve blaffen tegen een langskomende hond. Ik ben blij dat Kai heb zijn wandeling gaf, zodat ik even gewoon kan niksen.
De eerste Monarch vlinder op onze struik
Tegen twaalven brengt Kai me naar de metro. Ik vertrouw dat systeem nog steeds niet helemaal en wil zeker op tijd voor mijn rondleiding in de stad te zijn. In het station spreekt de manager me aan en vraagt of ik Spaans spreek.
Aangezien ik dat meer spreek dan de gemiddelde Amerikaan antwoord ik "een beetje". Twee van haar klanten willen weten waar ze hun bus naar New York kunnen vinden. Er zijn echter twee busbedrijven, die van hier uit naar New York gaan (weer wat geleerd, trouwens!).
Na haar uitleg vraag ik aan het stel "El nome de la compania" en hun gezichten lichten op. "Go bus", is hun antwoord en het probleem is opgelost. De manager kan me niet genoeg bedanken. Toch vind ik het weer eens interessant hoe "the name of the company" niet werd begrepen. Zo verschillend is dat toch niet, maar ik merk aan Rick ook wel dat hij die connecties moeilijk legt.
Blij dat ik mijn goede daad van vandaag weer heb kunnen doen stap ik in de trein. Natuurlijk gaat er nu niets mis en stap ik een half uurtje later uit in het McPherson Square station. Dat geeft me tijd om lunch te eten.
Iedere keer als ik met klanten bij de Old Ebbitt Grill eet neem ik natuurlijk de goedkoopste gerechten. Maar eigenlijk wilde ik telkens de OEG BLT bestellen. Ik zie mijn kans schoon en neem plaats aan een van de bars van het restaurant.
Mike is de barman en noemt mij "Love". Dat doet me denken dat hij niet Amerikaans is, ondanks zijn zeer New Yorkse accent. Als hij mij vraagt waar ik vandaan kom (ik zeg Vienna vlakbij) vraag ik dat ook aan hem en ja hoor, New York. "Love" doet meer Brits aan, hier is het "Hon" of "Dear" (al die naampjes vind ik overigens ergerlijk).
De BLT is precies wat ik ervan gehoopt had. Twee sneetjes brood met daartussen een laagje versgebakken bacon, sla en zeker een hele super rijpe en lekkere tomaat. Ik heb er de fruitsalade bij en ieder hapje smaakt even goed!
Na deze lekkere maaltijd loop ik terug naar het McPherson Square station. Daar wacht ik op mijn groepje van vanmiddag, Belgische Saskia met haar familie. De afgesproken tijd van twee uur komt en gaat dus ik besluit er een sms-je aan te wagen.
Als dat niet beantwoord wordt bel ik maar eens en krijg een hijgende Saskia aan de telefoon. Ze hebben zich ietwat verkeken op de afstanden in de stad en zijn van het American Indian Museum komen lopen. Ik tref ze uiteindelijk op de hoek van Pennsylvania en 15th vlakbij het Witte Huis.
Het is inmiddels dertig graden en voor hen, direct uit Belgie komend, dus flink warm. Voor ons is het echter heerlijk weer. Er staat een briesje en er is weinig luchtvochtigheid.
We beginnen met de voor- en achterkant van het Witte Huis. Daar gebeurde vandaag van alles, Trump heeft zijn communicatie directeur na nog geen twee weken ontslagen en een nieuwe Chief of Staff aangesteld. Wij merken daar natuurlijk niets van en kunnen vandaag gewoon langs de hekken lopen.
Vervolgens lopen we langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog Monument. Saskia's man S. is enorm geinteresseerd in die oorlog en is duidelijk onder de indruk van dit monument. Het is ook echt imponerend. Ik leer een nieuw Vlaams woord: impressionant. Grappig, want ik dacht altijd dat Vlaams zo min mogelijk Franse woorden gebruikte.
Het Capitool verlicht
Het Koreaanse Oorlogsmonument maakt echter wel veel indruk. De roestvrijstalen soldaten zijn dan ook zo levensecht. Je voelt hun verhaal terwijl je er langs loopt.
We steken over naar het MLK Jr. monument en het standbeeld van die dominee wordt ook door hen erg streng gevonden. Eindelijk eens instemming met wat ik altijd denk bij het zien ervan.
Kijkend naar waar het Jefferson Memorial is zie ik de jongste van het gezelschap, I., wit wegtrekken. Zij heeft al zoveel gelopen en pijn aan haar voeten. Natuurlijk geef ik de optie niet verder te gaan. Het is hun rondleiding, ik heb alles al ontelbare keren gezien.
De anderen willen daar niets van weten en besluiten tenminste tot het Jefferson Memorial door te lopen. We bekijken het Franklin Delano Roosevelt Memorial en dan zie ik dat het pad langs het Tidal Basin is ondergelopen.
Via de stoep lopen we naar het Jefferson Memorial. I. blijft beneden terwijl de rest de trappen trotseert en het standbeeld en delen van Jefferson's schrijven lezen. Ook hier weer een discussie over de geschiedenis en Jefferson's affaire met een van zijn slavinnen.
Dat vind ik het leukste aan de rondleidingen, als mensen vragen stellen en meer willen weten over wat ze zien. Ik weet natuurlijk niet altijd het antwoord (hoewel vaker dan ik zou denken), maar dan heb ik mijn telefoon om het op te zoeken.
I. kan echt niet veel verder en ik raad hen aan een taxi te zoeken. We lopen nog tot tegenover het Bureau of Engraving and Printing en nemen dan afscheid. Zij vinden vrijwel meteen twee taxi's.
Tijd voor mij om het Smithsonian metrostation op te zoeken. Dat is nog even wandelen en dan ben ik ook blij plaats te nemen in een van de nieuwe metrotreinen.
Eigenlijk ben ik wel blij dat ik niet de ene rondleiding na de andere rondleiding heb deze zomer. Na de volle dag gisteren merkte ik dat mijn voeten vandaag veel sneller pijn gingen doen. Morgen heb ik vrij en dan woensdag weer aan de bak. Toch blijft het leuk iedere keer, jammer dat ik geen nieuwe voeten aan kan doen!
Kai komt me weer lief van de metro halen en thuis geef ik Orion eten en rust even uit. Dan gaan Kai en ik Koreaans eten bij Maru. Kai is hier nog niet eerder geweest, al dacht ik van wel.
We delen een voorafje van gestoomde broodjes met rundvlees. Kai neemt een hete (letterlijk en figuurlijk) soep en ik de bibimpap rijstbowl. Het is zoals altijd weer heerlijk en een gezellige "date" met mijn zoon. Langzamerhand komt Kai weer los.
De rest van de avond zijn Saskia en Katja online. Ik heb zo met Saskia te doen! Ze voelt zich belabberd van een verkoudheid en vandaag beginnen haar klassen. Ik ben trots op hoe ze zich er doorheen slaat. Op haar leeftijd kreeg ik ernstige fibromyalgie en kon eigenlijk niets meer. Ik hoop zo dat dat met haar niet gaat gebeuren, want ik herken veel.
3 reacties:
Beste Petra,
Ik vraag mij even af welk monument de foto van '4 soldaten op een rij die tegen een muur staan voorstelt'. Toch een minder bekend monument volgens mij of heb ik het verkeerd voor.
Groeten van Hilde uit B.
Dat zou wat zijn, na een lange wandeling nieuwe voeten aan je benen schroeven!
Wat een pech voor Saskia, zo ver van huis en je dan belabberd voelen. Is ze wel naar haar les gegaan?
Fijne dinsdag.
@Hilde - Dat zijn geen soldaten, maar mannen, die wachten op brood tijdens de Grote Depressie. Zij staan in het Franklin Delano Roosevelt Memorial.
@Anja - Volgens mij is Saskia wel naar school gegaan, ja.
Een reactie posten