Geen bucket list avontuur, maar toch een erg leuk weekend

Zaterdag

De zon schijnt lekker zie ik als Rick net na achten opstaat.  Ik kan mezelf nog niet uit bed trekken, maar om kwart voor negen lukt dat wel.  Een paar likjes van Orion doen wonderen, zo schattig hoe hij mij 's ochtends begroet!

Saskia is ook op en met zijn drieen gaan we Vienna in.  We halen koffies en ontbijt voor Rick bij Starbucks en ontbijt voor mij bij Peet's.  Saskia wil ontbijt van het gezellige Caffe Amouri. Misschien dat ik dat de volgende keer ook neem.

Thuis genieten we ervan en dan beginnen we ieder aan onze beweging.  Rick gaat een fietstochtje maken en ik loop op de plaats op het deck.  Drie kwartier later hebben we het warm genoeg en lopen gauw naar het zwembad voor wat verkoeling.

Het water voelt heerlijk aan en een half uurtje later heb ik er weer een kilometer zwemmen opzitten. Tweeentwintig kilometer dit seizoen, ruwweg de afstand van Leusden-Zuid naar Utrecht, die ik vroeger weleens te fiets aflegde.

Rick is inmiddels al naar huis om het gras te maaien.  Ik loop terug en neem Orion mee voor een korte wandeling.  Hij heeft gisteren een paar keer overgegeven, maar vandaag lijkt hij weer helemaal de oude.

Intussen "klets" ik met Kai. Hij mist ons erg en wil naar huis komen eind deze maand.  Gelukkig kunnen we een redelijke prijs voor een ticket vinden, al komt hij dan wel naar BWI, wat verder weg is.  Daarna ga ik in september nog naar Bologna en dan duurt het weer even voor we hem zien.  Op 27 juli zien we Kai dus weer, zo leuk!

Voor mijn lunch haal ik denkelijk voor het laatst dit jaar (tenzij ik morgen op tijd thuis ben) de Melrose grain bowl van Chopt.  De medewerkster weet precies dat ik die wil en geeft wat extra deze keer.  Ze belooft ook de zure peultjes voor mij achter te houden, heel lief.

Na van ieder hapje van mijn salade genoten te hebben ga ik naar boven voor mijn douche en inpakken voor een nachtje weg.  In 2014 gaf ik Rick een ballonvaart voor zijn 55ste verjaardag en de vorige jaren werkte het weer nooit mee als we wilden gaan.  Vanavond willen we weer eens een poging wagen want het ziet er redelijk optimistisch uit op de radar.

 

Behalve in de winter heb je hier in elk jaargetijde wel kans op onweersbuien, maar die kans is vanavond maar twintig procent.  Nu moet de radar wel schoon zijn binnen een radius van 160 kilometer om te kunnen vliegen en dat is moeilijker te verwezenlijken.

Toch wagen we het erop en vertrekken, Orion bij Saskia latend, richting Charlottesville.  Dat is maar twee uur rijden, maar als de ballonvaart doorgaat is het te laat om erna nog naar huis te gaan.  Vandaar dat we een hotel hebben geboekt in het gezellige oude plaatsje (Thomas Jefferson, de derde president, woonde er en ontwierp de University of Virginia daar).

De rit voert ons door de glooiende heuvels leidend naar de Appalachen.  Het is werkelijk prachtig hier, ik houd van al dat groen. We krijgen intussen telkens updates van Mandy van het ballonvaartbedrijf en ik houd de radar angstvallig in de gaten.

Halverwege rijden we langs de Prince Michel wijngaard, een van de grootste en oudste in Virginia. We besluiten hier een pauze te nemen.  Het is erg gezellig binnen en we worden vriendelijk geholpen.  Alleen is het airconditioning probleem, zoals ik het noem, terug.

Rick wil eigenlijk aan de bar genieten van onze wijntjes, voor hem een super zoete bramenwijn en voor mij een glas rose.  Ik wil echter naar buiten, want die kou is funest voor mijn spieren.  De bramenwijn is zelfs Rick te zoet en hij drinkt het niet op.  Mijn rose smaakt me echter prima.

Intussen kijken we ook waar we een vroeg avondeten willen eten.  De keuze valt op een Zuid-Afrikaans restaurant met goede recensies.  Intussen worden de berichtjes van Mandy steeds negatiever, helaas.

Bij The Shebeen nemen we plaats aan de bar en bestuderen het menu.  Dat is gedeeltelijk in het Afrikaans en het blijft grappig hoezeer dat op het Nederlands lijkt.  Er staat van alles op het menu dat er heerlijk uitziet!

Wij zijn hier toch voor de nacht en kunnen dus wachten tot het laatste moment of de ballonvaart doorgaat, maar net als we op onze sate's in het gezellige restaurant wachten krijgen we te horen dat er teveel kleine onweersbuien in West Virginia zijn om veilig te kunnen vliegen.  Die komen naar het oosten en zouden ons kunnen overvallen.

Jammer, maar natuurlijk komen wij met zo'n ballon ook liever niet in een onweersbui terecht.  Ik herinner me nog al te goed onweer op de Loosdrechtse plassen in een kleine zeilboot, iets soortgelijks, maar dan met water. Ik ben wel blij dat dit bedrijf geen risico's wil nemen.

Nu nemen we lekker de tijd voor het avondeten.  De sate is zeer smakelijk en dan heeft Rick een spies met lamsvlees op een combinatie van groentes en rijst.  Ik ben niet zo'n lamliefhebster en bestel het voorafje van brie en croute met een sausje van rozijnen en mango chutney. 

De brie is echter nog koud en ik vind het er achteraf niet zo bijzonder uitzien.  Ricks maal ziet er wel heel smakelijk uit en ik vraag of ik dat nog kan bestellen.  Heel schappelijk is dat het geval en de brie wordt van de rekening gehaald.  Ik krijg geen spijt van mijn beslissing, voor het eerst vind ik lam echt heel lekker! Ook groente en rijst zijn pittig en iets wat ik niet eerder heb gegeten.

Als we klaar zijn nemen we afscheid van de vriendelijke barman Tim.  Rick heeft de GPS ingesteld op de Hampton Inn University, die midden in het centrum van Charlottesville ligt.  We vinden die gauw en parkeren de van.

In de lobby geeft Rick zijn naam aan de vriendelijke receptionist, maar die heeft niemand, die Engle heet op zijn lijst.  Het blijkt dat we eigenlijk een reservering hebben bij de Hampton Inn Charlottesville buiten de stad.

"Geen probleem", zegt Damian, "Ik bel ze wel en dan zetten we de reservering over." Zo gezegd zo gedaan en we krijgen zelfs dezelfde prijs, hoewel dit hotel eigenlijk $50 duurder is!  Het is dan ook een veel leukere locatie. 

Ricks ogen werden al groot toen hij een World of Beer op loopafstand zag.  We brengen onze tassen naar boven en lopen dan met onze laptops naar WOB.  Daar doet Rick zich tegoed aan allerlei biertjes en ze hebben een lekkere Nieuw Zeeuwse (of zeg je Zeelandse?) sauvignon blanc. 

Al kletsend en blog schrijvend en internettend is het opeens tegen tienen.  We lopen terug naar het hotel en ontspannen daar ook nog even met wat lezen.  Al was het natuurlijk een grote teleurstelling dat de ballonvaart weer niet doorging, zo even een nachtje weg samen is ook erg leuk!

Zondag

Ondanks dat het bed prima was heb ik toch niet zo lekker geslapen.  Ik was al vroeg wakker door de zon, die de kamer binnen scheen.  Toch houd ik het nog tot half negen uit.  Rick staat tegelijkertijd op en we maken ons klaar om uit te checken.

Dit hotel heeft weliswaar een gratis ontbijt, maar we gaan liever het gezellige Charlottesville in.  Dit is een universiteitsstadje en tegenover de prachtige campus liggen een aantal tentjes.  We hebben echter haast en de keuze valt toch maar weer op Starbucks zodat we in de auto kunnen eten. 

Terwijl we op onze drankjes wachten loop ik even naar de overkant om een foto te maken op de campus van de University of Virginia.  Het echt mooie gedeelte is te ver lopen dus ik doe het maar met het medische gebouw.

Dan stappen we in de auto en eten ons ontbijt onderweg. De terugrit is net zo mooi als de heenweg.  De blauwe bloemen in de bermen vallen ons op en ik vind online dat het wilde chicorei is.  Een paar uur later rijden we onze oprit weer op.

We halen onze spullen uit de van, frissen ons wat op en ik neem wat pijnstillers.  Mijn lichaam vindt lang in de auto zitten niet prettig. Hopelijk gaat het lopen in de stad het vanmiddag helpen.

Rick en ik halen lunch van Manhattan Bagel, voor mij de gerookte zalm met cream cheese, tomaat en kappertjes en voor Rick een wrap. Ook deze maaltijd eten we in de auto, dit keer op weg naar Washington.

De komende drie dagen wordt er een enorme internationale Microsoft show gehouden in het Convention Center.  Rick moet daar ook werken en zijn badge en polo shirt ervoor ophalen.  Ik heb om kwart over twee een rondleiding met een groep Nederlanders, die ook naar deze show gaan.

Rond tweeen neem ik afscheid van Rick en ga wachten bij de trappen van de Carnegie Library tegenover het Convention Center waar ik heb afgesproken met de twaalf Nederlanders.  Deze rondleiding werd geregeld door een administratief medewerkster van een groot IT bedrijf en had wat voeten in de aarde met facturen etc.

De factuur, die ik uiteindelijk zond, was voor twaalf personen en het bedrag dat ik daarvoor vraag.  Ik ben dus ook heel verbaasd als de groep uit zeventien personen (!) blijkt te bestaan en ik helemaal geen bericht heb ontvangen dat er zoveel meer mensen mee zouden komen. 

Toch wat bezorgd vertel ik degenen, die de contacten hier voor dat bedrijf zijn en de leiders van deze groep, dat het bedrag voor zeventien mensen wel meer is dan voor twaalf.  Dat is gelukkig geen probleem na al het gedoe met facturen etc.

Het is een gezellige groep en we beginnen aan de wandeling.  Ik stel mezelf  wat bibberig voor, want dit is de grootste groep, die ik ooit heb rondgeleid! We lopen via 10th Street langs o.a. Ford's Theatre waar Lincoln een kogel door zijn hoofd kreeg en het huis er tegenover waar hij de volgende ochtend overleed.

We zien het FBI gebouw en natuurlijk Trump's hotel in het mooie Old Post Office Pavillion gebouw.  Gelukkig is het torentje nog gratis te bezoeken. Ik leg bij het stadhuis van de stad de gecompliceerde relatie van het stadsbestuur met het Congres zo goed mogelijk uit.

Bij de achterkant van het Witte Huis is het zo druk dat ik iedereen er foto's laat maken, maar over de geschiedenis ervan ben ik van plan op de terugweg bij de voorkant te vertellen. We lopen verder naar het Washington Monument.

De grappige geschiedenis daarvan vertel ik in de schaduw.  Er wordt me door verschillende mensen gevraagd of het hier altijd zo warm is.  Vandaag is juist een heerlijk koele dag voor juli hier, dertig graden en weinig luchtvochtigheid.  Sommigen hebben er qua kleding duidelijk niet op gerekend en ik heb met ze te doen in lange broek en overhemd met lange mouwen!

We lopen de heuvel op naar het Washington Monument zodat ik het Capitool in de verte kan wijzen en daarover en de Library of Congress vertellen.  Dan lopen we naar het Tweede Wereldoorlog Monument.  Daar neemt iedereen de tijd voor, het is dan ook een prachtig monument.

De groep moet om half zes terug zijn bij het Convention Center en ik vind het moeilijk inschatten hoe lang alles duurt met zoveel mensen.  De drie monumenten rond het Tidal Basin slaan we over, al wijs ik het Jefferson Memorial van verre.

Het Koreaanse oorlogsmonument maakt zoals altijd veel indruk en ook hier worden veel foto's gemaakt. Het is dan ook al kwart voor vijf als we boven in het Lincoln Memorial zijn.  Ik vraag Harald, een van de leiders, of we ook wat later dan half zes terug kunnen zijn.

Zijn antwoord is dat hij liever vroeger terug is, want er is daar ook nog een schema af te werken. Oei, dat gaat heel moeilijk worden!  We besluiten de voorkant van het Witte Huis over te slaan en zo snel mogelijk door het Vietnam Veteranen Monument te lopen. Daar vertel ik dan ook alleen het hoognodige over. 

Als we er weer uit zijn kondig ik aan dat we vanwege tijdgebrek de voorkant van het Witte Huis moeten overslaan.  Een aantal mensen wil dan graag terug naar hun hotel alvorens weer naar het Convention Center te gaan.  Ze nemen afscheid en gaan Ubers of taxi's nemen.

Met nog zo'n tien mensen achter me aan baan ik me zo snel mogelijk een weg terug naar het Convention Center. De afstanden in deze stad vallen altijd weer tegen en uiteindelijk komen we er toch om vijf over half zes aan.  De ene leider neemt de anderen mee naar binnen en de ander rekent met mij af.

Rick wacht intussen al op me en we zijn nieuwsgierig naar het Holland House dat bij het Tap House een blok verderop is geopend.  Er staat een grote oranje koe, er hangen Nederlandse vlaggen en je kunt foto's maken alsof je in Volendams kostuum bent gekleed.

Mijn keel is enorm droog en ik kan niet wachten een koud biertje achterover te slaan.  Als ik dorst heb vind ik bier het lekkerst.  Inmiddels is het restaurant weer open voor iedereen, jammer want ik had graag gezien hoe het tijdens de Holland House uren zou zijn. Misschien woensdag, want dan heb ik ook een rondleiding en is Rick mijn chauffeur.

Het is inmiddels etenstijd, maar het menu van Tap House vinden wij niets.  Chinatown biedt heel wat keuze, maar onze eerste keuze, Cuba, is dicht vanwege een prive feest.  Del Campo verderop is ons veel te duur, maar La Tasca biedt redelijk geprijsde Spaanse tapas.

We nemen plaats aan de bar en delen een pan casero, brood met ham, kaas, olijven en tomaat.  Zo lekker dat we er nog een bestellen.  Verder heeft Rick een aardappel omelet en ik een kopje smakelijke gazpacho.  Rick ziet ook nog wat collega's langslopen en gaat daarmee praten.

Dan rekenen we af, lopen terug naar de auto en verlaten de stad weer. De andere wereld van onze rustige buurt valt me zo vaak op.  Ik kan enorm genieten van mooie natuur, maar de drukte van een stad geeft me energie. Er wonen is weer een heel ander iets natuurlijk.

Thuis is Orion heel blij dat ik er weer ben.  We gaan Saskia's laatste week voor zij vertrekt in en er zijn nog heel wat dingen te doen. Vanavond ontspannen we echter met zijn drietjes voor de tv in gezelschap van hond en katten.