Muilkorftraining met Orion

Keurig om kwart over acht sta ik naast mijn bed.  Rick is al bijna klaar om naar zijn werk te gaan, vroeg voor zijn doen.  Orion en ik gaan het deck op waar het lekker is met een graad of 21. We maken een paar "koelere" dagen mee, maar dat betekent voor hier nog steeds wat men in Nederland zomerse temperaturen vindt (voor ons voelt het als in september).

Het is dus heerlijk weer en mijn gepocheerde eieren en glas groen sap smaken prima op het deck.  Het is verleidelijk hier te blijven zitten, maar ik wil mijn cardio voor personal training doen.  Ik rijd dus gauw naar Anytime Fitness.

Dit keer neem ik mijn Simply Fit board weer eens mee.  Na drie kwartier op de ARC trainer komt Sharon me halen.  Het board zorgt altijd voor variatie.  Een van de andere personal trainers vraagt of hij het met een klant mag proberen als wij ermee klaar zijn. Dat mag natuurlijk!

Eigenlijk zou ik de rest van mijn stappen tijdens een wandeling met Orion willen maken, maar we krijgen (tijdelijke) nieuwe buren en hun verhuiswagen met heel veel medewerkers staat vlakbij onze oprit.  Ik doe dus nog wat cardio op de elliptical en speel daarna in de tuin met Orion. 

Wel ga ik even naar buiten om kennis te maken met Sonya en haar ene zoon Julian.  Zij komen uit Calgary, Alberta, maar Sonya is volgens mij niet oorspronkelijk Canadees. Julian gaat straks naar het een na laatste jaar high school en is een heel aardige jongen, die zelfs nog met mij blijft praten als zijn moeder de verhuizers weer moet helpen.

Aangezien ik geen tijd heb lunch te halen eet ik voor de verandering eens thuis. Ik zie een aantal mensen zich afvragen waarom ik dat niet vaker doe.  De reden is dat, zeker op dagen dat ik me niet goed voel, die lunch nu net even de lekkere afleiding is. 

Een favoriet maal hier is een tosti met tomatensoep en ik besluit de "volwassen" versie daarvan te maken. Ik heb nog wat watermeloen gazpacho en maak een tosti met rozemarijn brood en Goudse kaas.  Wat is Goudse kaas toch super lekker gesmolten! Ik smul ervan op het deck.

In de maanden sinds we naar de hondengedragstherapeute  en dierenarts zijn geweest heb ik regelmatig email contact met Jessey, de assistente, die ook hondengedragstherapeute is.  Het lukt mij maar niet om Orion aan een muilkorf te wennen dus Jesse gaat me alternatieve trainingsmethodes daarvoor laten zien.

De dierenartsenpraktijk ligt helemaal in Manassas en dat is een half uurtje rijden met goed verkeer.  Ik neem ruim de tijd, want je weet het nooit met files hier.  Inderdaad kom ik meteen in langzaam rijdend verkeer terecht op de I-66.  Gelukkig duurt dat niet lang en kan ik zo doorrijden.

Om kwart voor twee kom ik bij de praktijk aan, een kwartier voor onze afspraak.  Ik bel op dat ik er ben en dan komt Jessey ons halen.  Ik zou willen dat dat bij onze dierenarts ook zo ging!  Orion blaft zelfs niet tegen haar en ook binnen in de kamer gaat hij meteen op zoek naar snoepjes, want hij herinnert zich duidelijk dat hij die hier kreeg vorige keer.

We oefenen verschillende technieken met de muilkorf en natuurlijk snapt Orion het allemaal meteen.  Hij krijgt weer veel snoepjes en doet goed zijn best.  Zo goed dat Jessey na twintig minuten al zegt dat we het door hebben.  Ik hoef dus maar $25 te betalen in plaats van $75, ook een teken voor mij dat ze hier echt willen helpen en niet enkel op ons geld uit zijn.

Trots op Orion loop ik terug naar de van.  We gaan thuis verder oefenen en hopelijk komen we zo ver dat hij de muilkorf aan houdt.  Jessey zei dat alle honden, die zij getraind heeft, hem op een gegeven moment accepteerden.  Het zou fijn zijn, want mensen komen niet op honden met muilkorven af.  Orion ziet er zo schattig uit dat men al gauw wil komen aaien en daar moet hij natuurlijk niets van hebben.

Katja vertelt op de Facebook chat dat zij een beurs waar ze hard op gehoopt had toch niet heeft gekregen.  Een enorme teleurstelling dus ik bel haar even.  Gelukkig is ze nuchter genoeg te weten dat het is wat het is, maar toch moeilijk.

Intussen probeert Saskia zich in Australie te installeren.  Natuurlijk is het wennen, maar ze probeert hard contacten te leggen.  Volgens mij gaat dat allemaal wel lukken.  Het eerste begin is nooit makkelijk.

Op de terugweg is het verkeer wel slecht, ik zie dat ik over acht mijl twintig minuten moet doen op de snelweg.  Net voor de file ga ik er dus vanaf en rijd binnendoor.  Misschien duurt dat ook twintig minuten, maar ik rijd tenminste.

Thuis verkleed ik me in bikini, spuit zonnebrandspul op me en loop naar de overkant.  Daar zijn de zwembanen bezet, maar Chris biedt aan de hare met haar te delen.  Dat gaat prima en na een half uurtje heb ik mijn tweeendertigste kilometer dit seizoen erop zitten.  Het water voelt heerlijk koel!

Lorraine en Patricia van hiernaast zijn er ook en zeer geinteresseerd in Orions training. Zij zijn dol op de hond.  Orion is ook echt een knuffelhond, hun Deense doggen zijn dat niet zo. Ik vind dat ook zo leuk aan Orion, hij blijft altijd bij mij.

Tot zes uur blijf ik lekker op een ligstoel lezen.  Ondanks dat het 28 graden is ga ik op een gegeven moment in de zon liggen, want in de schaduw is het te koel.  Als ik zie dat Rick thuis is loop ik huiswaarts.

Rick maait het gras even en dan gaan we eten bij Taco Bamba.  We zijn niet de enigen! Ik vind nog een kruk aan de bar maar Rick moet staan.  Hij vindt dat niet erg, want hij heeft de hele dag gezeten.

Rick bestelt een drietal taco's, maar ik heb de tostada's ontdekt.  Dat zijn platte knapperige tortilla's met vis erop.  Ik bestel de ceviche verde en de crispy crab, die ik al eerder had.  Beiden zijn verrukkelijk, maar de ceviche verde is voortaan mijn favoriet.

Op de terugweg stoppen we bij Rite Aid om Saskia's antidepressiva op te halen.  We kunnen vier maanden daarvan krijgen, maar de verzekering betaalt dat niet en ze zijn niet bepaald goedkoop.  De apothecaresse hier kent ons en geeft Rick een kortingskaart.  Daarmee betaalt hij voor 120 tabletten zoveel als zonder voor maar dertig! Zo helpen apotheken en artsen hun onverzekerde patienten.

Morgen of overmorgen worden die met haar Kindle naar Saskia verzonden.  Zij hoopt in Australie een dokter te vinden, die haar ADHD medicatie kan voortzetten, want die kunnen wij van hieruit niet verzenden.

Nog een nachtje en dan kunnen we de vermiste zoon weer in onze armen sluiten.  Kai komt morgenmiddag voor twee weken hier en ik kan niet wachten hem weer te zien!