Rick vertrekt vanochtend nog vroeger dan de afgelopen paar dagen. Orion komt mij ook even wekken met zijn schattige kopje. Al doet Rick hem weer in zijn bench, ik kan de slaap niet meer vatten en sta ver voor mijn wekker op.
Het is al 28 graden als ik het deck opga! De hibiscus is nu helemaal prachtig en terwijl de koffie pruttelt geniet ik van de mooie bloemen. Ik besmeer weer een paar crackers met geitenkaas en probeer eens het V-8 wortel-mango sap. Dat laatste is een grote aanrader!
Zin om naar de metro te lopen en al helemaal verhit te raken heb ik niet. Ik bestel dus een Uber, die me voor het station afzet. Daar zie ik dat het perron al heel vol staat, veel voller dan gewoonlijk. En dat wordt steeds voller, want er komt maar geen trein.
Nergens wordt iets omgeroepen, maar de trein van tien voor negen kwam al zeker niet. Ik zie al veel mensen bezorgd op hun horloges kijken. Gelukkig neem ik altijd ruim de tijd om de stad te gaan. Om negen uur komt er gelukkig wel een trein.
Veertig minuten later stap ik uit bij het Smithsonian station. Ik haast me naar het "kasteel" en koop daar een aardbeiensmaak flesje Dasani water. Dan loop ik naar de uitgang van het metrostation waar Michael "mijn" familie al heen heeft geleid, want de taxi zette ze bij de verkeerde uitgang af.
Vandaag leid ik een groepje uit Den Bosch rond. Het zijn M. en W. en hun kinderen J., M. en K. De vriendin van J. en de vriend van M. zijn ook mee. Meteen al vinden ze het heel warm (het is vooral erg vochtig) en K. heeft een fikse verkoudheid waardoor zij zich zeker minder fit voelt.
Dat allemaal horend denk ik dat de hele wandeling vandaag teveel gaat worden. Ik stel dus al voor om vanmiddag de metro tussen het Witte Huis en het Capitool te nemen. Dat wordt dankbaar aangenomen.
Grappig genoeg is het niet eens zo heel warm, "maar" tegen de dertig graden, maar we druipen gewoon, omdat het zo vochtig is. Deze zomer hebben we niet zoveel van die hete, vochtige dagen gehad, maar uitgerekend vandaag wel.
We lopen zoveel mogelijk in de schaduw en na een pit stop bij het Washington Monument gebouwtje vertel ik het heel vreemde verhaal over het ontstaan van dit monument. Deze obelisk is de "skyline" van Washington want het hoogste punt in de stad.
We zien van hieruit bijna de hele mall en ik merk dat een aantal van hen het echt moeilijk heeft met het weer. We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog monument en ik laat het grappige "Kilroy was here" tekeningetje zien achter het monument.
Na het Koreaanse oorlogsmonument krijg ik de vraag hoe lang het nog gaat duren. Tja, als we het hele Tidal Basin rondlopen nog meer dan anderhalf uur. Daar is men duidelijk niet in geinteresseerd. Voor mij hoeft het natuurlijk niet, want ik heb alles al ontelbare keren gezien.
Als ik voorstel dan van hieruit naar het restaurant te lopen wordt dat unaniem goedgekeurd. Zelfs dat is nog een flinke wandeling Helaas is er in het gebied met monumenten nu eenmaal geen restaurant en moeten we terug naar de omgeving van het Witte Huis lopen.
Zodra we de airconditioning van Potbelly binnenlopen en een paar tafeltjes vrij vinden wordt er een zucht van verlichting geslaakt. De broodjes worden door J., F. en mij met wat moeite besteld. Dit is de eerste keer dat ik deze Potbelly niet als een goed geoliede machine zie werken.
J., F. en ik hebben een lijstje met bestellingen en geven dat aan de dame, die de bestellingen van tevoren opneemt. Halverwege zegt zij echter dat we de rest aan de balie moeten geven. Dat creeert allerlei problemen en ik hoor de manager tegen de bestellingsdame gillen dat ze onze hele bestelling op had moeten nemen. Professioneel is het allemaal niet en heel anders dan ik hier gewend ben.
Gelukkig hebben we uiteindelijk wel precies wat we besteld hebben. Iedereen vindt de broodjes lekker, M. zegt zelfs lekkerder dan Subway (nu is Subway iets waar wij in Washington onze neus voor optrekken, tenzij we op reis zijn, want we hebben zoveel lekkerdere opties). Ik heb weer de Mediterranean salade, ook zeer smakelijk.
Na het eten lopen we de sauna, die Washington heet, weer in. We bekijken het Witte Huis van de voorkant en ik vertel er het een en ander over. Nadat ik nog een groepsfoto heb gemaakt gaan we op zoek naar taxi's.
Tijdens de lunch hebben we uitgerekend dat het met zeven mensen goedkoper is twee taxi's te nemen dan de metro (laat wel zien hoe belachelijk duur onze metro is). We hoeven niet lang te wachten voor we er een paar vinden.
M. neemt M., J. en K. mee in haar taxi en ik instrueer ze de chauffeur op te dragen ze naar de voorkant van het Capitool te brengen. Ik ga met W., J. en F. mee in de andere taxi. Wij worden op de juiste plek afgezet, maar de anderen toch aan de achterkant!
Zij nemen dan toch maar een andere taxi de heuvel op, want Capitol Hill is niet mis. Eindelijk zijn we weer bij elkaar en ik vertel in de hitte wat over het Capitool. Daar is het heel rustig want het Congres is naar huis.
We lopen naar de overkant en de Library of Congress binnen. Wat voelt die airconditioning toch altijd heel fijn aan! We bekijken de grote leeszaal als eerste en dan vertel ik wat over de dingen op de muren en plafonds. Thomas Jefferson's bibliotheek is ook altijd leuk om te zien.
Beneden laat ik de Gutenberg bijbel zien, maar merk dat ze het allemaal wel genoeg vinden. We gaan dus naar beneden en na nog een pit stop nemen we afscheid. Ik hoop dat ze het interessant vonden ondanks het weer. Ik moet toegeven dat ik het ook iedere keer weer afzien vind met dit soort vochtige hitte.
Zij nemen taxi's naar hun hotel en ik bel Rick, want die werkt in de stad. Het is pas twee uur en hij is natuurlijk nog niet klaar. Een blik op de radar laat zien dat er onweersbuien rond Vienna hangen dus het zwembad zal dicht zijn. Ik besluit in de stad te blijven tot Rick klaar is met zijn werk.
In plaats van de metro, want mijn voeten doen pijn, neem ik een taxi naar de National Gallery of Art. Het is er best druk, maar ik weet mijn favorieten te vinden. Na een korte blik in de winkel (en meteen verliefd op een Mondriaan tas) begin ik met de Nederlandse en Vlaamse meesters. Dit museum heeft daar de grootste collectie van buiten Nederland en Vlaanderen.
Zoals altijd geniet ik van Jan Steen's vrolijke schilderij, Rembrandts zelfportret (zeker na het lezen van het boek over zijn dochter) en de vele landschappen. Als ik die schilderijen heb bekeken loop ik naar de Impressionisten.
Ook daarvan is er een flinke verzameling. Als ik genoeg cultuur heb gesnoven ga terug naar de winkel en koop die Mondriaan tas, die opvouwt in een heel klein tasje. Die zal goed van pas komen!
Rick sms-t dat hij klaar is met zijn werk en hij haalt mij voor het museum op. Het verkeer naar huis is altijd heel slecht en we besluiten in de stad te eten om de files te laten oplossen. De keuze valt op B Too, een van de restaurants van de Belgische chef Bart van Dommelen.
We vinden wonder boven wonder onmiddellijk een parkeerplek vlakbij en ook nog een paar plaatsen vrij aan de bar. Het is restaurant week en Rick neemt het menu met drie gerechten. We besluiten het voorafje en dessert te delen dus ik bestel slechts een hoofdgerecht.
We aten zo vroeg dat we tegen achten alweer thuis zijn. Orion, die vandaag super is verzorgd door Lorraine, wacht ons enthousiast op. Zijn maandelijkse Barkbox is er en die is eigenlijk net zo leuk voor mij als voor Orion. Deze maand is het een ruimtevaart thema.
Dan gaan mijn voeten omhoog en kijk ik lui tv, want ik ben moe van vandaag! Het was wel een heel leuke dag, zoals altijd in de stad. Ik hoop dat mijn groepje ondanks de hitte de rondleiding toch leuk en interessant vond.
2 reacties:
Jammer dat het zo vochtig was, ik zou er ook niet tegen kunnen. Mijn energie loopt gewoon weg en ik wil dan eigenlijk niks meer.
Die bitterballen van eend zagen er goed uit.
Fijne donderdag.
@Anja - Ik vind het ook nooit fijn zulk weer hoewel ik er goed tegen kan. Ik zie er alleen altijd als een verzopen kat uit de hele dag!
Een reactie posten