Lunch na 20 jaar en shoppen met Kai

 De raarste dromen heb ik voor ik met moeite om half negen mijn bed uitkom.  Grappig hoe dromen zo snel vervliegen, terwijl ze zo levendig lijken als je ze droomt.  Het is nog bewolkt wat vast bijgedragen heeft aan mijn langere slapen.

Alles is ook nog nat van de regen gisteren en Grumpy laat zien dat we weer een flinke 50mm kregen.  Jammer genoeg is het nog te nat om buiten te ontbijten.  Dat doe ik weer met crackers met heel veel zaden en de groene chili Goudse kaas. Een glas groen sap erbij en ik kan er weer tegenaan.

Kai is inmiddels ook op en Rick vertrekt naar zijn werk.  Terwijl Kai zijn werkproject afmaakt ga ik boven op de elliptical mijn uur cardio doen. Orion ligt lief bij mij te slapen.  Volgens mij vindt hij routine erg fijn en die heeft er de laatste weken wat aan ontbroken.

Het uur gaat snel en intussen komt de zon af en toe kijken. Kai en ik vermaken ons met de vogels, die naar de voeder komen. Er is een hele groep musjes, wel tien, die de andere vogels wegjagen.  Dat vind ik niets en jaag hen weer weg. 

Zo krijgen de meesjes, het spechtje met zijn zwart witte veertjes en rood kopje (downy woodpecker) en zelfs de mooie gele goudvinkjes ook de kans.  Op een gegeven moment komt er zelfs een blue jay, onze versie van een Vlaamse gaai.  Die heb ik nog niet eerder op ons deck gezien!

Voor de lunch heb ik afgesproken in Washington.  Kai brengt me naar de metro en daar moet ik zo lang wachten dat ik bang ben niet op tijd te komen! Gelukkig kom ik om tien voor een bij het Farragut West station.

Boven de grond moet ik me even orienteren, want gewoonlijk stap ik hier niet uit (jarenlang wel, want ik werkte letterlijk boven dit metrostation).  Ik heb afgesproken bij de Potbelly waar ik zo vaak met klanten ga eten en zie al snel welke kant dat op is.

Voor het restaurant wacht ik op M. en haar gezin.  Haar en haar man J. en oudste dochter A. heb ik voor het laatst twintig jaar geleden gezien.  Toen gingen we met de kinderen naar Mount Vernon.  Saskia was een peuter en Kai een kleuter, zo lang geleden!

Gelukkig hebben we via een emaillijst en later Facebook contact gehouden en is het nu tijd om elkaar weer in levende lijve te zien en samen te lunchen. Al gauw zie ik ze aan komen lopen en natuurlijk is die kleine A. van toen nu een volwassen dame.  Voor haar zus H. is het de eerste keer in de VS.

We proberen een tafeltje op het terras te vinden, maar dat zit vol.  Dan maar binnen, maar nog voor we bestellen komt er een tafel buiten vrij. Het is zulk lekker weer dus zonde om binnen te eten.  We gaan het eten halen en genieten ervan terwijl we gezellig bijkletsen.

Voor hen is het ook de eerste keer terug sindsdien in de VS en dan is er toch wel het een en ander veranderd in twintig jaar.  Washington zeker, dat is uitgegroeid tot een serieuze toeristenbestemming in de tussentijd.  Dat heeft ook slecht verkeer tot gevolg, iets wat zij ook al mee "mochten" maken.

Mijn Mediterranean salad smaakt weer heerlijk en de rest vindt hun broodjes zo te zien ook prima. Het gesprek vloeit enthousiast en M.en ik gaan op de foto.  Dan is het tijd om hun tocht voort te zetten.

A. heeft een helende verzwikte enkel en kan niet veel verder meer lopen.  Ze besluiten haar in het food court van het Reagan gebouw te laten wachten terwijl de rest de monumenten afloopt.  Ik loop mee, want daar is ook een metrostation.

We nemen afscheid en nemen ons voor dat het niet weer twintig jaar gaat duren voor we elkaar weerzien!  Echt leuk zijn zulke contacten.  Ik heb er veel, want ik ben al sinds midden jaren negentig lid van verschillende internetgroepen en heb daarvan al heel wat mensen in persoon ontmoet.

Kai komt me van de metro halen en we rijden meteen door naar Tysons Corner. Kai wil kleding en schoenen kopen en Bea helpt virtueel mee. Zij wil ook graag dat Kai een jurkje voor haar meeneemt. 

We beginnen bij Old Navy waar Kai goed slaagt.  Daarna vindt hij uit dat er nu eigenlijk herfstkleding in de winkels ligt en er nog maar weinig zomerkleding is. Urban Outfitters, H&M (waar we wel wat jurkjes aan Bea laten zien, maar niets van haar gading) en PacSun, allemaal nul op het rekest.

Bij Van's koopt Kai wel een paar nieuwe schoenen en bij Barnes & Noble slagen we ook voor Italiaanse leerboeken en voor mij ook een reisboek. Ook neem ik boeken over Nieuw Zeeland en Australie mee om te helpen bij het plannen van onze reis daarheen.

Bij Forever 21 vindt Bea een jurk wel leuk, maar durft het toch niet aan.  Ik zou dat ook niet kunnen, jurken moet je aanpassen en daarom zullen kledingzaken wel altijd (hopelijk) blijven bestaan. Bij American Eagle vindt Kai nog wat korte broeken en een riem en dan kunnen we gelukkig naar huis.

Wat het is weet ik niet, maar ik kan eindeloos lopen en staan lukt me niet. Alles gaat pijn doen en ik voel me dus helemaal niet meer lekker als we huiswaarts gaan.  Rick is daar al bezig aan het avondeten en een glaasje wijn ontspant me wat.

Vanavond maken mijn mannen het avondeten.  Kai maakt een spinazie met geitenkaas in bladerdeeg als voorafje en Rick en hij maken pizzadeeg en beleggen dat met van alles en nog wat. Dat zelfgemaakte deeg is heerlijk, zo vers!

Na het eten gaan de mannen X-Box spelen en schrijf ik dit blog en kijk naar America's Got Talent. Altijd weer zeer vermakelijk is het.  Morgen hoop ik dat het weer zwembadweer wordt, want de zomer gaat mij weer veel te snel! Minder dan een maand voor het zwembad sluit!