Rondleiding nummer drie deze week, leuk zoals altijd!

Mijn wekker heb ik gisteravond voor acht uur gezet, maar zoals ik al dacht was dat helemaal niet nodig.  Om zeven uur ben ik eigenlijk al klaarwakker, maar doezel nog wat en lees mijn emails in bed.

Orion rekt en strekt zich als ik opsta.  Ik bedenk dat ik dat eigenlijk ook zou moeten doen.  Niet voor niets blijven dieren zo soepel.  Ik rek en strek dus ook even flink. Veel geduld heb ik er helaas niet voor en dat zou nou juist moeten.

Beneden zie ik dat Kai nog niet op is. De afgelopen dagen was hij meestal vroeger dan ik dus kennelijk is hij over zijn jet lag heen. Ik zet koffie, besmeer intussen een paar crackers met geitenkaas en schenk een glas V-8 groen sap in.  Dat is best lekker, maar ik vind het Suja sap nog steeds beter.

Intussen is Kai ook op en brengt mij lief naar de metro.  Hij heeft veel vertaalwerk te doen en vindt het volgens mij wel prima om alleen thuis te zijn. Orion zal het heerlijk vinden de hele dag gezelschap te hebben!

De trein staat al klaar en zo'n veertig minuten later stap ik in het Smithsonian station uit.  Ik loop even naar het Smithsonian kasteel en koop daar een flesje Dasani met aardbeiensmaak.  Dat ga ik vaker doen, want gewoon water wordt soms zo saai!

Vervolgens ga ik in de schaduw van een boom bij de uitgang het metrostation op mijn gezin van vandaag wachten.  Deze rondleiding is door iemand van Tioga georganiseerd en zij gaf mij de namen van iedereen.

Opeens zie ik Michael aankomen met zeven mensen, die weleens Nederlands zouden kunnen zijn.  Inderdaad brengt hij ze hier voor mij.  Ik bedank hem en dat levert me weer een knuffel op natuurlijk.  Echt een schat van een man is het!

Altijd vind ik het een uitdaging om de namen bij kennismaking te onthouden en vond het dus fijn het rijtje van deze zeven al van de reisagente te hebben gekregen.  De namen van de ouders K. en S. zijn zoals zij ze zond, maar die van de kinderen zijn allemaal heel anders!

Duidelijk had ik van hen de doopnamen en net als mijn eigen naam zijn dat niet hun roepnamen. Langzamerhand krijg ik de namen door, de tweeling G. en J. van twintig, M. van zeventien, F. van veertien en kleine T. van tien, de enige jongen.

Zij komen vers uit Nederland en vinden het meteen al heel warm.  Het is ook 28 graden, maar met een vrij lage luchtvochtigheid voor ons doen "koel".  We lopen naar het Washington Monument waar ik over de geschiedenis van het ontstaan van de stad vertel en over hoe het meer dan veertig jaar duurde voor deze obelisk er eindelijk stond.

We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog Monument waar vooral al die goudkleurige sterren, die ieder honderd Amerikaanse gesneuvelden voorstellen, indruk maken.  De Reflecting Pool erachter reflecteert vandaag mooi.

Bij het eerstvolgende standje kopen we waters en lopen dan naar het Vietnam Veteranen Monument.  Kleine T. heeft het inmiddels al wel gezien, maar zijn zussen en ouders zorgen dat ook hij het goed volhoudt.  Jet lag en hitte zijn niet makkelijk als je tien bent, maar hij slaat zich er goed doorheen.

Vandaag neem ik heel regelmatig foto's van het hele gezin met het fototoestel van K..  Alleen is er een probleem met deze DSLR. Hij focust telkens niet automatisch.  Daar baalt K.  natuurlijk van en ik weet wel wat van fototoestellen, maar kan het probleem ook niet vinden.  Gelukkig lukt het wel goed scherpe foto's te maken, soms manueel ingesteld.

Het Lincoln Memorial is natuurlijk het bekendste hier in de stad.  We bekijken Lincoln met zijn kant van staal, hand in een vuist, en kant van fluweel, losse hand. Zoals altijd is het hier flink druk en moeten we even zoeken voor we iedereen weer bijeen hebben.

Kleine T. leeft wat op als hij de roestvrijstalen beelden van de soldaten bij het Koreaanse Oorlogsmonument ziet.  Dit monument blijft indrukwekkend, maakt niet uit hoe vaak ik het zie. Ik zie iedere keer ook weer meer in de gezichten van de beelden.

We steken over naar het Tidal Basin en bekijken het Martin Luther King Jr. Memorial.  Hier staat een lekker briesje en dat maakt het een stuk aangenamer wandelen. Door het Franklin Delano Roosevelt Monument lopen we langs het Tidal Basin (dit keer eb) naar het Jefferson Memorial.

Hier tocht het lekker en is het laatste monument van deze rondleiding. Jammer genoeg voor T. is het nog een flinke wandeling naar de Old Ebbitt Grill van hieruit. Gelukkig hebben we ruim de tijd en kunnen we tegenover het Bureau of Engraving en Printing, waar de dollar wordt gedrukt, op bankjes even rusten.

Intussen vind ik het gewoon een heel leuk gezin en bedenk me dat ik dat eigenlijk altijd vind van de mensen, die ik rondleid. In de zes jaar dat ik dit doe heb ik nog nooit mijn gezelschap niet aangenaam gevonden.  Dat zegt toch wel wat, want iedere keer is het weer uniek en anders.  Iets wat de rondleidingen juist voor mij ook zo afwisselend  maakt.

Bij de Old Ebbitt Grill kunnen we meteen aan tafel. Er is hier voor elk wat wils en er worden tosti's, hamburgers, kip broodjes en pizza besteld.  Ik kan het niet laten de BLT weer te kiezen en het smaakt weer net zo lekker en het verse fruit erbij ook.

T. kondigt na het eten aan dat hij er weer helemaal tegenaan kan en dat blijkt wel als hij, ondanks de warmte, ver voor ons uitrent. We bekijken het Witte Huis eerst van de achterkant en dan de voorkant.  Inmiddels werkt het fototoestel weer, gelukkig, en ik kan mijn fotografische kunsten (ahem) ruimschoots op hen uitoefenen.

Een aardige Secret Service agent poseert ook met de kinderen.  Hij vraagt waar ze vandaan komen en vindt het duidelijk leuk om model te spelen (zijn collega minder, want die riep deze man na zelf geweigerd te hebben). Deze man ziet er dan ook prima uit, dat zeker!

Terwijl we van de achterkant naar de voorkant lopen, altijd nog een flinke wandeling, vraagt G. me of ik mijn enkel verzwikt heb.  Zij is de eerste ooit, die het opvalt dat ik soms mank loop (heel lief vind ik het!).

Inderdaad loop ik waarschijnlijk soms mank, want ik heb al jaren last van een scherpe pijn in mijn rechtervoet.  Waarschijnlijk is het een pees, maar dat weet ik niet zeker.   Het is niet constant, maar als het gebeurt voelt het alsof de voet gebroken is.  Vandaag heb ik er veel last van, misschien omdat dit de derde rondleiding deze week is.

Al vroeg vanochtend besloten we tussen het Witte Huis en het Capitool de metro te nemen.  Ik help met het kopen van de zeven Smartrip kaarten en hoe het door de poortjes gaan werkt. Er komt meteen een trein aan en daar stappen we dus in.

Een van de passagiers hoort ons Nederlands praten en gaat een gesprekje aan.  Zijn vader is Nederlands en begon een melkboerderij in Prince Edward Island in Canada.  Hij woont tegenwoordig in Texas, maar verstaat best goed Nederlands en vindt het duidelijk leuk even ervaringen uit te wisselen.

Bij Capitol South stappen we uit en nemen afscheid van de vriendelijke Nederlandse Texaan of omgekeerd. Helaas doet de roltrap naar boven het niet en wordt het even afzien om de wel heel hoge trap op te lopen!

De hele dag door heb ik interessante vragen gekregen van zowel de volwassenen als de kinderen.  Over het algemeen wist ik daar het antwoord op of ik kon het opzoeken op mijn telefoon.  Hier krijg ik echter een vraag van kleine T. waar zelfs ik het antwoord niet op weet: "Zijn er eekhoorns met hoogtevrees?"  Wie het antwoord weet mag het in het commentaar zetten!

In het gras voor het Capitool is het lekker zitten of liggen vindt iedereen.  Ik toren boven iedereen uit, want welke insecten ook in dat gras zitten zullen mij vinden om te bijten.  Ik heb al een opgezette ellenboog en kuit van bijten van gisteren!

Nadat ik over het Capitool heb verteld, waar de afgevaardigden en senatoren op vakantie zijn, en de nodige foto's zijn gemaakt, lopen we naar de Library of Congress.  Na de veiligheidscontrole bij binnenkomst vertel ik over dit instituut. Het is werkelijk niet de bibliotheek, die je gewoonlijk ziet.

We bekijken de grote leeszaal, de bibliotheek van Thomas Jefferson, een aantal historische bijbels en als laatste de oudste kaart van de VS. Als we weer buiten staan wijs ik hen de weg naar hun hotel (en ik geloof dat K. ook nog wat foto's van de achterkant van het Capitool wil maken).

Dan is het tijd om afscheid te nemen.  Zoals zo vaak vind ik het jammer dat zij "ships that pass in the night" zijn, zoals mijn Opa het noemde.  Mensen, waarmee je een korte tijd intensief contact hebt en daarna waarschijnlijk nooit weer zal zien.

Jammer genoeg hebben zij ook geen Facebook waarmee ik contact houd met een heel aantal mensen, die ik rondgeleid heb.  Zo'n hele dag samen, vooral als het heet is, schept wel een band. Dit was hun eerste dag in de VS en hopelijk hebben ze ervan genoten.

Strompelend want die vervelende pees speelt echt op vandaag loop ik terug naar het Capitol South station.  Drie kwartier later staat Kai gelukkig al klaar om me van het Vienna station te halen en naar huis te brengen.  Mijn stappenteller laat bijna 20000 stappen zien en vandaag had ik die extra kilometer naar huis niet willen lopen!

Voeten omhoog, airconditioning, laptop en tv, wat wil ik nog meer?

Thuis gaan mijn voeten dan ook omhoog en de airconditioning aan.  Kai heeft de hele dag gewerkt en is ook helemaal voor Thais eten bestellen. Het eten is weer heerlijk van Bangkok Street en ze staan binnen het kwartier voor onze deur.  We hebben een nieuwe favoriet qua Thais eten.

Snickers speelt schootkat (gebeurt nooit)

Orion is klaar voor zijn botje

Morgen heb ik een rustdag en dan vrijdag weer een rondleiding.  Deze week is de drukste dit seizoen en ik heb al dubbele aanvragen gehad. Altijd jammer als ik mensen teleur moet stellen. Het lijkt wel of iedereen alleen deze week in Washington is want we hoorden ook veel Nederlands om ons heen.