Dag 1 Italie: Reis naar Bologna

Wauw, ik heb niets dan goeds te zeggen over United's nieuwe "Polaris" business class!  We kregen lakens en een dekbed van Saks Fifth Avenue en een tasje met toiletspulletjes en een maskertje bij het binnenkomen.

De man naast mij was een aardige Virginiaan uit Virginia Beach en we kletsten wat voor het eten werd geserveerd. Grappig genoeg vlogen wij achteruit en je merkt daar eigenlijk niets van, behalve dat je de arme economy passagiers tegenover je ziet.  Ik koos de blokjes gegrilde tonijn als voorafje, erg lekker. Ook het hoofdgerecht van ravioli met wilde paddestoelen smaakte goed.

 

Als laatste had ik wat verschillende kazen met druiven. Intussen vloeide de wijn rijkelijk. Wij hadden een Engelse flight attendant en die had niet enthousiaster en attenter kunnen zijn!!

Rond onze tijd een uur gingen de lichten uit en maakten we bedden van onze stoelen.  Ik moet echt geslapen hebben want voor ik het wist hoorde ik de ontbijtgeluiden om me heen.  Ik bleef nog wat doezelen maar bestelde uiteindelijk toch een kop koffie met een omelet waar ik echter eigenlijk toch geen trek in had.

Voor op schema landen we om half twaalf Duitse tijd in Frankfurt.  Voor mijn gevoel half zes 's ochtends.  Niet idioot vroeg, maar ik voel me wel gammel.  Natuurlijk moeten we weer met een bus naar de terminal, ik vind Frankfurt zo'n vreselijk troosteloos vliegveld!

De paspoortcontrole gaat met mijn Nederlandse paspoort super snel. Gelukkig hoef ik niet van terminal te veranderen en daardoor niet weer door de veiligheidscontrole.  Ik heb meer dan viereneenhalf uur overstaptijd dus hoef me niet te haasten.  Ik vraag waar mijn gate is en loop dan naar A64.

Daar staat een vlucht naar Malta aangegeven, want mijn vlucht is natuurlijk nog zoveel later. Voor de zekerheid check ik bij de gate agente en die zegt inderdaad dat dit mijn gate zal zijn.  Maar, voegt ze eraan toe, check het nog eens zo'n anderhalf uur van tevoren.  Ik vraag of het vaak verandert en daarop schudt ze heel overtuigend beamend ja.

Viereneenhalf uur en er is niets te doen in dit vliegveld. Aangezien ik maar een paar happen ontbijt aan boord heb gegeten ga ik maar eens aan een tafeltje in het restaurantje zitten.  "Table service, no extra charge" staat er op het bord.

Nou, van die table service komt niets, want ik zit er een half uur en geen mens komt de bestelling opnemen.  Ik verhuis dan maar naar een tafeltje aan de bar en eindelijk verschijnt er een nors persoon, die mijn bestelling vraagt.

Met mijn duffe hoofd bestel ik een croissantje met koffie. Alsof ik gek ben kijkt de man me aan.  Het ontbijt is al uren voorbij.  Okay, dan maar een tomatensoep, in een belegd broodje heb ik geen trek. Wonder boven wonder smaakt die soep wel heel erg lekker.

Het helpt me ook weer wat meer mens te worden en ik ga wat rondkijken.  Ik vind een gedeelte waar je films kan kijken, maar ik ben te moe me daarop te concentreren. Dan zie ik een groepje gemakkelijke stoelen waar je in kunt ontspannen en je electronica op kunt laden.

Daarin doezel ik wat en klets met Rick op mijn telefoon.  De tijd gaat tergend langzaam, maar eindelijk is het een uur voor mijn vliegtuig naar Bologna zal vertrekken. Zoals aangeraden check ik de monitors en daar zie ik dat de gate inderdaad veranderd is.

Het is nu A58 en daar sta ik al dus lekker makkelijk.  De vlucht is volgeboekt en het is een Airbus 320 dus ik ben best verbaasd dat er zoveel mensen naar Bologna vliegen! Ik kom naast een groepje heel vriendelijke Finnen te zitten en we kletsen wat onder het genot van een biertje. Dat is een lekker biertje en gratis, iets waar United nog een voorbeeld aan mag nemen voor binnenlandse vluchten.

Onder me zie ik de bergen van Zwitserland wegglijden, ook een land waar Rick en ik graag weer eens terug zouden gaan.  Rick heeft er een aantal jaren gewoond en veel herinneringen aan.  Ik heb er met mijn ouders twee vakanties doorgebracht.  De ene was super en toen hebben we alle passen afgereden, de andere eindigde tragisch want onze hond werd overreden.

Een uur na opstijgen landen we keurig op tijd in Bologna.  Ook hier weer een bus naar de terminal, maar omdat we achter uit het vliegtuig mogen stappen zit ik er al snel in.  Mijn tas laat echter op zich wachten.  Waarschijnlijk omdat hij als eerste het vliegtuig inging na die heel lange overstaptijd.  Opgelucht zie ik hem uiteindelijk wel verschijnen.

Al gauw vind ik de taxi's en anders dan in Lissabon vind ik het hier netjes en duidelijk geregeld.  Hier staat hoeveel het kost om naar het station te gaan en het hotel had al geschreven dat het ongeveer twintig euro zou zijn.  In Lissabon fleste de taxichauffeur me en vroeg dertig euro voor wat vijftien euro had moeten zijn. Lesje geleerd, dat zeker.

Deze taxichauffeur is erg aardig en al probeer ik Italiaans te praten, hij spreekt duidelijk liever Engels.  Hij vertelt dat hij in Florida is geweest en helemaal onder de indruk is van de VS.  Maar hij snapt ook dat Florida voor de VS is als Italie voor Europa, heel goed gezien!

Eenmaal in de stad speelt hij ook even voor gids.  Mijn hotel ligt duidelijk heel gunstig vlak naast het volgens hem beste restaurant in Bologna, Rodrigo.  Heb ik even geluk!  En inderdaad kost de rit precies 20 euro.

Mijn "hotel" is op de derde verdieping van een historisch gebouw met gigantische voordeuren. Ik heb om een kamer met twee bedden gevraagd, want Kai komt een paar avonden bij me logeren. Bea misschien ook, maar dat weet ik nog niet.

Booking.com heeft het weer eens prima voor elkaar en mijn kamer is nummer vijftien, met de trap omhoog.  De galante Italiaan sjouwt mijn bagage naar boven, want er is geen lift. 

Mijn kamer is prima, ik heb uitzicht over Bologna met zijn typisch Italiaanse rode daken. De badkamer is netjes en schoon en ik vraag me af waarom dit hotel maar twee in plaats van drie sterren heeft.  Er is zelfs een minibar met heel goedkope inhoud!

Vandaag heb ik nauwelijks wat gegeten en mijn maag begint dat nu wel kenbaar te maken. Zin en fut om op verkenning uit te gaan heb ik niet dus ik besluit het advies van de taxichauffeur op te volgen.  Rodrigo gaat om half acht open dus ik wacht tot kwart voor acht voor ik erheen loop.

Gelukkig zijn er al andere gasten, want hier kun je niet zoals in de VS aan de bar gaan eten.  Ik krijg een tafeltje met een aller charmantste ober, die in Roosendaal (waar mijn tante nota bene woont) gewerkt heeft en dus wat Nederlands spreekt.  Ik zie al dat ik hier in Bologna mijn Italiaans niet veel zal kunnen oefenen.

In een boekje over Bologna las ik dat tortellini hier vandaan komen.  Ik bestel dan ook de tortellini met gorgonzola en noten (lees: een paar gesnipperde noten) als voorafje.  Erg lekker!  Als hoofdgerecht neem ik de gegrilde zeevruchten schotel. 

Ook daar krijg ik geen spijt van, het smaakt allemaal even goed! Ook de bediening is fantastisch en attent en ik kijk mijn ogen uit naar de gerechten, die andere mensen (er zijn een aantal grotere Italiaanse groepen) bestellen. Een leuk etentje en ik heb er helemaal geen problemen mee daar best wat voor te betalen.  Ik ben tenslotte maar alleen.

Terug in het hotel schrijf ik dit blog en probeer moe genoeg te worden om te gaan slapen.  Morgen komt Kai hierheen en blijft dan dus een paar nachtjes slapen. Ik zie ernaar uit Bologna verder te verkennen en een aantal andere plaatsen waar ik nog nooit geweest ben te bezoeken.