Dag 5 Italie: Verjaardag met Italianen

Vandaag hoeft de wekker ons gelukkig niet te wekken.  We slapen dus langer en ik ben zelfs eerder dan Kai en Bea weer in het land der levenden. Zij blijven tot een uur of negen slapen en dan maken we ons klaar om op pad te gaan.

Maar eerst krijg ik mijn cadeautjes, want ik ben jarig! Kai en Bea geven me een doosje waar een kerstlantaarntje in lijkt te zitten. Maar het blijkt een pompoentje te zijn voor mijn feeentuintje.  Dan vertelt Kai dat hij die gemaakt heeft! 

Dat had ik echt niet gedacht, het ziet er professioneel uit.  Nu gaat die pompoen natuurlijk niet buiten staan! Rick heeft een kaart in mijn tas gestoken voor vertrek, zo lief!

Het hotel heeft een gratis ontbijt en dat is zeker goed voor een twee sterren hotel (sowieso ben ik zeer tevreden over alles hier!). We besluiten daar gebruik van te maken.

Bea en Kai doen zich tegoed aan allerlei zoetigheden en ik vind lekkere pittige broodjes. Als koffie kies ik de Americano en Kai en Bea de capuccino.  We laten het ons goed smaken.

Dan nemen we een taxi naar het station, want het plenst en ik heb een lange rok aan.  Ik weet het, lui, maar ik heb geen zin de hele dag in een natte rok te lopen. We kopen kaartjes voor de trein en die staat al klaar. Het is nog steeds maar druilerig, nat weer.

Eenmaal in Modena (uitgesproken Moh-deh-nah met de klemgreep op de Moh) staan Bea's ouders, Grazia en Fausto ons al op te wachten.  Ik krijg een boeketje lavendel uit hun tuin in mijn handen gedrukt.  Het ruikt heerlijk!  Ik voel me meteen op mijn gemak.

Grazia parkeert de auto dichtbij waar zij opgegroeid is wat op loopafstand van het centrum is.  Zij was vroeger een gids in de stad en daar kunnen Kai en ik nu van profiteren.  We lopen als eerste naar de Duomo, weer heel anders dan in andere steden en een van de belangrijkste Romaanse kerken ter wereld. Hij is tussen de elfde en dertiende eeuw gebouwd.

Vervolgens leidt Grazia ons naar de campanile, die Ghirlandia wordt genoemd. Hier lopen we vijftig meter naar boven en hebben dan weer mooi uitzicht over Modena. Ook deze toren staat ietwat scheef.  De toren van Pisa is de beroemdste, maar zeker niet de enige in Italie!

Bea's vader is beneden gebleven. De kaartjes, die Grazia voor ons kocht hebben nog drie andere musea erbij.  Wij laten ons leiden.  Duidelijk heeft zij dit vaker gedaan en het is weleens leuk om niets zelf uit te hoeven vinden.

Voor de lunch hebben ze gereserveerd bij Il Fantino.  Maar goed ook, want niet veel later komt er een groep van negenendertig mensen binnen!  De Italianen doen dat beter dan de Amerikanen, want wij worden nog steeds heel goed bediend.  In de VS heb je al gauw dat al het personeel op zo'n groep wordt ingezet.

Om te beginnen delen we een antipasto met verschillende vleeswaren. Dan volgen de "primi" (pasta's). Voor mij wordt het de tortellini in brodo, tortellini in bouillon.  Die heb ik al de hele tijd willen eten en het is net zo lekker als ik dacht.  Alleen Kai en Bea's vader bestellen iets anders. Dat ziet er ook allemaal goed uit.

De "secondi" slaan we over, meestal vlees- of visgerechten. Bea's ouders vertellen dat zij ook niet al die gerechten eten, maar ze kennen zeker families, die iedere dag antipasti, primi, secondi en dolci eten!

Het gesprek verloopt voornamelijk in het Italiaans. Bea's ouders spreken wat Engels en Bea en Kai helpen soms met het vertalen van woorden, die ik niet in het Italiaans weet.  Ik sta eigenlijk versteld van mezelf, want ik heb op zich echt niet veel Italiaanse taallessen gehad en die zijn nog eens 34 jaar geleden.  Laat wel zien dat interesse heel veel uitmaakt!

Natuurlijk moet er aan het einde ook een "dolce" komen.  Kai en ik gaan de chocolade salami delen.  Die wordt met een kaarsje bezorgd en dan zingt opeens iedereen "Tanti auguri a te"! Dat is wel heel bijzonder! Ik blaas het kaarsje uit en Bea vraagt of ik een wens heb gedaan. Oeps, vergeten!

Na het eten lopen we terug naar het grote plein.  In het stadhuis gaan we naar de acetaio, waar de beroemde balsamico van Modena wordt gemaakt.  Hier krijgen we een heel interessante demonstratie over hoe het gemaakt wordt.

Jammer genoeg spreekt deze meneer geen Engels en de twee dames, die alleen Engels spreken, krijgen een vrijwilliger toegewezen om te vertalen.  Ik kan sommige Italianen heel goed verstaan, waaronder Bea's ouders, maar deze man praat erg binnensmonds.

Gelukkig vertaalt Bea soms wat dingen en kunnen Kai en ik het toch redelijk volgen.  Het is een heel proces, op sommige manieren gecompliceerder dan wijn maken! Aan het einde mogen we twaalfjarige en vijfentwintigjarige balsamische azijn proeven. Het is echt lekker, een soort syroop.  Deze azijnen kosten tussen de 50 en 75 euro per flesje!

Wij lopen verder naar het paleis van de doge wat tegenwoordig een militaire universiteit is.  Grazia vertelt dat de studenten niet gewoon mogen lopen, maar altijd moeten hardlopen!  Jammer genoeg is dit paleis niet meer te bezichtigen.

Op het plein voor het paleis drinken we nog een drankje en als laatste bezoeken we een winkeltje met kruiden en luchtjes.  Dan gaan we terug naar het station.  Hier nemen we afscheid van Bea en haar ouders.  Kai blijft nog een paar nachtjes bij mij.

In de trein voel ik me opeens doodmoe, zowel lichamelijk als mentaal.  Ik denk dat de hele dag proberen te converseren in een taal die op zijn hoogst mijn vierde taal is en die proberen te verstaan echt doodmoe maakte. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt!

Kai en ik hebben een restaurant niet ver van het station gevonden om mijn verjaardag nog verder te vieren. Ook hier bestellen we weer borden met kaas en vleeswaren en een rauwkostsalade.  Het smaakt zeer goed!

Doodmoe maken we het niet laat en kan ik terugkijken op een bijzondere verjaardag!