Een prachtig weekend om de omgeving te laten zien

Zaterdag

Het is wel fijn met jet lag naar het westen dat ik alweer om half acht werkelijk klaar wakker ben. Het is prachtig weer en gelukkig wil Rick daarom ook vroeg opstaan. We laten Orion uit en gaan dan ontbijt halen.

Waarschijnlijk zijn we het vroegst voor ons doen bij Starbucks ooit in het weekend! Ik bestel een grande ijskoffie met melk en vanillesiroop.  Ik spel zoals altijd langzaam mijn naam, maar nog steeds krijgt die een creatieve spelling. Om je rot te lachen eigenlijk!

Thuis genieten we op het deck van ons ontbijt, voor mij de egg bites en Rick heeft een broodje.  Die egg bites zijn heel populair en ik weet waarom.  Ze zijn een aantal lekkere hapjes!

Om kwart voor tien rijd ik naar het metrostation.  Ik heb daar afgesproken J. en O. op te halen voor onze dag in Alexandria en Great Falls. Het is maar goed dat ik wat vroeg ben want ze zitten al te wachten.

We maken kennis en ik rijd als eerste naar Alexandria, want op zo'n mooie nazomerse dag zal het daar druk worden. Later ben ik daar heel blij mee, want er is van alles gaande in het stadje. Via de mooie George Washington Memorial Parkway rijd ik erheen.

De garage waar ik gewoonlijk parkeer is niet te bereiken want de straat is afgezet. Gelukkig weet ik nog een grote garage verderop en daar zijn nog meer dan genoeg plaatsen. Er blijkt een kunstfestival te zijn waardoor veel is afgezet.

We beginnen met de Torpedo Factory. Hier zijn voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog bijna tienduizend torpedo's gemaakt, maar tegenwoordig zijn er ateliers van allerlei kunstenaars.  De meest uiteenlopende dingen maken ze en we bekijken de eerste twee verdiepingen.  De derde slaan we over.

Dan neem ik ze mee voor mijn rondleiding door het oude stadje. We lopen langs de achttiende eeuwse huisjes van Captain's Row (1783).  De straat hier is ook nog altijd kinderkopjes, een van de weinige overgebleven daarmee.

Bij de Stabler-Leadbeater apotheek kopen we kaartjes voor de rondleiding over twintig minuten. In de tussentijd laat ik ze het Presbyterian Meeting House zien met o.a. het graf van de onbekende soldaat uit de Revolutionaire Oorlog. In de koloniale tijden mochten alleen de Anglicaanse kerken zich "kerk" noemen al was er vrijheid van religie.

De rondleiding door de apotheek is erg interessant. Ik heb deze al verscheidene keren gedaan, maar deze gids vertelt meer over alles. Zij is biologielerares dus misschien daarom, maar het is allemaal heel boeiend.

Na afloop lopen we verder en komen langs het controversiele standbeeld van de Zuidelijke soldaat. Op het moment wil men de standbeelden van de Zuidelijke generaals e.d. overal verwijderen. Die zijn er veelal pas in de twintigste eeuw neergezet om de zwarte bevolking te intimideren. Deze soldaat hoort daar ook bij, maar staat er voorlopig nog. Hij zendt ook wel een iets andere boodschap dan de andere beelden vind ik.

Bij de Christ Church krijgen we een uitgebreide rondleiding van de van oorsprong Franse Christine Jones. Zij vertelt heel leuk over de geschiedenis van het kerkje en de Episcopal godsdienst, ook weer beter dan ik ooit hier heb gehoord.  Het meeste weet ik al, maar ik vraag haar waarom de Anglicaanse kerk hier Episcopal heet, want dat heb ik nooit begrepen.

Het heeft te maken met de separatie van de Engelsen, de Amerikanen moesten anders zijn.  Ze veranderden de naam dus, maar de godsdienst beleving bleef hetzelfde.  Dat niet alleen, maar het hoofd van de Episcopal kerk is ook de Bisschop van Canterbury! Zo is deze religie nog altijd sterk met Engeland verbonden.

De plakkaten met gebeden zijn nog oorspronkelijk, ooit witte achtergrond en nog altijd handgeschreven!

Langs het huis waar George Washington verbleef als hij in Alexandria was, de Gadsby's tavern uit de 18e eeuw en het Carlyle House uit 1753 waar men zegt dat de zaden voor de Revolutionaire Oorlog werden gezaaid door de nare Britse generaal Braddock, lopen we naar de terrassen van de restaurants langs het water.

Daar willen we eigenlijk lunchen, maar er is of een lange wachttijd of we zouden in de zon moeten zitten. Het is dertig graden dus dat laatste is niet aanlokkelijk. O. schudt dan ook haar hoofd. Aan het water eten zit er vanmiddag dus niet in.

Ook Virtue Feed & Grain, een restaurant dat Rick en ik erg leuk en lekker vinden, zit vol. Aan de overkant zie ik Union Street Pub en daar is gelukkig wel plaats.  Hier heb ik nog nooit gegeten, maar hun menu ziet er goed uit. We bestellen alle drie de brie en ham sandwich met salade en die is erg lekker.

Na het eten lopen we terug naar de van en beginnen we aan de tocht naar Great Falls.  Ik rijd daar via de George Washington Memorial Parkway en Georgetown Pike heen, allemaal heel mooie wegen. Die laatste heeft allerlei enorme landgoederen erlangs staan.

Zoals ik al had verwacht moeten we een tijdje wachten voor we het park in kunnen. Op mooie weekenden als deze gaat iedereen hierheen, of om te picknicken of om te wandelen. Toch valt de file me mee en eenmaal aan de beurt koop ik een nieuwe Nationale Parkenpas, die weer een jaar geldig is. Ik hoop dit jaar vaker met Orion de natuur in te gaan.

De rivier staat heel laag, maar de watervallen zijn desondanks erg mooi (of misschien juist daardoor). Bij het eerste uitkijkpunt, mijn favoriet, staan we vrijwel bovenop de grootste waterval. De andere twee uitkijkpunten zijn verder weg dus hebben een beter overzicht over de watervallen.

Na de uitkijkpunten lopen we een rondje door de natuur met mooie overzichten over de rivier.  Het is jammer genoeg opeens wel heel erg vochtig en warm. Alles voelt klam aan. De airconditioning in de van is dan ook weer erg lekker.

Via het centrum van Vienna, zodat zij ook wat van de buitensteden van Washington zien, rijd ik terug naar het metrostation. Daar nemen we afscheid tot morgen want dan laat ik hen de stad zien. Ze vonden het gelukkig een leuke dag en ik ook.

Precies om half vijf loop ik ons huis weer binnen. Orion staat al bij de deur te wachten. Rick heeft, zoals ik al dacht, van alles in en rond het huis gedaan. Het gras is gemaaid en de magnolia gesnoeid.

Voor het avondeten stelt Rick voor naar Arlington te gaan. Daar zijn honderden restaurants die wij nooit geprobeerd hebben. We "landen" bij Pamplona, een tapas restaurant. Daar kun je alle tapas die je wilt eten bestellen voor $35.  Rick en ik proberen er een heel aantal (het zijn meestal kleine hapjes op een paar na).

Het wordt een heerlijke maaltijd en zeker iets om te herhalen. Om ons heen zien we ook een heel aantal interessante restaurants.  We besluiten hier vaker heen te gaan.

Thuis gaan de voeten omhoog en kijken we tv. Alweer ga ik het niet laat maken, morgen weer veel lopen en onze mooie stad laten zien. Wel erg leuk zo met dezelfde mensen!

Orions BarkBox is aangekomen en nu is hij aangenomen bij Bark Universiteit. Hij krijgt een football en andere lekkernijen. Dit is zo'n leuk maandelijks programma met iedere keer weer een thema. Orion is er dol op en ik vind het ook heel leuk!

Zondag

Ook vanochtend zijn Rick en ik zeer bijtijds uit de veren. We halen weer ontbijt van Starbucks en gaan dan ruim op tijd naar de stad om mij naar het Smithsonian station te brengen. 

Gelukkig hebben we die tijd genomen, want de Navy-Air Force halve marathon blijkt bezig te zijn en veel straten zijn afgezet. Uiteindelijk zet Rick me achter het Smithsonian kasteel af. Daar koop ik een flesje water en loop naar de ingang van het metrostation.

J. en O. wachten me al op en we beginnen aan onze wandeling langs de monumenten. Als we oversteken moeten we even een open plek tussen de hardlopers vinden. We zijn hier vlakbij de finish en iedereen wordt enthousiast aangemoedigd. 

Het is wat bewolkt en dat maakt het aangenaam wandelen. Het is weer zomers warm en ook wat vochtig. We lopen langs het Washington Monument naar het Tweede Wereldoorlog monument. Dat maakt altijd weer indruk door zijn grootte. 

Het Vietnam Veteranen Monument is weer heel anders. Daar worden namen overgetrokken en hangt een sombere sfeer. De zwarte muur is een sobere tegenhanger van het enorme eerdere monument.

We bewonderen Lincoln op zijn troon en de negentien soldaten van het Koreaanse Oorlogsmonument. Dan steken we over naar het Tidal Basin. Hier is het opeens een heel stuk rustiger! Echt een oase van alle drukte op de Mall.

Er is bijna niemand in het Franklin Roosevelt Memorial en ook niet in het tochtige Jefferson Memorial. Op een warme dag als vandaag is het hier goed vertoeven! In de winter is het echter afzien. 

We lopen terug naar het bewoonde gedeelte van de stad en bekijken het Witte Huis van achteren en dan van de voorkant. Daarna lopen we naar de Old Ebbitt Grill. Net als we over willen steken hoor ik opeens mijn naam! Het blijkt Marielle te zijn, die ook toevallig in de stad is.  Zo'n toeval! Heel grappig!

Bij het restaurant krijgen we meteen een tafeltje. De bediening is ook goed en snel. O. neemt de frittata, J. de bacon kaasburger en ik de OEG BLT met mosterd in plaats van mayonnaise.  Het smaakt werkelijk prima weer, hun tomaten zijn altijd zo rijp en de bacon lekker hard gebakken dus helemaal niet vet.

Na het eten zetten we onze tocht voort langs Pennsylvania Avenue. Ik wijs ze de National Archives waar ze morgen heen willen en dan komen we in Fiesta DC terecht. Dat is een festival door en voor de Latijns Amerikaanse bevolking van de stad en omgeving en heel vrolijk allemaal.  Leuke muziek, dansen en lekker eten zo te zien. Lijkt mij wel leuk volgend jaar eens te bezoeken.

Wij lopen er doorheen en sommige muziek is zo luid dat wij er helemaal van trillen! Bij het Capitool vertel ik over dat gebouw en dan lopen we de heuvel op.  Het is zondag dus de Library of Congress is gesloten, maar ik vertel erover zodat ze tijdens hun bezoek morgen weten wat ze moeten zien.

Dan is de rondleiding weer voorbij en nemen we afscheid. Ik wens ze nog een fijne dag morgen en ga dan op Rick wachten.  Die heeft weer moeite mij te bereiken met alle afgezette straten vanwege het festival.  

Ik stuur deze naar Kai, onze Neptunus fontein werkt, die in Bologna staat al tijden in de steigers

Als hij eindelijk komt verloopt de rit naar huis voorspoedig.  We werken nog wat in de tuin en werpen een net over de vijver om de binnenkort vallende bladeren op te vangen. Orion kan er eindelijk echt niet meer in nu. Natuurlijk weten de muggen mij wel weer meteen te vinden en lek geprikt ga ik weer naar binnen.

Gisteravond zagen Rick en ik Ambar, een restaurant met cuisine uit de Balkan. Die willen we heel graag proberen en rijden terug naar Clarendon. We krijgen een tafeltje buiten en ook hier kun je voor $35 ongelimiteerd kleine gerechtjes bestellen.  Dat is kennelijk een trend.

Eigenlijk wilden we dat niet, maar kijkend naar de prijzen is het wel de beste keuze, anders kun je hooguit twee dingen bestellen. Gelukkig staan er veel lichte dingen op het menu en het hoeft ook niet allemaal op. We hebben een heerlijke maaltijd met eten dat ik me uit het vroegere Joegoslavie herinner. Zeker een restaurant om vaker te bezoeken!

Thuis gaan we de Emmy's kijken.  Die zijn zeer politiek getint.  We lachen ons rot, maar het is duidelijk dat Hollywood geen fan is van Donald Trump. Zo eindigt weer een druk, maar leuk weekend!

PS: Reacties vind ik nog altijd erg leuk!