Een natte rondleiding en een broodnodige massage



Al om vijf uur begin ik met klok kijken of ik al op moet staan. Zo ergerlijk hoe ik dat zo vaak doe als ik weet dat ik op een bepaalde tijd eruit moet. Rick doet hetzelfde, blijkt. In ieder geval ben ik om kwart voor acht dus klaarwakker als mijn wekker gaat.

Het is grijs en "maar" (ik realiseer me dat dat voor Nederlandse begrippen in deze tijd warm is) achttien graden. Er staat ook een flinke wind. Ik kleed me voor het eerst in tijden in spijkerbroek en topje met in iedere geval een driekwart mouw.

Als ontbijt besmeer ik een paar crackers met geitenkaas en drink er groentesap en koffie bij. Dan brengt Rick me naar de metro. Het is nog droog, maar ik doe toch maar mijn gele regenjas aan en neem mijn paraplu mee.

Alweer komt er een nieuwe trein aanrijden om ons naar de stad te brengen. Ze zijn zoveel schoner dan de oude, die allemaal meer dan vijfentwintig jaar oud zijn. De elektronische stem is wel grappig, vooral als ze "the last stop" zegt, alsof dit echt het einde van de rit is, letterlijk en figuurlijk.

Een half uur later stap ik bij het McPherson Square station uit. Het is spitsuur dus de stad is druk. Ik heb nog een flesje water nodig en koop dat bij de Eye Street Grill (aan I Street, vandaar de naam).

Dan ga ik even op een bankje voor het Witte Huis zitten. Toch een vreemd gevoel om meters van de Oval Office af te zitten waar dagelijks rechten van Amerikaanse burgers worden weggehaald tegenwoordig.

Tegen tienen loop ik naar de hoek van 15th Street en New York Avenue waar ik met E. heb afgesproken. Ik vind haar meteen en ook zij heeft een geel regenjack aan dus we lijken wel de Minions, ha ha. Haar man heeft een conferentie in de stad en zij gaat dus met mij op verkenning uit.

We bekijken het Witte Huis van de voorkant en dan de achterkant. Dan lopen we naar het Washington Monument. Het heeft een grappige geschiedenis maar E. merkt terecht op dat zo'n obelisk eigenlijk maar een saai monument is voor de eerste president.

Daar ben ik het wel mee eens, maar het is ook de oudste en is eigenlijk nooit afgemaakt (er zou nog een cirkel zuilen met daarin een rijtuig met George Washington komen in het oorspronkelijke ontwerp).

We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog monument. Het is vochtig en af en toe te warm voor een jas. Natuurlijk is achttien graden echt niet koud, maar wel als je twee dagen geleden nog dertig graden had. Zolang het maar droog blijft, denk ik nog.

Dat blijft het tot we, na het Vietnam Monument, Lincoln op zijn troon en de negentien roestvrij stalen soldaten van het Korea monument, naar het Tidal Basin oversteken. Dan begint het (hard) te miezeren.

Een prachtig gedicht

Bij het Dr. Martin Luther King Jr. Memorial valt het nog mee, maar wordt steeds erger. Het is dan ook heel stil overal. In het Franklin D. Roosevelt Memorial zijn we vrijwel alleen.  Het blijft een bijzonder monument dit hoewel om de een of andere reden de meeste fonteinen uit staan. Dat maakt het wel heel stil hier.

Als we naar het Jefferson Memorial lopen hoor ik opeens allemaal klappen. Het klinkt bijna als schieten en mijn eerste gedachte is daaraan. Toch erg eigenlijk, maar na Las Vegas zit dat kennelijk in mijn brein.

Gelukkig blijkt het vuurwerk te zijn. De nieuwe "Wharf" wordt vandaag geopend met allerlei winkels en restaurants aan het water. Het werd tijd dat de meer dan zestig kilometer langs de rivier, die Washington heeft, werd gebruikt. Rick en ik kunnen niet wachten het te gaan bezoeken!

Bij het Jefferson Memorial zijn we blij even te kunnen schuilen. Ik heb inmiddels mijn paraplu open en E. heeft haar capuchon opgedaan. Het uitzicht is saai, we kunnen de kathedraal niet eens in de verte zien!

De koepel van het Jefferson Memorial is zwart van "biofilm" een combinatie van algen, bacteria en meer. met een laser kreeg men het er eindelijk gedeeltelijk af en wat een verschil!

We lopen terug naar de bewoonde wereld en ik bied E. aan een Uber te nemen naar het American Indian Museum om te lunchen. Als zij hoort hoe ver dat van haar hotel is besluit ze toch liever meer in de buurt te blijven. Ik wijs haar de weg naar de Old Ebbitt Grill en we nemen afscheid.

Zin om het hele stuk te lopen heb ik niet en probeer een taxi te roepen. Ik zie er een aan de overkant, maar die gaat de verkeerde kant op. Kennelijk zag de chauffeur dat ik op zoek was, want even later komt hij terug. Hij vertelt naar mij getoeterd te hebben, maar dat hoorde ik niet.

Ver is het ritje niet en de man is zo aardig dat ik hem een goede fooi geef. Dat ontlokt heel wat God bless you's van hem. Ik voel me weer helemaal gezegend na deze simpele goede daad van een paar dollars.

Bij het museum zie ik dat de heel mooie grote deuren weg zijn! Zo jammer! Ik hoop dat het tijdelijk is, maar de veiligheidscontrole weet men het antwoord niet. Ze zijn hier altijd zo onaardig in tegenstelling tot andere musea waar men wat van dit baantje weet te maken.

Bij Mitsitam is het enorm druk! De schoolreizen zijn weer begonnen en kennelijk zijn er verder nog meer dan genoeg toeristen. Vroeger was oktober heel rustig in de stad maar dat is niet meer het geval. Het wordt hier steeds drukker.

Na de druilerige, winderige wandeling heb ik zin in soep. Ik bestel een bakje garnalensoep van het Zuid Amerikaanse gedeelte, maar dat is zo weinig dat ik er bij het noordoosten de clam chowder (vongolensoep) bij neem. Die is ook niet romig en beiden smaken heerlijk en zijn lekker licht.

Dan haast ik me naar het Federal Center SW metrostation en heb geluk dat er net een Oranje trein aankomt. Terug in Vienna roep ik een Uber en wordt dit keer door een vrouwelijke chauffeur thuisgebracht.

Orion is blij mij weer te zien en ik geef hem wat extra medicijn voor als Lisa komt voor mijn massage. Als de deurbel gaat moet Orion toch weer tegen haar blaffen, maar als ik hem bij mij roep en kalmeer houdt hij op. Het is heel duidelijk dat hij voornamelijk bang is voor de tafel.

Zodra die op is gezet gaat Orion liggen slapen, zo grappig! De massage is dan wel heel nodig, maar ook heel pijnlijk. Ik hoop dat de ergste rugpijnen verholpen zullen zijn morgen. Lisa is werkelijk heel goed.

We hebben intussen bedacht wat we gaan doen bij het weggaan. Ik betaal Lisa en we spreken de volgende massage af. Dan neem ik Orion mee naar de keuken zodat hij die "vreselijke" tafel niet ziet en niet hoeft te blaffen.

Lisa neemt haar spullen mee naar buiten en roept een afscheid. Geen piep uit Orion! Dit gaan we van nu af doen. Nu nog bedenken hoe we dat geblaf bij aankomst kunnen vermijden.

Al met al ben ik flink uitgeteld na afloop. Lisa drukte me op het hart nu verder niets meer te doen vanmiddag en dat advies volg ik graag op. Ik loop wel nog even naar de buren om nog even alles voor dit weekend te bevestigen. Zo fijn dat zij er zijn om op ons hondenkind te passen!

Rick komt laat uit zijn werk en stelt meteen voor om Indiaas te gaan eten. Laat ik daar nu ook al de hele tijd zin in hebben! Bij Jaipur krijgen we zo een tafeltje en het ruikt er al heerlijk! We krijgen een paar velletjes papadum met twee sausjes vooraf, zoals in andere restaurants brood en boter wordt gegeven.

We bestellen beiden een spinaziegerecht ("saag"), ik met Indiase boerenkaas, paneer, en Rick met lam, ghost. Daarbij komen verschillende soorten naan brood, chutney en achar, zoetzure vruchten. Die laatste haalt voor mij niet bij de Indonesische atjar, trouwens. Het is smullen geblazen al kan ik het allemaal lang niet op.

Morgen gaan we naar Michigan. Gelukkig vliegen dit keer, het zal fijn zijn om Ricks vader weer te zien en hoe het met hem is. De therapie sloeg bij de laatste test niet helemaal aan dus Rick maakt zich terecht zorgen. Het zal goed zijn de schoonfamilie weer te zien. Iedereen is altijd zo blij ons daar te hebben!