Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, oktober 26, 2017

Eten met onze beste vrienden

Rick heeft weer een vroege ochtend en ik merk helemaal niets van zijn opstaan en douche. Om half negen word ik met een schok wakker. Niet heel verwonderlijk want het is bewolkt en daardoor een stuk donkerder in de kamer.

Beneden tref ik Orion slapend in zijn bench. Ik laat hem eruit en zet koffie. Als ontbijt beleg ik een paar meerzaden crackers met kaas. Het lijkt wel of ik twee honden heb, want zowel Orion als Snickers hebben interesse in die kaas! Gauw leg ik het stuk terug in de ijskast!


Na 25 seconden in de magnetron is de kaas lekker gesmolten en is het hapje voor hapje genieten. Ik drink er een glas V8 bij en natuurlijk de nodige caffeine in een flinke kop koffie. Eigenlijk wil ik nog een kop koffie maar het is tijd om te gaan sporten.

Orion gaat gewillig zijn bench in met een Kong vol kaas. Onderweg speel ik wat Pokemon Go en keurig om half tien sta ik op de ARC trainer. Ik doe een uur cardio en dan komt Sharon me halen voor personal training.

Dat halve uur gewichten gaat lekker snel en ik ben altijd blij deze personal training te hebben. Ik vind gewichten zelf doen verschrikkelijk en het is wel heel belangrijk om een paar keer per week te doen. Sharon maakt het iedere keer ook weer verschillend en een uitdaging.

Daardoor is dat halve uur ook zo weer voorbij en ik ben "vrij" om naar huis te gaan. Onderweg zie ik nog een aantal leuk versierde tuinen en de herfstkleuren beginnen ook de buurt in vuur en vlam te zetten, figuurlijk dan. Al vind ik de winter die volgt vreselijk, ik kan wel genieten van deze kleurenpracht en Halloween.




Thuis laat ik Orion uit en maak me dan klaar om naar het Mosaic District te gaan. Daar besluit ik de echt lekkere ramen te gaan eten bij Jinya. Daar is het ook druk, maar er is nog plaats aan de bar. Ik neem de Tonkatsu Black soep en hapje voor hapje is dat genieten. Zo moet ramen echt zijn!

Aan de overkant bij Target breng ik de te korte gordijnroede voor Katja's kamer terug. Zonder problemen krijg ik het geld terug. Natuurlijk kies ik nu de goede lengte en vul mijn wagentje met o.a. nieuwe sportbroeken. Tijd om de oude weg te geven, die zijn al meer dan tien jaar oud!

Het is zulk lekker weer en ik ga voor het huis mijn vitamine D binnenkrijgen. Na een half uurtje heb ik zoveel dorst dat ik besluit een ijsthee met citrus perzik smaak te halen bij Starbucks. Ik haal Orion naar buiten en drink het in het zonnetje op. Het is maar zestien graden, maar in de zon bijna te warm.

Gelukkig zijn er geen buren buiten en ligt Orion rustig in het gras. Als het nou altijd zo kon zijn! Als de postbode komt blijft Orion wonder boven wonder ook rustig, misschien omdat ik zelf de pakketjes in ontvangst neem en de postbode Orion negeert.
Orion heeft een nieuw lammetje, zijn oude had hij sinds puppy maar opeens maakte hij daar korte metten mee. Eens kijken hoe lang deze mooi blijft.

Een van de pakjes is van The Little Dutch Girl met borrelnootjes en allerlei kaaszoutjes, zoals ik me van mijn grootouders herinner. Soms word ik opeens nostalgisch, maar nu ik ze in huis heb vraag ik me af wanneer ik ze zal eten!

Rick komt thuis uit zijn werk en we gaan naar Founding Farmers. Daar vinden we vier stoelen aan de bar want Chuck en Christine zijn hier uit Alabama. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat we hen zagen!

Chuck en Christine komen niet veel later en we bestellen cocktails. Voor mij een dirty martini, vodka met het sap van olijven. Rick en Chuck hebben een heel pittige cocktail, maar wel erg lekker (ik proef wat van Rick). Christine houdt het bij wijn.

Onze reservering is om zeven uur dus de mannen gaan melden dat we er zijn. Vijf minuten later worden we naar onze tafel gebracht. We bestellen een paar voorafjes, bacon "lollies" (heerlijk!), brie met appel en uienjam en gevulde eieren. Alles is even lekker, maar veel te veel!

Als hoofdgerecht neem ik de tonijn"biefstuk" met pancetta, prei en frietjes. De tonijn is werkelijk voortreffelijk en alles smaakt goddelijk in combinatie. Christine heeft ravioli, Chuck varkenshaas en Rick biefstuk, alle drie vinden zij hun gerechten ook bijzonder goed.

Er wordt ons nog dessert aangeboden maar daar hebben we geen plaats meer voor! We kletsen nog gezellig na en tegen negenen vragen we de auto's terug. Zij hebben een hotel dichtbij Dulles en morgen zullen we elkaar weer zien voor het avondeten.

Intussen hebben we allerlei communicaties met de kinderen. Allemaal hebben ze het druk en is het niet altijd even makkelijk. Het is best moeilijk virtueel tot steun te zijn, maar we doen ons best.

5 reacties:

Petr@ zei

Grappig dat je soms zo'n zin in iets kunt hebben als je het niet hebt en als je het dan is huis hebt, dan hoef je het niet. Nou ja, je hebt het nu en het komt vast een keer op.

Wat heerlijk om Christine en Chuck weer te zien!!

Sonja zei

Prachtig die herfstkleuren, dat vind ik toch zo mooi.
Wat fijn om jullie vrienden te zien! Orion heeft zo'n lieve kop en mooie ogen.

Anoniem zei

Wat ontzettend leuk dat jullie Chuck en Christine hebben kunnen zien! Daar was je vast superblij mee! En gedoe met volwassenen kinderen herken ik helemaal. Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, etc. Je kan inderdaad steeds minder doen, maar alleen maar steun bieden. En dat is soms erg moeilijk.

Hier beginnen de bladeren alweer te vallen. Zo jammer, want de kleuren was echt ongelooflijk! Geniet er nog maar even van daar!

Judith

Marion2 zei

Grappig dat je dat zegt over de kaasbolletjes- en zoutjes. Ook mij doet het aan de
verjaardagen vroeger denken. Om die reden koop ik ze ook nog weleens als we visite krijgen (en ze zijn best lekker natuurlijk).

Ik vond het eigenlijk makkelijker om jonge kinderen te hebben dan volwassen.
Als ze klein zijn, kun je ze nog voor veel behoeden en helpen. Nu doe je ook
je best daarvoor, maar kun je eigenlijk niet veel meer dan steunen (en zorgen
maken).





Petra zei

@Petra - Ja, we hadden hen alweer een tijd niet gezien

@Sonja - Hij ziet er inderdaad erg lief uit. Hij is dat ook naar Rick en mij, maar jammer genoeg niet voor vreemden.

@Judith - Ik probeer er maar niet aan te denken dat deze kleurenpracht tot kale bomen gaat leiden.

@Marion - Achteraf gezien misschien wel, maar ik vond jonge kinderen lichamelijk dan weer heel vermoeiend.