Dag 4 Nieuw Zeeland en Australie: Naar het noorden, Waitanga en toiletten

Tot na enen ging het getoeter en gezang op straat door vannacht! Om de een of andere reden is Rick toch om half zeven weer klaarwakker. Ik voel me niet lekker en besluit mijn halve uur sporten over te slaan en wat langer te blijven liggen. Mijn keel doet pijn en ik voel me gammel. Gelukkig helpt ibuprofen. 

Tegen de tijd dat Rick met ontbijt terugkomt ben ik gedoucht en aangekleed. Dit keer heb ik een tosti ham en kaas van Starbucks, die best lekker smaakt. Het is jammer genoeg bewolkt, maar een lekkere temperatuur van 21 graden.

Na het ontbijt vragen we de auto en beginnen aan een rit naar het noorden van het eiland. Het uiterste puntje zullen we niet halen want dat is zo’n vierhonderd kilometer rijden. De afstanden op dit eiland verbazen ons. Het is veel groter dan we dachten.

Onderweg stoppen we af en toe om foto’s te maken van de prachtige omgeving. Rick gebruikt ook eindelijk zijn drone om het landschap te filmen. We zien veel koeien en schapen en al het groen is ondanks de bewolking zo mooi.

Net voor we Paihia binnenrijden krijgen we een bui over ons heen, maar die is gelukkig van korte duur. Paihia blijkt een cruisehaven te zijn aan de Bay of Islands. Er ligt een cruiseschip voor anker dus het is flink druk.
We vinden een parkeerplaats en gaan dan op zoek naar lunch. De meeste restaurants hier zijn heel toeristisch met burgers en pizza. Dat is niet iets waar we op zitten te wachten. Dan zien we Amazing met een Brits menu.

Het heeft ook nog eens prachtig uitzicht op het water. Rick en ik delen een “ploughman’s platter”. Die komt met kazen, vleeswaren, hummus, walnoten, selderij en heerlijk versgebakken toast. Het smaakt heel goed!

De reden dat we naar dit plaatsje zijn gegaan is omdat hier de Maori een verdrag sloten met de Britten waardoor Nieuw Zeeland een Britse kolonie werd. We rijden hiervoor naar Waitanga waar die bijeenkomst om te ondertekenen was.

Bij de kassa kunnen we kiezen of we een rondleiding en een culturele opvoering willen of alleen een rondleiding. Voor die uitvoering hebben we geen tijd meer dus we kiezen voor alleen de rondleiding.

Die begint over een half uurtje dus ruim de tijd om het interessante museum te bezoeken. Daar wordt ook “onze” Abel Tasman in genoemd aan wie Nieuw Zeeland zijn naam te danken heeft. Ook is er een filmpje over het ondertekenen van het verdrag wat laat zien dat lang niet alle stamhoofden ervoor waren.

Om twee uur verzamelen we voor de rondleiding. Die wordt door een Maori man gegeven wiens naam ik absoluut niet kan nazeggen laat staan schrijven. Hij vertelt heel interessant en laat eerst de enorme oorlogskano’s zien. Die konden wel 140 man vervoeren!

Dan lopen we naar het veld waar de ondertekening van het verdrag plaatsvond. We zien daar ook de oorspronkelijke vlag van Nieuw Zeeland, die in feite de Maori vlag is. Natuurlijk hielden de Britten zich niet aan het verdrag en volgden er nog een paar oorlogen, die door de Maori gewonnen werden.

Tegenwoordig zie je de Maori taal overal en wordt de taal op school onderwezen. Er is duidelijk een hang naar het herstellen van de oude cultuur. Bij Rotorua zagen we ook een Maori vrouw aan de kassa wiens kin traditioneel getatoueerd was.

We zijn blij deze interessante plek bezocht te hebben. Er zijn hier ook prachtige uitzichten dus we maken na de rondleiding nog wat foto’s en zoeken dan de auto weer op.

In het stadje wil Rick een Maori beeldje als souvenir kopen en ik wil keeltabletten. Gelukkig is alles open. Door het keeltablet voelt mijn tong helemaal verdoofd dus dat doet zijn werk (te) goed!

Op de heenweg zagen we borden voor de Hundertwasser toiletten. Op het internet lees ik dat die door de kunstenaar Hundertwasser, van oorsprong een Oostenrijker, zijn ontworpen.  Dat maakt me wel nieuwsgierig dus we gaan even het plaatsje Kawakawa in.

De toiletten vinden we meteen. Ze zien er inderdaad bijzonder uit van buiten en van binnen. We maken de nodige foto’s en gebruiken ze ook maar meteen. Dan zetten we onze rit voort naar Whairanga. 

 

 

 

Daar schijnen de meeste Maori van het Noord-Eiland te wonen, maar daar zien we helemaal niets van. Het is een saaie plaats zonder atmosfeer. Wel jammer want ik had gehoopt tenminste een meeting house of zo te zien.  

Zonder oponthoud verder rijden we terug naar Auckland. We willen vanavond bij een wat chiquer restaurant gaan eten dus kleden ons netter aan. Buiten horen we alweer het getoeter en harde muziek van de Tonganen.

Die schijnen te vinden dat ze hun rugby wedstrijd onterecht verloren hebben, maar het lijkt meer op een viering dan een protest. Hopelijk gaan ze vanavond niet weer zo lang door! Eenmaal buiten staat het overal propvol met mensen in het rood en de roodwitte Tonga vlaggen. De valet van het hotel vertelde dat er meer Tonganen in Auckland wonen dan op Tonga zelf.

Vanochtend kwam Rick tot de ontdekking dat hij zijn jas had laten hangen bij het restaurant van gisteravond. Tot zijn schrik is dat restaurant vandaag gesloten maar hun zuster restaurant gelukkig niet. Iemand van dat restaurant was zo vriendelijk de jas te gaan pakken want wij vertrekken morgenvroeg. Rick bedankt de man uitvoerig, het is een van zijn lievelingsjassen.

Bij Botswana Butchery krijgen we een tafeltje ver van het kabaal dat de Tonganen maken. Rick bestelt een uiensoep en ik vier oesters, twee gefrituurd en twee rauw, heerlijk! Onze serveerster is Frans en een van de serveerders Italiaans. Hij doet een testje met mij door “come mai” te vragen als ik zeg Italiaans te spreken. Ik antwoord dat ik het gestudeerd heb en daarmee laat ik volgens hem zien echt Italiaans te spreken. Grappig, want inderdaad moet je die uitdrukking maar net weten.

 

Ons hoofdgerecht is voortreffelijk! Rick heeft een biefstuk waarvoor hij zijn mes niet eens nodig heeft en ik heb hertenbiefstuk met lekkere groentes in een consomme. Werkelijk super goed bereid, ieder hapje is een genot.

Rick brengt mij vervolgens terug naar het hotel en gaat zelf naar het Belgische cafe voor een biertje. Het getoeter en de luide muziek zijn weer net zo erg als gisteravond en ik vrees voor weer een late nacht daardoor.

Maar om tien uur hoor ik sirenes en komen er een heel aantal politieauto’s om het protest of de parade of wat het dan ook is op te breken. Denkelijk heeft de plaatselijke politie versterking gekregen want eerder vertelde een politieagent dat ze niet genoeg personeel hadden om efficient op te treden.

Gelukkig kunnen we vanavond dus redelijk bijtijds gaan slapen. Morgen moeten we weer vroeg op voor onze vlucht naar Perth. Nieuw Zeeland was magisch, hopelijk Australie ook!