Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, november 07, 2017

Lunch en een museum met een van mijn "oudste" vriendinnen

Grappig genoeg ben ik gisteravond op mijn gewoonlijke tijd naar bed gegaan, maar eigenlijk ben ik om half zeven al klaarwakker. Rick staat om half acht op en ik volg niet veel later. Daar is Rick helemaal niet aan gewend!

We eten samen ontbijt en dan vertrek ik zelfs voor Rick! Hij weet niet wat hem overkomt. Ik wil namelijk eerst gaan stemmen voor ik ga sporten. Onderweg bedenk ik me hoe anders ik me vorig jaar voelde.

Zo hoopvol dat we de eerste vrouwelijke president zouden gaan krijgen. Hoe anders is het nu, hopend dat Virginia tenminste een Democratische gouverneur behoudt en niet de Republikein die Donald Trump met onwaarheden ondersteunt.

Bij de Cedar Lane school vlakbij geef ik mijn rijbewijs en geef mijn naam en adres. Dan krijg ik een stemkaart aangereikt en daarmee bij een andere tafel een stembiljet. In een van de kartonnen "hokjes" vul ik de cirkeltjes voor de Democraten in. Ik heb in het verleden ook Republikeins gestemd, maar geen haar op mijn hoofd die daar nu aan denkt!

Het valt me op dat er een gestage stroom van stemmers is hier. In voorgaande jaren was ik in een niet presidentieel jaar altijd de enige. Als ik mijn stembiljet aan de machine voer vraag ik aan de "bewaker" hoe de opkomst tot nu toe is.

De man antwoord dat ze al een paar honderd mensen hebben gehad en dat is veel meer dan gewoonlijk. Het geeft me hoop, maar we zullen pas later vanavond of morgen de uitslag weten. Ik krijg een sticker met "I voted" erop en ik heb daarmee in ieder geval mijn bijdrage geleverd.


Bij Anytime Fitness doe ik vervolgens vijftig minuten op de elliptische machine. Ik stel mijn tempo in op een man die op de loopband hardloopt en zo gaat het lekker snel. Voor ik het weet komt Sharon me halen voor de personal training. Dat halve uur vliegt al kletsend, maar zeker ook al zwetend wat mij betreft, voorbij.

Op weg naar huis begint het enorm te plenzen! Het wordt ook steeds kouder, was het gisteren nog tweeentwintig graden nu is het opeens maar acht graden met kille regen! Mijn plan om Orion in de achtertuin te laten rennen laat ik dus varen.

Dan doen we maar een routine met heel veel kunstjes. Orion vindt dat duidelijk leuk en ik vind het schattig hoe hij mij soms voor denkt te zijn. Hij gaat bijvoorbeeld al "Play dead" doen voor ik "Down" als bevel geef. Maar over het algemeen doet hij het prima en laat ook zien dat oudere "kunstjes" zijn blijven hangen.

Tijd voor mij om te douchen en me warm genoeg aan te kleden. Dan probeer ik Orion met een knietje in zijn bench te doen, maar die ziet een ander bot liggen en rent daarmee naar buiten. Een beetje in paniek lukt het me eindelijk in de stromende regen het bot van Orion weg te halen en hem weer naar binnen te krijgen.

Gelukkig vindt hij die knietjes ook heerlijk dus hij gaat gewillig in zijn bench. Dan rijd ik snel naar de metro waar na tienen meer dan genoeg plaatsen beschikbaar zijn. Ik parkeer de van en ren naar het station maar ik zie de trein van half twaalf net vertrekken.

De volgende trein staat al klaar en die zal over elf minuten vertrekken. Een snelle rekensom laat me weten dat ik dan nog ruim tijd heb om om half een in het American Indian Museum te zijn. Daar heb ik afgesproken met Marie-Anne, een van mijn "oudste" vriendinnen uit Nederland. Wij werkten tijdens onze studententijd beiden bij de beurs in Utrecht.

Zij is hier voor vergaderingen bij de Wereldbank en heeft een paar uurtjes vrij voor mij. Ik loop het museum binnen en wacht niet lang voor ik Marie-Anne aan zie komen lopen. Het is alweer drie jaar geleden dat we elkaar voor het laatst zagen, toen heb ik bij haar gelogeerd in Londen.

We gaan eerst lunchen bij Mitsitam. Daar is het druk en Marie-Anne vertelt dat haar Uber chauffeur zei dat iedereen enkel naar dit museum gaat voor het restaurant. Daar heeft hij wel gelijk in te zien aan de drukte.

Marie-Anne en ik nemen beiden een kop garnalensoep. Marie-Anne had een zwaar ontbijt en heeft daar genoeg aan, maar ik neem er nog een clamsoep bij, die ook heel licht is. We kletsen gezellig bij en laten het ons goed smaken.

Het plenst nog steeds dus als we klaar met eten zijn leid ik Marie-Anne naar dichtstbijzijnde ingang van de National Gallery of Art. Die is aan de overkant van de Mall in het oostelijke gebouw met moderne kunst.

Wij willen naar de Vermeer tentoonstelling in het westelijke gebouw en gaan door de tunnel met lichtjes, zoals ik die noem. Marie-Anne is nog nooit in dit mooie museum geweest en we lopen door de ondergrondse gang naar het andere gebouw.


Daar staat er alweer geen rij voor de Vermeer tentoonstelling. Het is zelfs rustiger dan de vorige keer en ik geniet nogmaals van de schilderijen. Deze tweede keer zie ik toch weer andere dingen dan de vorige keer en het is ook leuk het met iemand anders te bekijken.
Een van de Vermeer schilderijen en het valt mij dit keer op dat in veel van de schilderijen hier datzelfde gele jasje voorkomt
Om dit schilderij moeten we heel hard lachen, ik ben benieuwd of jullie vinden waarom

Na een uurtje hebben we alles gezien en laat ik Marie-Anne ook de impressionisten hier nog zien. Daarna nemen we weer afscheid want zij moet terug naar de Wereldbank voor vergaderingen. Ik zou willen dat we elkaar vaker konden zien, maar dit is zo'n vriendschap waarbij het voelt of je elkaar gisteren nog zag en de draad weer gewoon opvat. Dat zullen we de volgende keer dus weer doen.
Mijn favoriete Toulouse Lautrec!

Eerst denk ik het moderne gebouw nog eens te gaan bekijken maar mijn voeten doen pijn en ik heb dorst. Ik loop naar het cafetaria en neem een glas met cola light. Het is fijn even te zitten en het pept me weer helemaal op.

Voor ik vertrek bekijk ik nog de tijdelijke tentoonstelling "Fantasy Figures of Fragonard". Dit is een achttiende eeuwse Franse schilder waar ik nog nooit van had gehoord (toegegeven, ik ga nooit naar de "gewone" Franse of Engelse schilderijen anders had ik een ervan hier gekend). Zijn portretten zijn heel levendig en tot 2012 dacht men dat het fantasiefiguren waren.

In 2012 werd echter een tekening van hem gevonden waarop de meesten van deze portretten namen hadden en konden ze dus aan werkelijke personen worden toegedragen. Een kleine, maar leuke tentoonstelling is het.
 
Dan waag ik me weer naar buiten waar het nog steeds hard regent en het is koud! Na de warmte van de afgelopen maand is acht graden ijzig. Ik ben blij dat ik mijn handschoenen mee heb om mijn paraplu vast te houden. Ik haast me naar het Smithsonian metrostation dat opeens een stuk verder weg lijkt dan gewoonlijk.

De trein terug naar Vienna laat niet lang op zich wachten en iets meer dan een half uur later stap ik weer uit. Ik moet er nog aan wennen hoe vroeg het nu gaat schemeren. Ik haast me dan ook naar Safeway voor wat eten voor Snickers en andere boodschappen.

Thuis is Orion super blij mij weer te zien. Ik heb steeds meer pijn en trekkingen in mijn ledematen, typisch met dit weer. We hebben zo'n geluk gehad met het weer tot nu toe maar nu lijkt de winter onvermijdelijk. Ik vind het moeilijkste dat ik weer in moet leveren, qua energie want pijn vreet dat en qua mobiliteit want ik kan niet in het donker rijden.

Gelukkig zijn er veel dingen om naar uit te kijken en is het in deze tijd van het jaar sowieso druk. Het is gewoon zo moeilijk om weer beperkt te zijn door pijn en licht. Ik dacht er vandaag serieus over dat ik in de winter echt naar een warmer oord moet gaan.

Rick komt thuis met Indiaas eten van Curry Mantra. Dit restaurant is wat verder weg maar ik vind het het beste in de omgeving, hoewel de anderen ook goed zijn. Het smaakt dan ook allemaal weer voortreffelijk. Ook is het goed warm eten voor een koude dag als vandaag.

Dan is het lekker tv kijken, tot Ricks ergernis een Holiday Baking Championship maar ik vind die competities leuk en vrolijk. Sorry als ik niet zo heel vrolijk ben vanavond, ik heb altijd enorme moeite met dit seizoen en de warmere dagen hebben dat gevoel van wanhoop, anders kan ik het niet noemen, uitgesteld.

PS: Wel heel blij makend is dat de Democraten vrijwel alles hebben gewonnen vanavond. Een grote klap voor Trump. De Virginians in een andere county (provincie) verkozen zelfs de eerste transseksuele kandidaat boven een man, die al 25 jaar "zat" en luid anti alles wat niet man-vrouw was. Go Virginia, ik ben vanavond trots op mijn staat!

6 reacties:

Irene zei

Die hondjes!
Geweldig zoals die het thema van dit schilderij aanvullen!

Marieke zei

Denk dat de hondjes jullie aan het lachen maakten. Apart dat dit zo op het schilderij staat. Sterkte met de pijnen!

Anja L. zei

Grappig die details op het schilderijen, de hondjes, het zoenende stel en de katten op de tafel. Dat maakt het kijken naar schilderijen zo leuk.
Wat jammer dat het weer zo slecht wordt en je weer zo veel pijn hebt. Veel sterkte de komende tijd. Gelukkig kun je vooruit kijken naar de reis naar Australiƫ en Nieuw Zeeland, daar is het in ieder geval warmer.

Anoniem zei

Toen ik goed keek naar dat bewuste schilderij,
zag ik het pas waarom jullie moesten lachen,
trouwens ik ook hoor,maar het was me niet direct opgevallen,alleen toen je het zei.
De hondjes natuurlijk en het zoenende stel in de deuropening.
Voor die tijd toch wel heel bijzonder he.
Ja erg dat het zo opeens zo koud geworden is en de dagen zo kort zijn.
Konden we maar een winterslaap houden tot het voorjaar weer begint he.
Zal blij zijn als we weer een 4 a 5 maanden verder zijn.
Mis al een tijd,jullie webcam op de site,is die stuk of uitgezet?

groetjes Joke

Nina zei

Sterkte met je pijnen.
Is het ooit de bedoeling dat jullie met Orion iets van hondensport gaan doen?

Petra zei

@Irene - Leuk, he? Ik vind het zo'n speels schilderij terwijl het eerst maar gewoon een herberg leek. Sowieso vind ik de achtergronden ook altijd interessant

@Marieke - Ja, het schilderij laat zeker de humor van de schilder zien (Frans van Mieris overigens)

@Anja - Die schilderijen zijn zo leuk!

@Joke - De eerste keer dat ik langs deze schilderijen liep zag ik het ook. Ik denk dat je iedere keer wat preciezer gaat kijken. Wij hebben ransomware op de server voor de webcam gehad en die is dus niets meer waard :(. Rick zoekt nog naar een manier om de webcam weer op het blog te krijgen.

@Nina - Ik zou dat heel graag willen en Orion zou het leuk vinden, maar we werken nog steeds aan zijn "stranger anxiety"