Dag 13 NIeuw Zeeland en Australie: Het Great Barrier Reef

Alweer moeten we bijtijds op maar dat is vanochtend niet moeilijk want de zon schijnt ons al heel vroeg in de ogen. Duidelijk ligt onze hotelkamer op het oosten. Om half zeven staan we op en de meisjes zijn ook al op en klaar (het zijn inmiddels jonge vrouwen, maar voor mij blijven ze altijd meisjes).

Van dit uitzicht word ik heel blij!

Lang duurt het niet om ons klaar te maken, want we hoeven enkel badkleding aan en snorkelspullen mee. Dit keer moeten de duikers het van de spullen van de boot hebben. We roepen een Uber en Peter ziet meteen waar we heengaan. Hij vertelt wat over zijn ervaringen bij het Great Barrier Reef en dat maakt ons nog enthousiaster!

Bij de pier zien we het Al Porto cafe vlak naast waar we moeten inchecken. Prima voor ons ontbijt dus, Saskia heeft een heel goed uitziende fruit bowl, Katja en ik nemen de zalm Benedict zonder Hollandaise saus en Rick een of andere wrap.

Het smaakt allemaal goed en Rick heeft ons intussen al ingecheckt. Met onze instapkaarten lopen we naar de Silver Swift, onze boot voor vandaag. Het is een flinke catamaran en we worden opgedeeld in duikers en snorkelaars. De anderen gaan dus naar boven, terwijl ik als enige snorkelaar beneden blijf.

Naast mij zit een jonge Spaanse vrouw, die in Ierland woont, en de beginnersduik wil doen. Ze is er wel nerveus voor, maar heeft de goede instelling beter proberen en niet lukken dan spijt hebben het niet te proberen. Helaas voor haar blijkt later dat ze toch wat in paniek raakte en niet kon duiken.

Na anderhalf uur zijn we op de eerste plek, maar de stroming blijkt erg sterk en er wordt gauw verder gevaren. Dit is het Flint Rif en de locatie waar we het eerst in het water gaan heet Gordon’s. De duikers gaan eerst en wij krijgen nog allerlei waarschuwingen als snorkelers.

Dan doen we onze lycra pakken aan, ter voorkoming van verbranden en gestoken worden door kwallen. Het is er nog niet het seizoen voor, maar je weet nooit, sommige kwallen kunnen zo naar steken dat je naar het ziekenhuis moet. Als ik dat hoor doe ik dat lycra pak met graagte aan!

Omdat ik mijn eigen snorkelfinnen en masker meeheb en ook al vaak gesnorkeld heb ben ik als eerste in het water. We mogen niet verder dan honderd meter van de boot zwemmen, maar ik zie eigenlijk nauwelijks andere snorkelaars. Het is dus niet belachelijk druk zoals ik in Aruba vaak zie.

De vissen die ik hier zie zijn heel anders dan in het Caribisch gebied met enkele uitzonderingen. Ik wil echter heel graag “Nemo” zien, een clownvisje. Tot mijn grote genoegen vind ik er een en maak allerlei foto’s. Later zie ik nog een Nemo met zijn vader, maar daar krijg ik maar een foto van, die ik houd als bewijs maar geen schoonheidsprijs zal winnen.

We krijgen best lang om te snorkelen en ongewoon voor mijn doen ben ik nog voor de hoorn van de boot blaast weer aan boord. De duikers hebben allerlei schildpadden gezien, maar ik niet. Niemand heeft echter mij clownvisjes gevonden!

Vanwege de weersomstandigheden, ik denk stroming en wind want verder is het prachtig blijven we voor de tweede duik/snorkel ook bij Gordon’s aan anker liggen. De duikers hebben maar twintig minuten pauze.

Wij snorkelers krijgen eerst een heel interessante uitleg over de verschillende koralen, die we zien. Ook leren we dat de clownvisjes allemaal als mannetjes worden geboren (vandaar Nemo en zijn vader denk ik nu), maar een ervan wordt vrouwelijk als leider van de groepjes. Dan vechten de rest van de mannetjes het uit wie de dominante “man” wordt. Grappig!

Dan wordt er voor ons lunch geserveerd en dat is een buffet. Het is matig, ik neem wat ratatouille met rijst, salade en ham en garnalen, die helemaal (inclusief kopjes) gepeld moeten worden. Het vult de maag zullen we maar zeggen en ik vrees dat Saskia hier nauwelijks iets zal vinden.

Zodra ik mijn laatste hap binnen heb haast ik me om weer mijn snorkelspullen aan te trekken. De duikers zijn zelfs het water nog niet in. Het is nu wel een stuk moeilijker om dat kleddernatte lycra pak nog eens aan te trekken.

Dit keer zwem ik de andere kant van de boot op. Het wordt alweer een prachtige zwempartij! Ik zie een rif haai en heel veel kleurige vissen dichtbij. Ook zie ik Rick en Katja onder me zwemmen. Saskia moet hen vooruit zijn want haar zie ik niet.

Als ik het koud krijg ga ik het water uit en baal dat ik net de schildpad, die voor de boot boven water kwam, heb gemist. Het lijkt wel of iedereen nu een schildpad heeft gezien behalve ik. Ik troost me met de gedachte dat we in het Caribisch gebied ook vaak schildpadden zien, maar het blijft zo speciaal met ze te zwemmen.

Voor de derde duik/snorkel gaan we naar een andere plek, Tracey’s. Later hoor ik van een duikleraar dat zij vergiftigd werd door een harpoenachtig iets in een schelp, wat gewoonlijk dodelijk is, maar zij overleefde. Het rif is niet zonder gevaar!

Dit wordt mijn beste snorkel. Eerst ga ik mee met de “rondleiding met een gids”. Die brengt ons naar een zeeanemoon met “Nemo” erin. Maar die is twee meter diep en niet fotografiemateriaal. Ik ben zo blij dat ik de clownvisjes eerder dichterbij kon fotograferen.

Ken neemt dan iedereen mee naar een giant clam maar daar heb ik er al een aantal van gezien (fascinerend, overigens!). Iedereen zwemt achter Ken aan, maar ik zie een schildpad vin achter een rotsje! Niemand anders ziet het of ze stoppen er niet voor. Ik wel!

Dit is wat mijn dag volmaakt maakt, zwemmen met een groene zeeschildpad. Het dier eet lekker en ik neem foto na foto en ook video. Tot het tijd is voor de schildpad om adem te gaan halen. Dan volg ik hem nog even tot hij wegzwemt, dag mooi elegant dier!

Vastberaden om deze keer tot de toeter dat we terug moeten luidt door te snorkelen ga ik naar een ander gedeelte. Hier zie ik vooral veel kleurige vlindevisjes, of hoe ze in het Nederlands ook heten. Ook zie ik opeens Rick naar me zwaaien en Katja ook. Saskia voelde zich niet lekker en doet niet mee aan de derde duik.

En dan is het toch weer voorbij, deze magische tijd op het Great Barrier Reef. Ik zou nog wel dagen kunnen blijven! De vissen hier zijn zo anders dan in het Caribisch gebied of Hawaii. Er is ook nog zoveel te ontdekken en ik benijd vooral de fotograaf hier, die niet alleen mensen fotografeert, maar ook prachtige vissen close ups.

Over die foto’s gesproken, er zijn er gedurende de dag een stel van ons gemaakt en wij kopen er een aantal. Ons vieren nog droog, de anderen duikend en ik snorkelend worden de keuzes. Een heel leuk aandenken!

 

Nu wordt er nog thee en koffie geserveerd met een aantal lekkernijen. Ik neem wat blokjes kaas want na meer dan drie uur toch vrij hard zwemmen tegen de stromingen in voel ik me weer hongerig. Een glaasje wijn gaat er nu ook goed in.

De anderhalf uur lange terugweg is beduidend golvender dan de heenweg. Sommige mensen worden zeeziek en ik waarschijnlijk ook als ik vanochtend geen Bonine had ingenomen. Ik voel me helemaal goed, geen greintje misselijkheid.

Om half vijf is dit fantastische avontuur ook weer afgelopen. We gaan van boord en de hele bemanning staat er om ons te bedanken en afscheid te nemen. Niets geen fooien of wat ook, gewoon vriendelijke mensen en een leuke ervaring. Ik verfoei dat fooiensysteem in de VS soms zo! Maak het wat duurder zoals hier, als wij tip en tax bij onze maaltijd tellen is het net zo duur, maar ja, ’s lands wijs.

Saskia is doodmoe van haar twee duiken en bestelde een veganistisch pizza bij Crust. Die gaan wij ophalen op weg naar het hotel. Als Saskia de pizza heeft lopen we langs een nog onbekende weg terug. Opeens zien we bomen vol vliegende vos vleermuizen.

Die maken ook nog eens flink kabaal. We maken er foto’s van en een drietal Australische meisjes waarschuwt ons dat die gevaarlijk zijn en ogen uitpikken. Saskia heeft meteen door dat het een grapje is, maar ik moet toegeven dat we er even intrappen. De Australische humor is direct en droog, iets waar Saskia aan moest wennen, maar nu meteen herkent.

Die bomen vol kabaal makende vleermuizen willen Rick en ik ook nog eens met onze grote fototoestellen bezoeken. Hopelijk lukt dat nog want onze tijd hier is beperkt. Saskia en Katja zijn intussen alweer op hun kamer.

Rick en ik volgen en douchen en kleden ons voor het avondeten. Al een tijdje heb ik pijn aan mijn heupen/onderrug en als ik mijn topje aandoe schiet het er opeens in. Zo’n pijn, ik denk dat ik flauw zal vallen! Gauw ga ik liggen en neem wat ibuprofen. Online vind ik ook rekoefeningen, die ik ook meteen doe. Hopelijk kan ik de rest van de vakantie door!

Omdat ik zoveel pijn heb rijden we naar de pier om te gaan eten. We proberen de Pier Bar, maar daar is het zo luid dat we zouden moeten gillen om ons verstaanbaar te maken. Dat gaat hem dus niet worden. Gelukkig wordt Tha Fish een heel goede keuze daarna.

Mijn gestoomde oesters zijn bijzonder lekker en de knapperige soft shell krabben heel bijzonder op een bed van verfrissende salade met appel en waterkers. Rick en Katja nemen beiden de gefrituurde vis en zijn dan verbaasd dat het gefrituurd is. Dat hadden ze gemist op het menu.  Ik had ze moeten waarschuwen want ik zag dat wel.

Terug in het hotel doet het internet weer nauwelijks iets. Ze zeggen dat ze van provider veranderen en er zijn problemen, maar onze etage zou moeten werken. Nou, niet dus en ik weet niet of anderen gewoon niet klagen, maar ik wel.  .

Eerst krijg ik te horen dat het in het hele hotel zo is al zou onze verdieping, de Hilton Honors, uitzondering moeten zijn. Ze raadt me aan in de lobby te gaan zitten, maar ik heb enorme rugpijn. Dan belooft ze een fles wijn naar onze kamer te sturen.

Nee zeg ik daar niet tegen, maar dat lost het allemaal niet op voor mij en wij betalen premium en daar zit wifi bij! Duidelijk helpt het niets me er boos over te maken en er zijn ergere dingen, dus ik laat het verder maar gaan. Uiteindelijk komen alle blogs wel dan maar wat verlaat.  Duimen jullie even dat mijn rug het uithoudt?