Dag 16 Nieuw Zeeland en Australie: Sydney

Inmiddels zijn we al langer op vakantie dan ooit. Rick wil gewoonlijk niet meer dan twee weken weg. Vroeger met mijn ouders gingen we weleens zes weken achtereen weg. Dat is ongekend voor Amerikaanse begrippen!

Rick heeft vreselijk geslapen en als ik om half acht wakker word is hij allerminst klaar om op te staan. De meisjes zijn wel al wakker en willen weten wat het plan is. Tja, dat is er niet echt, behalve vandaag Sydney verkennen.

Terwijl Rick nog doezelt besluit ik alvast te gaan douchen. Dat wordt me noodlottig, want er hangt nog natte badkleding van de zwempartij gisteren aan de waslijn over het bad. Ik haal de kleding eraf en maak dan de waslijn los. Die springt zo snel terug dat hij mijn rechteroog hard raakt.

Pijn! Maar dat niet alleen, het heeft mijn contactlens gebroken. Ik vind de helft ervan terug in de badkuip en de andere helft niet, maar in mijn oog zit die ook niet meer. Met tranend en brandend oog douche ik en ik vrees het ergste.

Gelukkig is mijn zicht niet aangetast maar een andere contactlens indoen doet verschrikkelijk veel pijn. Ik kan het oog ook nauwelijks opendoen en heb zelden zoveel pijn in een oog gehad! Deze vakantie is wel een pechvakantie voor mij!

Eindelijk is Rick ook klaar maar dan zijn de meisjes weer bezig met hun make up. Ik vind het wel erg leuk dat ze zo goed met elkaar kunnen opschieten. Saskia doet Katja's make up voor haar en dat is echt mooi en past bij Katja. Saskia is meer van het heel opvallende en Katja meer subtiel. Het past bij beiden.

Op het plein voor ons hotel is een cafe en daar strijken we neer omdat het bijna half tien is. Ik bestel de gepocheerde eieren met gerookte zalm, geroosterde tomaat en toast. Ik ga die geroosterde tomaten missen, zo lekker! De anderen zijn ook zeer tevreden over hun keuzes.

Dan willen de meisjes toch terug naar hun kamer voor van alles en nog wat. Rick en ik besluiten wat rond te gaan lopen. Het hotel ligt vlakbij het gezellige centrum met de meest dure winkels. Ik zie een sieraad bij Bulgari met prachtige groene en blauw stenen en diamanten. Ik zou het dolgraag willen maar weet dat het waarschijnlijk zoveel kost als een auto!

 

De meisjes sluiten weer bij ons aan en dan is het zaak om een chemist te vinden, die Saskia's recept voor Adderall uit Perth wil accepteren. In Cairns hadden we geen succes en bij de eerste apotheek hier ook niet. Saskia is duidelijk anders zonder het medicijn en wordt moedeloos als de eerste apotheek hier in Sydney het ook weigert.

 

Ze belt haar psychiater in Perth en de receptioniste belooft het te vragen en terug te bellen (wat niet gebeurt). Saskia heeft ook keelpijn en wil daar tabletten voor. We lopen een apotheek waar we langskomen binnen en daar is de apotheker zeer vriendelijk. Zij zou het recept vullen maar heeft het medicijn niet op voorraad.

Ze vertelt ons waar we naartoe kunnen gaan om het op te halen. We hadden moeten vragen om het op te laten schrijven want met het accent herinner ik me alleen Westfield en de anderen helemaal niets! We besluiten gewoon alle apotheken die we tegenkomen te proberen.

En dan ziet Rick opeens Westfield Mall, zoals ik me herinnerde. Maar in de mall zijn geen apotheken. We vragen eens bij een drogist en die verwijzen ons naar Soul Pattinson net buiten de mall. Nu hebben we tenminste de naam, die de andere apotheker ons gaf.

We zijn hier ook in het gebouw waar we naar boven kunnen in de Sydney Tower. We besluiten dat eerst te doen. We sluiten aan in de rij zonder tickets en er is ook een rij met mensen, die hun kaartjes al gekocht hebben. Er zitten slechts twee personen om kaartjes te verkopen.

We wachten en wachten want alleen de mensen, die al kaartjes hebben, worden geholpen. Ik krijg er genoeg van en ga uit protest voor in de rij voor mensen met kaartjes staan. De Duitser waar ik voor ga staan vindt dat natuurlijk niets, maar het trekt wel de aandacht van de verkopers en wij zijn nu meteen aan de beurt.

De rest van mijn gezin vindt dat ik me vreselijk gedroeg, maar ach, brutalen hebben de halve wereld. Dan ben ik nog wel echt Nederlands, Rick heeft weleens meer dan een uur staan wachten om de aandacht van een serveerder te krijgen. Dat geduld heb ik gewoon niet. Heel waarschijnlijk hadden we er anders nog gestaan.

Ook een dom systeem om maar twee mensen  achter de balie te hebben en niet duidelijk wie wanneer aan de beurt is. Het is helemaal niet druk dus ze hadden een derde persoon moeten hebben voor de mensen zonder tickets. Dat gaat in de VS toch wel gesmeerder.

Enfin, die Duitser mag mij duidelijk niet, maar ik ben hier niet voor hem. We krijgen een leuke 4D film te zien en mogen dan naar boven. Het is schitterend weer en we kunnen heel ver kijken. Jammer genoeg zien we hier maar een deel van het Opera House, maar het is een prachtig uitzicht!

Eenmaal weer beneden gaan we op zoek naar Soul Pattinson maar lopen de verkeerde kant op. Daar is een of andere discount pharmacy waar Saskia toch haar recept laat zien. Maar nee, zij kunnen het niet vullen en de tranen staan bij Saskia hoog zien wij.

Gelukkig vinden we dan eindelijk de Soul Pattinson en hallelujah, ze vullen het recept! We zijn allemaal zo opgelucht en Saskia vooral, die meteen een pil inneemt. Aan deze zelfde autovrije straat ligt Sephora wat Saskia in Perth enorm gemist heeft.

Terwijl de meisjes daar kijken en Rick in de Microsoft Store loop ik de Pandora winkel binnen,. Ik weet precies wat ik wil, de bedel van het Sydney Opera House. Rick beloofde op tijd hier te zijn om hem aan mij te geven maar het gaat zo gesmeerd dat ik al betaald heb als hij komt. Het is druk in de winkel en ik wilde anderen niet ophouden.

Blij met mijn nieuwe souvenir gaan we de meisjes vinden in inderdaad de beste (en een van de duurste) make up winkels ter wereld. Inmiddels is het ruim lunchtijd geweest. Saskia heeft een veganistisch restaurant gevonden waar zij graag wil eten en Katja en ik vinden het prima. Rick loopt lijdzaam mee.

We komen door het mooie Hyde Park, net als in Londen, met fonteinen etc. En dan een ander park, maar het restaurant is niet in zicht. We blijken naar beneden te moeten en dan is Bodhi daar. Dit is een Aziatisch veganistisch restaurant.

De manier van eten heet Yum cha en er worden telkens verschillende gerechtjes naar onze tafel gebracht en daaruit kiezen we wat we willen eten. Rick heeft geen zin en weerhoudt zich van meedoen, maar Katja en ik doen graag met Saskia mee.

In onze omgeving heet dit dim sum en ooit heb ik in New York een fortuin betaald  op deze manier voor dingen die we helemaal niet lekker vonden. Het verschil was dan wel dat ze hier Engels spreken en uitleggen wat het is.

We nemen wontons, dumplings en meer. Alle gerechtjes hebben drie stuks dus we delen alles. Grappig is dat uiteindelijk Katja en ik meer lekker vinden dan Saskia.

Deze Australische witte ibis loopt gewoon om ons heen

Niets is zo speciaal dat ik het nog vele malen zou willen eten, maar er zijn dingen, die echt lekker zijn, en ik ben verbaasd dat een vegan garnaal ook echt als een garnaal smaakt qua smaak maar ook qua structuur.

Uiteindelijk wordt het inderdaad best een duur maal. Dat komt omdat je niet weet hoeveel alles kost zonder menu en toch dit en dat wil proberen. In ieder geval hebben Katja en ik Saskia laten zien ook best veganistisch te kunnen eten.

Rick gaat met lege maag verder. We lopen naar het Sydney Opera House, het iconische gebouw hier. Nu hangt het voor altijd aan mijn armband in gezelschap van de Sagrada Familia, Eiffeltoren, Big Ben en het Veiligheidsbeeld. Rick en ik bedachten eens wat bij welke landen hoort en dan is er eigenlijk niet eens zo heel veel behalve de al genoemde dingen.

Onder het Opera House is er een gezellige bar, die ook eten serveert, Ricks kans op lunch dus. Hij bestelt een pie en de rest van ons drankjes. Om ons heen zijn zeer brutale meeuwen, zij pikten zo salade van het bord van de man achter ons! Saskia maakt het haar taak ze bij onze tafel weg te houden!

Na nog wat foto's dichterbij het Opera House nemen de meisjes een Uber terug naar het hotel. Rick en ik gaan Circular Quay nog even aflopen. Hier horen we een authentieke didgeridoo speler en daarnaast staat zijn dochter hun kunst te verkopen. Rick en ik kiezen een van krokodillenhangers en een boomerang voor aan onze muur ergens.

We fotograferen het Opera House nog een keer van deze kant en lopen dan terug naar het hotel. Op een gegeven moment roept Rick opeens "Sean!". En daar zijn zijn oud-collega en zijn vrouw, die ik ook al vele malen ontmoet heb. Wat een kleine wereld! Zij zijn hier een week voor zijn werk.

Terug in het hotel geeft Rick Saskia een nekmassage. Kennelijk helpt die voldoende want niet veel later vertrekken de dames naar het Enmore theatre voor een concert van de Shins. Deze band miste Saskia net in Perth dus ze is helemaal blij hier nu met haar zus heen te gaan.

Rick en ik zien onze kans schoon er een date night van te maken. We kiezen het Franse restaurant Ananas met uitzicht op de haven. We hebben gereserveerd en krijgen een tafeltje aan het raam. We beginnen met een kir royal en toasten op een fantastische vakantie.

 

Thomas, onze serveerder, is Frans en hij heeft al gauw door dat ik Frans spreek. Heel leuk blijft hij dat dan de hele maaltijd ook tegen mij doen. Ik kies de garnalen in knoflooksaus en Rick uiensoep,  Mijn gerecht is heerlijk en echt een voorafje, Rick vindt zijn soep ook erg lekker, maar veel te veel.

Als hoofdgerecht hebben we beiden de steak au poivre en die is voortreffelijk! Alleen merken we na een paar hapjes dat Rick mijn biefstuk heeft en ik de zijne. Ik wil die van mij altijd zo rauw mogelijk en Rick wat verder doorgebakken. We wisselen dus van bord.

Thomas is erg attent en vraagt hoe alles is. Rick vertelt over het wisselen van borden en dat snapt hij niet. Ik probeer het in het Frans uit te leggen maar dan kan ik niet op het woord voor wisselen komen dus het wordt Franglais.

Als dessert neemt Rick een capuccino, maar ik kan het niet laten de roquefort te bestellen. Dat is voor mij de koning van de blauwe kazen. Zo lekker! Met wat honing of een gedroogde druif, hapje voor hapje genot!

Als we de rekening krijgen staat er dat we bediend zijn door Sjoerd. Nu weet ik absoluut zeker dat Thomas geen Sjoerd heet en dat Sjoerd nergens anders voorkomt dan in Nederland. Ik vraag dus waar Sjoerd is en maak kennis met de jonge manager van het restaurant. Hij vindt het duidelijk ook leuk even Nederlands te praten, maar al gauw moet hij verder met werken.

Eenmaal buiten blijkt het te regenen. Gelukkig heb ik mijn regenjas mee maar Rick heeft enkel een korte mouwen overhemd aan. Hij vindt het niet erg en het zijn ook maar spettertjes. We gaan dus gauw een paar foto's van het Opera House in het donker nemen.

Dan zoeken we een taxi, die we al gauw vinden. Binnen de kortste keren zijn we terug in het hotel. De meisjes zijn intussen heel enthousiast over hun concert en op weg terug naar het hotel. We zullen hopelijk vannacht allemaal goed slapen en mijn oog helen. Ik ben bang dat er nog fragmenten van mijn contactlens inzitten, die ik niet kan zien.

Komt tijd, komt raad, ik wens iedereen veel goeds morgen en als je dit leest vind ik een reactie ook erg leuk. Als ik aankondig dat mijn blogs verlaat zullen zijn krijg ik allerlei reacties, maar niet op de blogs zelf. Vind je het leuk om mee te lezen laat het dan even weten.