Een diepvries rondleiding en een leuke film

Alexa wekt mij om half negen en ik spring meteen onder een warme douche. Dan kleed ik me ook zo warm mogelijk zodat ik de -12 met een gevoelstemperatuur van -18 straks kan volhouden. Rick is heel bezorgd dat ik het zo warm mogelijk heb want hij weet wat dit weer met mijn spieren kan doen.

Met alles aan voel ik me net een Michelin mannetje! Ik heb lang ondergoed met fleece gelijnd onder mijn spijkerbroek en trui. Die trui is een Noorse Dale trui dus super warm. Dan skikousen en mijn heel warme Fitflop laarsjes (echt, ik heb er nog geen koude teen in gehad!), ski-jas, handschoenen, een warme das en handwarmers in mijn zakken.

Onderweg halen we ontbijt van Starbucks en in de auto drink ik mijn koffie en eet mijn egg bites. Rick heeft vandaag nog vrij dus hij brengt me naar de stad. We waren beiden vergeten dat het weer een gewone werk- en schooldag is en we hopen geen files tegen te komen want ik heb eigenlijk niet genoeg tijd genomen.

Weer een heel interessante spelling van mijn naam! Maar die temperatuur!

Gelukkig valt het alles mee en klokslag tien uur zet Rick me bij het Sofitel hotel tegenover het Witte Huis af. Daar maak ik al gauw kennis met het gezin K. uit Baarn. Het blijkt dat de ouders in Utrecht gingen studeren in het jaar dat ik daar klaar was, grappig.

Ze lijken redelijk goed gekleed voor het weer en we zetten goed de pas erin. We beginnen met de voorkant van het Witte Huis maar we moeten dat van verre bewonderen want alles is afgezet. Bij de achterkant mogen we dichterbij komen en zien we dat ze de kerstboompjes al aan het opruimen zijn. Ik vind het toch altijd een beetje een melancholiek iets al komt het ieder jaar terug.

Over het Washington Monument vertel ik onderaan de heuvel want de vlaggen op de heuvel eromheen staan stijf van de wind. Daar is het altijd een van de koudere plekken in de stad. We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog Monument waar allemaal kerstkransen liggen, maar de fonteinen helaas, maar begrijpelijk met dit weer, uit staan.

Toch maakt het altijd weer indruk met zijn muur van 4048 goudkleurige sterren, die ieder honderd Amerikaanse gesneuvelden voorstellen. Ook het grappig "Kilroy was here" tekeningetje spreek iedereen aan.

De Reflecting Pool weerspiegelt vandaag niets want hij is helemaal bevroren. Mijn broer vertelde dat hij en mijn jongste broer er een keer op gingen schaatsen en meteen verjaagd werden door politie. Een heel aantal toeristen staan nu wel op het ijs om foto's te nemen. Geen politie te bekennen.

Het Vietnam Veteranen Monument is vrijwel verlaten en ook hier liggen bij elk paneel kerstkransen. Deze zijn er door duizenden vrijwilligers voor Kerst gelegd, ook bij ieder graf op Arlington National Cemetery en andere militaire begraafplaatsen in het hele land.

De muur met al die namen blijft indrukwekkend in zijn soberheid. R. was hier ook in 1982 en zag het toen hij dus net geopend was. De destijds 21-jarige ontwerpster May Lin is mijn leeftijd en nog steeds kunstenares. Het is vandaag heel rustig en eindelijk krijg ik een mooie foto zonder mensen erin.

Intussen begint de kou door de kleren en schoenen te dringen. Ik voel me nog prima en doe af en toe mijn handschoenen uit want ik heb het in de zon zelfs warm. Ik denk dat mijn ski-jas en Noorse trui daarmee helpen. Ook zijn mijn voeten en handen warm, ik had niet beter kunnen hopen!

Nadat we het Lincoln Memorial hebben bekeken vraagt R. of we ergens wat warms kunnen drinken of hoe ver het nog is. Jammer genoeg zijn de tentjes van de Park Service allemaal buiten dus opwarmen zullen we daar niet. Het gewoonlijke museum onder het Lincoln Memorial is vanwege constructie gesloten en dichtstbijzijnde cafe binnen is een flinke wandeling.

Er wordt unaniem besloten het Koreaanse Oorlogsmonument als laatste te bekijken. Daarna nemen we afscheid en gaan zij op zoek naar een taxi. Rick had gedacht dat mijn rondleiding nog zeker een uur langer zou duren dus is nog niet klaar om mij op te halen.

Ondanks de ijzige wind en kou wil ik toch het bevroren Tidal Basin fotograferen. Het is zo ongewoon dat dat helemaal bevroren is, want het staat in verbinding met de rivier en is onderhevig aan eb en vloed. Ik moet zeggen het is de ijskoude moeite waard!

De monumenten weerspiegelen mooi in het water en het ijs maakt heel veel geluid! Het laatst dat ik dat heb gehoord was bij een gletsjer in Alaska. Net of het praat maar ook een beetje eng. Ik denk niet dat het veilig is hierop te gaan lopen!

Bij het Franklin Delano Roosevelt Memorial speel ik ook nog even Pokemon Go, maar krijg het al gauw veel te koud. Gelukkig sms-t Rick net dat hij voor het monument staat. Tijd om op te warmen, het voelt nu rond het middaguur nog als min tien. Ik ben er trots op de rondleiding te hebben volbracht!

We parkeren vlakbij de Old Ebbitt Grill waar we voor lunch hebben gereserveerd. We zijn wel veel te vroeg door het voortijdig aflopen van mijn rondleiding, maar het is nog niet zo erg druk (later wel) dus we kunnen meteen aan tafel.

De regelmatige lezer van dit blog zal zich afvragen waarom ik het ook zonder rondleiding nog leuk vind om in dit restaurant te lunchen. Eenvoudig uit te leggen, ik kies met rondleidingen altijd de goedkoopste gerechten, meestal rond de $10. Nu kan ik gewoon nemen waar ik zin in heb.

Dat wordt de linguini met zeevruchten, mosselen, St. Jacobsschelpen en clams in een pittige tomatensoep. Ik krijg er geen spijt van. Rick heeft de jalapeno burger en vindt die ook erg lekker.

Rick wilde eigenlijk nog de nationale Kerstboom met treinen en kleine boompjes zien maar jammer genoeg voor hem is dat dus al afgesloten. We gaan dus naar huis en als we daar aankomen wil ik eigenlijk niet uit mijn warme autostoel.

Binnen zetten we de verwarming hoog want ik krijg het maar niet warm. Ik ga nog even onder een deken zitten en dat helpt wel. De rondleiding was zoals altijd leuk en iedereen leek ervan te genieten, maar geef mij maar veertig graden boven deze vrieskou!!

Intussen heeft Rick kaartjes gekocht voor de film. Rond vieren rijden we naar Tysons Corner waar het nog steeds druk is, maar we makkelijk een parkeerplaats vinden op de verdieping voor de bioscoop.

Vandaag gaan we The Greatest Showman zien. Het was kiezen tussen drie films voor ons, The Post, Coco en deze. Die andere twee wil ik zeker ook nog zien! We krijgen geen spijt van onze keuze. Het is een film die je aandacht houdt (ik kijk voor de verandering geen enkele keer hoe laat het is en dat zegt wat).

De muziek is echt heel goed, de liedjes van het kaliber dat in je hoofd blijft naspelen. Verder is het verhaal ook leuk. Ik vind het wel jammer dat er niet heel veel historisch correct is, maar ach, het is vermaak.

Na afloop is het etenstijd en we gaan naar Barrel & Bushel in het Hyatt hotel. Daar vinden we vooral de "voorafjes" (om te delen) lekker. Rick neemt een Frito "pie", Fritos chips met chili, en zalm mini "burgers".

Mijn gesmolten raclette kaas met salami, groentes en aardbeien is werkelijk om je vingers bij af te likken. Lichter dan de Franse of Zwitserse versies want deze heeft ook groente en fruit en precies genoeg voor mijn avondeten.

Saskia is vanavond in Richmond dus voor het eerst in lange tijd zijn Rick en ik alleen vannacht. Het leven gaat langzaam terug naar "normaal" wat dat dan ook mag zijn. Morgen moet Rick ook weer aan de slag dus we genieten nog even dan deze laatste rustige avond.