Zoals iedere ochtend gaat Ricks wekker rond half acht. Ik ben ook meteen wakker en wat zien we buiten...blauwe lucht! Gauw maak ik me ook klaar om op pad te gaan en net als de schoonmaakster aanklopt vertrek ik. Komt mooi uit, de hele dag een schone kamer.
Nu er geen crumpets te krijgen zijn ga ik naar Piroshky Piroshky voor mijn ontbijt. Daar ben ik gisteren al langs gelopen en heb het menu bekeken. Ze hebben een heel aantal piroshky's die me heerlijk lijken.
Vanochtend bestel ik de zalm piroshky en een kop koffie. Alleen is die laatste nog niet klaar. Hoe lang het bij hen duurt om koffie te zetten weet ik niet, maar als ik mijn piroshky opheb is er nog geen koffie. Voortaan dus maar eerst koffie halen als ik hier weer ga eten (vrijwel zeker van wel).
Omdat ik toch mijn koffie "moet" hebben loop ik naar het originele Starbucks filiaal een paar deuren verderop. Daar staat echter een ellenlange rij en er is geen zitgelegenheid. De grote Starbucks tegenover de markt heeft echter meer dan genoeg plaats en ik geniet in een van de luie stoelen van mijn koffie.
De originele Starbucks
Dan loop ik terug naar het hotel en doe mijn cardio op de elliptische machine. Ik weet niet waarom het hier zo zwaar aanvoelt. Mijn benen doen pijn en met moeite krijg ik mijn stappen bijeen. Ik denk daarna nog wat gewichten te doen maar ze hebben alleen de TRX en die is mij te moeilijk.
Intussen ligt er een man gewichten te heffen, die kreunt alsof hij er seks mee heeft! Ik moet op mijn tong bijten om er niet iets van te zeggen. Het klinkt zo vies!
Boven maak ik me snel presentabel want ik heb voor de lunch afgesproken met Tracy. Iedere keer dat ik naar Seattle kom hebben we een gezellige lunch en vandaag is niet anders. We eten bij de Dahlia Lounge, een van de restaurant van een gerenommeerde chef hier, Tom Douglas.
Het restaurant is vlakbij mijn hotel en ik kom er eerder aan dan Tracy. Zij komt tien minuten later aan met verontschuldigingen want door de vele wegenbouwwerken in de stad raakte ze de weg kwijt. Niet getreurd, ik heb geen haast.
Het menu ziet er zeer goed uit en ik bestel de arctic char. Die ziet eruit als zalm met zijn oranje kleur, maar is een stuk minder vet. Met heerlijke worteltjes, linzen en harissa yoghurt is het hapje voor hapje genieten.
Tracy kiest de tomatensoep en een salade met gefrituurde kip. Zij vindt die ook erg lekker. Het gesprek vloeit gemakkelijk en voor we het weten loopt het tegen half twee en is het tijd om afscheid te nemen. Iedere keer weer is het zo bijzonder om iemand eens per jaar te zien (maar wel ook online in de groep te volgen) en zo'n gezellige lunch te hebben.
In het hotel haal ik mijn DSLR camera op en ga richting aquarium. Omdat het zonnig is wil ik ook zien of Mount Rainier zichtbaar is, maar helaas is dat niet het geval. Toch is het fijn om een zonnige dag in Seattle mee te maken, vooral omdat Tracy zei dat het de eerste in maanden is.
Bij Pike Place Market loop ik naar beneden de ellenlange trappen af. Helemaal onderaan ligt het aquarium aan het water. Ik betaal de entree, $29, 95, best veel voor zo'n klein aquarium.
Maar ik kom hier voor de zeeotters. Natuurlijk kijk ik even bij de slapende reuze inktvis en de andere vissen, maar eigenlijk stelt dat alles niets voor in vergelijking met andere aquaria. De zeeotters, echter!
Daar breng ik met gemak een uur door. Ik heb geluk dat de meesten wakker zijn en op een gegeven moment worden ze zelfs gevoed. Zo schattig hoe ze drijvend op hun rug hun vis oppeuzelen. De otters worden regelmatig gevoerd want ze moeten iedere dag 24% van hun lichaamsgewicht eten.
De jongste otter heeft nog geen witte kop dus is makkelijk van de anderen te onderscheiden. Zij heeft ook eindeloos veel energie en rust geen moment, terwijl de anderen (allemaal zeker tien jaar ouder) dat wel doen. Ze spelen wel schattig met elkaar. Het blijft een genot om naar te kijken!
Even verderop is een rivierottertje wakker en ook schattig, maar die gaat al gauw zwemmen en dan is er weinig meer van te zien. Ik kijk nog wat rond in de winkel en loop dan de trappen weer op naar Pike Place Market.
Daar ga ik weer naar het winkeltje waar ik rond wil neuzen en alweer is het dicht. Jammer, maar ik blijf het gewoon proberen. Het loopt al tegen vieren dus ik ga terug naar het hotel om mijn fototoestel terug te brengen.
Om zes uur ben ik uitgenodigd voor wat Rick en zijn collega's "het feestje van Jerry" noemen. Dat is een heel aardige manager, die ik vorig jaar ontmoet heb op datzelfde "feestje". Ik weet dat het geserveerde eten heel vet gaat zijn dus ik besluit vast wat te gaan eten bij Din Tai Fung om niet verleid te worden door het gefrituurde.
Op weg daarheen loop ik nog even de Pandora winkel binnen in de hoop dat ze inmiddels interessantere Seattle bedeltjes hebben. Dat is helaas niet het geval, het zijn nog steeds de ronde met de skyline erin gegraveerd of de glazen met het woord Seattle. Die ronde heb ik al dus met lege handen vertrek ik.
Bij Din Tai Fung is er nog plaats aan de bar want zelfs zo vroeg is er al een wachttijd voor een tafeltje! Ik bestel de soep dumplings weer en een komkommersalade. Het smaakt weer opperbest, jammer dat dit restaurant niet in onze omgeving is!
Als Rick sms-t dat hij naar het Tap House restaurant loopt ga ik er ook heen. Er is al een grote groep in de kamer aanwezig en ik maak kennis met deze en gene. Ook is er een groepje Nederlandse Microsoft medewerkers waarvan ik de meesten vorig jaar al ontmoet heb.
Rick gaat met hen biljarten en ik praat gezellig met Kim, een Deen. De tijd vliegt en voor we het weten wordt er "last call" geroepen. Laatste kans om een drankje te bestellen dus. Langzaamaan vertrekt iedereen, maar wij blijven nog na kletsen met het Nederlandse groepje. Zo gezellig, maar eigenlijk veel te laat voor mij!
Terug in de hotelkamer duurt het dan ook niet lang voor de lichten uitgaan. Rick moet er morgenochtend tenslotte weer vroeg uit.
1 reacties:
Vréselijk dat gekreun tijdens het sporten! Daar kan ik me ook zo aan ergeren.
Fijn dat je een zonnige dag had.
Schattig die otters!
Een reactie posten