Dag 3 St. Kitts en Nevis: Eiland rondleiding

Om zeker te zijn dat ik op tijd wakker word heb ik mijn wekker voor zeven uur gezet. Een kwartiertje later kom ik uit bed en zie buiten een mooie regenboog. Dat is natuurlijk een prima begin van
de dag.

Als ik me aangekleed en opgefrist heb loop ik naar het hotel restaurant. Daar kies ik dit keer gepocheerde eieren met ham, die ook met gefrituurde aardappeltjes (die ik nooit eet) en toast wordt geserveerd. Het smaakt me prima en het uitzicht op zee maakt het weer extra speciaal.

Na het eten ga ik naar de kamer om mijn fototoestel op te halen en ga dan wachten op Annie's man, Joseph, die me om negen uur op zou halen. Ik heb een rondleiding over het eiland geboekt via Viator, wat tegenwoordig bij Trip Advisor hoort.

Negen uur komt en gaat echter en er is een af en aan rijden van bussen en taxi's, maar geen Joseph te bekennen. Om tien over negen bel ik eens en Annie verzekert me dat ze komen. Ze zijn vandaag een "paar" minuten verlaat vertelt ze.

Die paar minuten worden een half uur, maar ach, eiland tijd denk ik maar. Het is ook niet Joseph maar de flamboyante Annie, die mij ophaalt. Ze vraagt me drie keer hoe het met me gaat en praat onderweg naar de cruise haven honderduit.

Eenmaal daar parkeert ze haar taxi busje en laat mij met zeer religieuze muziek luid aan achter om de rest van de groep te halen. Annie en haar man Joseph nemen ieder de helft van de groep. In onze van komen nog twaalf mensen, vier Duitsers, vier Canadezen en vier Amerikanen.

Met de Duitsers heb ik meteen contact want die spreken niet goed Engels en zodra ze doorhebben dat ik beide talen spreek word ik de vertaalster. Ik kan Duits perfect verstaan, maar praten neemt wat tijd voor ik een zin heb geformuleerd (en het zal vast niet correct zijn grammaticaal). Gelukkig begrijpen ze prima wat ik zeg en Annie is dankbaar voor mijn hulp.

Annie begint met een heel verhaal over hoe wij hier zijn dankzij God, die almachtig en goed is. Ze eindigt haar gebed met een luid "amen" en herhaalt dat nog eens, maar niemand anders zegt "amen". Ik ook niet, want ik ben niet religieus en ga niet voor de sier meedoen.

We rijden eerst door Basseterre, oorspronkelijk een Franse nederzetting maar al sinds het eind van de 18e eeuw Brits. Of althans, het eiland is nu onafhankelijk, maar behoort nog wel tot de Britse Commonwealth, net als Canada, Australie en veel meer landen.

Annie vertelt interessant (en luid!) over de verschillende dingen, die we zien. We rijden door verschillende dorpjes (parishes, wat mij het gevoel geeft (ook kijkend naar de religieuze dingen die van Annie's spiegel hangen) dat ook dit eiland voornamelijk katholiek is.

We mogen onderweg een paar keer uitstappen om foto's te maken bij mooie uitzicht punten, maar onze eerste langere stop wordt de Winfield plantage. Interessant is dat pas vier jaar geleden werd uitgevonden dat dit ook een rum stokerij was. Nu zijn ze bezig met opgravingen om dat alles weer te vinden. Heel interessant!

Na een kwartiertje rijden we verder naar de Romney Manor, ook een oude plantage, die zelfs in de zeventiende eeuw aan de bet-, bet-, betovergrootvader van Thomas Jefferson, de derde president van de VS, behoorde.

Een vier honderdjarige Saman boom!

Hier krijgen we een half uur en kunnen we ook een batik "fabriek" bewonderen. Er wordt uitgelegd hoe het wordt gedaan en dat is heel interessant. Ook vind ik het goed dat ze de was telkens weer opnieuw gebruiken.

In het winkeltjes vind ik allerlei moois, maar veel te duur! Het komt aan op de vraag "Wat moet ik ermee?" en dan kan ik niets bedenken. Ik ga zeker niet naar het zwembad met een batik cover up van $45! Dat zou dan nog het enige zijn wat ik ook daadwerkelijk zou gebruiken.

Kleurrijk is het wel, vooral de waslijnen buiten met net klare batik. Het is zeer fotogeniek  hier en tegelijkertijd een botanische tuin met op de achtergrond het regenwoud. Als ik daar een selfie wil gaan nemen zie ik een Nederlands echtpaar wat probeert een leuke foto van elkaar te krijgen.

Als ik aanbied die te nemen zijn ze helemaal dankbaar. Een van hen neemt dan ook mijn foto, veel beter dan de selfie eerder. We praten wat over onze ervaringen. Zij zijn hier met een MSC cruise, een nieuwe (voor ons aan deze kant van de wereld althans) cruiselijn.

Terug bij de van krijgen we een keuze van drankjes. Annie heeft een speciale rum punch, haar grootmoeders recept, dus die moet ik proberen. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n lekkere punch gedronken!

Er zit kaneel en noodmuskaat in en gedroogde sinaasappelschil. Zover ik kan proeven geen sinaasappelsap en dat maakt het voor mij zo lekker. Ik vind namelijk dat het dan teveel naar sinaasappel smaakt.

Best een sterke punch is het dus ik kan het hele bekertje niet op, vooral niet omdat Annie haast heeft om verder te gaan. Ik gooi dus bijna de helft met pijn in mijn hart weg (waarschijnlijk maar goed ook, want als ik alles had gedronken had ik waarschijnlijk weinig meer van de tour opgestoken!).

Via allerlei kronkelwegen waarbij zij ons allen maant muisstil te zijn (de Duitsers begrijpen dat kennelijk niet want blijven praten tot Annie met gebaren duidelijk maakt wat ze wil) banen we ons een weg naar boven naar Brimstone Hill.

Daar valt een prachtig achttiende-eeuws fort te bewonderen. Het is nog vrijwel intact en er is een interessant museumpje. Vooral de kanonnen zijn zeer fotogeniek. Dit eiland heeft ook veel aapjes en ik zie er een in een boom ver weg. Te ver om een foto te maken.

Volgens Annie zitten er veel bij mijn hotel al heb ik er nog geen gezien. Hopelijk gaat dat wel lukken dus. Anders heb ik er tenminste een van verre gezien.

Van hieruit kunnen we ook St. Eustatius (werkelijk vlakbij!) en Saba (die zie ik later beter) zien. Katja was jaren geleden voor vrijwilligerswerk op St. Eustatius dus ik stuur haar meteen een foto. Jammer genoeg staat er een suikerriet plantage in brand waardoor het zicht nogal heiig is.

Er is hier ook een cafe, maar het menu staat me niet aan. Na de rum punch heb ik toch niet zo'n honger (hoewel ik daar later spijt van krijg want de rondleiding duurt langer dan ik had gedacht). Na drie kwartier bij het fort gaan we verder.

Nu rijdt Annie de rest van het eiland rond en stoppen we nog eens bij de zwarte rotsen van de laatste vulkaan uitbarsting vele eeuwen geleden. De stranden zijn hier ook voornamelijk zwart, want het is een vulkanisch eiland. Het mooie diep turquoise van de zee bij sommige eilanden zie je hier niet zoveel daardoor.

Bij een standje langs de weg koopt Annie watermeloen voor ons. De lokale watermeloen is oranje en veel zoeter dan de gewoonlijke rode (we krijgen beiden). Ik bedenk me dat dit mijn lunch is. Het zijn flinke stukken dus ze vullen best even.

Als laatste rijden we de heuvel vlakbij mijn hotel op om het uitzichtpunt waar je de Atlantische Oceaan aan een kant en de Caraibische Zee aan de andere kant kunt bewonderen. Jammer genoeg begint het net te regenen dus het uitzicht is niet zo mooi als het kan zijn. Ik neem me voor woensdag deze heuvel op te lopen en betere foto's te maken (als het dan beter weer is).

Annie vraagt of ik bij mijn hotel wil worden afgezet of mee wil naar het stadje. Gezien het regenachtige weer kies ik het hotel. Ik geef Annie haar fooi en neem afscheid van iedereen. Dan loop ik terug naar de kamer in de hoop op het balkon wat te gaan lezen.

Dat lukt voor vijf minuten en dan begint het weer te regenen. Ik voel alleen spetters maar vind het ook kouder worden en ga toch maar naar binnen. Na een tijdje lijkt het droog en wil ik eigenlijk wel ergens anders gaan lezen.

Op weg naar het zwembad begint het echter weer te plenzen en ben ik opeens helemaal nat. Maar weer terug naar de kamer waar ik zoek naar mijn jasje wat ik in het vliegtuig aanhad. Ik vind het echter nergens.

Als het weer droog is ga ik bij de receptie vragen of het misschien gevonden is maar dat is niet het geval. Dan daagt er opeens iets in mijn brein. Ik heb dat jasje bij aankomst in mijn cabinebagage gedaan. En ja, hoor, daar is het gelukkig.

Dankbaar doe ik het aan en ga eens kijken of ik de Vibes Bar leuk vind. Daar zie ik gelukkig wat mensen aan de bar, maar ze hebben geen lekkere wijn en kunnen weinig dingen maken, die ik lekker vind. Ik neem dan maar een Carib biertje.

Het menu vind ik niets dus hier ga ik niet eten. Ik loop terug naar de Shiggidy bar naast het hotel (terzijde: Magic Fingers negeert me helemaal, gelukkig). Daar is de achttienjarige Jackie even de bartender. Ze is heel lief en komt vragen wat ik vandaag heb gedaan. Ze weet echter niet wat Stacy met Clamato doet, dus ik bestel een Clamato met wodka.

Nu rommelt mijn maag ook flink en ik bestel de conch fritters. Jammer genoeg hebben ze die vanavond niet, maar Jackie stelt voor de gegrilde garnalen met rietsuiker saus te proberen. Nou, daar krijg ik geen spijt van! Het wordt ook nog eens leuk gepresenteerd en smaakt voortreffelijk.

Intussen regent het weer en ben ik blij met mijn jasje. Tenminste zit ik hier droog maar niet uit de wind. Stacy is er inmiddels weer en stukken vrolijker dan gisteren. Misschien had ze een slechte dag. Zij draagt zelfs een trui en een jack!

Tussen de buien door kan ik nog wel even deze foto maken!

Stacy maakt een Bloody Caesar voor mij, Clamato met mierikswortel, Worcestershire saus en meer. Het is werkelijk heerlijk en ik moet me ervan weerhouden er niet nog een te bestellen! Veel lekkerder dan een Bloody Mary, die ik altijd te dik vind.

Na afgerekend te hebben loop ik naar het Sunset Cafe in het hotel. Daar bestel ik de red snapper (een vis waar ik geen vertaling voor kan vinden). Die wordt geserveerd met boontjes, ui, butternut squash en een zwarte bonen en mango saus (die laatste kan ik er niet in ontdekken). Het is erg lekker, maar ik ga hier niet nog eens avondeten denk ik, er zijn maar zo weinig anderen.

Op de kamer ga ik weer Olympische Spelen op mijn telefoon kijken en dit blog schrijven. Ik ben moe van alle indrukken en ga het vast niet laat maken. Gelukkig is mijn excursie morgen wat later.