Dag 4 St. Kitts en Nevis: Bezoek aan Nevis

Na weer heel goed geslapen te hebben ben ik om half acht klaar wakker. Waarom gebeurt dat thuis nu nooit?? Het waait weer flink maar de zon schijnt. Hopelijk blijft dat vandaag zo.

Op weg naar het ontbijt loop ik langs het zwembad en daar zie ik opeens een klein aapje! Al gauw is er nog een en dan een oudere aap ook. Ze lijken niet bang van mij, maar echt tam zijn ze ook niet want ik kan niet te dichtbij komen. Zo leuk, dit!

Na de nodige foto's ga ik ontbijten. Ik neem vandaag toch weer de saltfish met johnny cakes. Ik vind die saltfish erg lekker en de johnny cakes ook wel, maar een is  genoeg voor mij. Dat vind Ashton, de ober, niet goed. Hij denkt dat ik ze niet lekker vind, maar dat is niet het geval, ze zijn me gewoon te zwaar.

Ontbijt uitzicht

Mijn hotel vanaf een pier

Teruglopend naar de kamer vind ik de jackpot aan aapjes!! Er zijn er wel twintig! Babies, die nog bij mamma drinken, en ouderen, die een stuk groter zijn. Ik neem foto's, maar geniet ook van de capriolen van de kleintjes. Zo schattig allemaal en ook best bijzonder!

Vandaag ga ik met een tour naar het andere eiland van dit Caraibische land, Nevis. Daarvoor moet ik bij de haven met cruise schepen zijn. Ik neem er een taxi heen en kom een uur voor vertrek aan. Ik vind eerst uit waar ik moet zijn voor de boot en loop dan het toeristische gedeelte van Basseterre in.

Dit is veel leuker dan andere Caraisbische eilanden waar wij zijn geweest. Ik kijk rond en zie dan een juwelier, die Pandora verkoopt. Daar ga ik natuurlijk binnen voor mijn souvenir van deze reis. Ze hebben weer de saaie ronde bedels met ingraveringen en de glazen kralen met St. Kitts & Nevis erop.

Die zijn niet goed voor mij want ik doe mijn armbanden nooit uit, maar ik zie een palmboompje en dat heb ik nog niet. Dat wordt het dus, want naast mijn kamer staan kokospalmen. Langzamerhand wegen mijn vier Pandora armbanden bijna een half pond! Ik draag er maar twee tegelijk en wissel af.

Blij met mijn souvenir loop ik terug naar het haventje. Daar wacht ik en wacht ik, ik heb voor een tour in Nevis geboekt, die om elf uur zou beginnen.  Om kwart voor elf zie ik eindelijk iemand van Blue Water Safaris.

Zij heeft een groep van zeker dertig mensen bij zich en dat maakt me bang dat ik iets gemist heb. Ik spreek haar aan en ze zegt te wachten tot ze terugkomt. Als dat eenmaal het geval is blijkt dat er nog twaalf anderen in mijn groep zouden moeten zitten.

Er komt echter niemand. Dat blijkt te komen omdat Royal Caribbean om een of andere belachelijke reden "schip tijd" en "plaatselijke tijd" aanhoudt. Dat heeft iedereen verward en zes anderen beseffen net op tijd dat ze nu een uur later zijn dan die "schip tijd". De andere vijf zijn niet te bekennen.

Omdat we maar zo'n klein groepje van zeven zijn krijgen we geen catamaran maar een motorboot. Maakt niet uit, ik vind kleine groepen veel leuker. Ik maak kennis met Flick en Andy uit Georgia en als zij uitvinden dat ik alleen reis nemen ze me helemaal onder hun vleugels, zo lief!

De anderen zijn Neil (Engels van oorsprong) en Dawn uit Florida en Dee en Nelson uit Indiana. Iedereen is zeker tien jaar ouder dan ik. We krijgen rum punch of bier als drankje en ik neem de rum punch, erg lekker!

Gelukkig heb ik mijn zeeziektepil ingenomen, want het wordt een ruig bootritje naar Nevis. Een half uur later zijn we er.  Aan wal worden we na een pit stop naar een busje geleid. Lester, die liever naar de bijnaam Smoothie luistert, is onze gids. Ze houden van bijnamen hier, Annie's man gisteren heette Joseph, maar zijn bijnaam was Spooney.

Smoothie laat ons eerst de geboorteplaats van de eerste minister van financieen van de VS, Alexander Hamilton, zien. Ik weet ook dat hij de laatste politicus was die door middel van een duel overleed en dat zijn graf bij het  9/11 Memorial in New York is. Dat deel ik maar niet met de rest want soms voel ik me een vat van weetjes en ik wil niet als een betweter overkomen.

De volgende plek waar we stoppen is waar er vulkanische mineraalbaden zijn. We stappen uit en mogen er zelfs helemaal ingaan. Maar het is heet! Tweeenveertig graden en ik ga er tot mijn knieen in. Na een tijdje went het en ik denk dat dit heel goed voor mijn spieren zou zijn! Smoothie zegt er iedere avond in te baden. Bijzonder!

We rijden naar een nu verlaten zeventiende eeuws regeringsgebouw vanwaar we mooie uitzichten hebben. Ik voel me wel wat gehaast door Smoothie, die niet zo smooth is als zijn naam doet denken. Het is uit de van, hup foto en er weer in. Ik hoor van de anderen dat ze dat ook niet leuk vinden.

Vooral niet bij de oudste kerk op het eiland, die uit 1634 stamt en dit jaar dus 375 jaar oud is! We mogen even binnen kijken en gauw een foto van de buitenkant maken. Hier had ik veel langer door kunnen brengen. Ik heb er een hekel aan zo bus in bus uit te moeten. Dat deed Annie gisteren veel beter.

Als laatste voor de lunch bezoeken we de Nesbit Plantation, oorspronkelijk van de ouders van de vrouw van Horatio Nelson, de Britse generaal die tegen Napoleon vocht. Tegenwoordig is het een luxe hotel en het is werkelijk prachtig! Ik denk dat Nevis meer het paradijs voor de rijken is dan St. Kitts. Maar er is verder niets te doen, dus ik zou niet rijk willen zijn en hier verblijven.

Het is al na enen en mijn maag rommelt. Ik ben dus blij dat Smoothie ons nu naar ons lunch restaurant aan het strand brengt. Bij de Lime Bar krijgen we een grote tafel met zijn allen. De lunch zit bij de tour inbegrepen dus we verwachten allemaal hamburgers en hot dogs.

We zijn dus zeer aangenaam verrast als we de keuze tussen gegrilde grouper, kippenborst en een groente wrap hebben. Vijf van ons, ik ook, nemen de grouper en twee de groente wrap (die er ook erg lekker uitziet).

Daarbij krijgen we twee gratis drankjes en ik neem een paar biertjes. De grouper is werkelijk heerlijk en tot iedereens verbazing vraag ik mayonnaise bij mijn frietjes. De paar die ik er eet moeten dan ook maar zo lekker mogelijk zijn.

Het gesprek is zo gezellig dat we nog na het eten door blijven praten. Dan gaan de anderen op het strand liggen en ik vind het daar te zonnig en warm. Ik heb ook geld nodig en heb gehoord dat alle geldautomaten op St. Kitts alleen plaatselijke EC dollars geven (Eastern Caribbean, ongeveer een derde dollar waard).


Vijf minuten lopen verderop is de Four Seasons, het meest luxe hotel op Nevis. Volgens onze serveerster geeft de ATM daar ook US dollars. Ik loop erheen en vind het werkelijk prachtig daar! Drie zwembaden en allerlei luxe, maar alweer, er is verder niets te doen.

Met wat hulp vind ik de ATM ergens in de kelder. Gelukkig geeft die inderdaad de keuze tussen US en EC. Een taxi weigerde vandaag een $20 biljet met een klein scheurtje dus ik ben blij nu zeker genoeg contant geld te hebben om ook terug naar het vliegveld te kunnen!

Terug bij dat strandje besluit ik een Cola Light te bestellen bij de dichtstbijzijnde bar. Het strand ziet er leuk uit, maar vandaag is het echt warm en zonnig en ik zou zo een kreeft zijn ondanks dat ik me ingesmeerd heb. Flick vraagt me later of dat de reden was dat ik het strand meed. Ja, dus.

Opeens hoor ik mijn naam roepen en het zijn Flick en Andy. De boot is er en ik had hem zeker niet gezien zonder hen! We stappen weer in en worden kleddernat op de terugweg, hoewel ik redelijk goed zit. We praten alsof we oude vrienden zijn en zijn dan opeens terug in Basseterre.

We nemen afscheid na een gezellige dag samen. Ik heb weer zo'n gevoel als na een superleuke rondleiding in Washington.  Je besteedt een speciale dag samen en dan weet je dat je elkaar waarschijnlijk nooit weer zal zien. De anderen zien elkaar wellicht nog aan boord, hoewel er naar verluid 6000 passagiers aan boord zijn!

Na een snelle pit stop loop ik nog even langs de winkeltjes en neem een paar foto's van de "circus", zoals ze het plein noemen. Veel hier is nog echt Brits. Ik ga op zoek naar een taxi en vind een vriendelijke oudere man. De mensen zijn hier zo aardig!

Terug bij het hotel ga ik een uurtje op mijn balkon zitten. Vandaag was een prachtige dag gelukkig en de zonsondergang belooft ook helder te worden. Op mijn telefoon bekijk ik eens menu's van andere restaurants waarvoor ik een taxi zou moeten nemen.

Steeds meer wordt me duidelijk dat dat weggegooid geld voor een taxi is. De meeste restaurants hebben soortgelijke Caraibische menu's. Het sushi restaurant is idioot duur en de andere niet Caraibische restaurants ook. Ik besluit dus de rest van de avonden bij Mr X of Sunset Cafe te eten.

Thuis heb ik genoeg keuzes aan cuisines, Caraibisch is daar niet een van. Net voor zonsondergang loop ik dus naar Mr. X.s Shiggidy Shack. Daar zitten een aantal mensen  en Stacy weer achter de bar. Ik ben ervan onder de indruk als zij mij met mijn voornaam aanspreekt. Wauw, Petra is niet een bekende naam in de VS!

Na de zonsondergang gefotografeerd te hebben bestel ik weer de sugarcane garnalen als voorafje. zo lekker! Dan neem ik op aanraden van Amy (Stacy is vegetarisch) de mahi mani, die inderdaad heerlijk is. Net als vanochtend vind ik wel een paar graten in mijn vis. Dat zou in de VS niet voorkomen, stel je voor dat iemand erin zou stikken!

Stacy is een stuk rustiger en ik voel me naar dat ik zo negatief over haar was op zondagavond. Het blijkt dat ze het erg moeilijk heeft. Zij komt ook uit Virginia, van Annandale vlakbij ons. Zij wilde dierenarts worden en ging naar de diergeneeskunde school op het eiland.

Alleen werd ze ernstig ziek en moest stoppen met haar studie. Ze had intussen een flinke studieschuld en haar ouders zijn overleden. Ze had dus geen keuze en moest hier blijven en wat geld verdienen. Ze hoopt nu in mei terug naar de VS te gaan.

Verder studeren vindt ze geen optie want ze is al drieenveertig. Pff, wat een verhaal, ik schaam me dood dat ik haar zondag veroordeelde, leert me weer (en ik zou het moeten weten nota bene) dat niets is wat het lijkt.

Intussen hebben Juan en John uit Miami aan de bar plaatsgenomen. John is gereserveerd, maar Juan heeft wel zin in een praatje. Als hij hoort dat ik morgen de heuvel achter het hotel op wil lopen om een betere foto van het uitzicht daar te krijgen wil hij mee.

We spreken af om negen uur, maar ik denk er niet aan om  op tijd te zijn. Het lijkt veilig overdag maar ik vind het gewoon raar om met een onbekende zo op pad te gaan. Ik denk dat die heuvel ook wel tot tien uur of half elf kan wachten. Daar heb ik suave Juan niet voor nodig.

Terug op de kamer kijk ik weer de Olympische Spelen. Morgen heb ik een dag zonder plannen, altijd leuk. Of misschien ga ik wel de hele dag op een strandstoel liggen (niet mijn ding).Als het mooi weer is ga ik zeker de heuvel proberen.

Intussen skiet Rick en heeft Orion mee. Blij dat hij geniet en vooral blij dat ik die kou niet hoef te trotseren!