Dag 6 St. Kitts & Nevis: Wandeling door het regenwoud

Mijn wekker gaat om kwart over zeven, want om acht uur zal ik opgehaald worden voor mijn tour. Ik maak een mok koffie en schenk een beker kefir in. Die smaakt best lekker voor een keer, maar zal nooit mijn standaard ontbijt worden. 

Na mijn spullen bijeengeraapt te hebben loop ik naar de lobby. Opeens schiet er iets vlak voor me uit de struiken! Ik kijk om en zie een aap me heel boos zitten aankijken. Alsof ik bijna tegen hem aangelopen was in plaats van andersom!

De kokosnoten worden geplukt

Keurig om acht uur komt er een kleurige safari bus aanrijden. Die blijkt inderdaad voor mij te zijn. Er is alleen een probleem zegt Newton, de chauffeur. Het cruise schip met de andere passagiers zal pas om half tien aankomen. 

Aan mij om die anderhalf uur dan maar vol te maken of te wachten in de bus. Ik loop maar weer eens langs de winkeltjes in de haven, maar de helft daarvan zijn nog dicht. Er ligt wel al een ander cruise schip, P&O, ook een maatschappij, die mij onbekend is.

Het wachten is echter op een Royal Caribbean schip. Later hoorde ik dat ze verlaat waren door de ruige zee. Het is al tien uur als er een man op me afkomt die zich voorstelt als Al, onze gids. We gaan ook niet in zo'n open safari voertuig (gelukkig!), maar in een comfortabele minivan.

Daar zit al een gezin met twee kinderen van 5 en 8 en de oma in. We rijden naar de Romney plantage waar ook de batik wordt gemaakt. Hier ben ik natuurlijk maandag al geweest, maar toen was het super druk en had ik geen zin om in de rij te staan als ik iets wilde kopen.

Nu zijn wij de enigen en wil ik eigenlijk wel iets leuks voor Rick en onze buren uitzoeken. Ik vind batik zakjes met plaatselijke producten voor de buren en met drie soorten rum voor Rick. Helemaal perfect! Mijn maag rommelt alweer, de kefir hield hem niet lang vol. Ik besluit een stukje rum cake te kopen, heel lekker!

Alleen heb ik nu wel een extra plastic zakje wat ik niet mee het regenwoud in wil nemen. Niet getreurd, Al geeft me de sleutels van de van. Hij gaat intussen de anderen de rum plantage, die ik maandag al heb bezocht, zien. 

Daarna lopen we het regenwoud in en Al laat allerlei interessante planten zien. Papaya, salie, kokosnootpalmen en veel en veel meer. We mogen een rauwe amandel proeven, die goed smaakt. De kinderen zijn heel geinteresseerd en ook als het moeilijk lopen wordt gaan ze stug door. Al maakt het dan ook wel erg leuk.

Het jongetje mag een paar keer aan een liaan schommelen en het meisje heeft een zaadhouder van de flamboyant waarmee ze "muziek" kan maken. We gaan een paar keer over water van de Winfield rivier, die de helft van het drinkwater van het eiland verstrekt. De waterpijpen zijn veel te zien wat het allemaal wat minder idyllisch maakt, maar de natuur is prachtig. 

Anderhalf uur later zijn we terug bij de van en zet Al het gezin af bij hun schip. Hij vertelt dat een van hen waarschijnlijk een reisbureau heeft. Daarom was het bijna een prive rondleiding en Al is hun beste gids wat ik meteen geloof. Hij is opgegroeid met dit regenwoud als zijn achtertuin. 

Wat een geluk had ik dan, want de groepen zijn meestal tussen de vijftien en twintig mensen en dit was dus veel leuker en persoonlijker zo. Al verontschuldigt zich voor de kinderen maar dat is absoluut niet nodig. Hun enthousiasme maakte het juist extra leuk. 

Al zet me bij Timothy Beach af en ik loop even naar de kamer, maar dan meteen door naar het restaurant. Het is al na tweeen en ik heb flinke trek. Op hun menu zie ik een plaatselijk visgerecht met "fungi" waarvan ik weet dat het een soort polenta is. Dit gerecht ga ik morgen zeker weer bestellen, zo lekker is het!

Intussen komt het echtpaar van gisteren op me af en hebben zij inderdaad de schildpad ketting voor me gekocht. Ik betaal hen terug en bedank hen vriendelijk want dat hadden ze natuurlijk niet hoeven doen.

Mijn lunchplekje vind ik zo fijn dat ik besluit mijn laptop te halen en lekker vrijwel aan het strand te gaan computeren. De tijd vliegt zo en voor ik het weet loopt het al tegen vijven. Ik ga naar de kamer en verkleed me even voor vanavond.

Dan loop ik naar de Dock bar waar niet alleen Janice al zit, maar ook Popcorn en Mike en Charlene, die ook op het eiland wonen. Ze hebben een paar emmers met biertjes want het is happy hour. Heel aardig krijg ik ook een paar van die biertjes en het gesprek is weer erg leuk.

Popcorn moet ergens zijn en vertrekt met zijn hond Betsy. De rest gaat naar de opening van een nieuwe bar dichtbij, maar ik wil nog een keer kreeft eten bij Shiggidy Shack. Daar krijg ik van de schattige Shackie mijn bloody Caesar. Een Canadese aan de bar zegt dat zij die alleen kent, niet de bloody Mary. Ik ben dol op Clamato dus zou willen dat dat in de VS ook zo was!

Er is een live band, die erg goed is en er wordt een vuur gestookt op het strand. Het is dan ook beduidend drukker dan voorgaande avonden. Gelukkig beinvloedt dat de aanwezigheid van mijn kreeft niet, want Janice zei dat er een tekort aan kreeften is op het eiland.

Deze plaatselijke kreeften zijn anders dan degenen, die wij in de VS voorgeschoteld krijgen. Die laatsten hebben grote klauwen en de Caraibische niet. Hun vlees smaakt wel soortgelijk, toch een beetje zoet. Ik geniet er weer hapje voor hapje van.

Intussen klets ik met de Canadese naast me. Zij is kapster op het eiland en wacht ook op vrienden. Ik word steeds moeier en zend Janice een berichtje dat ik niet lang zal blijven dus als zij nog plezier heeft met vrienden hoeft ze zich niet om mij te bekommeren.

Stacy heeft me net de rekening gegeven als Janice toch aankomt. We kletsen nog even gezellig maar het is eigenlijk ook vrijwel onmogelijk met de luide muziek vlak naast ons. Na een half uurtje neem ik afscheid tot morgenavond.

Dan gaan we in ieder geval samen eten, zo leuk, ik voel me echt opgenomen in dit groepje. Ik word zelfs van de plaatselijke roddels voorzien. Er komt een Canadese de bar in, die iedereen "you know who" noemt. Zij schijnt van iedereen te willen profiteren zonder zelf iets terug te doen. In zo'n kleine gemeenschap lijkt me dat ook geen goed idee.

Als Stacy een rustig moment heeft betaal ik mijn rekening en neem afscheid van haar. Wie weet gaan we ooit nog naar een wijngaard in Virginia samen want we zijn inmiddels Facebook vriendinnen. Ik hoop voor haar dat haar leven weer wat meer op de rails kan krijgen.

Janice en ik kletsen nog even, maar dan zoek ik mijn kamer op. Gisteravond werd het zo laat en ik moest vroeg opstaan dus geen wonder dat ik moe ben! Ik kijk nog wat Olympische Spelen op mijn telefoon en zal dan al snel mijn bed opzoeken.