Dag 7 Wenen en Boedapest: De terugreis

Gelukkig is mijn knie een stuk minder opgezwollen en heb ik wel goed geslapen. We worden om een uur of acht wakker en maken ons klaar voor het ontbijt. Dat is weer erg lekker, ik ga het buffetje weer missen!

Boven pakken we in en checken dan uit en bestellen een taxi. Die komt al heel gauw en voor we het weten zijn we op weg naar het vliegveld. Bij het inchecken vraag ik om een rolstoel in Frankfurt. Ik kan wel kleine stukjes lopen, maar het lijkt me raadzaam de knie te ontzien en zoveel mogelijk rust te geven.

Met mijn Gold status mag ik door de snelle veiligheidscontrole. Kai moet door de gewone, maar daar staat ook geen rij dus veel langer duurt dat niet.

We hebben de tijd genomen, niet wetend hoe langzaam ik zou lopen. We hebben dus nog bijna twee uur voor we aan boord kunnen. Alweer vanwege mijn Gold status mogen we in de Lufthansa lounge. Daar hebben ze allerlei lekkers en Kai neemt wat snacks. Ik heb nog geen trek zo vlak na het ontbijt.

De vlucht naar Frankfurt is licht vertraagd, gelukkig heb ik veel overstaptijd. Alweer is het een zeer gerieflijk Lufthansa vliegtuig en krijgen we een boterham met verschillende soorten kaas als lunch. Ook komt daar een gratis wit wijntje bij. Helemaal prima!

Kai en ik spelen Wordscapes en de vlucht gaat snel. In Frankfurt moeten we helaas met de bus naar de terminal en dat betekent een trap af. Kai neemt mijn bagage en zo gaat het wel. Ik vraag me toch af wat ze doen met mensen, die geen trappen kunnen lopen, Het regent ook nog eens en dit bussen gedoe is een van de redenen dat ik Frankfurt geen fijn vliegveld vind.

Eenmaal in de terminal is er nergens een rolstoel te bekennen. Gelukkig kan een medewerker er een roepen. Als die komt neem ik afscheid van Kai. Hij zou eerst wachten tot mijn vliegtuig vertrok, maar we besloten de pleister maar gauw van de wonde te trekken, zodat hij thuis ook nog boodschappen kan doen.

Wat heb ik dit keer een moeite met het afscheid! Meestal weet ik me wel te vermannen, vooral ook omdat we elkaar in juli weer gaan zien. Maar vandaag houd ik het niet droog. Gelukkig neemt de rolstoel man me gauw mee. Op zulke momenten vind ik het zo moeilijk dat Kai zo ver weg woont!

Meteen ben ik blij met de rolstoel want het is een flink eind van de A gates naar de Z gates! Op mijn verzoek word ik naar de Lufthansa lounge gebracht en word me verzekerd dat ik om vier uur weer op zal worden gehaald om naar mijn gate gebracht te worden.

Ze hebben hier weer lekkere bouillon en ik geniet van een kop. Voor ik het weet hoor ik mijn naam omgeroepen en staat er dit keer een elektrisch karretje voor me klaar. Bij de gate wordt er ook een rolstoel in Washington voor me geregeld.

Met een ouder echtpaar word ik in een lift naar het vliegtuig gebracht. Rick heeft gisteravond business class voor me geregeld dus mijn been kan fijn omhoog. We vertrekken keurig op tijd en het is een fijne vlucht, ook omdat er niemand naast me zit voor wie ik op moet staan.

Gewoonlijk zou ik niet zo dicht bij het toilet willen zitten, maar vandaag is het erg handig

Voor het avondeten krijgen we gerookte kip en een salade als voorafje. Daarna heb ik de vegetarische champignon tortelloni besteld. Zeer smakelijk zijn die! Dan blauwe kaas met druiven als dessert, het ijs sla ik over. Ik moet zeggen dat United echt goed eten heeft in business class.

Als iedereen voorzien is en de flight attendants klaar met serveren vraag ik of ik een ijszak voor mijn knie kan krijgen. Ik krijg een hele vuilniszak vol ijs, die mijn knie goed koud houdt. Intussen kijk ik naar Darkest Hour (goede film over Churchill), Goodbye Christopher Robin (goede film, maar wel wat zielig) en uiteindelijk de Aristocats, die ik al jaren niet gezien had.

Dan gaan de lichten alweer aan en wordt er nog een maaltijd geserveerd. Dit keer kies ik het charcuterie plankje met kaas en vleeswaren. Erg lekker is het en ik hoef nu thuis niet meer te eten.

Als we geland zijn en ik naar buiten strompel staat er al een dame met een rolstoel, die een kaart met mijn naam erop omhoog houdt. We zijn zo door de paspoortcontrole en douane en mijn tas is er ook al. Rick is zeer verbaasd als we twintig minuten na landing al buiten staan.

Met de rolstoel word ik naar de auto gebracht. Koud is het hier!! Rick geeft de dame een goede fooi en dan zijn we op weg naar huis. Daar wordt ik wild enthousiast begroet door Orion! Rick en ik kletsen nog wat, maar voor mijn gevoel is het drie uur 's nachts dus ik kan al gauw mijn ogen niet meer open houden!