En ja, hoor, een sneeuwdag

Na weer een bijna doorwaakte nacht door mijn hoesten staat Rick om kwart over zeven op en ik blijf nog even naar de neer dwarrelende sneeuw kijken. Het is wel heel rustgevend, die witte wereld. Ik hoor de sneeuwploegen langskomen wat betekent dat er meer dan vijf centimeter ligt.

Inderdaad blijkt er al zeker tien centimeter te liggen als ik beneden kom. Rick blijft thuis werken en zoals altijd wil hij door die sneeuw rijden. Hij gaat bij Starbucks ontbijt halen. Als hij terugkomt moet hij toch wel toegeven dat de wegen erg slecht zijn. Hij zag onderweg op dat kleine stukje al een paar ongelukken.

Er komt nog veel meer!

Na het ontbijt gaat Rick met Chuck de sneeuwblazer gebruiken op onze opritten. Ik ga met Orion naar boven voor een half uur op de elliptische machine. Ik kan merken dat ik niet in top conditie ben want ik ga niet snel en mijn hartslag is toch flink sneller.

Intussen moet ik nog steeds flink hoesten. Zo hard dat het flinke pijn in mijn ribben doet. Het is een kriebelhoest, maar het voelt alsof ik ergens diep iets weg moet hoesten. Ik vraag op Facebook ideeen tegen kriebelhoest en krijg er heel wat.  Als het morgen nog zo is ga ik naar de dokter.

Het sneeuwt door en is een mooi gezicht maar ik blijf toch maar binnen. Mijn energie is alweer op en ik neem wat foto's van binnen. Orion daarentegen geniet van de sneeuw en rent lekker met Mia langs het hek.

Voor de lunch gaan we naar Noodles & Company. Ik bestel hun lekkere Thaise kippensoep en Rick heeft de Buffalo kip macaroni en kaas. Het is echt een sprookjeswereld buiten. Ik neem ook wat foto's van een kersenbloesemboom helemaal met sneeuw bedekt. Gelukkig zijn de kersenbloesems in Washington nog niet zo ver uit dat ze schade krijgen door deze sneeuw.

Rick en ik genieten verder van een rustige middag thuis. Ik kijk nog een keer naar de Nederlandse documentaire "A Family Affair". Die heb ik een paar jaar geleden al gezien maar het is een fascinerende film waarin ik ook zoveel herkenning vind. Natuurlijk niet hetzelfde, maar veel zie ik terug. Ik kan me ook helemaal vinden in de vader van Tom. Een aanrader, deze documentaire!

Intussen is de sneeuw vrijwel opgehouden en zijn de meeste straten schoon. Ons plein nog niet, maar het dooit en Rick is een Michigander, die gewend is in sneeuw te rijden (mij niet gezien!). We rijden naar Chef Geoff om te eten, maar daar hebben ze vanavond alleen pizza en burgers en daar heb ik geen zin in.

We drinken wat aan de bar en gaan dan naar BJ's vlakbij. Dat restaurant is zelfs dicht! Gelukkig is Neisha Thai ernaast wel open. Daar had ik stiekem toch al meer zin in. Ik bestel een gerecht met garnalen en pindasaus, erg lekker.

Als we thuiskomen is de ploeg net bezig onze sneeuw opzij te schuiven. Dat is wel heel fijn van in een stad wonen, want vroeger toen ik bij mijn ouders woonde, wachtten we dagen voor de county ploeg kwam ondanks dat ze naast een school woonden.

Morgen zijn de scholen ook weer gesloten en dat heeft daar dus alles mee te maken. Het is hier heel heuvelachtig en niet veilig voor schoolbussen als de wegen niet schoon zijn.

Vannacht hoop ik beter te slapen, want de shower komt steeds dichter bij en mijn energie is nergens te vinden op het moment. Blij dat ik zoveel van tevoren heb gedaan! Nu mag de lente toch echt komen, weg met dat witte spul!