Dag 4 Zuidwesten: Naar Zion National Park en een hike

We slapen vanochtend wat langer en staan pas om kwart over acht op. We maken ons klaar en zien op onze weer apps dat het zo'n vijf graden vriest!

Rillend lopen we naar het restaurant waar we weliswaar meteen een tafel krijgen, maar moeten gaan vragen om bediening na bijna een half uur. Oleg komt als hij geroepen wordt door een collega eindelijk eens, verzuchtend hoe druk het is.

Hij is duidelijk niet van plan onze bestelling op te nemen, maar hamert erop dat het buffet de enige optie is als we niet een half uur op ons eten willen wachten. Dat was niet ons plan, maar vooruit. Het is best een lekker buffet, maar we hebben er niet genoeg trek voor om het geld eruit te krijgen.

Als we terug bij de tafel komen staan ons water en koffie er nog niet. Alweer moet we achter Oleg aan, die dan eindelijk een paar mokken met koffie en glazen met water zo hard voor ons neerzet dat het over de rand klotst. Nou ja, we hebben tenminste drinken.

Hij komt ook niet terug om de koffie bij te vullen en Chris wil heel graag nog een kop. Alweer vragen we zijn collega of we wat meer koffie mogen, maar dat moet Oleg kennelijk doen en die komt maar niet.

Eindelijk komt hij wel de rekening brengen en belooft onze koffie bij te schenken. "Vrees niet, ik vergeet jullie niet weer", zegt hij nog. Maar dat doet hij dus wel en we hebben geen zin meer om te wachten.

Gelukkig kunnen we bij het afrekeningen een kop koffie om mee te brengen krijgen. Voor het eerst in jaren laat ik geen fooi achter en Chris ook niet. Deze Oleg verdient die niet want hij heeft niets voor ons gedaan. Op het bonnetje schrijf ik dan ook de reden.

We laden de bagage in de auto en gaan dan op weg naar Zion. Dat is maar een uurtje rijden voor we bij de park ingang komen. We moeten door het park heen om bij Springdale te komen waar we logeren.

Na met mijn parkenpas weer $30 bespaard te hebben rijden we de prachtige route door het park. Ik maak allerlei foto's door de voorruit en we stoppen een paar keer om van het natuurgeweld te genieten. Het is hier heel anders dan Bryce en ook prachtig.

Als we Springdale binnenrijden is het lunchtijd en we stoppen bij MeMe's Cafe. Daar nemen we plaats op het terrasje en het blijkt een goede keuze te zijn. Mijn BLT komt met allerlei groentes en Chris heeft een spinaziesalade waar ze van smult.

Lunch uitzicht

Jammer genoeg heb ik veel fibromyalgie pijn en ben Chris dankbaar dat ze ibuprofen meeheeft. Ook een glaasje wijn helpt altijd wat. Ik denk (hoop) ook dat vanmiddag wat bewegen de pijn zal verminderen.

Na de lunch rijden we naar de Best Western, een nieuw hotel waar we twee nachten zullen blijven. We krijgen een kamer met balkon en zicht op het zwembad. We laden de bagage uit en vullen onze waterflessen bij (het kraanwater smaakt hier heel raar dus ik hoop ergens een fles water te kunnen bemachtigen).

Een busje naar het park stopt vlak voor het hotel dus dat is handig. We nemen die naar het bezoekerscentrum en sluiten dan in de ellenlange rij voor de parkbussen. Het duurt een half uur voor wij er eindelijk inzitten en dat schijnt nog snel te zijn vertelden andere mensen.

Bij de Zion Lodge stappen we uit en gaan met de menigte naar boven om de Emerald Pools te zien. De eerste stelt niet veel voor, maar de tweede vind ik prachtig. Met mijn pijnen durf ik het niet aan om nog naar de derde te klimmen dus Chris gaat omhoog en ik vind een mooi plekje om te wachten.

Als Chris terugkomt vertelt ze dat het idioot druk was en niet zo mooi als de middelste "pool". Ik ben blij dat ik mezelf dus niet geforceerd heb. We lopen naar beneden en zien dan het Kayenta pad dat ook weer naar de weg leidt.

Dat is veel minder druk en geeft ons meer het gevoel helemaal in de natuur te zijn. Bovendien zien we de Virgin rivier mooi onder ons stromen. De uitzichten zijn prachtig en we stoppen regelmatig voor foto's.

Eenmaal weer aan de weg hoeven we niet lang op een van de parkbussen te wachten. Dankbaar zakken we neer op de stoelen. Vanaf het bezoekerscentrum lopen we terug naar het hotel en dat is ongeveer twintig minuten lopen. Morgenochtend in alle vroegte gaan we dat weer doen, want parkeren daar is een ramp.

We ontspannen ons wat in het hotel en gaan dan naar het Spotted Dog Cafe waar ik via Open Table heb gereserveerd. We krijgen een tafeltje op het terras en nemen ieder de aardappel preisoep, die erg lekker is. Daarna hebben we ook allebei de gerookte forel met vers stokbrood. Het smaakt ons allemaal zeer goed na zoveel buitenlucht!

Morgen zal de wekker al om zes uur gaan dus we zullen het niet laat maken.