Een drukke bloesems rondleiding en een kille zondag

Zaterdag

De wekker gaat om tien voor acht en ik heb gelukkig genoeg geslapen om uitgerust op te staan. Iedere keer dat ik wakker werd kreeg ik toch weer een hoestbui dus de drop pot boven mijn bed kwam weer van pas. Wat heb ik genoeg van dit gedoe!

Rick en ik maken ons snel klaar en gaan anderhalf uur voor ik in Washington moet zijn op weg. Gewoonlijk is de rit maar zo'n twintig minuten, maar er is van alles gaande in de stad en ik wil er zeker van zijn niet te laat te komen.

Bij Starbucks halen we gauw ontbijt, of althans, niet zo gauw want ook hier is het berendruk. Ik heb de nitro brew en een kalkoenbacon, eiwit en kaas broodje. Ik wilde eigenlijk de ham en kaas croissant, maar die is uitverkocht.

Onderweg naar de stad eten we. Tot onze verbazing is het helemaal niet zo druk en om net na negenen zet Rick me bij het Smithsonian kasteel af.  Ik heb nog bijna een uur dus ik kijk wat rond in de tuin hier en in het gebouw zelf.

Dan loop ik naar het Smithsonian station. Daar is een epilepsie loop bezig van de National Epilepsy Foundation. Ze spelen goede muziek en er komen drommen toeristen uit het metrostation. Om kwart over tien heb ik echter nog geen Nederlands ogende mensen gezien.

Net als ik een sms-je heb gestuurd komen de heren J. en R. naar boven. Meteen herkenbaar tussen alle caps en sneakers, toch grappig hoe dat is. We maken kennis en beginnen aan onze wandeling. Ik waarschuw ze al dat ze hier (ze zijn een dag vanuit New York hier met de trein) op de drukste dag van het jaar zijn.

Meestal is Washington zo wijds dat je de menigtes niet zo merkt maar zo niet vandaag. Op Constitution Avenue rechts van ons is de Cherry Blossom parade net begonnen. Daar komen al menigtes op af.

De kersenbloesems zijn weliswaar over hun hoogtepunt maar zien er nog steeds mooi uit en er zijn allerlei andere evenementen, zoals die epilepsie loop. We moeten om te beginnen wat omlopen om niet tegen de stroom lopers, die net door de finish komen, in te gaan.

Bij het Washington Monument is men nog bezig met de renovaties en we mogen de heuvel niet op. Ik vertel er dus van verre over. Dan lopen we naar het Tweede Wereldoorlog monument waar om de een of andere reden bereden en motor US Park Police officieren poseren voor foto's.

Na de nodige foto's daarvan lopen we verder naar het Vietnam Veteranen Monument. Daar zien we een groep Honor Flight veteranen uit Rochester, New York, in fel oranje shirts. De mannen voelen zich aan hen verwant met die mooie Nederlandse kleur!

Bij het Lincoln Memorial is het zoals altijd een drukte van jewelste. Meestal probeer ik bij te houden waar mijn klanten zijn daar, maar op een gegeven moment kan ik R. en J. niet meer vinden. Ik wacht dan maar in het midden buiten hopend dat we elkaar zo weer vinden. Gelukkig is dat het geval.

Het Koreaanse oorlogsmonument is altijd weer indrukwekkend. Dan steken we over naar het Tidal Basin en storten ons in de kersenbloesems drukte. Alle drie de monumenten rond het Tidal Basin zijn veel drukker dan gewoonlijk. De boompjes bloeien nog mooi, maar dat gaat, zeker met de harde wind vanmiddag, niet lang duren.

Als we van het Jefferson Memorial terug naar de bewoonde wereld willen lopen komen we vast te zitten in een stroom van mensen! Duidelijk is de parade afgelopen en komt nu iedereen naar de bloesems kijken.

We lopen via de achterkant van het Witte Huis naar onze lunch. Op een gegeven moment wordt gevraagd of we hier zijn om de tuinen van het Witte Huis te bezoeken. Die zijn vandaag namelijk open voor iedereen, maar je moet wel een kaartje hebben. Nou nee, dat hebben we niet, maar ook hier komt weer een hele menigte op af.

Wij moeten hierdoor omlopen want we hebben geen kaartjes. Al deze drukte maakt me wat bang dat Potbelly Sandwich Works ook een lange rij zal hebben. Gelukkig valt dat mee. We vinden zelfs een tafeltje in de schaduw buiten.

R. en J. vragen wat ik wil en gaan binnen bestellen terwijl ik het tafeltje bezet houd. Het is weer goed om te kunnen zitten want we hebben er alweer bijna negen kilometer opzitten. Ook nu komt er weer een of ander protest langs. Washington leeft vandaag!

We genieten van onze broodjes, voor mij weer eens een mushroom melt, en het zitten. Het gesprek vloeit makkelijk, ook omdat ik veel vragen krijg over het leven hier en wat Virginia te bieden heeft. Dat geeft mij dan even de gelegenheid om onze prachtige, niet genoeg bekende, staat te promoten.

Als de broodjes op zijn is het moeilijk opstaan, maar we gaan verder met onze tocht. Voor het Witte Huis is het ook weer heel druk en het duurt even voor ik een foto van hen beiden kan maken zonder andere mensen erop. Er staan ook hier weer allerlei protesteerders.

We lopen verder naar Pennsylvania Avenue waar we nog een parade tegenkomen. Deze heeft te maken met kopstukken van de Afrikaans Amerikaanse geschiedenis. Gelukkig zijn de stoepen open anders hadden we nergens heen gekund.

Het laatste deel van de avenue is ook weer heel druk met een Japanse bazaar. Daar had ik wel doorheen willen lopen, maar voor mannen is dat natuurlijk niet interessant. Ik probeer dus zoveel mogelijk mijn gewoonlijke rondleiding te doen al moeten we soms wat obstakels overwinnen.

Bij het Capitool is het opeens een stuk minder druk en na mijn uitleg over dit gebouw lopen we Capitol Hill op. Er staat nu een flinke wind en die is welkom in deze warmte. Het loopt weer tegen de dertig graden en daar zijn we allemaal niet aan gewend. Ik ben trouwens blij met mijn nieuwe kapsel, geen natte zweterige pony meer.

Het is dan ook een opluchting om de airconditioning van de Library of Congress in te kunnen. Daar piepen mijn armbanden opeens weer wel, maar de Capitol Police agent is heel aardig en ik hoef er maar een af te doen. Dat werkt gelukkig, want de andere is te strak om over mijn hand te doen en het Pandora slotje is zo moeilijk te openen.

We bekijken de grote leeszaal en ik geef de rest van mijn korte rondleiding in het gebouw. De bibliotheek van Thomas Jefferson waar deze grootste bibliotheek ter wereld van gegroeid is, de Guthenberg bijbel en de oudste kaart van de VS, allemaal vinden ze het interessant.

Het loopt tegen vieren en buiten nemen we afscheid. Hun trein terug naar New York vertrekt om vijf uur dus we hebben het helemaal goed gedaan. Ik wijs ze de weg naar het station en daar zullen ze ruim op tijd aankomen.

Gewoonlijk komt Rick me na een rondleiding in het weekend ophalen, maar ik heb hem tijdens onze lunch al afgeraden te komen. Het is zo'n gekkenhuis in de stad en de metro krijgt me in drie kwartier thuis. Ik zie lange files tijdens de metrorit naar huis dus ik ben blij dat Rick daar niet in terecht kwam!

Bij West Falls Church sms ik Rick dat ik in aantocht ben en hij staat al te wachten als ik het station uitkom. Ik ben eerlijk gezegd doodmoe! Ik heb bijna zestien kilometer gelopen en ben nog steeds niet helemaal gezond. Ik ben dus blij dat ik het volbracht heb!

Op het deck ontspannen we een tijdje in het heerlijke weer. Rick heeft niet stilgezeten en van alles in de tuin gedaan. Intussen maak ik een reservering bij Cafe de Luxe. Daar hebben ze een leuk terras.

Gelukkig is daar nog plaats als we aankomen. Ik bestel het voorafje van rauwe tonijn met een peperkorst. Die is heel lekker! Daarna heb ik de flatbread met appel, prei en brie, denkend dat die lekker licht zal zijn. Dat is niet het geval want er is meer mozzarella dan de andere ingredienten. Best lekker, maar veel te zwaar en ik eet nog niet de helft.

Buiten eten maakt dat alles nog beter smaakt

Ricks bison burger ziet er heel goed uit en ik heb een beetje spijt die niet besteld te hebben. Zo buiten eten is zo fijn. Zo'n lekkere temperatuur! Jammer dat het nog niet aanhoudt.

Thuis ziet Rick onze buurman Ray buiten en gaat hem een vraag stellen. Dat duurt even dus ik ga eens kijken wat er gaande is. Jennifer, Ray's vrouw, is ook buiten dus ik loop erheen en we praten een tijdje gezellig bij. Ik stel aan Rick voor binnenkort eens een open haardje (we hebben er eindelijk een) te maken op het plein en buren uit te nodigen. Dat is altijd zo gezellig!

Zondag

We slapen lekker uit en staan tegen negenen op. Het is nog redelijk weer met een temperatuur van twintig graden, dus we gaan er gauw op uit. In Vienna treffen we de burgemeester, Laurie, en haar man bij Starbucks.

Zij is ongeveer even oud als ik en we kennen elkaar al vanaf dat de kinderen op de basisschool zaten. Dat vind ik zo leuk aan Vienna, het heeft ondanks dat het een voorstad is toch het gevoel van een kleine plaats.

Als we binnen onze drankjes bestellen blijkt deze Starbucks geen nitro brew te hebben! Laat ik daar nu helemaal aan verslaafd aan zijn en niets anders komt er dichtbij. De barrista weet ons te vertellen dat het filiaal in Oakton het wel heeft.

Daar rijden we dus heen, maar hun machine is kapot. Dan gaan we uiteindelijk toch maar weer naar onze dichtstbijzijnde Starbucks en ik bestel het van tevoren op mijn app. Als we eraan komen staat het heerlijke drankje al klaar.

Het is nog lekker buiten als we klaar zijn met ons ontbijt en ik denk nog buiten op de plaats te kunnen hardlopen. Maar opeens steekt er een harde koude wind op en de temperatuur vliegt omlaag. Ik ga dus maar naar binnen maar veel animo voor dat hardlopen heb ik niet. Na een half uur geef ik het dan ook maar op. Ik mis mijn Fitbit, die me altijd weer motiveert!

Ons uitzicht wordt wel steeds kleuriger en straks kunnen we de achterburen bijna niet meer zien

Ook voel ik me nog steeds niet lekker. Het is waarschijnlijk de fibromyalgie met dit weer, maar mijn kaakholtes en hoest zijn ook nog niet klaar met ergerlijk zijn! Wanneer dat een keer weggaat?

De shark "stofzuiger" doet onze kamer en arme Orion moet telkens van plaats veranderen, hij houdt het ding angstvallig in de gaten!

We hebben een lijstje met boodschappen af te werken en gaan eerst naar Panera om te lunchen. De temperatuur is inmiddels 12 graden, veel wind en koude regen, en dat na 30 graden gisteren! Een soup bowl met kip, groentes en soba noedels is dus mijn keuze.

Na het eten gaan we naar Best Buy. Ik heb mijn vorige week bestelde Fitbit One opgegeven, die doet het gewoon niet. Gelukkig kan ik hem morgen terugsturen en mijn geld terugkrijgen. Hoezeer ik de One clip ook handig vond, ik heb besloten nu toch maar te investeren in een nieuwere Fitbit. Ik kies de rose gold Fitbit Charge 2.

De apps op Ricks Windows telefoon geven het de een na de ander op. Vandaag was het de app van een van onze banken, die hij veel gebruikt om geld over te maken naar Saskia. Dit is zijn teken dat hij nu echt over naar Android of iPhone moet. Hij kiest Android en koopt de Samsung S9. Binnen het halve uur staan we weer buiten met onze speeltjes.

Op de terugweg halen we nog wat extra eten voor Orion want de Chewy.com zak zal pas volgende week komen en zijn eten is bijna op. Bij Walgreens daarnaast hebben we ook nog wat dingen nodig en dan haasten we ons naar ons warme huis.

Rick merkt op dat dit echt weer is om gewoonlijk lekker thuis te ontspannen. Ik ben het er helemaal mee eens. Hij gaat in de basement op de X-Box spelen en ik bel eerst mijn zus. Haar heb ik al weer een tijdje niet gesproken dus we hebben veel te delen.

Natte tulpen 

Daarna pak ik mijn Kindle en lees verder in mijn spannende boek van Melinda Leigh. De eerste in een serie van drie. Daar kan ik me morgen in het vliegtuig goed mee vermaken!

Als avondeten bestellen we Chinees. Of althans ik kies Chinese en Japanse dingen van het menu en Rick Thaise. Er komen steeds meer van dit soort restaurants waar Chinees, Thais en Japans op het menu staat. Mijn hot and sour soep en gyoza gaan er goed in.

Dit weekend is voorbijgevlogen zoals altijd! Het rondleidingenseizoen is duidelijk weer begonnen want ik kreeg een aantal aanvragen voor mei dit weekend. Het blijft leuk dus ik zie ernaar uit onze mooie stad weer aan heel Nederlanders en Belgen te laten zien dit jaar!