Een emotioneel afscheid van een jongeman, die veel te vroeg deze wereld verliet, en de rest van het weekend

Zaterdag

Rick heeft vannacht in Katja's kamer geslapen want hij wilde mij niet wakker houden door zijn verkoudheid. Het was in San Francisco handig aparte bedden te hebben, maar Rick weet hoe moeilijk het was voor mij om over de vorige verkoudheid heen te komen en wil zo min mogelijk riskeren mij weer aan te steken. Ik ben hem zeer dankbaar!

Na een goede nachtrust sta ik om half negen op. Tot mijn verbazing slaapt Rick nog dus ik laat Orion uit. Het is prachtig weer en alles is mooi in bloei. Ik ben dol op het vroege lentegroen in deze periode van het jaar en de bomen in bloei, paars, roze en wit.

We halen ontbijt van Starbucks. Rick bestelt het via zijn app en het staat al klaar als we er aankomen. Een heerlijke nitro brew en eiwitten met paprika wordt het voor mij. We eten en Rick haalt dan een pakje van het postkantoor.

Maar nu is het opeens na negenen en we moeten rond half tien naar de kerk. We kleden ons snel netjes voor een begrafenis, of zoals deze wordt genoemd een "Celebration of Life" (viering van het leven). We hoeven enkel over te steken naar de Vienna Baptist Church, die schuin tegenover ons huis ligt.

Onze harten zijn zwaar want deze derde begrafenis, die ik ooit in de VS heb meegemaakt (de eerste voor Ricks moeder), is voor een jeugdvriend van Saskia. Hij overleed plotseling op maandag op tweeentwintigjarige leeftijd. Dat was een enorme schok voor iedereen. Hij was zo'n goed persoon en gaf zijn alles voor anderen. We zijn er dan ook de hele week al verdrietig van.

R. was een EMT en zijn hele groep komt afscheid nemen, zeker dertig mensen

In de kerk zien we R.s ouders en gaan meteen onze condoleances aanbieden. Rick heeft gelijk als hij zegt dat het  na afloop misschien moeilijk is. Maar wat te zeggen? Gelukkig komen de woorden vanzelf, zelfs gewoon zeggen "no words" en dan de typisch Amerikaanse hug, die dit keer echt een berenknuffel wordt.

Mary komt zeggen dat ze een paar bankjes voor mensen uit de buurt vrijhouden en daar gaan wij zitten. Zoveel mensen die wij kennen uit de buurt zijn hier. De helft van ons pleintje en nog veel meer. Iedereen kent elkaar al zeker meer dan tien jaar.

De dienst is werkelijk prachtig en ik moet toegeven dat ik heel wat zakdoekjes nat maak. De pastoor spreekt heel goed. Het koor van vrienden en vriendinnen van Rs high school zingt, waaronder zijn broer. Dan moet ik al erg slikken want ik ken een aantal van deze "kinderen", al zijn sommigen net zo oud als R. en Saskia, ze zijn nog zo jong en vrijwel allemaal studenten!

Als de speeches aan de beurt zijn spreekt Rs beste vriend eerst. Hij heeft een zeer bewogen speech met lachen en huilen en aan het einde kan hij zich niet inhouden en moet zo hard huilen. Dan houd ik het ook niet meer droog en de meesten om mij heen ook niet.

De rest van de sprekers, inclusief Rs broers, hij was de middelste van drie, hebben heel mooie speeches. Die van de broers zijn heel persoonlijk, de ene is 25 en de ander pas 17. Ik kan zien dat B. het vooral moeilijk heeft als haar jongste spreekt. Geen jongen zou een grafrede moeten spreken voor zijn eigen broer op deze leeftijd.

Na anderhalf uur is de dienst afgelopen en stroomt iedereen de zaal uit. Er is niet genoeg plaats in de aula of de bibliotheek om alle mensen te herbergen! Wij zien nog heel wat bekenden en de hugs zijn constant. Ik ben zo dankbaar in deze buurt te wonen waar mensen elkaar al zo lang kennen. Dat vind je volgens mij niet veel in de VS.

We praten met deze en gene en eten wat van het eten waar wij aan bijgedragen hebben. Er zijn veel groentes en fruit, geen lunch, maar gewoon lichte hapjes. Onderwijl begroeten we allemaal mensen. Nu ga ik het eens eerlijk zeggen, ik heb me in Nederland nooit zo deel gevoeld van een gemeenschap als hier.

Mijn voeten doen intussen heel veel pijn in mijn zogenaamd "comfortabele" nette schoenen. We nemen uitgebreid afscheid van Rs ouders, die duidelijk overrompeld zijn door de enorme opkomst om het leven van hun zoon te vieren. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om permanent afscheid van je kind te moeten nemen.

Onderweg naar huis doe ik mijn schoenen uit en loop op blote voeten naar huis. Rick zorgt ervoor dat ik niet in iets naars stap en hij draagt galant mijn schoenen naar huis. Rick zag ook wel dat ik meer aangedaan was dan hij, hoewel hij toegeeft ook af en toe natte ogen te hebben gehad.

Het inhouden van emoties en huilen hebben mij een flinke hoofdpijn bezorgd. Ik neem wat medicijn want we moeten verder. Bij Panera halen we lunch, voor mij de soba noedels met kip. Die eten we in de auto op en Orion houdt ons gezelschap.

Dan gaat Rick zijn leesbril ophalen, maar die is nog steeds niet goed. Hij moet een progressieve bril en krijgt een gewone leesbril. Ga niet naar My Eye Dr!!! Dit is al de tweede keer dat het misgaat.

In Oakton kiezen we een leuke kaart uit voor Kai's verjaardag, de 29e. Na vandaag wil ik eigenlijk elk kind gewoon hier hebben. Hoewel, R. stierf in de keuken van zijn ouderlijke huis dus dat is geen bescherming. Als laatste kopen we een paar dingen bij Giant.

Genoeg soorten Oreo koekjes!

Thuis ga ik proberen me te ontspannen door voor het huis in de zon te gaan lezen in mijn boek. Gewoonlijk zou je niet denken dat een thriller ontspannend is, maar het boek van Melinda Leigh heeft me zo in zijn greep dat ik alles om me heen vergeet.

Rick stelt voor pizza bij Pazzo Pomodoro te gaan eten.  Ik bel ook even met Saskia want ik heb wat foto's van haar met R. gevonden, die ik naar Rs ouders heb gestuurd. Saskia is zeer verdrietig over het verlies van haar leeftijdgenoot. Ik stuur haar de foto's ook.

  

Het houdt ons de hele dag bezig. Rick en ik praten over de ceremonie tijdens het eten. Nog steeds kan ik het niet bevatten dat R. opeens dood is. Als ik dat al niet kan hoe dan zijn familie?  Dit zou niet mogen, niet kunnen, maar toch. Een kind weg uit ons midden zei een buurvrouw en zo is het.

Comfort food

Zondag

Alweer heb ik heerlijk geslapen en eigenlijk ben ik tot mijn verbazing om half acht al klaar wakker. Zin om op te staan heb ik echter nog niet dus ik doezel nog een uurtje verder. Als ik opsta zie ik dat Rick ook net wakker wordt.

Het is weer heerlijk weer en ik laat Orion naar buiten. Op het moment is onze achtertuin vooral zo mooi! De bomen staan in bloei, roze, paars en wit. Dat met het prille lentegroen en de zingende kleurrijke vogeltjes maakt het bijna paradijselijk.

We halen ontbijt van Starbucks en dan gaat Rick het deck schoonmaken en de plantenbakken klaar om daar volgend weekend hopelijk nieuwe geraniums in te zetten. Ik heb geen zin om binnen te sporten en doe een uur op de plaats lopen op het deck. Dan heb ik 8500 stappen bijeen, de rest gaat me vandaag vast lukken.

Orion vindt het heerlijk om mee te gaan als we ontbijt halen

Orions BarkBox is er weer, maar Rick vindt dat hij teveel speeltjes heeft. Ik heb een abonnement voor een half jaar, in januari begonnen, dus tot juli komen ze nog. Ik besluit deze aan de buren te geven voor hun Deense doggen. Ook een beetje als dank voor de goede zorg voor Orion altijd.

Zoals altijd kletsen Lorraine en ik over van alles en nog wat. Als ik bijna een uur later weer binnenkom vraagt Rick wat er met mij gebeurd was. Hij ging bijna op zoek, ha ha. Tja, Lorraine en ik hebben nu eenmaal altijd allerlei gesprekstof.

We hebben wat dingen nodig van Whole Foods en daar haal ik ook gelijk dumplings als lunch. De gele tulpen zien er goed uit en daar neem ik ook twee bosjes van mee. Buiten eten we lunch en lezen op het deck en in mijn geval ook voor het huis in de zon, want het is me net iets te koel in de schaduw (20 graden).

Rond drie uur skypen we met Kai. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik met hem op pad was. Hij is weer met school begonnen en heeft maar vier mensen in zijn Nederlandse klas. Hij is heel enthousiast dat hij een muziekgroep heeft gevonden bij de universiteit. Hij is weer volop bezig met zijn basgitaar en deze groep geeft ook concerten. Precies waar Kai naar zocht!

Bij Whole Foods hebben we een maal om te grillen meegenomen. Rick grilt de kipsate's en ik maak de tomaat en verse dille augurken salade. In de oven bakken we een olijfbrood af, heerlijk knapperig en vers komt het eruit.

Zo eindigt dit weekend ook weer. Ik zag enorm op tegen de dienst gisteren, maar uiteindelijk werd het een samenkomen en steunen van de familie met ook veel positieve klanken. De rest van de tijd hebben we uitgerust. Zeker goed voor Rick, die zich niet lekker voelt door zijn verkoudheid.