Het regent, het zegent...

...Maar nu is het genoeg, vind ik! Ik kon gisteren niet slapen van de pijn en daardoor word ik pas om negen uur wakker. Rick heeft zich ook verslapen want er ging iets mis met zijn telefoonwekker. Ik ben toch blij dat ik weer in het land der levenden ben want heb de hele nacht mijn eigen verzonnen thrillers gedroomd, alleen was ik er de hoofdpersoon in.

Moeder Natuur luistert natuurlijk niet naar mij en gaat vrolijk door met haar tranen storten. Of is dat een oxymoron? In ieder geval ben ik Rick dankbaar dat hij Orion net voor hij vertrekt even uitlaat. Beiden komen doorweekt weer binnen.

Na mijn ontbijt van twee crackers met kaas en een tomaat ga ik naar boven voor mijn cardio routine van vandaag. Om de een of andere reden is het makkelijker mezelf ervoor te motiveren als ik zoveel pijn heb. Dan helpt het bewegen namelijk echt, ik ga door tot ik iets meer dan een uur later 10000 stappen bijeen heb.

Gisteravond werd het te laat om mijn blog nog te schrijven dus dat doe ik nu. Het komt zelden voor dat ik niet de avond zelf schrijf, maar soms ben ik gewoon te moe of heb eens zin in een avond "vrij". In september bestaat dit blog 15 jaar en er zijn meer dan 4500 blog posts, ik ben wel benieuwd naar oudere blogs eigenlijk.

Als ik daarmee klaar ben is het alweer lunchtijd. Ik trakteer mezelf op een lange warme douche, die ook goed is voor mijn spieren, en neem dan Orion mee Vienna in. Die springt al happy de van in zodra ik de achterdeur open.

Nu ik mijn koolhydraten moet beperken was ik wat verdrietig dan geen pho meer te "mogen" eten. Maar toen bedacht ik me dat ik die noedels eigenlijk helemaal niet zo bijzonder vind en de kip (of garnalen) en groentes des te meer.

Bij Viet Aroma vraagt de serveerster of ik mijn gewoonlijke kip pho wil. Dat is het geval, maar zonder noedels en met extra limoen. Het smaakt me opperbest, perfect voor deze regenachtige dag!

Allebei Saskia's beste vriendinnen hebben volgende week hun college graduation feesten. Laura op Memorial Day en dan zijn we in de Outer Banks van North Carolina. Op 2 juni is Kaylees feest en dan heb ik waarschijnlijk een rondleiding. Saskia gaat wel naar beiden en Rick naar die van Kaylee.

In ieder geval is het zaak om een cadeau te geven voor de graduations. Dat is meestal geld of een cadeaubon, die overal te gebruiken is. Bij Walgreens kies ik een paar leuke kaarten uit en koop $75 cadeaubonnen van Visa.

Dat is iets waar ik erg aan heb moeten wennen en soms nog steeds. De cadeaus hier voor belangrijke mijlpalen zijn zoveel groter dan in Nederland. Ik herinner me nog dat, toen ik hier pas kwam, een collega een baby shower had, ik was pas een een week aan het werk daar, en ik ging shoppen ervoor met een andere collega. Tot mijn verbazing gaven we haar samen een luiertas van $40, toen een enorm bedrag met mijn schamele salaris!

Gisteren zag ik nog een opmerking van de Nederlandse L., die hier pas heen is verhuisd, over de oppasprijzen hier in Vienna. Die zijn tussen de $12 en $20 per uur, afhankelijk van of de babysitter kan rijden of niet. L. schreef dat ze in Nederland op zijn hoogst $5 betaalde. Hier is babysitten voor tieners en twens echt een bron van inkomsten.

Enfin, ik koop de kaarten en loop dan naar Petco naast de Walgreens. Daar neem ik wat lekkernijen voor Orion van mee. Die wacht nog steeds geduldig in de van. Net als ik denk dat ik hem wel mee kan nemen blaft hij weer als een gek tegen een man, die onschuldig langs komt lopen. Orion blaft niet tegen iedereen, maar ik weet gewoon niet van tevoren wanneer hij wel of niet zal blaffen.

Nog maar wat verregende bloemen om dit blog op te vrolijken

Eigenlijk had ik gedacht naar de bioscoop te gaan, want er zijn een paar films die ik wil zien. Maar ik heb erge hoofdpijn en gewoon geen energie om zolang op iets te gaan letten. Ik besluit dus thuis te gaan ontspannen.

Maar goed ook, want tegen drieen krijg ik een appje van Kai of we kunnen skypen. Dan weet ik al dat er iets niet goed zit. Gelukkig ben ik thuis om hem op te vangen. Wat vind ik het dan moeilijk om zo ver weg te zijn! Soms kunnen vrouwen zo wreed zijn, verdere details laat ik voor Kai's privacy achterwege.

We skypen bijna twee uur en boeken in die tijd ook Kai's reis hierheen deze zomer. Hij komt van 23 juli tot 28 augustus en vliegt dit keer met Iceland Air. Hij zal de eerste van ons zijn, die in IJsland komt. Nog iets meer dan twee maanden en dan zien we Kai weer in persoon, ik kan niet wachten.

Intussen loopt het voor Kai in Duitsland tegen elven en hij is duidelijk moe. Ik denk wel dat hij zich iets beter voelt na ons gesprek. Hij is ook goed bezig aan zijn sociale leven opbouwen met zijn lidmaatschap van een muziekgroep. Hij komt er wel.

Als Rick thuiskomt gaan we naar Pazzo Pomodoro. Daar is het druk aan de bar, maar er zijn wonder boven wonder nog een paar stoelen open. Alle bartenders kennen ons en weten zelfs welke drankjes we graag hebben.

Als ik soft shell crabs op het menu zie moet ik die gewoon hebben, maar ze zijn gefrituurd en dat wil ik niet. Ik vraag ze in de pan gebakken en dat kan gelukkig. Het wordt een voortreffelijk maal! De groentes erbij zijn ook erg lekker. Jammer genoeg voor Rick vindt hij zijn fettucine met pesto en gamba's wat smakeloos.

Thuis wacht ons een verrassing want Saskia's auto staat opeens op de oprit! Wij verwachtten haar niet tot volgend weekend. Flapjack en Pig zijn ook mee. Misschien lonkte het thuis zijn en haar vriendinnen kunnen zien toch teveel. Wij nemen alles wat we kunnen krijgen, zo gezellig om weer een "kind" thuis te hebben!