Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, mei 11, 2018

Naar de gedragstherapie dierenarts met Orion

Het is op het moment zulk lekker weer dat Rick en ik beiden op tijd ons bed uit rollen. Op de radio hoorde ik gisteren dat dit tot nu toe de warmste meimaand ooit is en ook de droogste. Over het eerste klaag ik niet, maar het laatste is niet goed voor de natuur.

In ieder geval is het warm genoeg om buiten te ontbijten. Rick neemt afscheid om naar zijn werk te gaan en dan moet ik ook aan de sportschool geloven. Ik doe een half uur op de ARC trainer. De man naast mij gaat heel hard en ik houd zijn ritme aan. Ik moet eigenlijk altijd een "pacemaker" hebben, dan gaat het zoveel beter.


Sharon komt me halen voor het halve uur personal training. Dat gaat altijd snel, maar alle spieren komen aan bod. Eigenlijk wil ik nog een derde dag met gewichten aan mijn week toevoegen. Ik ga er eens over nadenken hoe ik mezelf daartoe kan motiveren.

Zin om nog verder binnen te sporten heb ik niet. Ik wens iedereen een fijn weekend en vertrek naar huis. Daar ga ik in gezelschap van Orion nog een half uur hardlopen op de plaats buiten op het deck. Ze zijn weer bezig aan de weg en dat maakt een hels kabaal, maar ach beter dan binnen in de saaie sportschool.

Orion en ik spelen zijn favoriete spel weer in de tuin. Dan is het tijd voor mijn douche en lunch. Ik laat Orion op het deck en haal een (kinder, meer dan genoeg) salade van Chopt. Als ik weer binnenloop zit Orion weer op de tafel op het deck.
Voor ik een foto kan nemen ziet Orion mij en springt eraf. Rick vindt het maar niets allemaal, maar ik vind het wel slim. Zo kan hij zijn hele domein overzien.

Na de lekkere salade maak ik Orion klaar om naar de gedragstherapie dierenarts te gaan. Dat is in Manassas, zo'n vijfentwintig kilometer rijden, en zoals altijd op vrijdagmiddag is het verkeer naar het westen (de stad uit) vreselijk. Het duurt dan ook twee keer zo lang als gewoonlijk voor ik bij de dierenarts voorrijd.

Volgens hun protocol moet ik eerst bellen dat we er zijn. Dan komt de dierenartsassistente ons ophalen, ver van Orion blijvend. Ze behandelen hier de agressiefste honden en gelukkig blaft Orion maar even tegen haar tot ik hem tot de orde roep.

Hij loopt zonder blaffen de behandelkamer in, al zit de dierenarts daar. Eigenlijk negeert Orion iedereen in de kamer want er liggen overal lekkere snoepjes. Ik vertel de dierenarts dat ik inderdaad zijn aandacht helemaal van zijn omgeving kan afleiden door snoepjes te strooien.
Zo leuk om terug verwelkomd te worden

Dit zou Orion bij het eerste bezoek nooit gedaan hebben!

We praten over het dingen van het aanrecht of tafel stelen. Dat is een van de weinige keren dat er wel een negatieve consequentie kan zijn. Zolang het maar niet direct van ons komt zodat Orion ons er niet mee associeert.

We mogen een mat met lichte schokjes neerleggen, zodat dat gedrag niet meer leuk is voor Orion. Natuurlijk is het nog steeds zaak de verleiding weg te halen. Orion is zo dol op eten dat hij er als de kippen bij is om het te stelen.
Deze poster is heel leerzaam voor het benaderen (of niet!) van nerveuze dieren

Het is een fijne jaarlijkse checkup. Over het algemeen gaat het dus goed met Orion en de behandeling, maar er zijn nog altijd punten waar we verbetering willen. Zo zouden we hem graag in de kennel van onze dierenartsenpraktijk kunnen onderbrengen mocht dat nodig zijn.

Cosmo vond het altijd prima daar en als Lorraine en Patricia niet beschikbaar zijn willen we Orion daar ook onder kunnen brengen. Dr. Pike denkt dat we dat kunnen bewerkstelligen. Ze raadt aan het een nacht te proberen voor we het langer maken.

Over een week of zes stelt ze voor dat te proberen als wij thuis zijn zodat we hem op kunnen halen mocht het misgaan. Dat laatste zou ietwat een ramp zijn want Lorraine en Chuck en mogelijk Patricia gaan naar Katja's bruiloft. Maar ik heb ook iemand in onze buurt gezien, die voor honden zorgt, en dat is dan mogelijk een goed alternatief.

Al met al ben ik blij met dit bezoek. Ik kreeg de bevestiging dat ik op de goede weg ben (nu Rick nog). Orion is ook heel erg op mij geconcentreerd, als ik rustig blijf is hij het ook en ik kan hem uit een situatie terugroepen. Rick lukt dat niet wat waarschijnlijk alles met zijn diepe stem te maken heeft. Verder is Orion ook dol op hem, gelukkig.

De terugweg gaat een stuk sneller dan de heenweg en zo kunnen we nog wat van het lekkere weer genieten. Het is een graad of 28 en druk met vogeltjes. Ik vermaak me een tijdje met het kijken naar het af en aan vliegen op ons vogelvoer.

Behalve saaie musjes komen er o.a. ook titmice, grijs met geel en een leuk kuifje, een zwartkop meesje en een downy spechtje met leuk rood kopje (die de nectar voor de kolibries ook lekker vindt). In de bomen zie en hoor ik nog meer vogels. Even gewoon genieten van deze voorstedelijke natuur zonder telefoon of laptop is zeer ontspannend.
Vogels fotograferen lukt me vandaag niet, maar deze prachtige azalea's wel


Als Rick thuiskomt besluiten we Japans te gaan eten bij Passion Fin. Dit restaurant wordt gerund door Chinezen (er zijn maar een paar Japanse restaurants hier daadwerkelijk door Japanners gerund, meestal zijn het Koreanen waar sushi ook een deel van het dieet is). Hun vis is altijd lekker en de sushi chefs goed.

Wij nemen plaats aan de sushi bar en ik bestel een lijst sashimi. Als ik dan moet letten op koolhydraten en suikers is de sushi rijst weglaten helemaal goed. Vooraf heb ik edamame en de sashimi smaakt voortreffelijk. Rick vindt zijn sushi rollen ook zeer smakelijk.

Thuis kijken we de ijshockeywedstrijd tussen de Washington Capitals en de Tampa Lightning. Bij dit schrijven staan de Capitals voor met 4-0. Dit is de eerste wedstrijd van tenminste vier. Als de Capitals die serie winnen spelen ze voor het eerst in heel lange tijd voor de Stanley Cup.


2 reacties:

Petr@ zei

Fijn dat je echt vooruitgang hebt geboekt met Orion én dat je daar bevestiging van krijgt. Nou maar hopen dat elders verblijven ook goed gaat. Anders is het inderdaad lastig met Katja's bruiloft.

Petra zei

@Petra - Ja, dat is wel een ding inderdaad. Hij is zo lief bij ons, maar we weten nooit hoe hij buiten zijn "comfort zone" gaat reageren.