Naar de Outer Banks van Noord-Carolina

Rick is al op als Alexa mij om kwart voor acht wekt. Gauw kleed ik me in sportkleding want ik wil voor we vertrekken nog wat op het deck rennen en trappen lopen. Intussen gaat Rick ontbijt halen bij Starbucks. Dat duurt even en tegen de tijd dat hij terug is heb ik al 6000 stappen bijeen.

Na het eten van ons ontbijt gaat Rick eerst douchen en ik doe nog wat meer stappen en loop de trap tien keer op en neer. Dan is het mijn tijd om me op te frissen. We pakken nog het laatste in en laden dan alles in de van.

Orion krijgt nog een laatste wandeling en dan gaan we op pad. Ons doel was om tien uur te vertrekken en voor de verandering wordt dat eens twintig minuten eerder. Maar goed ook, want Waze laat nogal wat verkeer zien onderweg.

Zoals altijd is de I-95 naar het zuiden superdruk. Waze geeft ons een omleiding als een ongeluk een enorme file heeft veroorzaakt. Daarna is het echter nog vaak langzaam rijdend verkeer helemaal naar Richmond (160 km verderop!). Duidelijk zijn wij niet de enigen, die naar de badplaatsen gaan.

Bij Richmond nemen we de I-64 en die is wel wat beter, maar nog steeds af en toe file. Ook bij de tunnel naar Chesapeake staan we weer stil. Dit blijkt later vanwege een gestrande van in de rechterbaan te zijn. Rick en ik verbazen ons over de vrachtwagenchauffeur naast ons, die de arme man uitscheldt en hard toeterend voorbij hem rijdt!

Onze magen knorren inmiddels hard en we herinneren ons Kelly’s Tavern waar we een paar jaar geleden ook lunchten. Toen plensde het en vandaag is het prachtig weer. Nu kunnen we dus op hun gezellige terras buiten zitten met zicht op het water.

We bestellen beiden een salade met verschillende groentes en een krab cake. Het smaakt erg lekker, mijn blue cheese dressing heeft hele stukken blauwe kaas erin, die ik eruit vis. Rick vindt het teveel sla, maar ik ben een konijn en eet het tot het laatste blaadje op.

Uitgerust gaan we verder aan de laatste 125 kilometer naar de Outer Banks. Dit is niet zo’n snelle weg, maar er is wel veel leuks te zien onderweg. Voor we het weten rijden we de brug naar de eilanden over. Aan het einde daarvan stoppen we even bij het toeristen bezoekerscentrum en halen wat brochures over wat er hier zoal te doen is.

Ons hotel, de Comfort Inn, ligt in Nags Head en onderweg zien we een aantal leuke restaurants. We checken in en brengen onze bagage naar boven. Ze hebben ons een betere kamer gegeven dan geboekt en we hebben vol uitzicht op zee! Fantastisch!

We zijn hier ook dichtbij onze favoriete pier bar, Fishheads. Daar parkeren we in het gras want hun parkeerplaats is vol. Wonder boven wonder vinden we nog een paar stoelen vrij aan de bar. Ik weet al wat mijn drankje gaat worden, de heerlijke sake bloody Mary. Rick weet bijna niet wat te kiezen van de vele bieren.

Wat is het hier toch altijd ontspannend. Iedereen is op vakantie en in een vrolijke bui en de bartenders zijn super snel en lijken ook echt lol in hun werk te hebben. We blijven een uurtje genieten en dan gaan we op zoek naar het huis van Ricks collega Javier.

Dat ligt niet direct aan het strand, maar aan de overkant van de strandweg. Rick heeft de code om binnen te komen, want Javier wil dat Rick checkt hoe de plinten in zijn barruimte zijn gedaan. Als we binnenlopen zien we echter geen bar.

We lopen naar boven waar vier slaapkamers zijn (dit huis kan veertien mensen onderbrengen!). Nog een trap op is waar de keuken, eetruimte en woonkamer zijn. Niet voor niets want hier heb je prachtig uitzicht over zee!

Er is ook een zwembad en een hot tub en ik vraag Rick of wij dit niet kunnen huren. Wat een heerlijk huis en je zit zo op het strand! Deze mensen verhuren het de hele zomer, op de week na dat zij er zijn. Maar van oktober tot mei is het niet verhuurbaar dus dan zouden wij kunnen komen. Alleen is het weer dan ook niet strandachtig.

We laten het huis voor wat het is en rijden naar Owen’s Restaurant. Daar hebben we gereserveerd en komen keurig op tijd aan. Het leek van buiten maar een klein huisje, maar blijkt een gezellig en groot restaurant te zijn.

Wij krijgen een tafeltje bij het raam, al zijn de lamellen gesloten. Dit hele restaurant heeft een vis decor en zodra ik de soft shell crabs op het menu zie staan is mijn keuze gemaakt. Rick neemt de prime rib, een enorm stuk biefstuk.

Het is gezellig en het is een Pokemon stop. Ik denk dat ik een monster gecreeerd heb nu Rick dat spel ook speelt! Vroeger moest hij op mij wachten, nu is hij helemaal gevangen erdoor. Zo grappig!

Het eten komt en mijn soft shells zien er heerlijk uit. Ricks biefstuk is echter veel te rauw. Met veel verontschuldigingen wordt die teruggebracht naar de keuken en dan volgt er een perfecte vervanging. Ik neem er een hapje van en het is inderdaad heel lekker.

De laatste van mijn vier krabbetjes

We smullen dus beiden van ons maal, al stond er op het menu dat dat van mij met wilde rijst en amandelen zou komen. Ik verwachtte dus alleen wilde rijst en amandelen. Tot mijn teleurstelling is het witte rijst met wilde rijst (die eigenlijk geen rijst is) en amandelen er doorheen. Daarvan eet ik dus niets.

Natuurlijk volgt de vraag of we dessert willen, maar daar hebben we geen van beiden zin in. We vragen de rekening en Rick geeft een goede fooi. Dit restaurant was een verrassing voor ons, gewoonlijk zouden we er zo voorbij gereden zijn. Het eten was heel goed en de sfeer ook en, nog belangrijker, de bediening heel attent.

Terug bij het hotel ga ik op de kamer mijn blog schrijven, hoewel het internet hier nauwelijks werkt. Gelukkig is er dan Word. Rick gaat een strandwandeling maken want hij is meer een avondmens. Vannacht zullen we met de balkondeur open slapen zodat we de branding kunnen horen.

Jammer genoeg kunnen we  vanaf morgen vanuit onze timeshare de zee niet zien, maar we hebben wel uitzicht op de zonsondergang over het water van de sound (waar ik het Nederlandse woord niet voor kan vinden). Het is dus zaak even heel erg van dit uitzicht te genieten!