Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, mei 24, 2018

Orion alweer twee jaar oud!

"Het is goddelijk weer!", verklaart Rick met zijn gewoonlijke enthousiasme voor het leven. Dit keer heeft hij helemaal gelijk. Het is perfect weer op Orions tweede verjaardag. Die begrijpt niets van onze felicitaties, natuurlijk.

Dit weer betekent lekker ontbijt op het deck eten en daarna krijg ik mijn stappen bijeen al "rennend" op het deck. Na iets meer dan een uur is dat het geval en dan loop ik ook nog tien keer de decktrap op en af. Zo heb ik al wat groene cirkels op mijn Fitbit app.
Vandaag heb ik een hele lijst van dingen af te werken. Eerst ruim ik de lentespullen op en haal de zomerdecoraties van zolder. Komend weekend is het Memorial Day en dat is het onofficiele begin van de zomer hier.
Zomerse kleuren

Als dat gedaan is vouw ik boven de was op, want daarvan heb ik dingen nodig voor onze reis. Ik pak mijn tas in en ga dan douchen. De jarige ligt zoals gewoonlijk vlak naast de douche.

Zo lief en dan te bedenken dat hij ook tegen ons blafte toen we hem ophaalden. Dat was al omgeslagen in liefde tegen de tijd dat we thuiskwamen en Orion liet Cosmo zien dat ik zijn vrouwtje was en wie was die Cosmo wel niet om mij te begroeten. Arme Cosmo! Nu is Orion helemaal velcro hond. Ik sta op, hij ook, ik ga naar boven, hij ook, ik ga naar beneden, hij ook. Enfin, je krijgt het beeld.

Zelfs als ik mijn lunch wil gaan halen bij Panera springt Orion gauw in de van om mee te gaan. Ik heb mijn salade al besteld dus ik neem hem maar mee, ondanks de warmte. De salade staat inderdaad al klaar en op het deck eet ik mijn lunch en helpt Orion zich (niet uitgenodigd) aan de pindasaus, die erbij komt.

Als ik weer Vienna inga voor de rest van mijn boodschappen geef ik Orion een snoepje en laat hem op het deck. Het is te warm in de zon om hem langer dan een paar minuten in de van te laten. Ik hoorde op de radio dat het dashboard van een auto binnen het uur bijna 70 graden wordt in deze zon.

Mijn eerste stop is de Exxon om de van vol te gooien voor onze rit morgen. Dan werk ik een lijstje boodschappen af bij de Giant. In datzelfde winkelcentrum loop ik naar de Michaels. Ik hoop er nog wat leuke decoraties voor de zomer te vinden, maar alles in Americana, rood wit en blauw met Amerikaanse vlag, en dat past niet.

De volgende stop is Petco. Daar hebben ze een heel schap voor jarige honden met slabbetjes en hoedjes. Dat wil ik Orion niet aandoen,. maar ze hebben ook een lekkere hondenkoek in de vorm van een botje. Dat neem ik mee, samen met een paar andere verrassingen (enkel eten want speeltjes heeft Orion meer dan genoeg).

Bij Whole Foods heb ik meer boodschappen te halen. We gaan vanavond weer lekker grillen met salades als bijgerechten.  Als laatste rijd ik naar Pie Gourmet en haal daar een appel en aardbeien pie voor vrienden.

Als ik met mijn boodschappen binnenloop zie ik Orion weer op de tuintafel liggen. Dat is zijn favoriete plek om zijn domein te overzien. Rick vindt het maar niets, maar ik kan moeilijk iedere keer dat ik Orion op het deck laat die tafel ergens anders neerzetten. Het deck is veel leuker voor de hond dan zijn bench.

Nu begint het verwennen van de jarige. Hij vindt zijn speciale "Happy Birthday" koekje heerlijk en knauwt dan tevreden op zijn bully stick "vlecht". Mia komt naar buiten en daar rent Orion even lekker mee en dan springt hij als een hinde over de hekken en neemt een lekker bad in de vijver.

Op zijn verjaardag word ik daar niet boos over, maar hij mag niet binnen of terug in de tuin tot hij droog is. Ik geef hem zijn eten, een blikje met allerlei lekkers, helemaal natuurlijk, wij zouden het ook zo kunnen eten volgens het verhaal. Orion inhaleert het in ieder geval en ik denk dat hij wel tevreden is met zijn verjaardagsfeestje.

Als mensen hier door moeilijke tijden gaan wordt er vaak georganiseerd dat eten wordt gebracht en er geholpen wordt met bepaalde taken. Voor de familie T., die vorige maand hun zoon veel te jong verloor, is er geregeld dat er iedere dinsdag en donderdag eten wordt gebracht en iedere week het gras wordt gemaaid.

Het is een manier voor de buurt om medeleven te tonen. Zo is het ook goed want toen Ricks moeder overleed wist zijn vader niet wat hij moest doen met al het eten dat in een keer werd bezorgd. Zoals dit geregeld is krijgt het gezin twee keer per week maaltijden en waarschijnlijk waar ze meerdere dagen van kunnen eten.

Vandaag is het dus onze beurt en wij hebben ons opgegeven voor een salade en een dessert, iemand anders maakte het hoofdgerecht. Ik maak mijn favoriete salade, meerkleurige kleine tomaatjes opgesneden met Castelvetrano olijven en verse dille plakjes augurk. Waarschijnlijk maak ik veel te veel, maar dan kunnen ze er meerdere dagen mee doen, want het is lekker fris en zomers.

Ook dit keer gaat Orion weer mee in de van om het te bezorgen. Ik heb nog even een paniekmoment want Orion ruikt de pie en zet zijn poot op de doos! Gelukkig niet zwaar genoeg dat de pie aangetast is.

Bets en haar jongste zoon Jack zijn thuis en zijn heel dankbaar voor het eten. Het voelt toch een beetje moeilijk, want ik wil vragen hoe het gaat, maar ja, hoe gaat het als je net je kind verloren hebt? We hebben het dus een beetje over koetjes en kalfjes. Na nog meer bedankjes, waarop ik antwoord dat ik hoop dat ze het lekker vinden, loop ik terug naar de van.

Thuis zet de post nog stil, boek mijn reisje naar New York om met Katja te gaan shoppen en maak eindelijk de restaurant reservering voor onze cul de sac op 4 juni bij Matchbox. Daaraan werk ik al sinds maandag en ik stond op het punt een ander restaurant te kiezen, want zo moeilijk zou het niet moeten zijn! Maar dit keer zorgt de manager ervoor dat het allemaal vaststaat voor 19 personen. Al onze buren kunnen die avond en dat is wel bijzonder.

Als Rick thuiskomt staat hij verstelt over alles wat ik voor elkaar heb gekregen. We hebben kipspiesjes, mijn komkommersalade (dit keer met schil en dat bevalt ons beiden goed), peultjes en wortelsalade en de kerrie sauerkraut. Rick heeft er ook nog spinazie uit blik bij. Zo hebben we weer nauwelijks koolhydraten en toch een heerlijk maal.

Rick gaat inpakken en morgen hopen we op tijd naar North Carolina te vertrekken. Dit is een van de drukste weekends op de wegen dus het is zaak dat verkeer voor te zijn. De volgende blog zal van de Outer Banks komen.

4 reacties:

Irene zei

Wat een geweldige gewoonte om gezinnen die een gezinslid hebben verloren op deze manier te helpen!
Kleine tip van mij: je kan en mag best aan iemand vragen hoe het gaat als je maar de tijd neemt om te luisteren naar het antwoord! Wat je juist hoort van naasten is dat er zo weinig mensen naar vragen. En omdat ze zelf ook niet iedere keer iemand "lastig" willen vallen met hun verdriet, wordt er niet over gepraat. Vaak is een "moeilijk hé allemaal" of "life sucks en ik ben blij dat ik je hiermee kan helpen" al genoeg om te triggeren. Ze wíllen er juist over praten, zeker wanneer de eerste weken voorbij zijn.
Tenminste zo probeer ik het altijd op te pakken.
Fijne dagen to comedy!

Maria zei


Orion lijkt me zo'n grappige hond en een echt vriendje voor jou. Het is toch helemaal niet erg als hij zo graag op die tafel will liggen. Een beetje spray en een natte lap erover en het is weer schoon. Je kunt wel een dagboek bijhouden alleen over de hond,

Petra zei

@Irene - Goede tip.Dit keer was ze met haar jongste en dan ga je geen diepe gesprekken aan. Ik ben blij dat we zo medeleven kunnen laten zien

Petra zei

Ja, vind ik ook! Maar Rick is strenger. Een dagboek over Mr. O., ik denk erover