Banjeren door NYC, een gezellige lunch en dan huiswaarts

Vanuit mijn bed kan ik al zien dat het bewolkt is, maar een blik uit het raam laat droge straten zien. Toch neem ik mijn regenjas voor de zekerheid mee. De rest van mijn spullen geef ik af bij de bellman voor $1 per tas. Ik heb nog bijna de hele dag in de stad, maar check wel uit het hotel.

Via Yelp heb ik gezien dat La Bergamote een lekker ontbijtmenu heeft en maar een paar straten verderop ligt. Ik neem plaats aan het raam en bestel de roereieren met wilde paddenstoelen. Het smaakt bijzonder goed en de koffie is lekker sterk.

Voor vanochtend heb ik me voorgenomen wat van de mooie architectuur in de stad te gaan fotograferen. Het is wel heel jammer dat het zo bewolkt is, maar het is niet anders. Al fotograferend loop ik naar Grand Central Station en maak wat foto's in deze mooie terminal.

Dan loop ik naar mijn favoriete gebouw in de stad, het Chrysler gebouw. Dat is heel mooi van buiten, maar de lobby is nog veel specialer. Dit gebouw was twee jaar lang het hoogste gebouw ter wereld tot het Empire State building kwam.

Alles is art deco gemaakt. De liftdeuren zijn van drie kleuren hout en prachtig ingelegd. Ik fotografeer erop los en ga dan verder. Ik besluit langs Park Avenue te gaan lopen want daarlangs staan een heel aantal interessante gebouwen.

Langzaamaan baan ik me een weg naar 23rd St en Broadway waar ik voor de lunch heb afgesproken met Emily, die ik al meer dan twintig jaar ken. Eerst alleen online maar we hebben elkaar inmiddels al een aantal keren ontmoeten.

Intussen begint het wat te miezeren en doe ik mijn regenjas aan, ondanks dat het plakkerig weer is. Ik kom een half uur voor we afgesproken hebben aan en tegenover het restaurant ligt Madison Square Park. Een heel bebost park en ik neem plaats op een bankje onder twee bomen zodat ik droog zit.

Tegen half een loop ik Eataly binnen en niet veel later volgt Emily. Eataly is geen gewoon restaurant. Het is een combinatie Italiaanse supermarkt en verschillende mini restaurantjes. Emily neemt me mee naar het dakterras restaurant wat met deze regen overdekt is.

We nemen plaats aan de bar en bestellen een drankje. Een biertje voor Emily en een glas rose voor mij. Dan kiezen we het crudites plankje, drie kazen op een kaasplankje en het charcuterie bord. Ik waan me gewoon weer in Bologna, zo authentiek en lekker is het allemaal.

Door middel van de Febmoms groep,  waar we beiden lid van zijn en al vele jaren met zo'n twintig andere vrouwen lief en leed delen, weten we heel wat over elkaar. Het gesprek vloeit dan ook zo goed dat het al tegen tweeen loopt als we afrekenen.

Emily houdt net als ik van architectuur en laat me de prachtig marmeren lobby van het Met Life gebouw zien. Daar fotografeer ik ook, maar dat blijkt niet te mogen. Emily vertelt dat na 9/11 veel gebouwen het niet toelaten binnen te fotograferen.

Ook de ernaast gelegen Marriott stamt uit een tijd met mooie architectuur. Vooral de biljartkamer en de wenteltrap zijn mooi. Eenmaal buiten is het gelukkig droog en na afscheid van Emily genomen te hebben loop ik richting mijn hotel.

Mijn voeten beginnen flink te protesteren en ik heb nog meer dan een uur voor ik mijn bagage op moet halen. Ik loop bij een gezellige Playwright bar binnen en bestel een bloody Mary. Ik kijk mijn ogen uit, er komen zeer kleurrijke mensen hier!

Net na vieren reken ik af en bij de Pret a Manger kies ik een zalmsalade en gazpacho om in de bus op te eten. Dan loop ik terug naar het hotel en haal mijn tassen op. Even overweeg ik een Uber te nemen, maar er staat een gele taxi voor en die heb ik deze dagen nog niet genomen.

Als ik hem zeg waar ik heen moet knikt hij en doet mijn tas achterin. Via mijn app zie ik dat 11th Avenue een beter alternatief is dan 9th Avenue. De chauffeur heeft geen app aan en gaat naar 9th. Ik zeg hem dat ik liever via 11th ga en ik krijg een hele tirade over me heen! Ik moet op mijn tong bijten om niet te zeggen dat ik voortaan dan maar een Uber neem, want die zijn grote concurrentie voor deze cabbies.

Hij neemt 11th en keurig op tijd ben ik bij de Best Bus stop. Daar staat al een rij wachtenden en de bus komt al snel. Precies om half zes vertrekken we en bij dit schrijven zijn we ongeveer halverwege. Er zit een meisje in de bus dat al meer dan een uur keihard schreeuwt, om hoofdpijn van te krijgen! Arme moeder!

We schieten lekker op tot er opeens van chauffeur gewisseld moet worden. Dat zou volgens het verhaal vijf minuten duren maar dat wordt uiteindelijk bijna een half uur. Heel ergerlijk, zeker met dat schreeuwende kind!

Eindelijk om kwart voor elf zijn we terug in Vienna en staat Rick al klaar om me op te halen. Gelukkig is de rit naar huis maar vijf minuten. Daar heeft Rick wat sashimi voor mij, want de salade van Pret a Manger bleek wel heel klein. Nu even ontspannen dan naar mijn eigen bed.