Nog een dagje Momchelorette party

Tot mijn verbazing is Katja eerder op dan ik, terwijl ze gisteren nog protesteerde tegen om acht uur opstaan. Ze heeft jammer genoeg niet goed geslapen en het moet ook moeilijk zijn als je een "gewone" dag hebt terwijl je nachtdiensten werkt zoals Katja.

Deel van ons uitzicht vanochtend

We maken ons klaar en net na negenen verlaten we het hotel. Katja volgt @nycdatenight op Instragram en daar heeft ze allerlei suggesties voor restaurants gevonden (dat van gisteravond was er een van hoewel ik die al had gereserveerd voor Katja het wist).

Vanochtend willen we naar Buvette in het West Village. Dat is niet dichtbij en we lopen naar de dichtstbijzijnde subway. Daar kopen we kaartjes en nemen de trein naar Christopher Street. Ik ben verbaasd hoe makkelijk dat gaat.

Nu moet ik toegeven dat Rick en ik de subway eigenlijk altijd  gemeden hebben, te ingewikkeld. Katja toonde me een simpele manier van route uitvogelen op Google Maps en nu denk ik dat ik voortaan ook meer gebruik ga maken van het systeem.

Eenmaal weer boven de grond vinden we het gezellige Franse bistrootje al snel. We worstelen ons aan een heel klein tafeltje tussen andere mensen in. Je waant je hier echt in Parijs! De hele ambiance is Frans.

We bestellen koffies en beiden het roerei met gerookte zalm. Dat had Katja op die Instagram pagina gezien en het stelt niet teleur. Het wordt bezorgd met een beetje creme fraiche en grote kappers. Werkelijk de moeite van de lange rit door de stad waard.

Nu we hier toch zijn lopen we door de gezellige West Village buurt. Het voelt inderdaad als een dorp. We zien een paar keer dat er op wordt gezet om te filmen en dit is inderdaad een zeer pittoreske buurt.

Wat gaan ze filmen?

Ook meen ik me te herinneren dat een van de huizen in Sex and the City hier vlakbij ligt. Even opzoeken en jawel, dat huis van "Carrie Bradshaw" kunnen we op 66 W. Perry Street vinden. We lopen erheen en zien bordjes dat we stil moeten zijn vanwege de buren.

Er zijn verder maar een paar mensen, die langslopen, en ik denk dat er nu de serie al een tijdje afgelopen is geen drommen toeristen meer langskomen. Toch grappig het huis te zien. We nemen er een foto van en lopen door.

Het is deze maand "Pride" maand en overal hangen regenboogvlaggen. Bij het Stonewall parkje zijn ze zo kleurrijk dat we er wat foto's van gaan nemen. Dan nemen we even rust bij de Starbucks aan de overkant.

De officiele reden dat we hier in New York zijn is zoeken naar onze schoenen voor de trouwdag. Net voor ze hier kwam vond Katja de hare al, maar ik heb nog niets. We vinden het een goede gelegenheid om naar Kleinfeld te lopen om te kijken wat voor keuze zij hebben.

Dat is tien blokken lopen van waar we zijn, aan 20th Street. Natuurlijk hebben Katja en ik de show "Say Yes to the Dress" van hieruit talloze malen gezien en we "kennen" Randy en een aantal van de consulenten.

We lopen binnen en vertellen de receptioniste dat we willen kijken naar schoenen. Die zijn beneden wordt ons gewezen. Daar is het een drukte van jewelste met wachtende toekomstige bruiden. Het valt me op hoe klein het hier allemaal is.

Het aanbod aan schoenen is miniem en bestaat uit merken als Jimmy Choo en Louboutin. Die zijn niet bepaald in mijn prijsklasse en bovendien zijn alle hakken me veel te hoog. Ik zoek naar iets met een ongeveer vijf centimeter hak. Anders kunnen mijn enkels het niet aan en toren ik boven Rick uit.

Boven kunnen we het niet laten een kijkje te gaan nemen in de zaal waar de bruiden hun jurken uitkiezen. Er zijn twee toekomstige bruiden (ook dit is kleiner dan we na het zien van show verwachtten) en we zien een van de consulenten, die we ook van de show kennen. Katja maakt een clandestiene foto van een rij jurken en we zijn het met de andere consulent eens dat zijn klant er als een sprookje uitziet in haar wat op zijn minst een $5000 bruidsjurk is.

Dan komt de receptioniste op ons afgerend en wordt ons beleefd maar stellig gevraagd de winkel te verlaten. De zo bekende salon mag enkel op afspraak bezocht worden dus wij overtraden de regels.

Giechelend lopen we uit de winkel, want wie wordt er nu uit Kleinfeld gezet, wij Engle vrouwen natuurlijk! Maar de brutalen hebben de halve wereld en we hebben het toch maar gezien daar.

Dan begint de schoenenjacht serieus. We beginnen met Nordstrom Rack voor het geval er wat te vinden valt tussen de overblijfsels. Dat is niet het geval tenzij ik met vijftien centimeter hakken wil lopen. Niet dus!

Ook bij Macy's heb ik geen geluk want de schoenen, die ik daar mooi vind, hebben ze enkel in kleinere maten. Ik leef op redelijk grote voet en heb een Amerikaanse maat 9 1/2 of 10 (ik geloof 40 of 41 in Europese maten). De gemiddelde Amerikaanse is veel kleiner en heeft dus ook kleinere voeten.

Katja wil ook graag bij de sieraden kijken want ze zoekt nog een armband en ketting voor de grote dag. De meeste armbanden zijn veel te groot want Katja heeft net als ik heel smalle polsen. Bij de Givenchy balie hangt nog een armbandje wat Katja duidelijk mooi vindt.

Er is er nog maar een en ik zie dat Katja twijfelt omdat ze hem eigenlijk te duur vindt. Ik besluit hem ter plaatse voor haar te kopen, want dit is duidelijk de armband, die ze graag wil. Ik heb dan ook zelden zo'n blije dochter gehad.

Intussen is het ruim lunchtijd geweest en gaan we op zoek naar een sushi restaurant in de buurt. Dat valt nog tegen en we lopen toch weer verder dan verwacht naar Aya Sushi. Dat blijkt een restaurantje met vijftien stoelen te zijn, die allemaal bezet zijn. Wat nu?

Katja vindt Haru Sushi op haar telefoon, maar een aantal blokken verderop. Dat wordt een goede keuze. Ik bestel de chirashi met verschillende soorten vis en Katja een aantal sushi rolls. De vis is vers en smakelijk en de bediening heel goed.

We zijn ook blij even een uurtje te zitten! Aan de overkant zien we het theater met Harry Potter and the Cursed Child. Jammer dat gisteren de meeste theaters "donker" waren, anders hadden we zeker een show geboekt op Broadway.

Na het eten lopen we naar Lord & Taylor. Hier heb ik vaak succes met jurken en schoenen voor speciale gelegenheden. Ook nu is dat weer het geval en ik slaag met een paar letterlijk en figuurlijk schitterende teensandalen van Adrianna Pappell.

Katja kwam ermee want ik had niet zo gauw een teenslipper model gekozen. Maar deze zijn uniek, ik kan er goed op lopen en de hak is de juiste hoogte. Bij het afrekenen krijg ik ook nog eens 30% korting is en is de prijs ver onder de honderd dollar!!

Blij dat de missie volbracht is zoeken we in het nabijgelegen gezellige Bryant Park een tafeltje op. Bij Le Pain Quotidien haal ik een ijskoffie voor Katja en een ijs groene thee voor mij. Onze voeten doen intussen flinke pijn.

Katja heeft echter haar zinnen nog gezet op Macarons en we lopen naar het gezellige cafeetje met de naam "Macarons". Daar kiest Katja zes macarons uit (die ze op de terugweg in de trein allemaal soldaat maakt). Ik houd me in, teveel suiker en ik heb er ook geen trek in.

We strompelen naar de dichtstbijzijnde subway en nemen die weer naar 50th Street Station waar we vanochtend begonnen. Gelukkig is het maar een paar blokken naar ons hotel vanaf hier. We hebben vandaag maar liefst tien mijl (16,1 kilometer) gelopen!

Op de kamer pakt Katja haar spullen in en ga ik mee naar beneden om een Uber voor haar te bestellen. Er staat echter een taxi te wachten en we besluiten dat Katja die dan maar gaat nemen zodat ze zeker haar trein haalt.

Een beetje melancholiek loop ik terug naar de kamer. We hebben zo uitgekeken naar dit uitje en het is alles geworden wat we ervan gehoopt hadden, maar het is zo snel voorbij! Voor ik het weet is mijn oudste getrouwd! Hopelijk kan ik nog een van de keren dat ze haar jurk gaat passen bijwonen.

Op de kamer schrijf ik het blog van gisteren en besluit dan waar ik wil gaan eten. Dat wordt Morimoto, nog eens Japans, maar niet weer sashimi of sushi. Een Uber brengt me er en het is even zoeken naar de ingang. De naam van het restaurant staat enkel in kleine letters op de automatische schuifdeuren en het is donker binnen.

Gelukkig is er nog een plaatsje vrij aan de sushi bar en ik vermaak me met het kijken naar de bekwame sushi chefs. Ik bestel als voorafje de oesters met foie gras en als hoofdgerecht de rode miso soep met allerlei zeevruchten erin.

De oesters zijn zo lekker dat ik er wel twintig op zou kunnen! De vissoep komt met een top van gestoomde spinazie, zodat ik mijn groentes ook binnenkrijg. Dan zijn er kreeft, gamba's, krabpoten, St. Jacobsschelpen, mosselen en kokkels. Het smaakt opperbest en de overgebleven soep zou ik mee naar huis willen nemen, maar ik zou niet weten wanneer het te eten.

Gelukkig is het vanavond makkelijk een Uber te vinden en ben ik vlot terug bij het hotel. Morgen heb ik hier nog bijna een hele dag in deze zeer levendige stad. Het moet wel gezegd dat Katja en ik op een gegeven moment meer dan genoeg van de drukte hadden vandaag.  Dat is New York, maar ook reden dat ik blij ben na een paar dagen weer naar het rustigere Washington terug te kunnen keren.

Mijn uitzicht vanavond, Skyline is een goede naam voor dit hotel