Weer een mooie dag voor een rondleiding

De wekkers gaan vroeg want ik moet een uur vroeger dan gewoonlijk in de stad zijn. Ik eet mijn ontbijt en dan brengt Rick me naar de metro. Ik ben blij zo vroeg mogelijk te zijn gegaan, want natuurlijk is er weer vertraging en maar tien minuten te vroeg kom ik bij McPherson Square aan.

Gauw steek ik over naar de Eye Street Grill en koop daar een flesje water en dan mag ik van het toilet gebruik maken. Als ik terugloop naar het station zie ik dat mijn gezelschap van vandaag al is gearriveerd. Ik maak kennis met B. en M. en hun kinderen L. en F.

Het is weer een leuk stel en we lopen als eerste naar het Witte Huis. Daar is het heel rustig en we zien het protesttentje dat hier al sinds 1981 staat. M. vraagt aan de man, die ervoor zit, of ze een foto mag nemen en hij pakt nog een extra protest bord op voor de foto. Ze zijn vierkant anti-Trump dus krijgen heel wat bijval tegenwoordig (ook weleens niet, zoals we van de week hoorden).

Na mijn verhaal over de geschiedenis van het Witte Huis maak ik nog een foto van het gezin ervoor en dan lopen we naar de achterkant. Washingtons grote gebouwen maken altijd indruk en het grijze imposante Old Executive Building naast het Witte Huis ook.

Na de achterkant van het Witte Huis en de zonder verlenging zoals met Kerst niet zo imposante nationale kerstboom bewonderd te hebben lopen we naar het Washington Monument. B. liet iedereen al raden hoe hoog de obelisk is na mij het antwoord ontfutseld te hebben.

Deze 169 meter hoge "naald" steekt boven alles in Washington uit aangezien er geen hoogbouw is. Ooit was het het hoogste gebouw ter wereld en nog altijd de hoogste obelisk. Het kleurverschil van de stenen van het onderste deel in vergelijking met de rest is opmerkelijk en deel van de meer dan veertig jaar lange geschiedenis van de bouw.

We lopen verder naar het Tweede Wereldoorlog monument. Daar dipt L. haar tenen in het water en daarmee is zij niet de enige. Ze loopt daarna een tijdje op blote voeten wat hier heel goed kan, want er ligt niets waar ze op zou kunnen stappen.

Het "Kilroy was here" tekeningetje vindt iedereen altijd leuk en de Reflecting Pool spreekt vooral mensen aan, die Forrest Gump hebben gezien. F. is vooral geinteresseerd in dieren en op weg naar het Vietnam Veteranen Monument krijgt hij zijn zin met allerlei tamme eekhoorntjes.

De ingezonken zwart granieten muur van het Vietnam Veteranen Monument met al die namen erop maakt dat F. zich afvraagt of er soldaten waren met zijn voornaam. Dat zou wel zoeken naar een naald in een hooiberg worden. Maar ook de plusjes van de nog steeds vermiste soldaten maken indruk.

Dan zijn we aanbeland bij het Lincoln Memorial. Iedereen vindt het altijd een heel mooi monument en het uitzicht van boven helemaal. Als we binnen zijn zie ik opeens Jonathan van Property Brothers (Bouwbroers in Nederland weet ik nu)! Ik vind die mannen altijd zo leuk en als ik de kans krijg vraag ik om een selfie met hem.

Die maakt hij goedhartig met mijn telefoon en daarna nog een heel stel, omdat nu veel mensen hem herkennen. Heel af en toe zien we bekende Amerikanen in de stad maar een selfie ermee is nog niet gebeurd. Hij zorgde er ook voor dat Lincoln op de achtergrond te zien is.

Na de soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument bekeken te hebben is het tijd om op het terrasje aan de overkant neer te strijken. De kinderen hebben dorst en het is fijn vertoeven in de schaduw. Ik koop ook een ansichtkaart van Washington om naar een jongen met leukemie in Nederland te sturen. Die jongen heb ik een paar jaar geleden hier rondgeleid dus ik dacht dat een kaart van hier het leukst zou zijn.

Als laatste lopen we naar het Martin Luther King Jr. Memorial. Van daaruit hebben we ook zicht op het Jefferson Memorial. Nadat ik over beide monumenten heb verteld neem ik afscheid. Zij moeten de trein van 13 uur naar New York halen en hadden dus slechts vanochtend in Washington. Ik hoop dat het ik heb laten zien dat een langer bezoek de moeite waard is.

Bij het Franklin Delano Roosevelt Memorial ga ik even wat Pokémon vangen en loop dan terug naar de Mall. Ik dacht eerst thuis te gaan lunchen, maar voel me bijna lichthoofdig van de honger. Ik besluit naar het American Indian Museum te lopen.

Mitsitam heeft weer lekker dingen, maar het is er zo druk dat ik geen zin heb in een ellenlange rij om ceviche te wachten. Ze hebben er niet genoeg medewerkers waardoor die rijen ontstaan. Tijd is geld (of liever zwembadtijd) dus ik besluit naar Potbelly bij het metrostation te gaan.

Ook daar staat een rij, maar die gaat heel snel. Ik bestel een Powerhouse salade zonder hummus. Wat een tegenvaller is dat! Bij de andere Potbelly's was dit mijn favoriete salade, maar bij deze is de spinazie zo oud dat de bladeren bruin zijn, de kip is taai en het smaakt gewoon niet. Ik eet er toch maar zoveel mogelijk van, want honger maakt rauwe bonen zoet.

Het metrostation is naast het restaurant en ik moet tien minuten op mijn trein wachten. Eenmaal terug in Vienna wil ik een Uber bestellen, maar dat blijkt voor de korte weg terug naar huis $12 te kosten, veel te veel! Lyft daarentegen kost $5,50 dus ik roep daar een van.

Mehdi brengt me thuis en hij heeft heel interessante muziek aanstaan. Het is iets uit het Midden Oosten, maar ik kan er niet uit opmaken waarvandaan. Het is wel mooie muziek en ik zeg dat ook als we afscheid nemen. Soms erger ik me aan luide muziek in zo'n auto, maar dit keer was het rustgevend.

Saskia kwam vanochtend thuis, maar is er nu niet dus ik laat Orion uit zijn bench en uit. Dan maak ik me klaar voor het zwembad. Ik vind er een prima ligstoel en geef mezelf een kwartier om te rusten voor ik ga zwemmen. Later blijkt dat Saskia en Laura er ook waren, hoe ik hen heb gemist is me een raadsel!

Gelukkig krijg ik mijn favoriete baan, want bijna tegelijkertijd komt er een man om serieus een zwemprogramma af te werken. Hij zwemt met veel spetters en ik probeer mijn haar droog te houden. Ik weet het, onlogisch in een zwembad, maar als ik zoveel mogelijk aan de rand zwem voorkom ik een zwemregen.

Een uur en tien minuten later heb ik mijn twee kilometer erop zitten en nu twintig kilometer gezwommen dit seizoen. Ongeveer van Amersfoort naar Utrecht, bedenk ik me. De weersvoorspellingen voor de komende week zijn niet bepaald goed dus ik weet niet of dat in de komende week meer gaat worden.

Chris is er inmiddels ook en we kletsen en lezen wat. Als zij haar baantjes gaat trekken pak ik mijn spullen en loop naar huis. Ondanks dat het 28 graden is kreeg ik het ook koud, geloof het of niet.

Rick is net thuis en neemt Saskia's auto mee voor een broodnodige olie verversing. Ik lees mijn boek uit op het deck. Als Rick en Saskia thuis zijn besluiten we bij True Food Kitchen te gaan eten.

Gelukkig kan ik er een reservering maken, want er is een wachttijd van een uur. Rick en ik delen de kleine versie van hun crudites (die ik vaak als lunch heb). Zelfs dat kunnen we met zijn tween niet als voorafje op!

Mijn hoofdgerecht is de Poke Bowl. Verschillende groentes, quinoa en rauwe tonijn, die met een lekker pittig sausje wordt gegeten. Ik vind het lekker, maar het haalt niet bij de Poke Bowl, die ik een paar weken geleden had.

Het is gezellig met Saskia en we horen weer wat er gaande is in haar leven. Ze wil nog wat meer meubelen in haar appartement en is op zoek naar een comfortabele bank. Ze vond er een, maar die was van namaakleer en dat vindt zij niet fijn. De zoektocht duurt voort.

Terug thuis doe ik mijn voeten omhoog, want nu ben ik moe! Ik kijk naar What Would You Do?, vandaag geinspireerd door films en The Great British Baking Show. En zo begint alweer een weekend, wat vliegt de zomer toch altijd voorbij!