NIeuwe banden voor de van

Het kost me wat moeite mijn bed te verlaten vanochtend, maar net na achten doe ik dat toch maar. Rick komt boven en verkondigt dat het nu al bijna dertig graden is en heel vochtig. Mij hoor je niet klagen. Zolang ik geen rondleiding heb vind ik dit weer prima.

Als Rick naar zijn werk is vertrokken maak ik ontbijt klaar van vlaszaad crackers, gerookte zalm en tomaat. Sharon is vandaag pas later beschikbaar voor personal training dus ik neem mijn tijd om ervan te smullen.

Dan maak ik me klaar om naar de sportschool te gaan. Onderweg stop ik een paar keer om wat Pokémon Go te spelen en doe dan mijn uur cardio op de ARC trainer. Ik heb mijn tienduizend stappen al ruim bijeen als Sharon komt.

Mijn Fitbit Versa heeft ook een setting voor gewichten heffen en die zet ik aan. Zo verbrand ik volgens het ding nog 148 calorieen in 25 minuten. Het halve uur gaat altijd snel en dan ben ik ook erg blij dat mijn sporten voor vandaag er weer opzit.

Thuis lees ik mijn boek uit en speel wat met Orion, hoewel die daar nog steeds niet veel animo voor heeft. Met deze warmte ligt hij liever binnen waar het koel is. Hij drinkt ook heel veel water, waar ik een voorbeeld aan zou moeten nemen. Mijn Yeti beker helpt daar wel bij, die heeft constant koud water.

Voor de lunch haal ik een salade van Panera. Ik eet in het restaurant en het smaakt prima. Dan is het al kwart over een en ik besluit Merchant Tires te bellen. Zij hadden beloofd voor enen te bellen dat de banden voor de van aangekomen waren, maar ik heb nog niets gehoord.

De banden zijn er inderdaad en de man aan de telefoon zegt dat hij gisteren al belde. Heel vreemd want ik heb geen telefoontje gehad. Ik rijd erheen en dan blijkt dat hij mijn telefoonnummer verkeerd heeft opgeschreven. Ik ben blij dat ik zelf gebeld heb!

Na de van achtergelaten te hebben roep ik een Uber om me naar huis te brengen. Jorge is heel aardig, maar zijn GPS doet raar. We besluiten die te negeren en ik navigeer hem naar ons huis. Onze cul de sac komt in veel GPS apps niet voor, ook zo vreemd.

Keurig op tijd voor Lisa en mijn massage ben ik terug. Ik weet dat de massages nodig zijn, maar ik moet mezelf er altijd van weerhouden ze niet uit te stellen. Ook vandaag is het flink pijnlijk. Hoe aardig Lisa ook is, ik ben blij als het uur voorbij is. Daarna laat ik haar nog foto's van de bruiloft zien en die doen me die bijzondere dag weer herleven.

Dan is het wachten tot de Merchants man belt dat de van klaar is. Als die om vijf uur nog niet heeft gebeld, maar Rick zag de van op de parkeerplaats staan, toets ik hun nummer nog maar eens in. En ja, hoor, de van is klaar.

Het is te laat voor mij om hem op te halen want Chris komt me om zes uur halen om te gaan eten. Rick is wat vroeger thuisgekomen en neemt een Uber om de van op te halen. De rekening ervoor is flink, bijna $1000, maar ik kon echt niet verder rijden op de oude banden.

Chris neemt mij mee naar Viet Aroma om me te bedanken voor het beantwoorden van de vragen voor het tenietdoen van haar huwelijk. We bestellen ons eten en dan geef ik haar mijn antwoorden. Ze vindt ze prima en voor haar is het heel belangrijk dat dit huwelijk teniet wordt gedaan.

Nu mijn antwoorden (sommigen waren persoonlijk en ik wilde zeker weten dat zij het goed vond dat ik dat schreef) zijn goedgekeurd moet ik het document in het bijzijn van een notaris tekenen en dan opsturen. Wat een gedoe terwijl het huwelijk al meer dan drie jaar geleden ontbonden is!

Dit restaurant is zo goed dat het altijd druk is. Ik bestel mijn favoriete "Fantastic Four", vier kleine spiesjes met garnalen, kip, varkensvlees en rundvlees met veel groente, die in een "pannenkoekje" van rijstpapier worden gewikkeld. Licht en lekker is het en Chris vindt haar orange chicken ook duidelijk lekker.

Aan de tafel naast ons hoor ik een vrouw vragen of ze Pad Thai hebben. De serveerster zegt dat ze zoiets al drunken noodles hebben. Hoe kun je in een Vietnamees restaurant gaan eten en verwachten dat ze een Thais gerecht op het menu hebben??? Ik vind de meeste Amerikanen hier zeer werelds, maar zoiets doet me dan weer op mijn hoofd krabben.

Chris is een van mijn vriendinnen met wie ik nooit gebrek aan gesprekstof heb. We hebben het erover dat degenen waar we het meest mee hebben ook mensen zijn waar er geen onhandige stiltes in het gesprek vallen.

Er zijn zeker een paar kennissen hier in de buurt bij wie ik het gevoel heb het gesprek constant gaande te moeten houden. Er gaat ook nooit iets van hen uit, ik moet altijd degene zijn, die contact zoekt en dat wil ik best een aantal keren doen, maar niet constant.

Thuis neem ik Chris naar binnen om de vragen van de kerk te copieren. Ik dacht er niet bij na dat Orion natuurlijk bij de deur zou staan en enorm tegen Chris begint te blaffen. Rick doet hem op het deck en we maken de copieen. Iedere keer dat ik denk dat Orion beter aan het worden is gebeurt er weer zoiets, helaas.

Hij is zo'n schat voor ons

Om de een of andere reden zag ik enorm tegen vandaag op (behalve het eten met Chris), maar het is allemaal op zijn plaats gevallen. Ik vraag me weer eens af waarom ik me zo druk maakte.