Dag 6 Las Vegas: Nog wat casino's en dan huiswaarts

We "slapen uit" tot half acht en we hebben nog bijna de hele ochtend voor we naar het vliegveld moeten. We checken uit het hotel en geven onze bagage af om later weer op te halen. Dan halen we de geijkte koffies van Starbucks en gaan voor het laatste ontbijten bij Mon Ami Gabi.

We zullen dit uitzicht weer missen

Dat het in het weekend beduidend drukker is in Las Vegas blijkt wel als we twintig minuten moeten wachten op een tafel op het terras. Na ons wordt de rij alleen maar langer. Het is echter de moeite waard want binnen is het maar somber.

Omdat het onze laatste ochtend is trakteer ik mezelf op een glaasje champagne. Eerst dacht ik weer een bloody Mary te nemen, maar die is hier nog meer "gevuld" dan die van gisteren en die zou ik dan als ontbijt moeten hebben.

Dat doe ik dus niet, want ik heb teveel zin in de omelet met champignons en brie. Rick neemt ook een omelet, gevuld met tomaat, avocado en kippenworst. We laten het ons goed smaken en bedenken wat we verder nog willen doen.

We besluiten naar het Palazzo hotel naast het Venetian te gaan. Daar zijn we geen van beiden nog binnen geweest. Ook hier is de lobby weer mooi versierd. Dan lopen we door Treasure Island en de Mirage binnen.

 

 

 

Intussen loopt het al tegen elven en met de drukte overal heb ik een beetje genoeg van de casino's. We nemen een taxi terug naar het hotel. Vanwege de bokswedstrijd later vandaag is het ellebogenwerk om je een weg door het MGM casino te banen.

Rick wil eigenlijk nog wat langer blijven, maar de enige zitplaatsen zijn bij de gokmachines en dat willen we niet meer doen.  Ik erger me opeens ook aan het lawaai en de vele mensen. Het was gedurende de weekdagen zoveel rustiger. We besluiten dan toch maar onze bagage op te halen en vroeg naar het vliegveld te gaan.

De heel vriendelijke bellman brengt onze bagage naar een taxi, daarmee de lange rij op taxi's wachtende mensen overslaand. Dat is wel heel fijn en Rick geeft hem een goede fooi. Het vliegveld ligt vlakbij de Strip dus we zijn er zo.

Bij het inchecken kijkt de man achter de balie naar mijn rijbewijs. Op die foto heb ik nog een pony en hij zegt opeens "Dit staat veel beter" tegen me. Het duurt even voor het tot me doordringt dat hij het over mijn kapsel heeft. Ik bedank hem voor het compliment en zeg dat ik blij ben dat het niet andersom is!

We moeten met een trein naar de D gates en daar zien we een CPK waar staat dat je aan alle tafeltjes je electronica kunt opladen. Daar hebben we wel oren naar want je weet maar nooit of de elektriciteit in het vliegtuig werkt.

We bestellen ook beiden een salade want United heeft niets low carb in hun selecties aan boord. De mijne is een heerlijke Cobb salade met tomaat, kip, komkommer, ei en spek. Rick heeft diezelfde groentes, maar pittige kip erop.

Een uur voor vertrek gaat Rick naar de gate want hij had gezien dat de exit rijen nog helemaal leeg waren. Hij vraagt een ervan voor ons zodat we niemand tussen ons in krijgen. Dat lukt en zo wordt het een ontspannen vlucht. Ik zou mijn blog moeten schrijven, maar ben veel te veel in het verhaal van mijn boek (The Midwife's Revolt van Jodi Daynard) en lees de hele vijf uur!

Terug in Virginia is het droog en een aangename temperatuur. We hebben nog niet gegeten en het is al na negenen. De meeste restaurants sluiten om tien uur dus we vragen de taxi chauffeur even bij Plaka Grill te stoppen waar de salades, die we besteld hebben, al klaar staan.

Thuis is Orion natuurlijk buiten zichzelf van blijheid ons weer te zien. De katten zijn wat ingetogener maar komen toch ook bij ons liggen. Na het eten kletsen we nog wat na en tegen middernacht zoeken we ons bed op. Wat een leuke week was dit!